EDMUNDGRABKOWSKI

Kronika Miasta Poznania: kwartalnik poświęcony problematyce współczesnego Poznania 1978.07/09 R.46 Nr3

VII MIĘDZYNARODOWY KONKURS SKRZYPCOWY IM. HENRYKA WIENIA WSKlEGO (12-27 XI 1977)

PRZEPROWADZONY W dniach 12 - 27 listopada 1977 r. VII Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy im. Henryka Wieniawskiego zakończył siódmą edycję Międzynarodowych Konkursów noszących imię wielkiego skrzypka, kompozytora i pedagoga. Obejmowała ona tym razem wszystkie trzy dyscypliny związane ze skrzypcami. Poza listopadowym turniejem młodych skrzypków, w okresie od czerwca do listopada 1976 r. trwał przeprowadzony w nowym kształcie programowo-organizacyjnym IV Międzynarodowy Konkurs Kompozytorski, a w dniach od 30 czerwca do 10 lipca 1977 r. - V Międzynarodowy Konkurs Lutniczy.

Wszystkie te konfrontacje artystyczne były w życiu muzycznym wydarzeniami najwyższej rangi, wyróżniały się większym niż kiedykolwiek zasięgiem, zainteresowaniem i poziomem artystycznym, zakończyły się pełnym sukcesem organizacyjnym. Potwierdziły także i jeszcze bardziej umocniły rolę poznańskich Konkursów w międzynarodowym życiu muzycznym, w światowej wiolinistyce. VII Konkurs Skrzypcowy spotkał się z wyjątkowym, rzadko spotykanym zainteresowaniem. Zapowiedziało w nim udział pięćdziesięciu siedmiu skrzypków z dwudziestu państw, a do Konkursu przystąpiło ostatecznie czterdziestu sześciu skrzypków z szesnastu państw: Austrii (1), Bułgarii (3), Czechosłowacji (1), Finlandii (1), Francji (2), Holandii (1), Japonii (7), Niemieckiej Republiki Demokratycznej (3), Polski (11), Republiki Federalnej Niemiec (2), Rumunii (5), Stanów Zjednoczonych Ameryki Płn. (3), Węgier (1), Wielkiej Brytanii (1), Wietnamu (1), Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich (3). W niektórych krajach Europy przeprowadzono eliminacje wśród większej grupy kandydatów. Ekipa polska wyłoniona została spośród dziewiętnastu, a w Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich w eliminacjach uczestniczyło siedemdziesięciu skrzypków. Po raz pierwszy w historii Konkursów im. Henryka Wieniawskiego uczestniczyli skrzypkowie: Finlandii, Holandii, Republiki Federalnej Niemiec i Wietnamu. Artystów uczestniczących w VII Konkursie oceniał osiemnastoosobowy Sąd Konkursowy, składający się z wybitnych wirtuozów i pedagogów. Minister kultury i sztuki powołał na przewodniczącą Jury prof. Irenę Dubiską, która zasiadała w Sądach Konkursowych wszystkich dotychczasowych Konkursów Skrzypcowych, począwszy od 1935 r. W Jury byli ponadto: Zenon Brzewski, Jean Fournier, Andre Gertler, Stefan Gheorghiu, Frederick Grinke, Krzysztof Jakowicz, Jadwiga Kaliszewska, Emil Kamilarov, Stanisław Lewandowski, Wolfgang Marschner, Igor Ojstrach, Zenon Płoszaj, Franz Samohyl, Werner Scholz, Jifi Tomaśek, Roman Totenberg i Yoshio Unno.

Wśród jurorów było pięciu laureatów poprzednich Konkursów Skrzypce vych (Krzysztof Jakowicz, Jadwiga Kaliszewska, Emil Kamilarov, Igor Ojstrach i Zenon Płoszaj). Po raz pierwszy do Jury powołano przedstawiciela Japonii.

Edmund Grabkowski

Aula Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza (27 XI 1977 r.). Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego, wiceprezydent Poznania Andrzej Wituski i przewodnicząca Sądu Konkursowego prof. Irena Dutaiska wręczają nagrody Wadimowi Brodskiemu. Siedzą od lewej: Piotr Milewski i Michaił Wajman

W przeddzień rozpoczęcia Konkursu (11 XI 1977) odbyły się spotkania i imprezy inauguracyjne. W południe, w sali konferencyjnej siedziby Konkursu - Poznańskiego Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego, odbyło się pierwsze posiedzenie Sądu Konkursowego. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego, wiceprezydent Poznania Andrzej Wituski powitał jurorów w imieniu władz miasta i przekazał przewodnictwo obrad w ręce Ireny Dubiskiej. N a posiedzeniu tym członkowie Sądu Konkursowego wybrali dwóch wiceprzewodniczących; Jeana Fourniera i Igora Ojstracha oraz sekretarza - Zenona Płoszaja. Przyjęto także regulamin pracy oraz zapoznano się z listą nagród pozaregulaminowych.

Skrzypcowy

W Sali Kameralnej Towarzystwa zebrali się w tym czasie kandydaci i obserwatorzy w celu wzięcia udziału w losowaniu kolejności występowania w Konkursie. Po serdecznych słowach powitania kandydatów, wygłoszonych przez Irenę Dubiską, najmłodszy wiekiem kandydat, piętnastoletnia Lucia Lin (Stany Zjednoczone Ameryki Płn.) wylosowała nazwisko skrzypaczki japońskiej Ikuko Nishida. Od niej, z zachowaniem porządku alfabetycznego, rozpoczęły się przesłuchania pierwszego etapu. Wieczorem w auli Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza odbył się koncert inauguracyjny, w którym solistą był wybitny skrzypek Igor Ojstrach. Artysta przybył do Poznania z Bratysławy po dramatycznej podróży lotniczej w bardzo trudnych warunkach atmosferycznych, zaledwie trzy godziny przed koncertem. Koncert inauguracyjny uświetnił jubileusz dwudziestopięciolecia związania na stałe Konkursów im. Henryka Wieniawskiego z Poznaniem. Był to równocześnie jubileusz osobisty Igora Ojstracha; srebrny jubileusz zdobycia przez radzieckiego skrzypka I Nagrody w Konkursie (1952). Do tych jubileuszy nawiązał w przemówieniu otwierającym Konkurs przewodniczący Komitetu Organizacyjnego, Andrzej Wituski. Program koncertu inauguracyjnego obejmował poemat symfoniczny Mieczysława Karłowicza Odwieczne pieśni, Koncert skrzypcowy D-dur Piotra Czajkowskiego i III Symfonią Karola Szymanowskiego. Wykonawcami koncertu, obok Igora Ojstracha, byli: Paulos Raptis (tenor), Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Poznańskiej oraz Chór Mieszany Filharmonii Narodowej w Warszawie. Dyrygował Renard Czajkowski.

Przed koncertem odegrano hymn narodowy i hejnał Konkursu (fragment Dudziarza Wieniawskiego), który odtąd towarzyszył wszystkim przesłuchaniom.

W godzinach wieczornych w salach Muzeum Narodowego odbyło się otwarcie wystawy malarstwa Leokadii Bielskiej - Tworkowskiej oraz rzeźby ludowej o motywie muzycznym, a następnie prezydent Poznania Władysław Śleboda wydał przyjęcie. W imprezach otwarcia udział wzięli m.in.: wiceminister kultury i sztuki Aleksan - der Syczewski, zastępca kierownika Wydziału Kultury Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej Eugeniusz Mielcarek, przedstawiciele władz partyjnych i państwowych z sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej Bogdanem Gawrońskim. W niedzielę, dnia 13 listopada 1977 r., rozpoczęły się przesłuchania pierwszego etapu.

Odbywały się one przez cztery dni, od godz. 10.00 i 16.00. Każdy z kandydatów wykonywał program (ok. 35 min.) obejmujący cztery utwory: pierwszą i drugą część jednej z Sonat na skrzypce solo Bacha (g-moll, a-moll lub C-dur); jeden z Kaprysów Wieniawskiego z op. 10 (nr 3, 6 lub 7) oraz do wyboru: jeden z Kaprysów tego kompozytora od nr 2 do 7 z op. 10 albo nr 2, 4 lub 5 z op. 18, względnie jeden z piętnastu Kaprysów Paganiniego lub jeden z Kaprysów Kurpińskiego (1, 3) z op. 29 i wreszcie jeden z Polonezów Wieniawskiego (D-dur op. 4 lub A-dur op. 21) z towarzyszeniem fortepianu. N ajpopularniejszymi utworami w pierwszej fazie Konkursu była Sonata a-moll Bacha (dziewiętnaście wykonań), Kaprys "Prelude" nr 6 Wieniawskiego (dwadzieścia cztery), Kaprys nr 17 Paganiniego (siedem), Polonez D-dur Wieniawskiego (trzydzieści jeden wykonań). Żaden z kandydatów nie uwzględnił w swoim programie Kaprysu Lipińskiego. Po ostatnim przesłuchaniu (16 XI 1977 r.) odcinki punktacyjne wszystkich jurorów zostały notarialnie zabezpieczone i przewiezione do siedziby Towarzystwa. Po protokolarnym odpieczętowaniu urny z odcinkami, naniesiono noty jurorów na zbiorcze arkusze punktacyjne. Ta wprowadzona po raz pierwszy zasada powtarzana była po każdym etapie. 'W późnych godzinach wieczornych dnia 16 listopada, w oparciu o wyniki zbiór Konkursu. Przemówienie wygłasza przewodniczący Komitetu Organizacyjnego, wiceprezydent Poznania Andrzej Wituski. Siedzą od lewej: dyrektor Filharmonii Poznańskiej Renard Czajkowski, dyrektor Wydziału Kultury i Sztuki Urzędu Wojewódzkiego Maciej Frajtak, przewodnicząca Sądu Konkursowego prof. Irena Dubiska, dyrektor Wydziału Kultury i Sztuki Urzędu Miejskiego Andrzej Gocwinski, dyrektor Biura Międzynarodowych Konkursów im. Henryka Wieniawskiego Edmund Grabkowski, laureaci VII Konkursu: Wadim Brodskij, Piotr Milewski, Michaił Wajman, Zachar Bron, Peter A. Zazofsky, Charles A. Linale, Anną A. Wódka, Hiro Kurosaki i Kazuhlko Sawączych arkuszy punktacyjnych, Sąd Konkursowy podjął uchwałę o dopuszczeniu do drugiego etapu dwudziestu trzech kandydatów, którzy otrzymali co najmniej siedemnaście punktów w skali ocen od l do 25. Byli to w porządku alfabetycznym: Aureli Błaszczok (Polska), Wadim Brodskij i Zachar Bron (Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich), Wojciech Czepiel (Polska), Eiko Furusawa (Japonia), Danuta Głowacka (Polska), Rudolf Koelman (Holandia), Asa Konishi (Japonia), Hiro Kurosaki (Austria), Charles A. Linale (Francja), Wladimir Łazów (Bułgaria), Piotr Milewski (Polska), Keiko Mizuno (Japonia), Dan-Florin Paul (Rumunia), Thorsten Rosenbusch (Niemiecka Republika Demokratyczna), Kazuhiko Sawa (Japonia), Zygmunt Solnića i Daniel Stabrawa (Polska), Ruriko Tsukahara (Japonia), Michaił Wajman (Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich), Krzysztof Węgrzyn i Anna A. Wódka (Polska) oraz Peter A. Zazofsky (Stany Zjednoczone Ameryki Płn.). W drugim etapie Konkursu znaleźli się reprezentanci dziesięciu państw: ośmiu Polaków, pięciu Japończyków, trzech skrzypków Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich i po jednym z Austrii, Bułgarii, Francji, Holandii, Niemieckiej Republiki Demokratycznej, Rumunii, Stanów Zjednoczonych Ameryki Płn. Etap drugi obejmował sześć przesłuchań, przeprowadzonych w dniach 18 - 20 listopada 1977 r. Kandydaci wykonywali recital (ok. 40 min.) obejmujący cztery utwory: najpierw drugą część jednego z Koncertów skrzypcowych Mozarta z towarzyszeniem fortepianu (G-dur KV 216, D-dur KV 218, A-dur KV 219 lub D-dur KV 271), a następnie jedną z Sonat na skrzYpce i fortepian: Grażyny Bacewicz (IV lub V); Prokofiewa (I lub II); Debussy'ego; Ravela, względnie jedną z Sonat na skrzypce solo: Hindemitha (I lub II); Bacewicz; Bartoka (I część); Ysaya'a (VI). Kandydaci wykonywali w drugim etapie ponadto jeden z Mitów (op. 30) lub Romans (op. 23) Szymanowskiego, a także utwór dowolny na skrzypce solo lub z towarzyszeniem fortepianu o czasie wykonania nie przekraczającym piętnastu minut. N ajpopularniejszymi kompozycjami w tym etapie były: Koncert G-dur Mozarta (grał go co drugi kandydat), Sonata na skrzYpce i fortepian Debussy'ego (dziewięć wykonań), Mit "Źródło AretuzY" Szymanowskiego (siedemnaście), a z utworów dowolnych - Tzigane Ravela (sześć wykonań). Drugi etap, poza sporadycznymi wyjątkami, zapisał się w pamięci jurorów, obserwatorów, znawców i melomanów dojrzałymi, interesującymi interpretacjami i był najbardziej frapującą fazą Konkursu. Niektóre wykonania wfęcz znakomite, wzbudzały najwyższy zachwyt. Regulamin Konkursu przewidywał dopuszczenie do trzeciego etapu dziesięciu skrzypków. Po podsumowaniu wyników, łącznie za dwa etapy, okazało się, że kandydaci dziesiąty i jedenasty otrzymali identyczną liczbę punktów. W związku z tym grupę finałową poszerzono do jedenastu. Byli to w porządku alfabetycznym: Wadim Brodskij, Zachar Bron, Asa Konishi, Hiro Kurosaki, Charles A. Linale, Piotr Milewski, Keiko Mizuno, Kazuhiko Sawa, Michaił Wajman, Anna A. Wódka i Peter A. Zazofsky. W finale znalazła się cała trzyosobowa ekipa Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, troje Japończyków, dwoje Polaków oraz po jednym reprezentancie Austrii, Francji i Stanów Zjednoczonych Ameryki Płn. Etap ten trwał od dnia 22 do 26 listopada. W godzinach przed- i popołudniowych odbywały się próby z orkiestrą, a wieczorem przesłuchania, podczas których występowało po dwóch, a w cniu 25 listopada -. trzech kandydatów. Każdy uczestnik etapu grał z towarzyszeniem Orkiestry Symfonicznej Państwowej Filharmonii, po jednym koncercie z dwóch grup: pierwsza obejmowała Koncerty Wieniawskiego fis-moll op. 14 i d-moll op. 22 oraz Koncert A-dur op. 8 Karłowicza; druga - Koncerty Bartoka (nr 2), Prokofiewa (D-dur nr l op. 19) i Szymanowskiego (nr l op. 35).

Edmund

Grabkowski

Najczęściej wykonywany był Koncert d-moll Wieniawskiego. Wykonało go osmlU finalistów. Koncert jis-moll Wieniawskiego wykonywano dwukrotnie, a Koncert Karłowicza - jeden raz. W drugiej grupie sześciokrotnie grano Koncert Prokofiewa, trzy :azy Bartoka i dwa razy Szymanowskiego. Orkiestrę Symfoniczną Filharmonii Poznańskiej prowadzili podczas konkursowych przesłuchań trzej dyrygenci: Renard Czajkowski (Koncerty Bartoka i Szymanowskiego), Wojciech Rajski (Koncerty Wieniawskiego fis-moll i Prokofiewa D-dur), Zygmunt Kychert (Koncerty d-moll Wieniawskiego i A-dur Karłowicza).

1 eci etap Konkursu przyniósł pewne niespodzianki. Obok interpretacji bardzo ciekawych zdarzały się i słabsze. Zawiedli m.in. interesująco zapowiadający się w poprzednich etapach skrzypkowie japońscy. Jeden z faworytów publiczności, po dobrym wykonaniu Koncertu Bartoka, miał trudności z Koncertem Wieniawskiego. W sumie jednak były to interesujące przesłuchania. Miały one znaczny wpływ na ukształtowanie się końcowych wyników, aczkolwiek o miejscu kandydata decydowała suma punktów trzech etapów. Ich podsumowanie potwierdziło ogólne przekonanie o wysokim, wyrównanym poziomie finalistów. Sąd Konkursowy na końcowym posiedzeniu w nocy z 26 na 27 listopada stanął przed trudnym zadaniem. Minimalne w kilku przypadkach różnice ocen nasunęły konieczność przyznania nagród równorzędnych, a więc zwiększenia liczby nagród regulaminowych i powiększenia przewidzianej na ten cel ogólnej kwoty. Obecni na posiedzeniu przedstawiciele władz centralnych i organizatorów przekazali do dyspozycji Jury dodatkowe środki. I nagrodę w wysokości 50 000 zł i Złoty Medal Sąd Konkursowy przyznał Wadimowi Brodskiemu, skrzypkowi Filharmonii w Kijowie, wychowankowi Olgi Parchomienko, laureatki III nagrody II Konkursu Skrzypcowego (1952). Brodskij otrzymał także dwie nagrody pozaregulaminowe: 10 000 zł od Wałbrzyskiego Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego za najlepsze wykonanie Koncertu d-moll Wieniawskiego oraz 5000 zł w plebiscycie ruchu "Pro Sinfonika".

Przyznano dwie równorzędne II nagrody po 40 000 zł oraz dwa Srebrne Medale: Piotrowi Milewskiemu i Michaiłowi Wajmanowi. Poznański skrzypek Piotr Milewski jest uczniem Liceum Muzycznego w klasie doc. Jadwigi Kaliszewskiej i stypendystą Poznańskiego Towarzystwa Muzycznego. Otrzymał on kilka nagród pozaregulaminowych: 10 000 zł od Poznańskiego Towarzystwa Muzycznego za najlepsze wykonanie Koncertu fis-moll Wieniawskiego, 10 000 zł od Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków dla najlepszego Polaka w finale, 6000 zł od Kórnickiego Towarzystwa Kulturalnego dla najlepszego Wielkopolanina i 5000 zł od Stowarzyszenia Polskiej Młodzieży Muzycznej dla najmłodszego uczestnika trzeciego etapu. Michaił Wajman jest muzykiem Państwowej Filharmonii w Tulę i uczniem Dawida Ojstracha i S. J. Snitkowskiego.

Laureatami równorzędnych III nagród (30 000 zł i Brązowe Medale) zostali: Zachar Bron, absolwent Konserwatorium Moskiewskiego z klasy prof. Igora Ojstracha, nauczyciel gry na skrzypcach w Nowosybirsku, oraz Peter A. Zazofsky, absolwent Instytutu Curtisa, uczeń Josefa i Ivana Galamianów oraz Dorolhy Delay. Zachar Bron otrzymał ponadto nagrodę pozaregulaminową 10 000 zł od Związku Kompozytorów Polskich za najlepsze wykonanie Koncertu nr l Szymanowskiego, a Zazofsky - 5000 zł od Gorzowskiego Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego za najlepsze wykonanie II części Koncertu D-dur Mozarta w drugim etapie Konkursu.

IV nagi odę - 25 000 zł otrzymał Charles A. Linale, uczeń Jeana Fourniera. Laureatami równorzędnych V nagród (po 20 000 zł) zostali: Hiro Kurosaki, student Kon

HR

TJriii iiiiirT"

BBfej WM . A H B £ £ 4,"

AAnnpApAHKL

A*

HHHi

HRHH

BMBIPB

Aula Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza (27 XI 1977 r.). Goście koncertu laureatów od lewej: sekretarz Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej Bogdan Gawroński, członek Biura Politycznego Komitetu Centralnego, wiceprezes Rady Ministrów, minister kultury i sztuki Józef Tejchma, prezydent Poznania Władysław Ślebodaserwatorium Wiedeńskiego w klasie prof. Franza Samohyla oraz Anna A. Wódka absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Łodzi z klasy prof. Zenona Płoszaja, studentka szkoły muzycznej w Hanowerze w klasie prof. Andre Gertlera, która otrzymała również nagrodę pozaregulaminową 10 000 zł ufundowaną przez Wandę Wiłkomirską dla najlepszej uczestniczki Konkursu. VI nagrodę - 15 CX)[ zł przyznano skrzypkowi japońskiemu Kazuhiko Sawa, absolwentowi Uniwersytetu Sztuk Pięknych i Muzyki w Tokio z klasy prof. Yoshio Unno.

Również laureatki dwóch wyróżnień po 10 000 zł. Asa Konishi i Keiko Mizuno - obie z Japonii, są uczennicami prof. Yoshio Unno.

Edmund Grabkowski

N agrodami pozaregulaminowymi wyroznlono trzech uczestników drugiego etapu: Thorslena Rosenbuscha (5000 zł od Lubuskiego Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego w Zielonej Górze za najlepsze wykonanie utworu Bacha» w pierwszym etapie), Danutę Głowacką (6000 zł od Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej za najlepsze wykonanie Mitu "Źródło AretuzY" Szymanowskiego w drugim etapie) oraz Dan-Florina Paula (5000 zł od Lubelskiego Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego za najlepsze wykonanie Poloneza Wieniawskiego w pierwszym etapie). Skrzypek bułgarski Władimir Łazów otrzymał ponadto dyplom uczestnictwa w drugim etapie z zaszczytną wzmianką i upominkiem. Ufundowane przez artystę-rzeźbiarza Józefa Stasińskiego medaliony Henryka Wieniawskiego otrzymali najlepsi artyści zagraniczni: Wadim Brodskij, Zachar Bron, Michaił Wajman i Peter A. Zazofsky. Do sukcesu młodych skrzypków w znacznym stopniu przyczynili się akompaniatorzy. Przybyło do Poznania wielu znakomitych pianistów, a Sąd Konkursowy wyraził swe uznanie, przyznając najwybitniejszym dyplomy honorowe. Otrzymali je Tadeusz Chmielewski z Łodzi oraz Dina Joffie (Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich), laureatka II nagrody Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im.

Fryderyka Chopina w 1975 r.

N agrody i wyróżnienia wręczone zostały laureatom na uroczystym zamknięciu VII Konkursu, które odbyło się w niedzielę 27 listopada, w auli Uniwersytetu im.

Adama Mickiewicza. Wzięli w nim udział: członek Biura Politycznego Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, wiceprezes Rady Ministrów i minister kultury i sztuki Józef Tejchma, zastępca kierownika Wydziału Kultury Komitetu Centralnego Eugeniusz Mielcarek, wiceminister kultury i sztuki Władysław Loranc, sekretarz Komitetu Wojewódzkiego Bogdan Gawroński, prezydent Poznania Władysław Śleboda i wicewojewoda Romuald Zysnarski.

Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego Andrzej Wituski przekazał słowa uznania i podziękowania jurorom, pogratulował laureatom i wyraził wdzięczność wszystkim tym, którzy przyczynili się do sukcesu Konkursu. Gratulacje laureatom przekazała także przewodnicząca Sądu Konkursowego Irena Dubiska. Listę laureatów odczytał dyrektor Biura Konkursów Edmund Grabkowski. Po uroczystości wręczenia nagród w koncercie kończącym Konkurs wystąpili w kolejności: Kazuhiko Sawa, Hiro Kurosaki, Anna A. Wódka, Charles A. Linale, Peter A. Zazofsky, Zachar Bron, Michaił Wajman, Piotr Milewski i Wadim Brodskij.

Laureatom trzech pierwszych nagród towarzyszyła Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Poznańskiej pod dyrekcją Renarda Czajkowskiego, Wojciecha Rajskiego i Zygmunta Rycherta. Laureaci Konkursu grali na znakomitych instrumentach. N a stradivariusach grali Wadim Brodskij, Hiro Kurosaki i Charles A. Linale. Zachar Bron grał na instrumencie Giuseppe Guarneri 1709; Asa Konishi - Gian Francesco Pressenda, Turin; Piotr Milewski - Giovani Dollenz, Triest XVIII w.; Keiko Mizuno - Nicolo Amati, Cremona XVII w.; Kazuhiko Sawa · - Guarneri dei Gesu, Cremona 1736; Michaił Wajman - Giovani Balestrieri; Anna A. Wódka -. Januaris Gagliano 1728 i Peter A. Zazofsky - Carlo Bergonzi, Cremona 1736.

W późnych godzinach wieczornych, po koncercie laureatów Józef Tejchma wydał w auli Muzeum Narodowego przyjęcie dla jurorów, laureatów i gości Konkursu. Konkurs otrzymał bogatą oprawę w postaci interesujących wystaw i imprez, W siedzibie Towarzystwa przy ul. Swiętosławskiej 7 czynna była wystawa fotogra prof. Irena Dubiska Wadim Bro;!sk'j

Laureaci II Nagrody

Piotr Milewski

Michaił Wajman

Zac har Bron

Laureat V Nagrody Anna A. Wódka

Peter A. Zazofsky Charles A. Linale

Laureat V Nagrody Hiro Kurosaki

Laureat VI Nagrody Kazuhlko Sawa - 27 XI 1977 r.) po uroczystym wręczeniu nagród w auli Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza (27 XI 1977 r.). Siedzą od lewej: Wadim Brodski]' (I Nagroda), Piotr Milewski, Michaił Wajman (II Nagroda), Zachar Bron, Peter A. Zazofsky (III Nagroda), Charles A. Linale (IV Nagroda), Hiro Kurosaki, Anna A. Wódka (V Nagroda), Kazuhiko Sawa (VI Nagro

Spotkanie z jednym z organizatorów II Międzynarodowego Konkursu Skrzypcqwego im.

Henryka Wieniawskiego (1952), dyrektorem Filharmonii Narodowej Zdzisławem Sliwińskim w gabinecie wiceprezydenta miasta, Andrzeja Wituskiego (25 XI 1977 r.). Siedzą od lewej: red. Romuald Połczyński, dyrektor Wydziału Kultury i Sztuki Urzędu Miejskiego Andrzej Goćwinski, przewodniczący Komitetu Organizacyjnego VII Kqnkursu, wiceprezydent Poznania Andrzej Wituski, dyrektor Zdzisław Sliwińskificzna "Ćwierć wieku Międzynarodowych Konkursów im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu"; w Muzeum Instrumentów Muzycznych - "Pięć wieków lutnictwa"; w salonie Biura Wystaw Artystycznych - "Konkursy i festiwale w plakacie polskim"; w gmachu Dyrekcji Poczt - "Motyw muzyczny w filatelistyce". Goście Konkursu mieli okazję zapoznać się z niektórymi przejawami życia muzycznego Poznania. W przerwach między etapami koncertował w auli Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza Poznański Zespół Perkusyjny pod kierunkiem Jerzego Zgodzińskiego (17 XI) i Poznańska Orkiestra Kameralna Państwowej Filharmonii Poznańskiej (21 XI). W drugiej części koncertu z towarzyszeniem tejże orkiestry Chór Chłopięcy i Męski Państwowej Filharmonii pod dyrekcją Stefana Stuligrosza oraz soliści - Halina Łukomska, Krystyna Szostek- Radkowa, Wojciech Pośpiech i Piotr Liszkowski wykonali Mszę koronacyjną Mozarta. Chór ten koncertował ponownie a capella w sali Zespołu Szkół Muzycznych przy ul. Solnej (24 XI). W tejże sali koncertowała Orkiestra Kameralna Polskiego Radia i Telewizji pod dyrekcją Agnieszki Duczmal (22 XI) z udziałem solistów Magdaleny Sucheckiej (skrzypce), Andrzeja Tatarskiego (fortepian) i Henryka Barczaka (trąbka). Podczas koncertu wykonano m.in. wyróżnioną I nagrodą na IV Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim im Henryka Wieniawskiego Sonatę na skrzypce solo Ivo Petrića. Szczególny charakter miały dwie imprezy zorganizowane w Białej Sali Urzędu Miejskiego: recital pianistki Diny Joffie (17 XI) oraz recital pieśni Andrzeja Hiolskiego (baryton); akompaniowała Anna Pawluk (19 Xl).

4 Kronika Miasta Poznania

Edmund Grabkowski

Międzynarodowe Konkursy Skrzypcowe im. Henryka Wieniawskiego cieszyły sięzawsze dużym zainteresowaniem. Tym razem jednak przeszło ono wszelkie oczekiwania i to w różnych aspektach. Nigdy jeszcze aula Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza nie była tak przepełniona, jak podczas VII Konkursu: 20 085 słuchaczy, średnio 1100 osób na jedno przesłuchanie przy 765 stałych miejscach siedzących! Przybyły sześćdziesiąt cztery zorganizowane grupy młodych melomanów, w tym głównie uczniów szkół muzycznych z różnych stron kraju. Olbrzymie zainteresowanie Konkursem przejawiała młodzież zrzeszona w ruchu "Pro Sinfonika". Dwadzieścia klubów objęło patronat nad kandydatami, opiekując się nimi podczas ich pobytu w Poznaniu. W dwudziestu siedmiu klubach, a także w dwunastu klubach osiedlowych i zakładowych odbyły się spotkania z zagranicznymi uczestnikami Konkursu. Szereg spotkań, a także koncertów i recitali przygotowano dla polskich kandydatów jeszcze przed Konkursem, co pozwoliło im lepiej przygotować się do konfrontacji z zagranicznymi kolegami. M.in. troje kandydatów -. Aureli Błaszczok, Piotr Milewski" i Małgorzata Młyńczak koncertowali w Polskim Ośrodku Kultury i Informacji w Berlinie (Niemiecka Republika Demokratyczna).

Po zakończeniu VII Konkursu laureaci udali się na liczne koncerty, recitale i nagrania radiowe oraz płytowe. Odwiedzili oni Warszawę, gdzie wystąpił komplet laureatów czołowych nagród, a także Białystok, Bydgoszcz, Gdańsk, Gorzów, Kraków, Lublin, Łódź, Olsztyn, Ostrów Wielkopolski, Szczecin, Toruń i Wrocław. Piotr Milewski wystąpił w Lizbonie (Portugalia). N a VII Konkurs przybyło ponad siedemdziesięciu obserwatorów z: Austrii, Bułgarii, Czechosłowacji, Danii, Francji, Holandii, Japonii, Koreańskiej Republiki Ludowej, Niemieckiej Republiki Demokratycznej, Republiki Federalnej Niemiec, Stanów Zjednoczonych Ameryki Płn., Węgier i Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. Większe niż kiedykolwiek zainteresowanie Konkursem wykazały środki masowego przekazu. W Biurze Prasowym akredytowało się kilkudziesięciu polskich i zagranicznych dziennikarzy. Śledziła Konkurs większość najwybitniejszych polskich krytyków muzycznych; koncerty inauguracyjny i laureatów transmitowały polskie radio i telewizja, a retransmitowały liczne zagraniczne stacje radiowe i telewizyjne. Cały przebieg Konkursu utrwaliła na taśmie ekipa państwowego przedsiębiorstwa "Polskie N agrania" i redakcje radiowe, łącznie z redakcją muzyczną dla zagranicy.

Polskie Radio emitowało dwa razy dziennie reportaże z przesłuchań, reportaże i migawki nadawała telewizja, liczne omówienia zamieszczały pisma codzienne i periodyki. Wytwórnia Filmów Dokumentalnych nakręciła na zlecenie Ministerstwa Spraw Zagranicznych specjalny film z przebiegu Konkursu. Film o podobnym charakterze nakręciła także Telewizja Polska oraz telewizja zachodnioberlińska (wyświetlony 16 I 1978 r.). Obszerne reportaże realizowały telewizja Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, Radio Berlin (Niemiecka Republika Demokratyczna) i Westdeutsche Rundfunk (Republika Federalna Niemiec). Z dużym zainteresowaniem spotkał się transmitowany przez Interwizję pokonkursowy recital Wadima Brodskiego (w nagraniu stereofonicznym). Jeszcze przed zakończeniem trzeciego etapu ukazały się w Poznaniu w sprzedaży trzy płyty "Polskich N agrań" z utworami wykonanymi przez jedenastu finalistów w pierwszym i drugim etapie. Dzięki Zakładom Usług Wideo-Fonicznych "Wifon-Poltel", w drugim dniu trzeciego etapu ukazały się w sprzedaży w hallu auli dwie kasety z nagraniami utworów pierwszego i drugiego etapu wykonywanych przez finalistów Konkursu. Trzecia kaseta, już z nagraniem koncertu wykonywanego przez laureata I nagrody, sprzedawana była w stoisku Księgarni Muzycznej "Domu Książki" podczas koncertu laureatów.

W stoisku cieszyły się powodzeniem, głównie wśród zagranicznych gości, utwory Wieniawskiego i Szymanowskiego oraz płyty z nagraniami laureatów poprzednich Konkursów Skrzypcowych. Trzy płyty z nagraniami piątki finalistów ukazały się w kwietniu 1978 r. Ministerstwo Łączności wydało w 1977 r. specjalny znaczek wartości nominalnej 1,50 zł projektu artysty-plastyka Zbigniewa Kaji. Stemplowany był on okolicznościowym datownikiem projektu artysty-plastyka Józefa Olejniczaka. Ogromne powodzenie miały: okolicznościowy metalowy znaczek konkursowy proj ektu artysty-plastyka Eugeniusza Rosika, plakaty projektu Włodzimierza Schmidta i Antoniego Rzyskiego oraz program i folder konkursowy w opracowaniu graficznym Ireny Jarzyńskiej, która także jest autorką szaty graficznej dyplomów i innych druków konkursowych. Dekorację miasta i auli uniwersyteckiej przygotował zespół artystów-plastyków pod kierunkiem Jerzego Nowakowskiego w oparciu o pracownie kierownictwa Robót Targowych Poznańskiego Przedsiębiorstwa Budowlanego Nr 4, warsztaty Opery Poznańskiej i Spółdzielni Krawieckiej "Moda". Wśród wielu ludzi wprzągniętych w rytm konkursowych prac nie można pominąć tych, którzy sprawowali nieustanną pieczę nad zdrowiem jurorów i uczestników Konkursu, dla których poznańska listopadowa aura nie była zbyt łaskawa. Byli to lekarze: dr Aleksandra Dolata i dr Witold Młynarczyk oraz pielęgniarki: Zofia Bardziejewska, Danuta Domek i Małgorzata Polkowska.

VII Konkurs Skrzypcowy przeszedł do historii jako impreza o wysokim poziomie artystycznym. Potwierdzili to liczni obserwatorzy i jurorzy zagraniczni, których kilka opinii warto przytoczyć: "Konkurs ten uważam za największy ze wszystkich znanych mi konkursów skrzypcowych" (Igor Oj strach); "Wśród czterech Konkursów Skrzypcowych im. Henryka Wieniawskiego, w których dotąd uczestniczyłem, rocznik 1977 jest właśnie doskonały" (Jean Fournier); "W moim przekonaniu VII Konkurs Skrzypcowy im. Wieniawskiego przedstawia ogromnie wysoki poziom [...] wszystkie moje doświadczenia i porównania wypadają na korzyść tegorocznego konkursu w Poznaniu" (Roman Totenberg); "Przywiązuję ogromną uwagę do Konkursu Skrzypcowego im. H. Wieniawskiego, który moim zdaniem należy do najwybitniejszych konkursów międzynarodowych obok moskiewskiego im. Piotra Czajkowskiego i brukselskiego im. Królowej Elżbiety" (Andre Gertler); "już po raz jedenasty zasiadam w gronie jurorów, lecz dotąd nie spotkałem tak wysokiego poziomu kandydatów. Nie mniej wysokie są wymagania, jakie stawia im konkurs, jego bardzo bogaty i bardzo trudny program" (Stefan Gheorghio). W podobnym tonie utrzymana była większość opinii krytyków muzycznych, by przytoczyć jako ich kwintesencję zdanie Józefa Kańskiego z "Trybuny Ludu" (Nr 280; 28 XII 1977). " ... szlachetna rywalizacja tak doborowej a wyrównanej stawki uczestników sprawiła, że VII Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy im. Henryka Wieniawskiego był imprezą prawdziwie pasjonującą i bardzo piękną". Jednomyślna, u trzymana w najwyższej tonacji była również ocena strony organizacyjnej Konkursu. dukc2s artystyczny i organizacyjny VII Konkursu jest bezsporny, ale jest wypadkową wielu działań organizatorskich i propagandowych, prowadzonych z trzyletnim wypizedzeniem. Jest także wynikiem znacznego poparcia, pomocy i sterowania tymi działaniami przez władze centralne i terenowe. Duży wkład pracy w przygotowanie i przeprowadzenie Konkursu wniósł zespół Państwowej Filharmonii z dyrektorem i kierownikiem artystycznym Renardem Czajkowskim i wicedyrektorami Tadeuszem Szarstruczkiem i Zdzisławem Dworzeckim.

4»

Edmund Grabkowski

Główny Clęzar prac przygotowawczych i realizacyjnych spoczywał na nielicznym, ofiarnym zespole Poznańskiego Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego, z którym współdziałało grono aktywu. W uznaniu zasług, jakie Towarzystwo położyło przy organizacji Konkursów, wiceprzewodniczący Miejskiej Rady Narodowej Józef Cichowlas udekorował Towarzystwo Odznaką Honorową Miasta Poznania, którą wręczył prezesowi Zarządu Stefanowi Stuligroszowi. Uroczystość miała miejsce w dniu 13 grudnia 1977 r. w Białej Sali Urzędu Miejskiego podczas ostatniego posiedzenia Komitetu Organizacyjnego. Tegoż dnia w salonie Empiku otwarta została wystawa fotogramów Zbigniewa Staszyszyna pn. "Wieniawski -. 77". Otwarcie uświetnił recitalem laureat II nagrody Piotr Milewski. W dniu 20 marca 1978 r. otwarto w Arsenale wystawę fotografii Jerzego Unierzyskiego. Główny bohater inauguracji Igor Ojstrach został z okazji pobytu w Poznaniu wyróżniony Odznaką Honorową Miasta Poznania. Została mu ona wręczona w dniu 23 listopada na spotkaniu z kierownictwem Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej przez sekretarza Komitetu Wojewódzkiego Bogdana Gawrońskiego.

Józef Tejchma honorowy protektor

Stanisław Cozaś Jacek Dobierski Henryk M. Górecki

Włodzimierz Kamiński Tadeusz Maklakiewicz

Henryk Maksara Benon Miśkiewicz Janusz Nowicki

Bogumił Pałasz Krzysztof Penderecki

Zenon Płoszaj Antoni Poszowski Włodzimierz Sandecki Jan Stęszewski

Stefan Stuligrosz

Stefan Sutkowski

ANEKS

KOMITET HONOROWY

członek Biura Politycznego Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, wiceprezes Rady Ministrów, minister kultury i sztuki wojewoda poznański dyrektor departamentu w Ministerstwie Kultury i Sztuki rektor Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Katowicach prezes Stowarzyszenia Polskich Artystów Lutników rektor Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie dyrektor Polskiej Agencji Artystycznej "Pagart" rektor Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza dyrektor Zarządu Szkół Artystycznych Ministerstwa Kultury i Sztuki dyrektor departamentu w Ministerstwie Kultury i Sztuki rektor Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie rektor Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Łodzi rektor Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Gdańsku dyrektor departamentu w Ministerstwie Kultury i Sztuki prezes Zarządu Głównego Związku Kompozytorów Polskich rektor Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej, prezes Poznańskiego Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego prezes Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków Maciej Szczepański Władysław Sleboda Tadeusz Wujek

Jerzy Zabłocki

Jerzy Zasada

Andrzej Wituski (przewodniczący) Maciej Frajtak (wiceprzewodniczący) Andrzej Goćwinski (wiceprzewodniczący) Stefan Stuligrosz (wiceprzewodniczący) Edmund Grabkowski (sekretarz)

Członkowie:

Zbigniew Bednarowicz Renard Czajkowski Zdzisław Dworzecki Ludwik Erhardt Jerzy Gabryś Piotr J aborski Bolesław J ózefowicz Jadwiga Kaliszewska Włodzimierz Kamiński Tadeusz Kmiecik Stanisław Kubiak Jan Kulaszewicz

Konkurs

Skrzypcowywiceminister kultury i sztuki prezes Komitetu do Spraw Radia i Telewizji prezydent Poznania dyrektor departamentu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych rektor Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej we Wrocławiu I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, przewodniczący Wojewódzkiej Rady Narodowej

KOMITET ORGANIZACYJNY

I wiceprezydent Miasta Poznania

dyrektor Wydziału Kultury 1 Sztuki Urzędu Wojewódzki e go dyrektor Wydziału Kultury 1 Sztuki Urzędu Miejskiegorektor Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej

dyrektor Biura Międzynarodowych Konkursów im. Henryka Wieniawskiego

Ludwik Kwaśnik Alojzy A. Łuczak Jerzy Męczyński Zbigniew Mika Zbigniew Napierała Eugeniusz Paukszta Witold Straus Jan Szajek Tadeusz Szantruczek Włodzimierz Walkowiak Jan Weber Stefan Wieczorek Franciszek Woźniak

Zenon Brzewski Irena Dubiska (przewodnicząca) Jean Fournier (wiceprzewodniczący) Andre Gertler Stefan G heorghiu Frederick Grinke Krzysztof J akowicz Jadwiga Kaliszewska Emil Kamilarov Stanisław Lewandowski · Wolfgang Marschner Igor Ojstrach (wiceprzewodniczący) Zenon P łoszaj (sekretarz) Franz Samohyl Werner Scholz Jifi Tomasek Roman Totenberg y oshio U nno

Holm Birkholz Aureli Błaszczok Christina Bolze Wadim Brodskij Zachar Bron Mirela Capata Sabina Cole asa Mihai Craivoeanu Wojciech Czepiel Eiko Furusawa Danuta Głowacka Manfred Gdisbeck Detlef Hahn Dora Jenczewa Rudolf Koelman Asa Konishi Maja Kowaczewa Zygmunt Kowalski Hiro Kurosaki Lucia Lin Charles A. Linale Wladimir Łazówwiek 25 22 20 27 30 21 23 21 18 24 20 22 28 23 18 22 27 26 18 15 19 23

Edmund Grabkowski

JURY

Polska Polska

Francj a

Belgia Rumunia Wielka Brytania Polska Polska Bułgaria Polska Republika Federalna Niemiec Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich

Polska

Austria Niemiecka Republika Demokratyczna Czechosłowacja Stany Zjednoczone Ameryki Płn.

Japonia

UCZESTNICY

Niemiecka Republika Demokratyczna Polska Republika Federalna Niemiec Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich Rumunia Rumunia Rumunia Polska Japonia Polska Finlandia Republika Federalna Niemiec Bułgaria Holandia Japonia Bułgaria Polska Austria Stany Zjednoczone Ameryki Płn.

Francja Bułgaria Joanna Mądroszkiewicz 28 Piotr Milewski 18 Simon Miller 20 Keiko Mizuno 21 Małgorzata M łyńczak 21 Hoan Nguen- Thak 24 Ikuko N ishida 20 Jan Opsitos 24 Dan - Florin Paul 19 Thorsten Rosenbusch 24 Kazuhiko Sawa 22 Zygmunt Solnica 21 Daniel Stabrawa 22 Sandor Szederkenyi 22 Christian Trompler 24 Ruriko Tsukahara 27 Ildico Venczel 21 Chantal Vienet 23 Michaił Wajman 24 Krzysztof Węgrzyn 25 Anna A. Wódka 27 Keiko Y oshino 26 Peter A. Zazofsky 23

Konkurs SkrzYpcowy

Stany Zjednoczone Ameryki Płn.

Polska Polska Wielka Brytania Japonia Polska Wietnam Japonia Czechosłowacja Rumunia Niemiecka Republika Demokratyczna Japonia Polska Polska Węgry Niemiecka Republika Demokratyczna Japonia Rumunia Francj a Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich Polska Polska Japonia Stany Zjednoczone Ameryki Płn.

fi

Budowa wiaduktu franowskiego. Od lewej: Przemysław Przybyliski, Marian Przybysz i Zygmunt Brodziak z Przedsiębiorstwa Robót Kolejowych Nr 10 przygotowują ułożenie kolejnej belki. Zdjęcie wykonane w połowie maja 1976 r. (Do artykułu obok)

FLORIAN

KRZYŻANIAK

BUDOWA TRASY WYLOTOWEJ POZNAŃ-KATOWICE W LATACH 1974 - 1977

DWUJEZDNIOWA Trasa wylotowa Poznań-Katowice stanowi ważny szlak komunikacyjny łączący centralną i południową Polskę z Poznaniem. Pod względem funkcjonalnym (w części projektowanej zabudowy miasta) trasa ta jest ulicą przyspieszonego ruchu w kierunku Katowic. Biegnie ona od ronda Rataje ul. Bolesława Krzywoustego do skrzyżowania z ul. Ostrowską (ten odcinek ul. Ostrowskiej uległ likwidacji), następnie przedłużeniem ul. Krzywoustego na obrzeżu po prawej stronie osiedli Lecha i Czecha, aż do ponownego skrzyżowania z ul. Ostrowską. Od tego punktu biegnie równolegle do Ostrowskiej do miejscowości Jaryszki, gdzie wpada do drogi Poznań- Katowice. W związku z takim przebiegiem Trasy ul. Ostrowska odcinkami zachowana została do ruchu lokalnego. Trasę wylotową projektowały Biuro Projektów Budownictwa Komunalnego (odcinek miejski) i Poznańskie Biuro Projektów Dróg i Mostów (odcinek wojewódzki). Funkcje inwestorów spełniali: Dyrekcja Okręgowa Dróg Publicznych - dla odcinka wojewódzkiego i Zarząd Dróg i Mostów - dla odcinka miejskiego. Generalnym wykonawcą było Poznańskie- Przedsiębiorstwo Robót Drogowych. Załoga tego Przedsiębiorstwa wykonała dwujezdniowy wylot z miasta od ronda Rataje do Kórnika wraz z obejściem miasta o długości 21 km; z tego 9 km w granicach administracyjnych miasta. Trasa wylotowa Poznań-Katowice zalicza się do podstawowego układu komunikacyjnego miasta. Wzdłuż Trasy nie przewiduje się przyległych ciągów komunikacji pieszej. Ruch pieszych odbywa się poprzecznie w oddzielnym poziomie, tunelami dla pieszych usytuowanymi w bezpośrednim sąsiedztwie zatok autobusowych. N a czterokilometrowym odcinku od początku trasy do ul. Nowotorowej posiada ona dwie jezdnie jednokierunkowe z trzema pasmami ruchu rozdzielonymi pasem zieleni. Dalej zaś do miejscowości J aryszki posiada dwie jezdnie jednokierunkowe z dwoma pasami ruchu. Każda jezdnia posiada umocnione pobocze z betonu asfaltowego. Wykonawcą robót drogowych był Oddział Budowy Dróg w Garbach k. Swarzędza należący do Poznańskiego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych pod kierownictwem Zdzisława Jasiczaka (dyrektor oddziału), mgra inż. Krzysztofa Kobelskiego (zastępca dyrektora do spraw technicznych), mgra inż. Macieja Schmidta (kierownik grupy robót), Włodzimierza Sylwestrzaka (kierownik działu budowy), Ryszarda Waląga (technolog), Tadeusza Szymańskiego (kierownik wytwórni w Złotnikach), Zygmunta Kalińskiego (kierownik robót zmechanizowanych), Marii Szulakiewicz (kierownik działu zaopatrzenia). Nadzór bezpośredni sprawowali: Marek Rataj ski (roboty pomiarowe), Zenon Cellmer, Marek L6wenau i Ryszard Saloch (kierownicy budowy); Stanisław Mikołajczyk i Piotr Głowacki (starsi mistrzowie); Marek Zgórecki (technik). Podbudowę wykonano pod nadzorem Czesława Pawlaczyka (kierownik Zespołu Budów), Bogdana Brudnic

Florian Krzyżaniak

Mgr inż. Bogdan Bruzik generalny projektant odcinka miejskiego Trasy

II -

kiego i Zenona Chudzickiego (starsi mistrzowie); nawierzchnię - Władysława Leśniewicza (kierownik budowy), Feliksa Adamczyka, Władysława Tończyka i Aleksego Szulakiewicza (starsi mistrzowie). Roboty wykończeniowe prowadzili: inż. Tadeusz Krug (kierownik budowy), Krzysztof Galbarczyk (majster) i Marek Łoza (technik).

Odwodnienie trasy w części miejskiej wykonano poprzez studzienki ściekowe i przyłącza do kanału deszczowego usytuowanego w pasie między jezdniowym. Trasa (na drugim kilometrze od Rataj) łączy się węzłem (poprzez dwupoziomowe skrzyżowanie) z ul. Jedności Słowiańskiej, która stanowić będzie główną arterię komunikacyjną dla Osiedli Czecha, Rusa, Tysiąclecia i Lecha w N owej Dzielnicy Mieszkaniowej "Rataje", a w przyszłości połączy Trasę Hetmańską z wylotem wschodnim Trasy E-8 w kierunku Warszawy. Projektantami odcinka miejskiego Trasy byli pracownicy Biura Projektów Budownictwa Komunalnego: inż. Stanisław Lewandowski (koordynator prac projektowych), mgr inż. Bogdan Bruzik (generalny projektant), inż. Mieczysław Przepiorą (główny projektant), inż. Kazimierz Paszkiet (główny projektant), mgr inż. Krystyna Nawrocka (projektant organizacji ruchu), mgr inż. Eugeniusz Płatkiewicz, mgr inż. Leszek Schreiber, mgr inż. Bogumir Wołowczyk, mgr inż. Henryk Szała, mgr inż. Włodzimierz Konkiewicz, mgr inż. Edmund Abryszyński, inż. Tadeusz Holasz (projektanci obiektów konstrukcyjnych), inż. arch. Mikołaj Raniowski, mgr inż. Rościsław Kapliński (projektanci architektury), inż. Zenon Wojtkowiak, inż. Mieczysław Błażejak (projektanci urządzeń elektroenergetycznych), mgr inż. Janina Kujawa, inż. Antoni Wnuk, inż. Lech Gołańczyk (projektanci instalacji wodno- kalizacyjnej i centralnego ogrzewania), inż. Danuta Kompf (projektant zieleni), mgr Zdzisław Murkowski, Jerzy Wrzaskała, inż. Czesław Pulwicki (projektanci części ekonomicznej i organizacji budowy), inż. Bogdan Thiem, inż. Krystyna Patelka, Halina Pawlak, Tadeusz Pieszak, Alicja Jaszczuk, Ryszard Ciołkowiak (projektanci części kosztowej), Tadeusz Kowal (projektant modelu Trasy).

Roboty przy budowie Trasy rozpoczęto w dniu 4 marca 1974 r., a ukończono w dniu 26 czerwca 1977 r. Obowiązujący cykl budowy wynosił pięćdziesiąt dwa miesiące i miał trwać do dnia 30 czerwca 1978 r. Budowę Trasy ukończono z jednorocznym wyprzedzeniem. .

· · i':.:Si:H'i

*****-. 'y

M4w M : 'i & \Z/'S \

MEW

Brygada Płockiego Przedsiębiorstwa Robót Mostowych buduje estakadę nad Doliną Obrzycy W'N owej Dzielnicy Mieszkaniowej "Rataje". Zdjęcie wykonane na początku marca 1975 r.

Florian

Krzyżaniakmm -

Urządzenie elektroniczne otaczarki do produkcji betonu asfaltowego "Barber- Greene" obsługiwane przez mgra inż. Romana Caźmierczaka

Załoga Poznańskiego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych budowała najpIerW (w latach 1974 - 1975) odcinek wojewódzki Trasy od J aryszek do Kórnika wraz z obejściem miasta. Budowa tego odcinka polegała na wzmocnieniu istniejącej nawierzchni z wyrównaniem do spadku jednostronnego oraz dobudowaniu nowej drugiej jezdni. Roboty wykonywano przy otwartym ruchu kołowym, w taki sposób, że najpierw wykonano odcinek nowej jezdni, na który następnie kierowano ruch kołowy i dopiero przystępowano do przebudowy starej jezdni. W taki wahadłowy sposób wykonano cały odcinek trasy wojewódzkiej bez konieczności budowania dróg objazdowych.

Otaczarka do produkcji betonu asfaltowego produkcji angielskiej "Barber-Greene"

Budowa wiaduktu franowskiego dokonywana przez Przedsiębiorstwo Robót Kolejowych Nr 10. Stan robót na koniec 1<J75 r.

W tym czasie na miejskim odcinku Trasy wykonawcy robót specjalistycznych: Poznańskie Przedsiębiorstwo Robót Inżynieryjnych Budownictwa Przemysłowego "Hydrobudowa-9", Przedsiębiorstwo Robót Kolejowych Nr 15 w Warszawie, Przedsiębiorstwo Robót Kolejowych Nr 10 w Poznaniu, Płockie Przedsiębiorstwo Robót Mostowych, Zakład Wykonawstwa Sieci Elektrycznych, Wojewódzkie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji realizowali swoje zadania, a brygady Poznańskiego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych ograniczały się do wykonywania robót ziemnych związanych z przekazywaniem fronturobót przedsiębiorstwom specjalistycznym. Obranie

Estakada nad doliną Obrzycy. Stan robót na koniec lutego 1976 r.

Florian

Krzyżaniak,

Rozsciełacz do betonu asfaltowego produkcji "Barfcer-Greene", obsługuje Ludwik Gursz współpracujący z brygadą Józefa Kurlapskiego. Wyładunek masy asfaltowej z wytwórni w Złotnikach. Roboty nacizoruje starszy majster Feliks Adamczyk. Zdjęcie wykonane w sierpniu 19iti rmmz z Budowa przejęcia podziemnego dla pieszych na Osiedlu Lecha N owej Dzielnicy Mieszkaniowej "Rataj e" na początku marca 1976 r.

Inż. Mieczysław Przepiorą główny projektant odcinka miejskiego Trasy

Inż. Kazimierz Paszkiet główny projektant odcinka miejskiego Trasy

takiego sposobu realizacji robót miało tę dobrą stronę, iż nie doprowadzało do przestojów z braku tzw. frontu robót lub nadmiernej koncentracji wykonawców na jednym odcinku robót. Na Trasie wykonano dziewięć obiektów inżynierskich, z czego siedem na odcinku miejskim. Brygady Poznańskiego Przedsiębiorstwa Robót Inżynieryjnych Budownictwa Przemysłowego "Hydrobudowa-9" wykonały roboty palowe pod estakadę nad doliną Obrzycy; Przedsiębiorstwo Robót Kolejowych Nr 15 w Warszawie - roboty palowe pod wiadukty: Jedności Słowiańskiej, ruch lokalnego (Ostrowska-Wiatraczna), franowski, tarnowski; Przedsiębiorstwo Robót Kolejowych Nr 10 wykonało dwa przejścia podziemne przy Osiedlach Jagiellońskim i Lecha (o długości 40 m każde) oraz zbudowały wiadukt franowski długości 535 m o dwóch odrębnych jezdniach trzypasmowych. Przy budowie tego obiektu Przedsiębiorstwo współpracowało z Poznańskim Przedsiębiorstwem Produkcji Betonów "Pozbet" oraz Kieleckim Przedsiębiorstwem Robót Mostowych (produkcja belek prefabrykowanych). Brygady Płockiego Przedsiębiorstwa Robót Mostowych wykonały estakadę nad doliną Obrzycy o dwóch odrębnych jezdniach trzypasmowych; wiadukt Jedności Słowiańskiej o dwóch odrębnych jezdniach trzypasmowych; wiadukt ruchu lokalnego łączący ulice Ostrowską z Wiatraczną nad trasą o długości 115 m z jedną jezdnią dwupasmową; wiadukt w ul. Tarnowskiej nad Trasą długości 131 m z jedną jezdnią dwupasmową; wiadukt w Gadkach (odcinek wojewódzki) o dwóch odrębnych jezdniach dwupasmowych; most drogowy w Jaryszkach (odcinek wojewódzki) z jedną odrębną jezdnią dwupasmową. Roboty odwadniające wykonało Poznańskie Przedsiębiorstwo Robót Inżynieryjnych Budownictwa Przemysłowego "Hydrobudowa". Polegały one na wykonaniu kanalizacji deszczowej długości 2482 m oraz skanalizowaniu Piaśnicy na długości 1070 m. Przedsiębiorstwo Konserwacji Urządzeń Wodnych i Melioracyjnych Oborniki dokon a - remontu urządzeń melioracyjnych w obrębie Trasy. Inne roboty specjalistyczne związane z budową Trasy wykonali: Zakład Wyko

Florian Krzyżaniak

Wiadukt Jedności Słowiańskiej budowany przez brygady Płockiego Przedsiębiorstwa Robót Mostowych. Montaż belek nośnych. Zdjęcie wykonane pod koniec października 1975 r.

nawstwa Sieci Elektrycznych (stacje transformatorowe i przebudowa lini kablowych napowietrznych); Okręgowy U rząd Telekomunikacji Międzymiastowej (przebudowa linii kablowych dalekosiężnych); Poznańskie Przedsiębiorstwo Robót Telekomunikacyjnych (przebudowa linii telekomunikacyjnych); Przedsiębiorstwo Budowy Sieci Elektrycznych "Elbud" (przebudowa linii wysokiego napięcia); Wojewódzkie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji (kolizje wodociągowe oraz podłączenia wodociągowe); Zakład Oświetlenia Miasta "Reklama" (oświetlenie trasy i podświetlane znaki drogowe na odcinku od ronda "Rataje" do Franowa oraz oświetlenie wiaduktów); Komunalne Przedsiębiorstwo Robót Drogowych (roboty kanalizacyjne na dojazdach do trasy); Komunalne Przedsiębiorstwo Budowlane Nr 2 (wystrój wnętrz przejść podziemnych Jagiellońskiego i Lecha); Poznańskie Przedsiębiorstwo Zieleni (roboty ogrodnicze, zazielenienie i zadrzewienie Trasy na odcinku miejskim); Zakład Zadrzewienia i Zazielenienia (zadrzewienie i zazielenienie Trasy na odcinku wojewódzkim). Spośród załóg przedsiębiorstw specjalistycznych na budowie Trasy wyróżnili się pracownicy: z Płockiego Przedsiębiorstwa Robót Mostowych: kierownicy budowy mgr inż. Ryszard Mądry i mgr inż. Henryk Cielas, brygadziści ciesielscy Józef Kotowski i Czesław Pozerski, brygadzista zbrojarzy Zdzisław Zientek. Z Przedsiębiorstwa Robót Kolejowych Nr 15 w Warszawie: majster Stefan Bieńkowski, brygadziści Marian Mieduchowski i Albin Różecki, operator Stanisław Ziemecki, formowniczy Stanisław Dymek. Z Przedsiębiorstwa Robót Kolejowych Nr 10: kierownik budowy mgr inż. Jerzy Staniszewski, majster Leon Nowicki, cieśle Marian Bagniewski i Lech Grabowski, spawacz Marian Fiedler i operator Leon Kasprzak. Z Poznańskiego Przedsiębiorstwa Produkcji Betonów "Pozbet": ślusarz Marian Kapała, zbrojarz Konrad Kasprzak, kierownik działu produkcji - Regina Marczak. Z Poznańskiego Przedsiębiorstwa Robót Inżynieryjnych Budownictwa Przemysłowego "Hydrobudowa-9": kierownik budowy Kazimierz Seredyński, monterzy Leon Drzewiecki, Edward Kosmal

((12

Odcinek miejski trasy wylotowej Poznań- Katowice

Poznań- Katowice

ski i Jan Kosmoiski, kopacze Jan Conajek i Józef Siernicki, mistrzowie Józef Więckowski i Kazimierz Skrzypczak. Z Zakładu Oświetlania Miasta "Reklama" - brygadzista Stefan Szymański, monterzy Stefan Kaczmarek i Jan Jakubowski. Z Poznańskiego Przedsiębiorstwa Zieleni - kierownik budowy Antoni Jakubowski, ogrodnik Bronisław Burdza i brygadzista Barbara Kruszczak. Z Komunalnego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych: kierownik budowy inż. Leszek Adamczak, monterzy Antoni Pęcak i Mieczysław Szczepaniak, brygadzista Władysław Cieśla, główny specjalista do spraw produkcji inż. Roman Marcela. Z Okręgowego Urzędu Telekomunikacji Międzymiastowej - kierownik kolumny konserwacji kabli dalekosiężnych Alojzy Olszak i kierownik budowy Jerzy Powieki. Z Poznańskiego Przedsiębiorstwa Robót Telekomunikacyjnych: - kierownik budowy Seweryn Kłosowski i monter Franciszek Machowski. Z Zakładu Wykonawstwa Sieci Elektrycznych - monter Stefan Wolniewicz i brygadzista Jerzy Buszewski. Z Komunalnego Przedsiębiorstwa Budowlanego Nr 2 - brygadzista murarzy Sylwester Maćkowiak, brygadzista elektryk Jan Krzemieński, elektryk Jacek Komuś, majster Zdzisław Brzęczek. Z Przedsiębiorstwa Konserwacji Urządzeń Wodnych i Melioracyjnych Oborniki - brygadzista Marian Kaminik, meliorant Włodzimierz Kopeć i kierownik robót Stanisław Radzicki. Z Oddziału Budowy Poznańskiego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych: brygadzista robót bitumicz

Stanisław Krochmal, operator koparki z Poznańskiego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych. Zdjęcie wykonane na początku marca 1975 r.

C Kronika Miasta Poznania

Florian Krzyżaniaknych Józef Kurlapski, brygadzista robót betonowych Adam Mikołajczak, operator walca Teodor Bartkowiak, operator koparki Mieczysław U ryz aj , operator spycharki Jan Stróżyński, starszy majster Bogdan Brudnicki.

W końcu 1975 r. Poznańskie Przedsiębiorstwo Robót Drogowych skoncentrowało swój potencjał produkcyjny na budowie odcinka miejskiego Trasy. Nasiliły się zwłaszcza roboty ziemne, które wykonywano w cyklu całodobowym przy sztucznym oświetleniu. Mając znacznie zaawansowane roboty specjalistyczne innych wykonawców (za wyjątkiem wiaduktu franowskiego, którego budowę rozpoczęto dopiero w drugiej połowie 1975 r.) nie napotykano właściwie na trudności. Opóźnienie w budowie wiaduktu franowskiego miało ten skutek, że budowa Trasy trwała o sześć miesięcy dłużej niż przewidywał plan generalnego wykonawcy. Z tych też powodów przedłużyło się wykonanie robót oświetleniowych i ogrodniczych. W dniu 29 grudnia 1976 r. po ukończeniu budowy jednej nitki wiaduktu oddano do eksploatacji całą Trasę, resztę wiaduktu zaś w końcu maja 1977 r. Przed oddaniem do eksploatacji wiaduktu franowskiego dokonano próbnych obciążeń jednego z przęseł przy użyciu sześciu samochodów transportowych taboru z ładunkiem o ciężarze 25 ton każdy. Obciążenia (dynamiczne i statyczne) przeprowadzono wg wskazań i pod nadzorem prof. dra hab. mgra inż. Andrzeja Ryżyńskiego i dra hab. mgra inż. Witolda Wołowickiego z Politechniki Poznańskiej. Uzyskano pozytywne wyniki. N a pozostałych obiektach próbnych obciążeń nie przeprowadzano, ponieważ długości przęseł tych obiektów tego nie wymagały. Łączna wartość robót wykonanych w generalnym wykonawstwie na odcinku miejskim trasy wyniosła 450 min zł (bez wiaduktu franowskiego). W bezpośrednim wykonawstwie - Poznańskie Przedsiębiorstwo Robót Drogowych wykonało roboty wartości 248 min zł. Właściwe roboty drogowe stanowiły 55% ogólnej wartości robót budowlano-montażowych w następujących elementach: roboty ziemne (532 000 m»; podbudowa (233 000 m 2); nawierzchnia (233 000 m 2); drogi rolnicze (33 000 m 2), chodniki asfaltowe (25 00 m 2 ). Betony na podbudowy (30 000 m 2 ) produkowano przy użyci« betoniarki marki "Stetter" na placu produkcyjnym w Garbach k. Swarzędza, układano zaś przy użyciu równiarki samojezdnej i zagęszczano walcami ogumionymi typu GRW-I0.

Masę bitumiczną na podbudowy i nawierzchnię (98 000 ton) produkowano na dwóch placach produkcyjnych: w Garbach i Złotnikach. W Garbach zainstalowane były otaczarki produkcji krajowej "Mądro" (25 i 50 t/godz), natomiast w Złotnikach otaczarka "Barber- Greene" produkcji angielskiej, o wydajności 150 t/godz. Nawierzchnię układano rozściełaczami produkcji angielskiej "Blow-Knox" i "Barbar-Greene" o szerokości układania 7,5 m, natomiast pobocze umacniano rozściełaczem produkcji radzieckiej o szerokości układania 2,5 m. W dniu 16 marca 1976 r. budowę Trasy wizytował członek Biura Politycznego, sekretarz Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej Edward Babiuch w towarzystwie I sekretarza Komitetu Wojewódzkiego Jerzego Zasady i wojewody poznańskiego Stanisława Cozasia. Częste wizyty składali - zapoznając się z postępem robót - przedstawiciele instancji politycznych i władz administracyjnych miasta: I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej Jerzy Zasada, sekretarz Komitetu Wojewódzkiego Bogdan Waligórski, kierownik Wydziału Budownictwa i Gospodarki Miejskiej Komitetu Wojewódzkiego Miron Kolasiński, wojewoda poznański Stanisław Cozaś i wiceprezydent miasta Poznania Włodzimierz J uskowiak. Koordynacja budowy Trasy odbywała się poprzez cotygodniowe posiedzenia Rady Budowy pod przewodnictwiem naczelnego dyrektora Poznańskiego Przedsiębiorstwa

Inż. Kazimierz Zbucki przewodniczący Rady Budowy, naczelny dyrektor Poznańskiego Przedsiębiorstwa Robót Drogowychinż. Roman Kaczmarek naczelny inżynier Poznańskiego Przedsiebiorstwa Robót Drogowych

Robót Drogowych, inż. Kazimierza Zbuckiego lub jego pierwszego zastępcy, naczelnego inżyniera inż. Romana Kaczmarka. Członkami Rady Budowy byli dyrektorzy naczelni przedsiębiorstw wykonawczych, inwestorów i biur projektowych. Działalność Rady Budowy z uwagi na złożoność problemów realizacyjnych i ważność budowy wspierali skutecznie przedstawiciele Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej Miron Kolasiński i Bogdan Zastawny oraz wiceprezydent miasta Włodzimierz Juskowiak, którzy poprzez swój aktywny udział pomagali w rozwiązywaniu wielu występujących trudnych problemów organizacyjno-wykonawczych. Pełna mobilizacja wszystkich wykonawców, pracujących w oparciu o właściwie pomyślaną organizację robót, częste spotkania bezpośrednio na budowie wykonawców" inspektorów nadzoru i głównego koordynatora w projektowaniu z Biura Projektów Budownictwa Komunalnego, inż. Stanisława Lewandowskiego, gwarantowały właściwą jakość i ciągły postęp robót w czasie trwania budowy. Funkcję koordynatora dla wszystkich wykonawców z ramienia generalnego wykonawcy - Poznańskiego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych pełnił Dział Generalnego Wykonawstwa w składzie: Tadeusz Borek, Janusz Koralewski, Florian Krzyżaniak i Felicjan Schwarz.

Dla sukcesu budowy szczególne znaczenie miał szybki postęp w robotach drogowych, wykonywanych przez generalnego wykonawcę. Pod kierownictwem dyrektora oddziału Zdzisława J asi czaka i jego zastępcy mgra inż. Krzysztofa Kobelskiego odbywały się częste odprawy robocze, w których uczestniczyli kierownicy budów, mistrzowie i służba mechaniczna. Omawiano postęp robót i bieżące problemy związane z budową; ustalono kolejność robót i terminy oddawania odcinków robót do eksploatacji. Każdy wykonany odcinek, mogący ułatwić komunikację w Poznaniu, oddawany był niezwłocznie do eksploatacji na długo przed zakończeniem całości robóL Oddział budowy w Garbach otoczony był szczególnym nadzorem i opieką ze strony naczelnego inżyniera Romana Kaczmarka i kierownika działu budowy i eksportu Feliksa Figaszewskiego, koordynatora robót drogowych.

Florian Krzyżaniak

Roboty ziemne na dojeździe do wiaduktu franowskiego od ul. Okólnej. Formowanie korpusu drogowego przy użyciu dwóch spycharek Oddziału Budowy Poznańskiego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych. Roboty wykonują operatorzy Jan Głuchy i Zdzisław Kaliński. Zdjęcie wykonane pod koniec października 1976 r.

Zakład Badań i Doświadczeń Poznańskiego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych, niezależnie od stałego nadzoru laboratorium Oddziału Budowy w Garbach, nadzorował jakość wykonywanych robót. Ustalał recepty poszczególnych asortymentów robót, opracowywał zamienne technologie podbudów i nawierzchni. W pracach tych szczególnie zaangażowany był kierownik Zakładu Badań i Doświadczeń inż. Tadeusz Cerbin i jego zastępca mgr Jadwiga Kaczycka.

W dniu 29 czerwca 1977 r., następnego dnia po ukończeniu budowy, w Sali Białej Urzędu Miejskiego odbyła się uroczystość przekazania Trasy do eksploatacji. Zgromadziła ona przedstawicieli załóg i zarządów przedsiębiorstw wykonawczych. Wzięli w niej udział: sekretarz Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej Bogdan Waligórski, wicewojewoda poznański Ryszard Ćmielewski, prezydent Poznania Władysław Sleboda, kierownik Wydziału Budownictwa Komitetu Wojewódzkiego Miron Kolasiński. Meldunek o zakończeniu budowy złożył na ręce sekretarza Komitetu Wojewódzkiego Bogdana Waligórskiego naczelny dyrektor Poznańskiego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych inż. Kazimierz Zbucki w towarzystwie inż. Romana Kaczmarka i mgra inż. Ryszarda Mądrego, którzy analogiczne meldunki złożyli na ręce wicewojewody poznańskiego Ryszarda Cmielewskiego i prezydenta Poznania Władysława Slebody. Bogdan Waligórski, Ryszard Ćmielewski i Władysław Sleboda w serdecznych słowach podziękowali przedsiębiorstwom wykonawczym za przedterminowe wykonanie tak bardzo potrzebnego obiektu komunikacyjnego. Następnie najbardziej zasłużeni przy budowie wykonawcy i projektanci Trasy udekorowani zostali przez Ryszarda Cmielewskiego i Władysława Slebodę Odznakami Honorowymi Miasta Poznania i "Za zasługi w rozwoju województwa poznańskiego". Odznakami Honorowymi Miasta Poznania udekorowani zostali: Marian Bagniewski - cieśla z Przedsiębiorstwa Robót Kolejowych Nr 10; Tadeusz Borek - zastępca kierownika działu Poznańskiego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych; Lech Grabowski - cieśla z Przedsiębiorstwa Robót Kolejowych Nr 10; Tadeusz Dembowski - kierownik budowy Poznańskiego Przedsiębiorstwa Zieleni; Jan Dziechciarz - zbrojarz z Płockiego Przedsiębiorstwa Robót Mostowych; Tadeusz Hołderny - zastępca brygadzisty Zakładu Wykonawstwa Sieci Elektrycznych; Józef Kotowski - brygadzista Płockiego Przedsiębiorstwa Robót Mostowych; Alojzy Olszak - kierownik kolumny konserwacji kabli międzymiastowych Okręgowego Urzędu Telekomunikacji Międzymiastowej; inż. Regina Marczak - kierownik działu produkcji Poznańskiego Przedsiębiorstwa Produkcji Betonów "Pozbet", inż. Roman Marcela - główny specjalista do spraw produkcji Komunalnego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych; inż. Czesław Michnik - kierownik grupy robót Poznańskiego Przedsiębiorstwa Robót Inżynieryjnych Budownictwa Przemysłowego "Hydrobudowa-9"; Jerzy Mensfeld - kierowca Poznańskiego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych; Zdzisław Szubert - specjalista do spraw organizacji robót Poznańskiego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych; Felicjan Schwarz - specjalista do spraw energetycznych i teletechnicznych Poznańskiego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych; Stanisław Wawrzyniak - brukarz Poznańskiego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych. Odznakami Honorowymi "Za zasługi w rozwoju województwa poznańskiego" udekorowania zostali: Marian Fiedler - zbrojarz-spawacz Przedsiębiorstwa Robót Kolejowych Nr 10; Euzebiusz Gańczak - operator spycharki Komunalnego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych; mgr inż. Bonifacy Jankojć - kierownik grupy robót Nr 2 Poznańskiego Przedsiębiorstwa Robót Inżynieryjnych Budownictwa Przemysłowego "Hydrobudowa-9"; mgr inż. Dobrosława Grzymała-Busse - inspektor robót elektrycznych Zarządu Dróg i Mostów; Bronisława Burdza - ogrodnik Poznańskiego Przedsiębiorstwa Zieleni; Stanisław Kalota - kierownik grupy robót Komunalne

N aczelny Inżynier Poznańskiego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych Roman Kaczmarek (w środku) w towarzystwie (od lewej): specjalisty do spraw bezpieczeństwa i higieny pracy Jerzego Dolaty i kierownika działu przygotowania produkcji Tadeusza Kaji w czasie kontroli postępu robót. N a drugim planie fragment wiaduktu ruchu lokalnego (Ostrowska- Wiatraczna). Zdjęcie wykonane w końcu września 1976 r.

Florian Krzyżaniak

Przygotowania do budowy wiaduktu J edności Słowiańskiej. Fotografia wykonana na początku marca 1975 rgo Przedsiębiorstwa Budowlanego Nr 2; Zenon Kasprzak - operator Przedsiębiorstwa Robót Kolejowych Nr 10; Julian Korszuń - lekarz zakładowy Poznańskiego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych; Barbara Kruszczak - brygadzistka Poznańskiego Przedsiębiorstwa Zieleni; Franciszek Machowski - monter Poznańskiego Przedsiębiorstwa Robót Telekomunikacyjnych; inż. Kazimierz Paszkiet - projektant Biura Projektów Budownictwa Komunalnego; Czesław Pozerski - cieśla Płockiego Przedsiębiorstwa Robót Mostowych i mgr inż. Henryk Stanisławski - kierownik pracowni mostowej Poznańskiego Biura Projektów Dróg i Mostów.

Brygada Płockiego Przedsiębiorstwa Robót Mostowych buduje wiadukt tarnowski. Zdjęcie wykonane pod koniec lutego 1976 r.

-<I ............

A"itiP" y "WTT

Roboty wykończeniowe ha odcinku od ul. Okólne] do Tarnowskiej wykonywanej przez Oddział Budowy Poznańskiego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych. Koparkę KM-2St obsługuje operator Mieczysław U ryxaj. Zdjęcie wykonane na początku grudnia 1976 r.

£.: ..A jjjjjjjfoiiK*

Uwieńczeniem budowy było udostępnienie do ruchu publicznego od godzin popołudniowych dnia 3 października 1977 r. nowej jezdni ul. Ostrowskiej, zmodernizowanej przez brygady Poznańskiego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych.

Florian Krzyżaniak

ANEKS

RADA BUDOWYinż. Janusz Chmielewski, dyrektor Zarządu Dróg i Mostów mgr inż. Edmund Detleff, naczelny inżynier Poznańskiego Przedsiębiorstwa Robót Telekomunikacyjnych mgr inż. Krystyna Dymek, starszy inspektor nadzoru Zachodniej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych inż. Józef Florczak, dyrektor Komunalnego Przedsiębiorstwa Budowlanego Nr 2 mgr inż. Wojciech' Fortuniak, kierownik Grupy Robót Środa Przedsiębiorstwa Konserwacji Urządzeń Wodnych i Melioracyjnych w Obornikach Wlkp. mgr inż. Kazimierz Jakubiak, kierownik pracowni Poznańskiego Biura Projektów Dróg i Mostów inż. Roman Kaczmarek, naczelny inżynier Poznańskiego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych inż. Eugeniusz Kilkowski, kierownik Zakładu Usług Reklamowych "Reklama" (Zakład Oświetlenia Miasta) mgr Miron Kolasiński, kierownik Wydziału Budownictwa Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej mgr inż. arch. Eugeniusz Kolny, dyrektor Biura Pojektów Budownictwa Komunalnego mgr inż. Mieczysław Kończal, zastępca dyrektora Zarządu Dróg i Mostów mgr inż. Antoni Koszewski, kierownik Zakładu Wykonawstwa Sieci Elektrycznych inż, Stanisław Lewandowski, kierownik pracowni w Biurze Projektów Budownictwa Komunalnego inż. Tadeusz Lisewski, dyrektor Zakładu Energetycznego Poznań-Miasto mgr inż. Marek Mazurkiewicz, dyrektor Przedsiębiorstwa Robót Kolejowych Nr 15 w Warszawie (oddział głębokiego fundamentowania) mgr Jan Pieprzycki, dyrektor Przedsiębiorstwa Robót Kolejowych Nr 10 mgr inż. Wiesław Piórek, zastępca dyrektora do spraw budowy i konserwacji w Miejskim Przedsiębiorstwie Zieleni Jerzy Powidzki, kierownik wydziału budowy Okręgowego Urzędu Telekomunikacji Międzymiastowej inż. Gerard Siegmueller, dyrektor oddziału Płockiego Przedsiębiorstwa Robót Mostowych inż. Kazimierz Skorża, dyrektor Zarządu Dróg i Mostów mgr inż. Eugeniusz Skrodzki, dyrektor oddziału Płockiego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych inż. Kazimierz Sobkowiak, dyrektor Miejskiego Przedsiębiorstwa Taksówkowego mgr inż. Henryk Stanisławski, kierownik pracowni mostowej Poznańskiego Biura Projektów Dróg i Mostów inż. Marek Stawny, kierownik w Przedsiębiorstwie Robót Kolejowych Nr 10 mgr inż. Grzegorz Szymański, zastępca dyrektora Przedsiębiorstwa Konserwacji Urządzeń Wodnych i Melioracyjnych w Obornikach Wlkp.

inż. Andrzej Thomas, dyrektor Zarządu Zieleni Miejskiej inż. Alfred Tomaszewski, zastępca dyrektora Komunalnego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych inż. Stanisław Tschuschke, zastępca dyrektora Poznańskich Zakładów Produkcji Betonów "Pozbet"

7&

mgr lnz. Bogdan Zastawny, Wydział Budownictwa Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej inż. Kazimierz Zbucki, naczelny dyrektor Poznańskiego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych

KIEROWNICY

BUDOWY

Komunalne Przedsiębiorstwo Remontowo-Budowlane Nr 2 Komunalne Przedsiębiorstwo Robót Drogowych Miejskie Przedsiębiorstwo Zieleni Okręgowy Urząd Telekomunikacji Międzymiastowej Płockie Przedsiębiorstwo Robót Mostowych Poznańskie Przedsiębiorstwo Robót Drogowych (Oddział Budowy w Garbach) Kierownictwo

Stanisław Kalota Mieczysław Wagner inż. Zdzisław Polo szyk Mieczysław Niezborała Antoni Jakubowski

Jerzy Powidzkimgr inż. Ryszard Mądry

Nadzór bezpośredni

Zdzisław J asiczak mgr inż. Krzysztof Kobelski mgr inż. Maciej Schmidt Włodzimierz Sylwestrzak Ryszard Waląg Tadeusz Szymański Zygmunt Kaliński Maria Szulakiewicz Marek Ratajski Zenon CeUmer Marek L6wenau Ryszard Saloch Stanisław Mikołajczyk Piotr Głowacki Marek Zgórecki Czesław Pawlaczyk Bogdan Brudnicki Zenon Chudzicki Władysław Leśniewicz Feliks Adamczak Władysław Tończyk Aleksy Szulakiewicz Tadeusz Krug Krzysztof Galbarczyk Marek Łoza mgr inż. Bonifacy J ankoj ć Mieczysław Wojciechowski

Poznańskie Przedsiębiorstwo Robót Inżynieryjnych Budownictwa Przemysłowego "Hydrobudowa 9" Poznańskie Przedsiębiorstwo Robót Telekomunikacyjnych Przedsiębiorstwo Konserwacjiinż. Edward Kosowski

Wacław Itkowiak

Florian Krzyżaniak

'Urządzeń Wodnych i Melioracyjnych Oborniki Przedsiębiorstwo Robót Kolejowych Nr 10mgr inż. Wojciech Fortuniakmgr inż. Stanisław Staniszewski ·

OBIEKTY INŻYNIERSKIE NA TRASIE WYLOTOWEJ POZNAŃ-KATOWICE (ODCINEK MIEJSKI)

Lp. Wykonawca Nazwa obiektu Rodzaj Konstrukcja Wykończenie Jagielloński przejście podziemne Przedsiębiorstwo Robót Komunalne Przedsiębiorl. Kolejowych Nr la stwo Budowlane Nr 2 2. Dolina Obrzycy estakada żelbetowa Płockie Przedsiębiorstwo Robót Mostowych 3. Lecha przejście podziemne Przedsiębiorstwo Robót Komunalne PrzedsiębiorKolejowych Nr la stwo Budowlane Nr 2 4. Jedności Słowiańskiej wiadukt żelbetowy Płockie Przedsiębiorstwo Robót Mostowych 5. ruchu lokalnego wiadukt żelbetowy Płockie Przedsiębiorstwo Robót Mostowych (Ostrowska - Wiatraczna) 6. franowski wiadukt żelbetowy Przedsiębiorstwo Robót Kolejowych Nr la 7. tarnowski wiadukt żelbetowy I Płockie Przedsiębiorstwo Robót Mostowych