EDMUNDGRABKOWSKI VII MIĘDZYNARODOWY KONKURS SKRZYPCOWY IM. HENRYKA WIENIA WSKlEGO (12-27 XI 1977) PRZEPROWADZONY W dniach 12 - 27 listopada 1977 r. VII Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy im. Henryka Wieniawskiego zakończył siódmą edycję Międzynarodowych Konkursów noszących imię wielkiego skrzypka, kompozytora i pedagoga. Obejmowała ona tym razem wszystkie trzy dyscypliny związane ze skrzypcami. Poza listopadowym turniejem młodych skrzypków, w okresie od czerwca do listopada 1976 r. trwał przeprowadzony w nowym kształcie programowo-organizacyjnym IV Międzynarodowy Konkurs Kompozytorski, a w dniach od 30 czerwca do 10 lipca 1977 r. - V Międzynarodowy Konkurs Lutniczy. Wszystkie te konfrontacje artystyczne były w życiu muzycznym wydarzeniami najwyższej rangi, wyróżniały się większym niż kiedykolwiek zasięgiem, zainteresowaniem i poziomem artystycznym, zakończyły się pełnym sukcesem organizacyjnym. Potwierdziły także i jeszcze bardziej umocniły rolę poznańskich Konkursów w międzynarodowym życiu muzycznym, w światowej wiolinistyce. VII Konkurs Skrzypcowy spotkał się z wyjątkowym, rzadko spotykanym zainteresowaniem. Zapowiedziało w nim udział pięćdziesięciu siedmiu skrzypków z dwudziestu państw, a do Konkursu przystąpiło ostatecznie czterdziestu sześciu skrzypków z szesnastu państw: Austrii (1), Bułgarii (3), Czechosłowacji (1), Finlandii (1), Francji (2), Holandii (1), Japonii (7), Niemieckiej Republiki Demokratycznej (3), Polski (11), Republiki Federalnej Niemiec (2), Rumunii (5), Stanów Zjednoczonych Ameryki Płn. (3), Węgier (1), Wielkiej Brytanii (1), Wietnamu (1), Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich (3). W niektórych krajach Europy przeprowadzono eliminacje wśród większej grupy kandydatów. Ekipa polska wyłoniona została spośród dziewiętnastu, a w Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich w eliminacjach uczestniczyło siedemdziesięciu skrzypków. Po raz pierwszy w historii Konkursów im. Henryka Wieniawskiego uczestniczyli skrzypkowie: Finlandii, Holandii, Republiki Federalnej Niemiec i Wietnamu. Artystów uczestniczących w VII Konkursie oceniał osiemnastoosobowy Sąd Konkursowy, składający się z wybitnych wirtuozów i pedagogów. Minister kultury i sztuki powołał na przewodniczącą Jury prof. Irenę Dubiską, która zasiadała w Sądach Konkursowych wszystkich dotychczasowych Konkursów Skrzypcowych, począwszy od 1935 r. W Jury byli ponadto: Zenon Brzewski, Jean Fournier, Andre Gertler, Stefan Gheorghiu, Frederick Grinke, Krzysztof Jakowicz, Jadwiga Kaliszewska, Emil Kamilarov, Stanisław Lewandowski, Wolfgang Marschner, Igor Ojstrach, Zenon Płoszaj, Franz Samohyl, Werner Scholz, Jifi Tomaśek, Roman Totenberg i Yoshio Unno. Wśród jurorów było pięciu laureatów poprzednich Konkursów Skrzypce vych (Krzysztof Jakowicz, Jadwiga Kaliszewska, Emil Kamilarov, Igor Ojstrach i Zenon Płoszaj). Po raz pierwszy do Jury powołano przedstawiciela Japonii. Edmund Grabkowski Aula Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza (27 XI 1977 r.). Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego, wiceprezydent Poznania Andrzej Wituski i przewodnicząca Sądu Konkursowego prof. Irena Dutaiska wręczają nagrody Wadimowi Brodskiemu. Siedzą od lewej: Piotr Milewski i Michaił Wajman W przeddzień rozpoczęcia Konkursu (11 XI 1977) odbyły się spotkania i imprezy inauguracyjne. W południe, w sali konferencyjnej siedziby Konkursu - Poznańskiego Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego, odbyło się pierwsze posiedzenie Sądu Konkursowego. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego, wiceprezydent Poznania Andrzej Wituski powitał jurorów w imieniu władz miasta i przekazał przewodnictwo obrad w ręce Ireny Dubiskiej. N a posiedzeniu tym członkowie Sądu Konkursowego wybrali dwóch wiceprzewodniczących; Jeana Fourniera i Igora Ojstracha oraz sekretarza - Zenona Płoszaja. Przyjęto także regulamin pracy oraz zapoznano się z listą nagród pozaregulaminowych. Skrzypcowy W Sali Kameralnej Towarzystwa zebrali się w tym czasie kandydaci i obserwatorzy w celu wzięcia udziału w losowaniu kolejności występowania w Konkursie. Po serdecznych słowach powitania kandydatów, wygłoszonych przez Irenę Dubiską, najmłodszy wiekiem kandydat, piętnastoletnia Lucia Lin (Stany Zjednoczone Ameryki Płn.) wylosowała nazwisko skrzypaczki japońskiej Ikuko Nishida. Od niej, z zachowaniem porządku alfabetycznego, rozpoczęły się przesłuchania pierwszego etapu. Wieczorem w auli Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza odbył się koncert inauguracyjny, w którym solistą był wybitny skrzypek Igor Ojstrach. Artysta przybył do Poznania z Bratysławy po dramatycznej podróży lotniczej w bardzo trudnych warunkach atmosferycznych, zaledwie trzy godziny przed koncertem. Koncert inauguracyjny uświetnił jubileusz dwudziestopięciolecia związania na stałe Konkursów im. Henryka Wieniawskiego z Poznaniem. Był to równocześnie jubileusz osobisty Igora Ojstracha; srebrny jubileusz zdobycia przez radzieckiego skrzypka I Nagrody w Konkursie (1952). Do tych jubileuszy nawiązał w przemówieniu otwierającym Konkurs przewodniczący Komitetu Organizacyjnego, Andrzej Wituski. Program koncertu inauguracyjnego obejmował poemat symfoniczny Mieczysława Karłowicza Odwieczne pieśni, Koncert skrzypcowy D-dur Piotra Czajkowskiego i III Symfonią Karola Szymanowskiego. Wykonawcami koncertu, obok Igora Ojstracha, byli: Paulos Raptis (tenor), Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Poznańskiej oraz Chór Mieszany Filharmonii Narodowej w Warszawie. Dyrygował Renard Czajkowski. Przed koncertem odegrano hymn narodowy i hejnał Konkursu (fragment Dudziarza Wieniawskiego), który odtąd towarzyszył wszystkim przesłuchaniom. W godzinach wieczornych w salach Muzeum Narodowego odbyło się otwarcie wystawy malarstwa Leokadii Bielskiej - Tworkowskiej oraz rzeźby ludowej o motywie muzycznym, a następnie prezydent Poznania Władysław Śleboda wydał przyjęcie. W imprezach otwarcia udział wzięli m.in.: wiceminister kultury i sztuki Aleksan - der Syczewski, zastępca kierownika Wydziału Kultury Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej Eugeniusz Mielcarek, przedstawiciele władz partyjnych i państwowych z sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej Bogdanem Gawrońskim. W niedzielę, dnia 13 listopada 1977 r., rozpoczęły się przesłuchania pierwszego etapu. Odbywały się one przez cztery dni, od godz. 10.00 i 16.00. Każdy z kandydatów wykonywał program (ok. 35 min.) obejmujący cztery utwory: pierwszą i drugą część jednej z Sonat na skrzypce solo Bacha (g-moll, a-moll lub C-dur); jeden z Kaprysów Wieniawskiego z op. 10 (nr 3, 6 lub 7) oraz do wyboru: jeden z Kaprysów tego kompozytora od nr 2 do 7 z op. 10 albo nr 2, 4 lub 5 z op. 18, względnie jeden z piętnastu Kaprysów Paganiniego lub jeden z Kaprysów Kurpińskiego (1, 3) z op. 29 i wreszcie jeden z Polonezów Wieniawskiego (D-dur op. 4 lub A-dur op. 21) z towarzyszeniem fortepianu. N ajpopularniejszymi utworami w pierwszej fazie Konkursu była Sonata a-moll Bacha (dziewiętnaście wykonań), Kaprys "Prelude" nr 6 Wieniawskiego (dwadzieścia cztery), Kaprys nr 17 Paganiniego (siedem), Polonez D-dur Wieniawskiego (trzydzieści jeden wykonań). Żaden z kandydatów nie uwzględnił w swoim programie Kaprysu Lipińskiego. Po ostatnim przesłuchaniu (16 XI 1977 r.) odcinki punktacyjne wszystkich jurorów zostały notarialnie zabezpieczone i przewiezione do siedziby Towarzystwa. Po protokolarnym odpieczętowaniu urny z odcinkami, naniesiono noty jurorów na zbiorcze arkusze punktacyjne. Ta wprowadzona po raz pierwszy zasada powtarzana była po każdym etapie. 'W późnych godzinach wieczornych dnia 16 listopada, w oparciu o wyniki zbiór Konkursu. Przemówienie wygłasza przewodniczący Komitetu Organizacyjnego, wiceprezydent Poznania Andrzej Wituski. Siedzą od lewej: dyrektor Filharmonii Poznańskiej Renard Czajkowski, dyrektor Wydziału Kultury i Sztuki Urzędu Wojewódzkiego Maciej Frajtak, przewodnicząca Sądu Konkursowego prof. Irena Dubiska, dyrektor Wydziału Kultury i Sztuki Urzędu Miejskiego Andrzej Gocwinski, dyrektor Biura Międzynarodowych Konkursów im. Henryka Wieniawskiego Edmund Grabkowski, laureaci VII Konkursu: Wadim Brodskij, Piotr Milewski, Michaił Wajman, Zachar Bron, Peter A. Zazofsky, Charles A. Linale, Anną A. Wódka, Hiro Kurosaki i Kazuhlko Sawączych arkuszy punktacyjnych, Sąd Konkursowy podjął uchwałę o dopuszczeniu do drugiego etapu dwudziestu trzech kandydatów, którzy otrzymali co najmniej siedemnaście punktów w skali ocen od l do 25. Byli to w porządku alfabetycznym: Aureli Błaszczok (Polska), Wadim Brodskij i Zachar Bron (Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich), Wojciech Czepiel (Polska), Eiko Furusawa (Japonia), Danuta Głowacka (Polska), Rudolf Koelman (Holandia), Asa Konishi (Japonia), Hiro Kurosaki (Austria), Charles A. Linale (Francja), Wladimir Łazów (Bułgaria), Piotr Milewski (Polska), Keiko Mizuno (Japonia), Dan-Florin Paul (Rumunia), Thorsten Rosenbusch (Niemiecka Republika Demokratyczna), Kazuhiko Sawa (Japonia), Zygmunt Solnića i Daniel Stabrawa (Polska), Ruriko Tsukahara (Japonia), Michaił Wajman (Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich), Krzysztof Węgrzyn i Anna A. Wódka (Polska) oraz Peter A. Zazofsky (Stany Zjednoczone Ameryki Płn.). W drugim etapie Konkursu znaleźli się reprezentanci dziesięciu państw: ośmiu Polaków, pięciu Japończyków, trzech skrzypków Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich i po jednym z Austrii, Bułgarii, Francji, Holandii, Niemieckiej Republiki Demokratycznej, Rumunii, Stanów Zjednoczonych Ameryki Płn. Etap drugi obejmował sześć przesłuchań, przeprowadzonych w dniach 18 - 20 listopada 1977 r. Kandydaci wykonywali recital (ok. 40 min.) obejmujący cztery utwory: najpierw drugą część jednego z Koncertów skrzypcowych Mozarta z towarzyszeniem fortepianu (G-dur KV 216, D-dur KV 218, A-dur KV 219 lub D-dur KV 271), a następnie jedną z Sonat na skrzYpce i fortepian: Grażyny Bacewicz (IV lub V); Prokofiewa (I lub II); Debussy'ego; Ravela, względnie jedną z Sonat na skrzypce solo: Hindemitha (I lub II); Bacewicz; Bartoka (I część); Ysaya'a (VI). Kandydaci wykonywali w drugim etapie ponadto jeden z Mitów (op. 30) lub Romans (op. 23) Szymanowskiego, a także utwór dowolny na skrzypce solo lub z towarzyszeniem fortepianu o czasie wykonania nie przekraczającym piętnastu minut. N ajpopularniejszymi kompozycjami w tym etapie były: Koncert G-dur Mozarta (grał go co drugi kandydat), Sonata na skrzYpce i fortepian Debussy'ego (dziewięć wykonań), Mit "Źródło AretuzY" Szymanowskiego (siedemnaście), a z utworów dowolnych - Tzigane Ravela (sześć wykonań). Drugi etap, poza sporadycznymi wyjątkami, zapisał się w pamięci jurorów, obserwatorów, znawców i melomanów dojrzałymi, interesującymi interpretacjami i był najbardziej frapującą fazą Konkursu. Niektóre wykonania wfęcz znakomite, wzbudzały najwyższy zachwyt. Regulamin Konkursu przewidywał dopuszczenie do trzeciego etapu dziesięciu skrzypków. Po podsumowaniu wyników, łącznie za dwa etapy, okazało się, że kandydaci dziesiąty i jedenasty otrzymali identyczną liczbę punktów. W związku z tym grupę finałową poszerzono do jedenastu. Byli to w porządku alfabetycznym: Wadim Brodskij, Zachar Bron, Asa Konishi, Hiro Kurosaki, Charles A. Linale, Piotr Milewski, Keiko Mizuno, Kazuhiko Sawa, Michaił Wajman, Anna A. Wódka i Peter A. Zazofsky. W finale znalazła się cała trzyosobowa ekipa Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, troje Japończyków, dwoje Polaków oraz po jednym reprezentancie Austrii, Francji i Stanów Zjednoczonych Ameryki Płn. Etap ten trwał od dnia 22 do 26 listopada. W godzinach przed- i popołudniowych odbywały się próby z orkiestrą, a wieczorem przesłuchania, podczas których występowało po dwóch, a w cniu 25 listopada -. trzech kandydatów. Każdy uczestnik etapu grał z towarzyszeniem Orkiestry Symfonicznej Państwowej Filharmonii, po jednym koncercie z dwóch grup: pierwsza obejmowała Koncerty Wieniawskiego fis-moll op. 14 i d-moll op. 22 oraz Koncert A-dur op. 8 Karłowicza; druga - Koncerty Bartoka (nr 2), Prokofiewa (D-dur nr l op. 19) i Szymanowskiego (nr l op. 35). Edmund Grabkowski Najczęściej wykonywany był Koncert d-moll Wieniawskiego. Wykonało go osmlU finalistów. Koncert jis-moll Wieniawskiego wykonywano dwukrotnie, a Koncert Karłowicza - jeden raz. W drugiej grupie sześciokrotnie grano Koncert Prokofiewa, trzy :azy Bartoka i dwa razy Szymanowskiego. Orkiestrę Symfoniczną Filharmonii Poznańskiej prowadzili podczas konkursowych przesłuchań trzej dyrygenci: Renard Czajkowski (Koncerty Bartoka i Szymanowskiego), Wojciech Rajski (Koncerty Wieniawskiego fis-moll i Prokofiewa D-dur), Zygmunt Kychert (Koncerty d-moll Wieniawskiego i A-dur Karłowicza). 1 eci etap Konkursu przyniósł pewne niespodzianki. Obok interpretacji bardzo ciekawych zdarzały się i słabsze. Zawiedli m.in. interesująco zapowiadający się w poprzednich etapach skrzypkowie japońscy. Jeden z faworytów publiczności, po dobrym wykonaniu Koncertu Bartoka, miał trudności z Koncertem Wieniawskiego. W sumie jednak były to interesujące przesłuchania. Miały one znaczny wpływ na ukształtowanie się końcowych wyników, aczkolwiek o miejscu kandydata decydowała suma punktów trzech etapów. Ich podsumowanie potwierdziło ogólne przekonanie o wysokim, wyrównanym poziomie finalistów. Sąd Konkursowy na końcowym posiedzeniu w nocy z 26 na 27 listopada stanął przed trudnym zadaniem. Minimalne w kilku przypadkach różnice ocen nasunęły konieczność przyznania nagród równorzędnych, a więc zwiększenia liczby nagród regulaminowych i powiększenia przewidzianej na ten cel ogólnej kwoty. Obecni na posiedzeniu przedstawiciele władz centralnych i organizatorów przekazali do dyspozycji Jury dodatkowe środki. I nagrodę w wysokości 50 000 zł i Złoty Medal Sąd Konkursowy przyznał Wadimowi Brodskiemu, skrzypkowi Filharmonii w Kijowie, wychowankowi Olgi Parchomienko, laureatki III nagrody II Konkursu Skrzypcowego (1952). Brodskij otrzymał także dwie nagrody pozaregulaminowe: 10 000 zł od Wałbrzyskiego Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego za najlepsze wykonanie Koncertu d-moll Wieniawskiego oraz 5000 zł w plebiscycie ruchu "Pro Sinfonika". Przyznano dwie równorzędne II nagrody po 40 000 zł oraz dwa Srebrne Medale: Piotrowi Milewskiemu i Michaiłowi Wajmanowi. Poznański skrzypek Piotr Milewski jest uczniem Liceum Muzycznego w klasie doc. Jadwigi Kaliszewskiej i stypendystą Poznańskiego Towarzystwa Muzycznego. Otrzymał on kilka nagród pozaregulaminowych: 10 000 zł od Poznańskiego Towarzystwa Muzycznego za najlepsze wykonanie Koncertu fis-moll Wieniawskiego, 10 000 zł od Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków dla najlepszego Polaka w finale, 6000 zł od Kórnickiego Towarzystwa Kulturalnego dla najlepszego Wielkopolanina i 5000 zł od Stowarzyszenia Polskiej Młodzieży Muzycznej dla najmłodszego uczestnika trzeciego etapu. Michaił Wajman jest muzykiem Państwowej Filharmonii w Tulę i uczniem Dawida Ojstracha i S. J. Snitkowskiego. Laureatami równorzędnych III nagród (30 000 zł i Brązowe Medale) zostali: Zachar Bron, absolwent Konserwatorium Moskiewskiego z klasy prof. Igora Ojstracha, nauczyciel gry na skrzypcach w Nowosybirsku, oraz Peter A. Zazofsky, absolwent Instytutu Curtisa, uczeń Josefa i Ivana Galamianów oraz Dorolhy Delay. Zachar Bron otrzymał ponadto nagrodę pozaregulaminową 10 000 zł od Związku Kompozytorów Polskich za najlepsze wykonanie Koncertu nr l Szymanowskiego, a Zazofsky - 5000 zł od Gorzowskiego Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego za najlepsze wykonanie II części Koncertu D-dur Mozarta w drugim etapie Konkursu. IV nagi odę - 25 000 zł otrzymał Charles A. Linale, uczeń Jeana Fourniera. Laureatami równorzędnych V nagród (po 20 000 zł) zostali: Hiro Kurosaki, student Kon HR TJriii iiiiirT" BBfej WM . A H B £ £ 4," AAnnpApAHKL A* HHHi HRHH BMBIPB Aula Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza (27 XI 1977 r.). Goście koncertu laureatów od lewej: sekretarz Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej Bogdan Gawroński, członek Biura Politycznego Komitetu Centralnego, wiceprezes Rady Ministrów, minister kultury i sztuki Józef Tejchma, prezydent Poznania Władysław Ślebodaserwatorium Wiedeńskiego w klasie prof. Franza Samohyla oraz Anna A. Wódka absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Łodzi z klasy prof. Zenona Płoszaja, studentka szkoły muzycznej w Hanowerze w klasie prof. Andre Gertlera, która otrzymała również nagrodę pozaregulaminową 10 000 zł ufundowaną przez Wandę Wiłkomirską dla najlepszej uczestniczki Konkursu. VI nagrodę - 15 CX)[ zł przyznano skrzypkowi japońskiemu Kazuhiko Sawa, absolwentowi Uniwersytetu Sztuk Pięknych i Muzyki w Tokio z klasy prof. Yoshio Unno. Również laureatki dwóch wyróżnień po 10 000 zł. Asa Konishi i Keiko Mizuno - obie z Japonii, są uczennicami prof. Yoshio Unno. Edmund Grabkowski N agrodami pozaregulaminowymi wyroznlono trzech uczestników drugiego etapu: Thorslena Rosenbuscha (5000 zł od Lubuskiego Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego w Zielonej Górze za najlepsze wykonanie utworu Bacha» w pierwszym etapie), Danutę Głowacką (6000 zł od Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej za najlepsze wykonanie Mitu "Źródło AretuzY" Szymanowskiego w drugim etapie) oraz Dan-Florina Paula (5000 zł od Lubelskiego Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego za najlepsze wykonanie Poloneza Wieniawskiego w pierwszym etapie). Skrzypek bułgarski Władimir Łazów otrzymał ponadto dyplom uczestnictwa w drugim etapie z zaszczytną wzmianką i upominkiem. Ufundowane przez artystę-rzeźbiarza Józefa Stasińskiego medaliony Henryka Wieniawskiego otrzymali najlepsi artyści zagraniczni: Wadim Brodskij, Zachar Bron, Michaił Wajman i Peter A. Zazofsky. Do sukcesu młodych skrzypków w znacznym stopniu przyczynili się akompaniatorzy. Przybyło do Poznania wielu znakomitych pianistów, a Sąd Konkursowy wyraził swe uznanie, przyznając najwybitniejszym dyplomy honorowe. Otrzymali je Tadeusz Chmielewski z Łodzi oraz Dina Joffie (Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich), laureatka II nagrody Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w 1975 r. N agrody i wyróżnienia wręczone zostały laureatom na uroczystym zamknięciu VII Konkursu, które odbyło się w niedzielę 27 listopada, w auli Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. Wzięli w nim udział: członek Biura Politycznego Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, wiceprezes Rady Ministrów i minister kultury i sztuki Józef Tejchma, zastępca kierownika Wydziału Kultury Komitetu Centralnego Eugeniusz Mielcarek, wiceminister kultury i sztuki Władysław Loranc, sekretarz Komitetu Wojewódzkiego Bogdan Gawroński, prezydent Poznania Władysław Śleboda i wicewojewoda Romuald Zysnarski. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego Andrzej Wituski przekazał słowa uznania i podziękowania jurorom, pogratulował laureatom i wyraził wdzięczność wszystkim tym, którzy przyczynili się do sukcesu Konkursu. Gratulacje laureatom przekazała także przewodnicząca Sądu Konkursowego Irena Dubiska. Listę laureatów odczytał dyrektor Biura Konkursów Edmund Grabkowski. Po uroczystości wręczenia nagród w koncercie kończącym Konkurs wystąpili w kolejności: Kazuhiko Sawa, Hiro Kurosaki, Anna A. Wódka, Charles A. Linale, Peter A. Zazofsky, Zachar Bron, Michaił Wajman, Piotr Milewski i Wadim Brodskij. Laureatom trzech pierwszych nagród towarzyszyła Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Poznańskiej pod dyrekcją Renarda Czajkowskiego, Wojciecha Rajskiego i Zygmunta Rycherta. Laureaci Konkursu grali na znakomitych instrumentach. N a stradivariusach grali Wadim Brodskij, Hiro Kurosaki i Charles A. Linale. Zachar Bron grał na instrumencie Giuseppe Guarneri 1709; Asa Konishi - Gian Francesco Pressenda, Turin; Piotr Milewski - Giovani Dollenz, Triest XVIII w.; Keiko Mizuno - Nicolo Amati, Cremona XVII w.; Kazuhiko Sawa · - Guarneri dei Gesu, Cremona 1736; Michaił Wajman - Giovani Balestrieri; Anna A. Wódka -. Januaris Gagliano 1728 i Peter A. Zazofsky - Carlo Bergonzi, Cremona 1736. W późnych godzinach wieczornych, po koncercie laureatów Józef Tejchma wydał w auli Muzeum Narodowego przyjęcie dla jurorów, laureatów i gości Konkursu. Konkurs otrzymał bogatą oprawę w postaci interesujących wystaw i imprez, W siedzibie Towarzystwa przy ul. Swiętosławskiej 7 czynna była wystawa fotogra prof. Irena Dubiska Wadim Bro;!sk'j Laureaci II Nagrody Piotr Milewski Michaił Wajman Zac har Bron Laureat V Nagrody Anna A. Wódka Peter A. Zazofsky Charles A. Linale Laureat V Nagrody Hiro Kurosaki Laureat VI Nagrody Kazuhlko Sawa - 27 XI 1977 r.) po uroczystym wręczeniu nagród w auli Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza (27 XI 1977 r.). Siedzą od lewej: Wadim Brodski]' (I Nagroda), Piotr Milewski, Michaił Wajman (II Nagroda), Zachar Bron, Peter A. Zazofsky (III Nagroda), Charles A. Linale (IV Nagroda), Hiro Kurosaki, Anna A. Wódka (V Nagroda), Kazuhiko Sawa (VI Nagro Spotkanie z jednym z organizatorów II Międzynarodowego Konkursu Skrzypcqwego im. Henryka Wieniawskiego (1952), dyrektorem Filharmonii Narodowej Zdzisławem Sliwińskim w gabinecie wiceprezydenta miasta, Andrzeja Wituskiego (25 XI 1977 r.). Siedzą od lewej: red. Romuald Połczyński, dyrektor Wydziału Kultury i Sztuki Urzędu Miejskiego Andrzej Goćwinski, przewodniczący Komitetu Organizacyjnego VII Kqnkursu, wiceprezydent Poznania Andrzej Wituski, dyrektor Zdzisław Sliwińskificzna "Ćwierć wieku Międzynarodowych Konkursów im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu"; w Muzeum Instrumentów Muzycznych - "Pięć wieków lutnictwa"; w salonie Biura Wystaw Artystycznych - "Konkursy i festiwale w plakacie polskim"; w gmachu Dyrekcji Poczt - "Motyw muzyczny w filatelistyce". Goście Konkursu mieli okazję zapoznać się z niektórymi przejawami życia muzycznego Poznania. W przerwach między etapami koncertował w auli Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza Poznański Zespół Perkusyjny pod kierunkiem Jerzego Zgodzińskiego (17 XI) i Poznańska Orkiestra Kameralna Państwowej Filharmonii Poznańskiej (21 XI). W drugiej części koncertu z towarzyszeniem tejże orkiestry Chór Chłopięcy i Męski Państwowej Filharmonii pod dyrekcją Stefana Stuligrosza oraz soliści - Halina Łukomska, Krystyna Szostek- Radkowa, Wojciech Pośpiech i Piotr Liszkowski wykonali Mszę koronacyjną Mozarta. Chór ten koncertował ponownie a capella w sali Zespołu Szkół Muzycznych przy ul. Solnej (24 XI). W tejże sali koncertowała Orkiestra Kameralna Polskiego Radia i Telewizji pod dyrekcją Agnieszki Duczmal (22 XI) z udziałem solistów Magdaleny Sucheckiej (skrzypce), Andrzeja Tatarskiego (fortepian) i Henryka Barczaka (trąbka). Podczas koncertu wykonano m.in. wyróżnioną I nagrodą na IV Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim im Henryka Wieniawskiego Sonatę na skrzypce solo Ivo Petrića. Szczególny charakter miały dwie imprezy zorganizowane w Białej Sali Urzędu Miejskiego: recital pianistki Diny Joffie (17 XI) oraz recital pieśni Andrzeja Hiolskiego (baryton); akompaniowała Anna Pawluk (19 Xl). 4 Kronika Miasta Poznania Edmund Grabkowski Międzynarodowe Konkursy Skrzypcowe im. Henryka Wieniawskiego cieszyły sięzawsze dużym zainteresowaniem. Tym razem jednak przeszło ono wszelkie oczekiwania i to w różnych aspektach. Nigdy jeszcze aula Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza nie była tak przepełniona, jak podczas VII Konkursu: 20 085 słuchaczy, średnio 1100 osób na jedno przesłuchanie przy 765 stałych miejscach siedzących! Przybyły sześćdziesiąt cztery zorganizowane grupy młodych melomanów, w tym głównie uczniów szkół muzycznych z różnych stron kraju. Olbrzymie zainteresowanie Konkursem przejawiała młodzież zrzeszona w ruchu "Pro Sinfonika". Dwadzieścia klubów objęło patronat nad kandydatami, opiekując się nimi podczas ich pobytu w Poznaniu. W dwudziestu siedmiu klubach, a także w dwunastu klubach osiedlowych i zakładowych odbyły się spotkania z zagranicznymi uczestnikami Konkursu. Szereg spotkań, a także koncertów i recitali przygotowano dla polskich kandydatów jeszcze przed Konkursem, co pozwoliło im lepiej przygotować się do konfrontacji z zagranicznymi kolegami. M.in. troje kandydatów -. Aureli Błaszczok, Piotr Milewski" i Małgorzata Młyńczak koncertowali w Polskim Ośrodku Kultury i Informacji w Berlinie (Niemiecka Republika Demokratyczna). Po zakończeniu VII Konkursu laureaci udali się na liczne koncerty, recitale i nagrania radiowe oraz płytowe. Odwiedzili oni Warszawę, gdzie wystąpił komplet laureatów czołowych nagród, a także Białystok, Bydgoszcz, Gdańsk, Gorzów, Kraków, Lublin, Łódź, Olsztyn, Ostrów Wielkopolski, Szczecin, Toruń i Wrocław. Piotr Milewski wystąpił w Lizbonie (Portugalia). N a VII Konkurs przybyło ponad siedemdziesięciu obserwatorów z: Austrii, Bułgarii, Czechosłowacji, Danii, Francji, Holandii, Japonii, Koreańskiej Republiki Ludowej, Niemieckiej Republiki Demokratycznej, Republiki Federalnej Niemiec, Stanów Zjednoczonych Ameryki Płn., Węgier i Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. Większe niż kiedykolwiek zainteresowanie Konkursem wykazały środki masowego przekazu. W Biurze Prasowym akredytowało się kilkudziesięciu polskich i zagranicznych dziennikarzy. Śledziła Konkurs większość najwybitniejszych polskich krytyków muzycznych; koncerty inauguracyjny i laureatów transmitowały polskie radio i telewizja, a retransmitowały liczne zagraniczne stacje radiowe i telewizyjne. Cały przebieg Konkursu utrwaliła na taśmie ekipa państwowego przedsiębiorstwa "Polskie N agrania" i redakcje radiowe, łącznie z redakcją muzyczną dla zagranicy. Polskie Radio emitowało dwa razy dziennie reportaże z przesłuchań, reportaże i migawki nadawała telewizja, liczne omówienia zamieszczały pisma codzienne i periodyki. Wytwórnia Filmów Dokumentalnych nakręciła na zlecenie Ministerstwa Spraw Zagranicznych specjalny film z przebiegu Konkursu. Film o podobnym charakterze nakręciła także Telewizja Polska oraz telewizja zachodnioberlińska (wyświetlony 16 I 1978 r.). Obszerne reportaże realizowały telewizja Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, Radio Berlin (Niemiecka Republika Demokratyczna) i Westdeutsche Rundfunk (Republika Federalna Niemiec). Z dużym zainteresowaniem spotkał się transmitowany przez Interwizję pokonkursowy recital Wadima Brodskiego (w nagraniu stereofonicznym). Jeszcze przed zakończeniem trzeciego etapu ukazały się w Poznaniu w sprzedaży trzy płyty "Polskich N agrań" z utworami wykonanymi przez jedenastu finalistów w pierwszym i drugim etapie. Dzięki Zakładom Usług Wideo-Fonicznych "Wifon-Poltel", w drugim dniu trzeciego etapu ukazały się w sprzedaży w hallu auli dwie kasety z nagraniami utworów pierwszego i drugiego etapu wykonywanych przez finalistów Konkursu. Trzecia kaseta, już z nagraniem koncertu wykonywanego przez laureata I nagrody, sprzedawana była w stoisku Księgarni Muzycznej "Domu Książki" podczas koncertu laureatów. W stoisku cieszyły się powodzeniem, głównie wśród zagranicznych gości, utwory Wieniawskiego i Szymanowskiego oraz płyty z nagraniami laureatów poprzednich Konkursów Skrzypcowych. Trzy płyty z nagraniami piątki finalistów ukazały się w kwietniu 1978 r. Ministerstwo Łączności wydało w 1977 r. specjalny znaczek wartości nominalnej 1,50 zł projektu artysty-plastyka Zbigniewa Kaji. Stemplowany był on okolicznościowym datownikiem projektu artysty-plastyka Józefa Olejniczaka. Ogromne powodzenie miały: okolicznościowy metalowy znaczek konkursowy proj ektu artysty-plastyka Eugeniusza Rosika, plakaty projektu Włodzimierza Schmidta i Antoniego Rzyskiego oraz program i folder konkursowy w opracowaniu graficznym Ireny Jarzyńskiej, która także jest autorką szaty graficznej dyplomów i innych druków konkursowych. Dekorację miasta i auli uniwersyteckiej przygotował zespół artystów-plastyków pod kierunkiem Jerzego Nowakowskiego w oparciu o pracownie kierownictwa Robót Targowych Poznańskiego Przedsiębiorstwa Budowlanego Nr 4, warsztaty Opery Poznańskiej i Spółdzielni Krawieckiej "Moda". Wśród wielu ludzi wprzągniętych w rytm konkursowych prac nie można pominąć tych, którzy sprawowali nieustanną pieczę nad zdrowiem jurorów i uczestników Konkursu, dla których poznańska listopadowa aura nie była zbyt łaskawa. Byli to lekarze: dr Aleksandra Dolata i dr Witold Młynarczyk oraz pielęgniarki: Zofia Bardziejewska, Danuta Domek i Małgorzata Polkowska. VII Konkurs Skrzypcowy przeszedł do historii jako impreza o wysokim poziomie artystycznym. Potwierdzili to liczni obserwatorzy i jurorzy zagraniczni, których kilka opinii warto przytoczyć: "Konkurs ten uważam za największy ze wszystkich znanych mi konkursów skrzypcowych" (Igor Oj strach); "Wśród czterech Konkursów Skrzypcowych im. Henryka Wieniawskiego, w których dotąd uczestniczyłem, rocznik 1977 jest właśnie doskonały" (Jean Fournier); "W moim przekonaniu VII Konkurs Skrzypcowy im. Wieniawskiego przedstawia ogromnie wysoki poziom [...] wszystkie moje doświadczenia i porównania wypadają na korzyść tegorocznego konkursu w Poznaniu" (Roman Totenberg); "Przywiązuję ogromną uwagę do Konkursu Skrzypcowego im. H. Wieniawskiego, który moim zdaniem należy do najwybitniejszych konkursów międzynarodowych obok moskiewskiego im. Piotra Czajkowskiego i brukselskiego im. Królowej Elżbiety" (Andre Gertler); "już po raz jedenasty zasiadam w gronie jurorów, lecz dotąd nie spotkałem tak wysokiego poziomu kandydatów. Nie mniej wysokie są wymagania, jakie stawia im konkurs, jego bardzo bogaty i bardzo trudny program" (Stefan Gheorghio). W podobnym tonie utrzymana była większość opinii krytyków muzycznych, by przytoczyć jako ich kwintesencję zdanie Józefa Kańskiego z "Trybuny Ludu" (Nr 280; 28 XII 1977). " ... szlachetna rywalizacja tak doborowej a wyrównanej stawki uczestników sprawiła, że VII Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy im. Henryka Wieniawskiego był imprezą prawdziwie pasjonującą i bardzo piękną". Jednomyślna, u trzymana w najwyższej tonacji była również ocena strony organizacyjnej Konkursu. dukc2s artystyczny i organizacyjny VII Konkursu jest bezsporny, ale jest wypadkową wielu działań organizatorskich i propagandowych, prowadzonych z trzyletnim wypizedzeniem. Jest także wynikiem znacznego poparcia, pomocy i sterowania tymi działaniami przez władze centralne i terenowe. Duży wkład pracy w przygotowanie i przeprowadzenie Konkursu wniósł zespół Państwowej Filharmonii z dyrektorem i kierownikiem artystycznym Renardem Czajkowskim i wicedyrektorami Tadeuszem Szarstruczkiem i Zdzisławem Dworzeckim. 4» Edmund Grabkowski Główny Clęzar prac przygotowawczych i realizacyjnych spoczywał na nielicznym, ofiarnym zespole Poznańskiego Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego, z którym współdziałało grono aktywu. W uznaniu zasług, jakie Towarzystwo położyło przy organizacji Konkursów, wiceprzewodniczący Miejskiej Rady Narodowej Józef Cichowlas udekorował Towarzystwo Odznaką Honorową Miasta Poznania, którą wręczył prezesowi Zarządu Stefanowi Stuligroszowi. Uroczystość miała miejsce w dniu 13 grudnia 1977 r. w Białej Sali Urzędu Miejskiego podczas ostatniego posiedzenia Komitetu Organizacyjnego. Tegoż dnia w salonie Empiku otwarta została wystawa fotogramów Zbigniewa Staszyszyna pn. "Wieniawski -. 77". Otwarcie uświetnił recitalem laureat II nagrody Piotr Milewski. W dniu 20 marca 1978 r. otwarto w Arsenale wystawę fotografii Jerzego Unierzyskiego. Główny bohater inauguracji Igor Ojstrach został z okazji pobytu w Poznaniu wyróżniony Odznaką Honorową Miasta Poznania. Została mu ona wręczona w dniu 23 listopada na spotkaniu z kierownictwem Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej przez sekretarza Komitetu Wojewódzkiego Bogdana Gawrońskiego. Józef Tejchma honorowy protektor Stanisław Cozaś Jacek Dobierski Henryk M. Górecki Włodzimierz Kamiński Tadeusz Maklakiewicz Henryk Maksara Benon Miśkiewicz Janusz Nowicki Bogumił Pałasz Krzysztof Penderecki Zenon Płoszaj Antoni Poszowski Włodzimierz Sandecki Jan Stęszewski Stefan Stuligrosz Stefan Sutkowski ANEKS KOMITET HONOROWY członek Biura Politycznego Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, wiceprezes Rady Ministrów, minister kultury i sztuki wojewoda poznański dyrektor departamentu w Ministerstwie Kultury i Sztuki rektor Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Katowicach prezes Stowarzyszenia Polskich Artystów Lutników rektor Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie dyrektor Polskiej Agencji Artystycznej "Pagart" rektor Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza dyrektor Zarządu Szkół Artystycznych Ministerstwa Kultury i Sztuki dyrektor departamentu w Ministerstwie Kultury i Sztuki rektor Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie rektor Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Łodzi rektor Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Gdańsku dyrektor departamentu w Ministerstwie Kultury i Sztuki prezes Zarządu Głównego Związku Kompozytorów Polskich rektor Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej, prezes Poznańskiego Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego prezes Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków Maciej Szczepański Władysław Sleboda Tadeusz Wujek Jerzy Zabłocki Jerzy Zasada Andrzej Wituski (przewodniczący) Maciej Frajtak (wiceprzewodniczący) Andrzej Goćwinski (wiceprzewodniczący) Stefan Stuligrosz (wiceprzewodniczący) Edmund Grabkowski (sekretarz) Członkowie: Zbigniew Bednarowicz Renard Czajkowski Zdzisław Dworzecki Ludwik Erhardt Jerzy Gabryś Piotr J aborski Bolesław J ózefowicz Jadwiga Kaliszewska Włodzimierz Kamiński Tadeusz Kmiecik Stanisław Kubiak Jan Kulaszewicz Konkurs Skrzypcowywiceminister kultury i sztuki prezes Komitetu do Spraw Radia i Telewizji prezydent Poznania dyrektor departamentu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych rektor Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej we Wrocławiu I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, przewodniczący Wojewódzkiej Rady Narodowej KOMITET ORGANIZACYJNY I wiceprezydent Miasta Poznania dyrektor Wydziału Kultury 1 Sztuki Urzędu Wojewódzki e go dyrektor Wydziału Kultury 1 Sztuki Urzędu Miejskiegorektor Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej dyrektor Biura Międzynarodowych Konkursów im. Henryka Wieniawskiego Ludwik Kwaśnik Alojzy A. Łuczak Jerzy Męczyński Zbigniew Mika Zbigniew Napierała Eugeniusz Paukszta Witold Straus Jan Szajek Tadeusz Szantruczek Włodzimierz Walkowiak Jan Weber Stefan Wieczorek Franciszek Woźniak Zenon Brzewski Irena Dubiska (przewodnicząca) Jean Fournier (wiceprzewodniczący) Andre Gertler Stefan G heorghiu Frederick Grinke Krzysztof J akowicz Jadwiga Kaliszewska Emil Kamilarov Stanisław Lewandowski · Wolfgang Marschner Igor Ojstrach (wiceprzewodniczący) Zenon P łoszaj (sekretarz) Franz Samohyl Werner Scholz Jifi Tomasek Roman Totenberg y oshio U nno Holm Birkholz Aureli Błaszczok Christina Bolze Wadim Brodskij Zachar Bron Mirela Capata Sabina Cole asa Mihai Craivoeanu Wojciech Czepiel Eiko Furusawa Danuta Głowacka Manfred Gdisbeck Detlef Hahn Dora Jenczewa Rudolf Koelman Asa Konishi Maja Kowaczewa Zygmunt Kowalski Hiro Kurosaki Lucia Lin Charles A. Linale Wladimir Łazówwiek 25 22 20 27 30 21 23 21 18 24 20 22 28 23 18 22 27 26 18 15 19 23 Edmund Grabkowski JURY Polska Polska Francj a Belgia Rumunia Wielka Brytania Polska Polska Bułgaria Polska Republika Federalna Niemiec Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich Polska Austria Niemiecka Republika Demokratyczna Czechosłowacja Stany Zjednoczone Ameryki Płn. Japonia UCZESTNICY Niemiecka Republika Demokratyczna Polska Republika Federalna Niemiec Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich Rumunia Rumunia Rumunia Polska Japonia Polska Finlandia Republika Federalna Niemiec Bułgaria Holandia Japonia Bułgaria Polska Austria Stany Zjednoczone Ameryki Płn. Francja Bułgaria Joanna Mądroszkiewicz 28 Piotr Milewski 18 Simon Miller 20 Keiko Mizuno 21 Małgorzata M łyńczak 21 Hoan Nguen- Thak 24 Ikuko N ishida 20 Jan Opsitos 24 Dan - Florin Paul 19 Thorsten Rosenbusch 24 Kazuhiko Sawa 22 Zygmunt Solnica 21 Daniel Stabrawa 22 Sandor Szederkenyi 22 Christian Trompler 24 Ruriko Tsukahara 27 Ildico Venczel 21 Chantal Vienet 23 Michaił Wajman 24 Krzysztof Węgrzyn 25 Anna A. Wódka 27 Keiko Y oshino 26 Peter A. Zazofsky 23 Konkurs SkrzYpcowy Stany Zjednoczone Ameryki Płn. Polska Polska Wielka Brytania Japonia Polska Wietnam Japonia Czechosłowacja Rumunia Niemiecka Republika Demokratyczna Japonia Polska Polska Węgry Niemiecka Republika Demokratyczna Japonia Rumunia Francj a Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich Polska Polska Japonia Stany Zjednoczone Ameryki Płn. fi Budowa wiaduktu franowskiego. Od lewej: Przemysław Przybyliski, Marian Przybysz i Zygmunt Brodziak z Przedsiębiorstwa Robót Kolejowych Nr 10 przygotowują ułożenie kolejnej belki. Zdjęcie wykonane w połowie maja 1976 r. (Do artykułu obok) FLORIAN KRZYŻANIAK BUDOWA TRASY WYLOTOWEJ POZNAŃ-KATOWICE W LATACH 1974 - 1977 DWUJEZDNIOWA Trasa wylotowa Poznań-Katowice stanowi ważny szlak komunikacyjny łączący centralną i południową Polskę z Poznaniem. Pod względem funkcjonalnym (w części projektowanej zabudowy miasta) trasa ta jest ulicą przyspieszonego ruchu w kierunku Katowic. Biegnie ona od ronda Rataje ul. Bolesława Krzywoustego do skrzyżowania z ul. Ostrowską (ten odcinek ul. Ostrowskiej uległ likwidacji), następnie przedłużeniem ul. Krzywoustego na obrzeżu po prawej stronie osiedli Lecha i Czecha, aż do ponownego skrzyżowania z ul. Ostrowską. Od tego punktu biegnie równolegle do Ostrowskiej do miejscowości Jaryszki, gdzie wpada do drogi Poznań- Katowice. W związku z takim przebiegiem Trasy ul. Ostrowska odcinkami zachowana została do ruchu lokalnego. Trasę wylotową projektowały Biuro Projektów Budownictwa Komunalnego (odcinek miejski) i Poznańskie Biuro Projektów Dróg i Mostów (odcinek wojewódzki). Funkcje inwestorów spełniali: Dyrekcja Okręgowa Dróg Publicznych - dla odcinka wojewódzkiego i Zarząd Dróg i Mostów - dla odcinka miejskiego. Generalnym wykonawcą było Poznańskie- Przedsiębiorstwo Robót Drogowych. Załoga tego Przedsiębiorstwa wykonała dwujezdniowy wylot z miasta od ronda Rataje do Kórnika wraz z obejściem miasta o długości 21 km; z tego 9 km w granicach administracyjnych miasta. Trasa wylotowa Poznań-Katowice zalicza się do podstawowego układu komunikacyjnego miasta. Wzdłuż Trasy nie przewiduje się przyległych ciągów komunikacji pieszej. Ruch pieszych odbywa się poprzecznie w oddzielnym poziomie, tunelami dla pieszych usytuowanymi w bezpośrednim sąsiedztwie zatok autobusowych. N a czterokilometrowym odcinku od początku trasy do ul. Nowotorowej posiada ona dwie jezdnie jednokierunkowe z trzema pasmami ruchu rozdzielonymi pasem zieleni. Dalej zaś do miejscowości J aryszki posiada dwie jezdnie jednokierunkowe z dwoma pasami ruchu. Każda jezdnia posiada umocnione pobocze z betonu asfaltowego. Wykonawcą robót drogowych był Oddział Budowy Dróg w Garbach k. Swarzędza należący do Poznańskiego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych pod kierownictwem Zdzisława Jasiczaka (dyrektor oddziału), mgra inż. Krzysztofa Kobelskiego (zastępca dyrektora do spraw technicznych), mgra inż. Macieja Schmidta (kierownik grupy robót), Włodzimierza Sylwestrzaka (kierownik działu budowy), Ryszarda Waląga (technolog), Tadeusza Szymańskiego (kierownik wytwórni w Złotnikach), Zygmunta Kalińskiego (kierownik robót zmechanizowanych), Marii Szulakiewicz (kierownik działu zaopatrzenia). Nadzór bezpośredni sprawowali: Marek Rataj ski (roboty pomiarowe), Zenon Cellmer, Marek L6wenau i Ryszard Saloch (kierownicy budowy); Stanisław Mikołajczyk i Piotr Głowacki (starsi mistrzowie); Marek Zgórecki (technik). Podbudowę wykonano pod nadzorem Czesława Pawlaczyka (kierownik Zespołu Budów), Bogdana Brudnic Florian Krzyżaniak Mgr inż. Bogdan Bruzik generalny projektant odcinka miejskiego Trasy II - kiego i Zenona Chudzickiego (starsi mistrzowie); nawierzchnię - Władysława Leśniewicza (kierownik budowy), Feliksa Adamczyka, Władysława Tończyka i Aleksego Szulakiewicza (starsi mistrzowie). Roboty wykończeniowe prowadzili: inż. Tadeusz Krug (kierownik budowy), Krzysztof Galbarczyk (majster) i Marek Łoza (technik). Odwodnienie trasy w części miejskiej wykonano poprzez studzienki ściekowe i przyłącza do kanału deszczowego usytuowanego w pasie między jezdniowym. Trasa (na drugim kilometrze od Rataj) łączy się węzłem (poprzez dwupoziomowe skrzyżowanie) z ul. Jedności Słowiańskiej, która stanowić będzie główną arterię komunikacyjną dla Osiedli Czecha, Rusa, Tysiąclecia i Lecha w N owej Dzielnicy Mieszkaniowej "Rataje", a w przyszłości połączy Trasę Hetmańską z wylotem wschodnim Trasy E-8 w kierunku Warszawy. Projektantami odcinka miejskiego Trasy byli pracownicy Biura Projektów Budownictwa Komunalnego: inż. Stanisław Lewandowski (koordynator prac projektowych), mgr inż. Bogdan Bruzik (generalny projektant), inż. Mieczysław Przepiorą (główny projektant), inż. Kazimierz Paszkiet (główny projektant), mgr inż. Krystyna Nawrocka (projektant organizacji ruchu), mgr inż. Eugeniusz Płatkiewicz, mgr inż. Leszek Schreiber, mgr inż. Bogumir Wołowczyk, mgr inż. Henryk Szała, mgr inż. Włodzimierz Konkiewicz, mgr inż. Edmund Abryszyński, inż. Tadeusz Holasz (projektanci obiektów konstrukcyjnych), inż. arch. Mikołaj Raniowski, mgr inż. Rościsław Kapliński (projektanci architektury), inż. Zenon Wojtkowiak, inż. Mieczysław Błażejak (projektanci urządzeń elektroenergetycznych), mgr inż. Janina Kujawa, inż. Antoni Wnuk, inż. Lech Gołańczyk (projektanci instalacji wodno- kalizacyjnej i centralnego ogrzewania), inż. Danuta Kompf (projektant zieleni), mgr Zdzisław Murkowski, Jerzy Wrzaskała, inż. Czesław Pulwicki (projektanci części ekonomicznej i organizacji budowy), inż. Bogdan Thiem, inż. Krystyna Patelka, Halina Pawlak, Tadeusz Pieszak, Alicja Jaszczuk, Ryszard Ciołkowiak (projektanci części kosztowej), Tadeusz Kowal (projektant modelu Trasy). Roboty przy budowie Trasy rozpoczęto w dniu 4 marca 1974 r., a ukończono w dniu 26 czerwca 1977 r. Obowiązujący cykl budowy wynosił pięćdziesiąt dwa miesiące i miał trwać do dnia 30 czerwca 1978 r. Budowę Trasy ukończono z jednorocznym wyprzedzeniem. . · · i':.:Si:H'i *****-. 'y M4w M : 'i & \Z/'S \ MEW Brygada Płockiego Przedsiębiorstwa Robót Mostowych buduje estakadę nad Doliną Obrzycy W'N owej Dzielnicy Mieszkaniowej "Rataje". Zdjęcie wykonane na początku marca 1975 r. Florian Krzyżaniakmm - Urządzenie elektroniczne otaczarki do produkcji betonu asfaltowego "Barber- Greene" obsługiwane przez mgra inż. Romana Caźmierczaka Załoga Poznańskiego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych budowała najpIerW (w latach 1974 - 1975) odcinek wojewódzki Trasy od J aryszek do Kórnika wraz z obejściem miasta. Budowa tego odcinka polegała na wzmocnieniu istniejącej nawierzchni z wyrównaniem do spadku jednostronnego oraz dobudowaniu nowej drugiej jezdni. Roboty wykonywano przy otwartym ruchu kołowym, w taki sposób, że najpierw wykonano odcinek nowej jezdni, na który następnie kierowano ruch kołowy i dopiero przystępowano do przebudowy starej jezdni. W taki wahadłowy sposób wykonano cały odcinek trasy wojewódzkiej bez konieczności budowania dróg objazdowych. Otaczarka do produkcji betonu asfaltowego produkcji angielskiej "Barber-Greene" Budowa wiaduktu franowskiego dokonywana przez Przedsiębiorstwo Robót Kolejowych Nr 10. Stan robót na koniec 1