WŁODZIMIERZ KAMIŃSKI

Kronika Miasta Poznania: kwartalnik poświęcony problematyce współczesnego Poznania 1959.10/12 R.27 Nr4

MUZEUM INSTRUMENTÓW MUZYCZNYCH

Historia Muzeum Instrumentów Muzycznych, oddziału Muzeum Narodowego, mieszczącego się w zabytkowej kamieniczce Grodzickich przy Starym Rynku w Poznaniu, sięga roku 1945. Kiedy po wyzwoleniu Poznania przystąpiono do uruchamiania Muzeum Wielkopolskiego, narodził się projekt stworzenia nowego działu, nowego nie tylko w muzeum poznańskim, ale i w całym muzealnictwie polskim - Działu Instrumentów Muzycznych. Inicjatorem łego projektu był zmarły niedawno Zdzisław Szulc, od wielu lat zapalony zbieracz instrumentów muzycznych. Dzięki przychylnemu stanowisku ówczesnej dyrekcji muzeum, cenna ta inicjatywa uzyskała aprobatę i od tego momentu rozpoczynają się dzieje poznańskiego zbioru instrumentów muzycznych, którego kustoszem został Z. Szulc. Punktem wyjściowym stała się ocalała częściowo jego prywatna kolekcja licząca około 80 instrumentów, zarówno europejskich, jak i egzotycznych. Tworzenie działu muzealnego nie mającego w historii muzealnictwa polskiego żadnych tradycji, nie było rzeczą łatwą. Obok konieczności rozszerzenia stanu posiadania, trzeba było stworzyć podstawy do prowadzenia prac badawczych wynikających z charakteru instytucji muzealnej, opracować formy ekspozycji najbardziej odpowiadające charakterowi instrumentu muzycznego i wreszcie wypracować najogólniejsze chociażby zasady konserwacji instrumentów. Wszystko to były zagadnienia nowe, nie znane dotychczas w Polsce, a trudności w korzystaniu z doświadczeń tego typu muzeów zagranicznych dodatkowo komplikowały podjęte zadania. Dość powiedzieć, że przez wiele lat skromna literatura instrumentologiczna, jaką dysponowano, obejmowała książki, z których "najnowsza" wydana była w roku 1926.

Po raz pierwszy zbiory Działu udostępnione zostały publiczności w dniu 2 maja 1946 r., kiedy to otwarta została pierwsza tymczasowa jeszcze ekspozycja w salach parterowych muzeum. Gromadzenie zbiorów odbywało się dwiema drogami. Jedna, to przejmowanie ocalałych instrumentów z tzw. mienia podworskiego i poniemieckiego, druga, to dary i depozyty prywatnych osób, instytucji państwowych i społecznych, a w głównej mierze zakupy. Prace badawczoinaukowe skoncentrowały się na sprawie najważniejszej tj.

na identyfikacji obiektów oraz ustalaniu prawidłowego brzmienia nazw polskich. Była to właściwie pierwsza w Polsce próba ujednolicenia i usystematyzowania polskiej terminologii instrumentologicznej. Prace konserwatorskie, ze względu na brak kwalifikowanego konserwatora, ograniczone z,os<tały głównie do podstawowego zabezpieczenia obiektu przed jego dalszym niszczeniem. Zamknięciem pierwszego okresu rozwoju Działu - okresu organizacyjnego - stała się wielka Wystawa Instrumentów Muzycznych połączona z Wystawąi III

Wystawa instrumentów muzycznych otwarta to dniach 7 IX - 31 XII 1949 r w auli Muzeum Wielkopolskiego w Poznaniu przy Al. Marcinkowskiego

Włodzimierz Kamiński

Pamiątek Chopinowskich w 100-lecde śmierci Chopina, zorganizowana w roku 1949 w auli ówczesnego Muzeum Wielkopolskiego. Otwarcie wystawy uświetnione zostało koncertem Stanisława Szpinalsk ego, który wykonał utwory Chopina na autentycznym fortepianie chopinowskim. Z okazji wystawy zorganizowany został również konkurs na najlepsze skrzypce współczesnego lutnika polskiego. Stan posiadania Działu określał się w tym czasie liczbą 370 eksponatów (w tym 139 depozytów). Wśród nich znajdowały się: cenie skrzypce roboty szesnastowiecznych lutników polskich Marcina Groblicza (starszego) i Baltazara Dankwarta, fortepian na którym grywał Chopin w latach 1827-29, odnaleziony w pałacyku Antoniego Radziwiłła w Antoninie, gamba tenorowa zbudowana przez krakowskiego lutnika w XVIII w., renesansowa gamba tenorowa anonimowego lutnika, dwa bębny osznurowane (tarabany) z okresu napoleońskiego i wiele innych. Wystawa otwarta w dniach od 7. IX. - 31. XII. 1949 r. wzbudziła powszechne zainteresowanie, ściągając liczne rzesze zwiedzających. Ogólna frekwencja na wystawie wynosiła 41448 osób, 00 w tym okresie stanowiło swego rodzaju rekord popularności (frekwencja na innych wystawach nie przekraczała na ogół 20 000 osób). Zanotować tu należy jeszcze jedno poważne osiągnięcie Działu, mianowicie wydanie z okazji wystawy pierwszego w Polsce muzealnego katalogu instrumentów muzycznych, opracowanego przez Zdzisława Szulca przy pomocy mgr Anny Dobrzyckiej, ówczesnego asystenta Działu. Rok 1950 rozpoczyna nowy okres w historii Działu. Otwarta zostaje stała ekspozycja instrumentów muzycznych mieszcząca się w podziemiach Muzeum Wielkopolskiego. W dalszym ciągu prowadzona jest systematyczna akcja powiększania zbiorów. Z. Sulc z nowym asystentem Działu, Tadeuszem Strumiłło, przeprowadzają szeroko zakrojone badania terenowe, wynikiem których jest stały napływ zabytków zasilających zbiory poznańskiego muzeum. Praca naukowa Działu koncentruje się na badaniu dziejów polskich instrumentów muzycznych, H w szczególności na udokumentowaniu postawionej przez Z. Szulca hipotezy, że skrzypce wywodzą się z polskiego instrumentarium ludowego i że Polska stała się ich kolebką w wieku XVI. W związku z tym zgromadzono bogate materiały dotyczące historii polskiego lutnictwa i wydobyto na światło dzienne bardzo ciekawe dokumenty, które dowodzą, iż już w wieku XVI sztuka lutnicza stała u nas na wysokim poziomie, osiągając lub nawet przewyższając poziom światowej sławy lutnictwa włoskiego. Dowodem słuszności tej hipotezy stały się obok dokumentów historycznych, pozyskane dla zbiorów, wysokiej klasy skrzypce wspomnianych już renesansowych lutników polskich M. Groblicza i B. Dankwarta, które dziś jeszcze, po 350 latach, nie ustępują najlepszym instrumentom starowłoskim. Doceniając poważne znaczenie popularyzacji dawnej muzyki, a w szczególności dawnej muzyki polskiej, Dział systematycznie organizuje zapoczątkowane już w 1948 roku tzw. Koncerty Sylwestrowe. W miarę możliwości wykonywane są one na starych zabytkowych instrumentach muzycznych, co znacznie przyczynia się do podwyższenia autentyczności granych utworów dawnych mistrzów. Równolegle z wewnętrznymi pracami Działu, prowadzone są starania o uzyskanie nowych pomieszczeń. S prawą szczególnie pilną staj e się znalezienie takich sal, które zapewniłyby stałej ekspozycji instrumentów odpowiednią po polskiej produkcji (J. Skokowskiego), arfinet roboty polskiej Z XVII w. i orfinkę austriacką, która należała niegdyś do ks. Józefa Poniatowskiego

*f llM S Me . · »f 19 m HI J , · * l

. .c.-,.-.... v.!.

Fragment sali, instrumentów egzotycznych (sala indyjska) Muzeum Instrumentów Muzycznych w Poznaniu

Włodzimierz Kamińskiwierzchnie wystawową i należyte warunki klimatyczne. Instrument jest bowiem eksponatem szczególnie wrażliwym na najmniejsze choćby zmiany temperatury i wilgotności powietrza. Drugą bolączką - wobec stale powiększających się zbiorów - stał się brak odpowiednich pomieszczeń magazynowych. Starania dyrekcji muzeum zostały uwieńczone sukcesem już w roku 1950.

Wtedy to Muzeum Narodowe w Poznaniu przejęło, będącą w stadium odbudowy, zabytkową kamieniczkę mieszczącą się przy Starym Rynku pod numerem 45. Dzieje tego budynku sięgają wieku XV, kiedy to staje się on własnością przybyłego z Grodziska do Poznania Jakuba Grodzickiego. Od tego czasu aż do wieku XVII stanowi on siedzibę rodu Grodzickich, który, należąc do najświetniejszych w Poznaniu, niemałą rolę odegrał w dziejach naszego miasta. Nazwisko Grodzickich wielokrotnie spotykamy wśród członków ówczesnych władz mejskich, nierzadko też znaleźć można przy nim tytuł doktora. Słuszną więc ciyba decyzję podjęła dyrekcja Muzeum Narodowego w Poznaniu, nadając, przejętemu budynkowi nazwę kamienicy Grodzickich. Korzystając z tego, że odbudowa nie została jeszcze zakończona, opracowano · specjalny projekt adaptacji budynku, przewidujący jak najlepsze przystosowanie wnętrz dla potrzeb muzealnych. Zakończenie prac budowlanych w jesieni 1952 r. i przeniesienie zbiorów do nowego gmachu, stanowi zamknięcie drugiego przejściowego okresu w historii Działu. Oficjalne otwarcie nowej siedziby kolekcji instrumentów, która podniesiona została do godności Oddziału Muzeum Narodowego, odbyło się w dniu 4 grudnia 1952 r. i zbiegło się z dniem otwarcia II Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. H. Wieniawskiego w Poznaniu. Inauguracyjna wystawa "Skrzypce w Polsce" stała się podsumowaniem prowadzonych w poprzednim okresie badań nad dziejami polskiego lutnictwa. Otwarcia wystawy dokonał minister kultury i sztuki Włodzimierz Sokorski. Zgromadzony materiał ekspozycyjny obrazował podstawowe teorie genezy instrumentów strunowych oraz przedstawiał w skrócie osiągnięcia polskich lutników na przestrzeni nieomal czterech w;eków. Równocześnie otwarta została okolicznościowa wystawa poświęcona życiu i pracy artystycznej Henryka Wieniawskiego oraz polskiej szkole skrzypcowej, przygotowana przez Ministerstwo Kultury i Sztuki. Twórcą scenariusza był mgr Wiszniewski. Wystawa "Skrzypce w Polsce" była otwarta do końca marca 1953 r. Uzupełnieniem a zarazem rozszerzeniem zagadnień reprezentowanych na wystawie stał się Słownik Lutników Polskich Z. Szulca, wydany w 1953 roku. W kwietniu tegoż roku otwarta została następna wystawa poświęcona dziejom kultury muzycznej w Europie od czasów najdawniejszych aż do chwili obecnej. Scenariusz został przygotowany przez prof. dra Zdzisława Kępińskiego i mgra W. Kamińskiego.

Okres wystaw czasowych wykorzystany został na opracowanie projektu stałej wystawy instrumentów muzycznych, wykonanie sprzętu ekspozycyjnego oraz zgromadzenie mebli, tkanin i obrazów mających stanowić wyposażenie wnętrz przyszłych sal muzealnych. Dogodne warunki lokalowe pozwoliły na wprowadzenie - po raz pierwszy w europejskim muzealnictwie tego typu - nowych form ekspozycyjnych. Zasadą stało się pokazanie instrumentu muzycznego jaikO' elementu pierwszoplanowego, przy równoczesnym wykorzystaniu zabytkowego charakteru wnętrzadla stworzenia nastroju ułatwiającego zwiedzającemu kontakt z wystawionym obiektem. Odstąpiono od ogólnie stosowanej koncepcji "ekspozycji magazynowej", w której dąży się do pokazania jak największej ilości eksponatów bez uwzględnienia ograniczonych możliwości percepcji zwiedzającego. Myślą przewodnią stało się pokazanie najbardziej charakterystycznych i najwartościowszych instrumentów, w takiej jednak formie, aby całość dawała ogólny pogląd na historię instrumentarium muzycznego bez zatrzymywania widza przy mniej ważnych szczegółach i drobnych różnicach posiadających znaczenie tylko dla specjalisty. Całość podzielona została na dwie części: a) instrumenty profesjonalne, b) instrumenty ludowe europejskie i pozaeuropejskie. Pierwsza grupa - w układzie opartym o systematykę instrumentologiczną - wystawiona została na parterze i I piętrze, przy czym całe pierwsze piętro przeznaczone zostało na instrumenty strunowe. Drugie piętro zajęły instrumenty ludowe w układzie geograficznym, a więc jedną salę - polskie, jedną - inne europejskie i 3 sale - instrumenty egzotyczne. Osobny pokój poświęcono troskliwie zebranym pamiątkom po Fryderyku Chopinie. W projektowaniu gablot odstąpiono od tradycyjnego typu masywxiej gabloty muzealnej na rzecz gablot maksymalnie przeszklonych, o bardzo lekkiej konstrukcji drewnianej, z wewnętrznym oświetleniem. Pozwoliło to na wprowadzenie do zabytkowego wnętrza nowoczesnego sprzętu, który nie kolidując z architekturą całości umożliwia widzowi jak naj dokładniejsze oglądanie wystawionego obiektu. Ponadto zastosowano w ekspozycji zabytkowe meble, tkaniny i obrazy, które "organizując" wnętrze stwarzają równocześnie jak gdyby punkty odpoczynku dla oka zwiedzającego (dzisiaj już z całą pewnością stwierdzić możemy, że tego rodzaju rozwiązanie bardzo skutecznie broni widza przed zmęczeniem). Stała ekspozycja instrumentów muzycznych udostępniona została publiczności we wrześniu 1953 roku. Prace badawczo-naukcwe Działu objęły swoim zasięgiem całość rozwoju inistrumentarium muzycznego w Polsce. Główne zagadnienia, to drogi rozwoju instrumentów strunowych, historia produkcji specjalnego typu małych organków zwanych pozytywem przenośnym i wczesnośredniowieczne narzędzia i instrumenty muzyczne na ziemiach polskich. Szczególnie ważne stało się podjęcie badań nad polskim instrumentarium wczesnośredniowiecznym. Zagadnienie to nigdzie dotychczas od strony instrumentologicznej nie opracowywane, jest zupełnie nieznane nie tylko muzykologom zagranicznym, ale także i polskim. Tymczasem już pierwszy etap badań pozwolił na zgromadzenie niezwykle bogatego materiału wykopaliskowego, który swoją różnorodnością, a także liczebnością, świadczy o mocno rozwiniętym muzykowaniu Słowian zamieszkujących ziemie polskie. Najciekawsze i zarazem najcenniejsze wśród zbadanych obiektów są dwa instrumenty strunowe (z Gdańska - wiek XII i z Opola - wiek XI), dwie piszczałki z kości (Międzyrzecz, Kowalewo ) oraz drewniana piszczałka (z Opola) tzw. jednoręczna; ponieważ grało się na niej jedną ręką, podczas gdy druga wybijała rytm na bębenku. Ta ostatnia piszczałka jest pierwszym dowodem potwierdzającym występowanie na naszych ziemiach tej techniki, popularnej wśród ludów zachodnich. Bardzo poważne znaczenie dla Działu ma uzyskanie w roku 1955 etatu dla konserwatora instrumentów muzycznych. Dotychczas konserwacja przeprowa

Włodzimierz Kamińskidzana była na zasadzie zleceń pozamuzealnych, co stwarzało poważne trudności w kierowaniu przebiegiem prac konserwacyjnych, a poza tym ze względu na trudności finansowe uniemożliwiało osiągnięcie ciągłości opieki konserwatorskiej. Z chwilą otwarcia pracowni konserwacji instrumentów muzycznych, stan zabezpieczenia eksponatów poważnie się poprawił. Dość powiedzieć, że w oiągu kilkumiesięcznej działalności pracowni w roku 1955, zakonserwowano i zabezpieczono więcej obiektów niż w ciągu dziesięciu lat istnienia Działu. Prace konserwatorskie w latach 1955/1957 prowadził lutnik Alfons Gołaski, a od 1958 r. artysta lutnik Kazimierz Bendowski. Zbiory muzeum powiększają się w dalszym ciągu. Wprawdzie już nie tak szybko jak to miało miejsce w poprzednich dwóch okresach (co ma swoje uzasadnienie w zakończeniu generalnych badań terenowych), niemniej coraz wyraźniej daje się odczuć brak odpowiedniego magazynu. Tymczasowo adoptowane dla tych celów pomieszczenia strychowe kamienicy Grodzickich już nie wystarczają nie tylko ze względu na szczupłość powierzchni, ale także z innych zasadniczych przyczyn. Nie można na przykład magazynować fortepianów (których Dział posiada około 50) ze względu na słabą konsitrukcję stropów ostatniego piętra i trudność w zabezpieczeniu stałych warunków klimatycznych. Z konieczności fortepiany zmagazynowane zostały tymczasowo w oddziałach Muzeum Narodowego w Rogalinie i Gołuchowie. Taki stan rzeczy W poważnym stopniu utrudnia ich ochronę przed ewentualnym dalszym niszczeniem, a zupełnie uniemożliwia prowadzenie prac konserwatorskich. W 'tej sytuacji pozyskanie nowego magazynu stało się sprawą palącą. Kierownictwu muzeum udało się uzyskać przyznanie sąsiadującej z kamienicą Grodzickich parceli przy ulicy Klasztornej. Wykonana została dokumentacja i prowadzone są starania o lokalizację projektowanego budynku. Główną jednak przeszkodę w realizacji zamierzonego projektu stanowi brak odpowiednich kredytów (w wysokości 600 000 zł) potrzebnych na zbudowanie i wyposażenie nowego magazynu. W tym stanie rzeczy pomoc ze strony władz miejskich, względnie innych instytucji (SFOS?), staje się nieodzowna. W ostatnim okresie należy zanotować jeszcze jedną ważną imprezę o charakterze międzynarodowym, którą stał się Międzynarodowy Konkurs Lutniczy, zorganizowany w ramach III Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. H. Wieniawskiego, w poznańskim Muzeum Instrumentów Muzycznych. Impreza ta odbyła się w dniach od 1 do 15 listopada 1957 r. Celem, jaki postawili przed sobą organizatorzy konkursu, było pokazanie naszego współczesnego dorobku lutniczego w skali międzynarodowej oraz skonfrontowanie poziomu i osiągnięć polskich lutników z osiągnięciami lutników innych krajów uczestników konkursu. Zainteresowanie jakie wywołał konkurs w kraju i za granicą było ogromne.

Z 16 krajów wszystkich niemal części świata 91 lutników nadesłało 131 instrumentów. Wynik konkursu - IV nagroda (I nagrody nie przyznano ze względu na niewielką różnicę w punktacji najlepszych dwóch instrumentów), złoty medal i trzy nagrody specjalne uzyskane przez lutników polskich. Pięćdziesiąta rocznica śmierci Mieczysława Karłowicza, przypadająca w roku bieżącym, stała się impulsem ch> zorganizowania wystawy omawiającej życie i twórczość tego kompozytora. Niezwykle cennego zbioru pamiątek po Karłowiczu, zebranych przez nieżyjącego już także jego przyjaciela prof. dra Adolfa 1946

SkrzYpce starszego,

Marcina Jiirob licza zbudowane ok. 1600 r.

tym czasu wa jeszcze ekspozYcja, udostępniona publiczności 2 maja f. w salach parterowych Muzeum Wielkopolskiego w Poznaniu

Włodzimierz Kamiński

Chybińskiego, użyczyła nam Biblioteka Główna Uniwersytetu im. A. Mickiewicza. Wystawa otwarta w dniu 8 lutego cieszyła się dużym zainteresowaniem, czego dowodem jest m. in. fakt wypożyczenia jej na okres miesiąca czerwca przez Państwową Filharmonię w Szczecinie, pragnącą zebrane materiały uprzystępnić społeczeństwu szczecińskiemu. W roku 1959 Dział poniósł niespodziewaną i najboleśniejszą stratę. W dniu 30 marca zmarł nagle założyciel i dotychczasowy kierownik Działu, doc. Zdzisław Szulc. W zmarłym straciło muzeum doskonałego organizatora i zapalonego entuzjastę dziejów polskiej kultury muzycznej. Rozpoczęta przez niego praca nad chordofonami klawiszowymi w Polsce niestety nie doczekała się już zakończenia. We wrześniu 1959 kierownictwo Oddziału powierzono prof. drowi Zygmuntowi Sitowskiemu.

Od roku 1952 (tzn. od chwili przeniesienia Oddziału do nowego samodzielnego budynku) do chwili obecnej, wystawę zwiedziło ponad 450 000 osób, w tym znaczna ilość gości zagranicznych. Średnia roczna ilość zwiedzających waha się w granicach 70 000. Tak duża frekwencja zdaje się świadczyć o wielkiej popularności zbioru. Zorganizowano cztery wystawy, ponadto odbyło się 10 Koncertów Sylwestrowych oraz 4 okolicznościowe koncerty kameralne.

Stan posiadania zamyka się liczbą 595 instrumentów, w tym 137 depozytów instytucji państwowych i społecznych. Wśród najcenniejszych zabytków wymienić należy, poza wspomnianymi już skrzypcami Groblicza i Dankwarta, skrzypce Baltazara Dankwarta (młodszego) z XVIII w., kolekcję skrzypiec XIX-w:ecznych lutników polskich, dwa fortepiany, na których grywał Chopin, dwa renesansowe pozytywy przenośne oraz kolekcję renesansowych viol da gamba zibudowanych przez polskich lutników. Szczególnie licznie reprezentowany jest dział instrumentów egzotycznych. Zawiera on instrumenty reprezentujące m. in. kraje takie, jak Meksyk, Brazylia, Kongo, Sudan, Egipt, Turcja, Indie, Birma, Syjam, Wietnam, Chiny, Turkiestan, Tybet, Mongolia, Korea, Japonia. Wśród instrumentów ludowych europejskich, obok działu polskiego, znajduje się również bogaty zbiór instrumentów rumuńskich oraz innych krajów bałkańskich. Nie brak również eksponatów ze Związku Radzieckiego, krajów skandynawskich i zachodniej Europy. Dział prowadzi ożywioną działalność usługową, wyrażającą się m. in. udostępnianiem obiektów dla celów radiowych, telewizyjnych i teatralnych. Utrzymując stały ftontakt z redakcjami miejscowych gazet, informuje systematycznie społeczeństwo poznańskie o działalności muzeum. W roku bieżącym przy współpracy Działu wykonany został krótkometrażowy film eksperymentalny o instrumentach muzycznych. Również w naszych pracowniach wykonano> dokumentację i makiety średniowiecznych instrumentów dla filmu "Krzyżacy", przy czym konsultację instrumentologiczną filmu powierzono autorowi. Kilka słów o projektach na najbliższe lata. Kontynuowane będą starania o zbudowanie wspomnianego już magazynu oraz rozszerzenie pracowni konserwatorskiej o dział konserwacji fortepianów. Rozpoczęto także przygotowania do wprowadzenia ulepszeń w stałej ekspozycji. Gabloty otrzymają nowe oświetlenie jarzeniowe, lepsze ze względów konserwatorskich oraz dające równiejsze bezcieniowe światło. Przystąpiono także do prac wstępnych nad instalacją urządzeń pozwalających na automatyczne informowanie zwiedzających o wystawionych eksponatach. Będzie to aparatura magnetofonowa, przy czym cały tekstobjaśniający wraz z ilustracją muzyczną nagrany zostanie na taśmę dźwiękową i transmitowany będzie za pomocą głośników w poszczególnych salach muzeum. Szczególnie cennym osiągnięciem będzie możliwość ilustracji muzycznej, co niewątpliwie przyczyni się jeszcze do uatrakcyjnienia zbiorów. W planach pracy przewidziane jest także założenie nowego działu archiwalnego, który zająć się ma gromadzeniem dokumentów związanych z historią polskiej muzyki. Dyskutuje się również nad możliwością rozpoczęcia prac inwentaryzacyjnych w odniesieniu do zabytkowych organów w Polsce. Prace badawczo-naukowe Działu Instrumentoznawstwa skupiać się będą głównie na badaniach nad wczesnohistorycznymi instrumentami muzycznymi na ziemiach polskich. W roku i960 wydany zostanie nowy katalog Działu oraz wykonane zostaną pocztówki przedstawiające naj ciekawsze instrumenty z poznańskiej kolekcji. Oczywiście w dalszym ciągu prowadzona będzie akcja uzupełniania zbiorów, prace konserwatorskie oraz wszelkie dotychczasowe prace o charakterze usługowym. Kontynuowane będą -również rozpoczęte w ubiegłym roku wspólnie z pracownikami innych poznańskich instytucji naukowych, badania nad właściwościami akustycznymi skrzypiec. W najbliższym czasie podjęte zostaną zabiegi związane z przygotowaniami do organizacji II Międzynarodowego Konkursu Lutniczego im. Henryka Wieniawskiego. Realizacja tych wszystkich zamierzeń zapewni tak ważnej placówce, jaką jest jedyne w Polsce Muzeum Instrumentów Muzycznych, dalszy rozwój i pozwoli odegrać poważną rolę w życiu kulturalnym naszego miasta. Włodzimierz Kamiński