PAMIĘCI REDAKTORA TADEUSZA ŚWITAŁY

Kronika Miasta Poznania 1991 R.59 Nr1/2

ZDZISŁAW KANDZIORA

N ajczęściej niestety dopiero wówczas, gdy przykro zaskakuje nas czyjeś nagłe odejście na zawsze z kręgów normalnej naszej codzienności, gdy zabraknie kogoś spośród ludzi, których przywykliśmy napotykać na ścieżkach życiowej krzątaniny, zauważamy i oceniamy prawdziwe, rzeczywiste znaczenie w danych środowiskach Człowieka, którego już nie ma. Wtedy wracamy mimowolnie do przeszłości, by pomyśleć o łączących nas związkach. Teraz zerwanych.. . ... Kiedy poznałem Tadeusza Świtałę? Zapewne pod koniec roku 1950, gdy został sekretarzem redakcji "Gazety Poznańskiej"; a może kilka miesięcy wcześniej, bo w jej siedzibie zaczął pracować od l lutego 1950 roku, jako zastępca kierownika Działu Korespondentów Robotniczo-Chłopskich (takich niektóre redakcje miewały wtedy po kilkudziesięciu). Właśnie w tym czasie objąłem funkcję sekretarza "Expressu Poznańskiego", musieliśmy się zatem spotykać, choćby na wspólnej dla obu tych dzienników klatce schodowej najpierw w siedzibie przy ul. Kantaka 8, a później przy ul. Grunwaldzkiej 19. Pracę dziennikarską Tadek rozpoczął już jednak znacznie wcześniej, gdyż od połowy maja 1948 roku był korespondentem "Gazety Zachodniej", wydawanej w Bydgoszczy, z przeznaczeniem również dla terenów Wielkopolski i Ziemi Lubuskiej. Od października tegoż roku został pracownikiem jej oddziału w Zielonej Górze. Kierownikiem tej placówki został mianowany od 15 grudnia roku 1948, po przejęciu oddziału przez nowo utworzoną" Gazetę Poznańską".

Wiem, że w latach 1951-1952 uzupełniał wykształcenie w warszawskim Ośrodku Szkolenia Dziennikarzy, po czym skierowano Go na stanowisko sekretarza redakcji do "Gazety Zielonogórskiej". Od września 1958 roku przeniósł się do Poznania, by objąć funkcję kierownika tutejszego oddziału Polskiej Agencji Prasowej. Pracując w niej, ukończył w roku 1965 Wyższą Szkołę N auk Społecznych w Warszawie. Zgodnie jednak z gierkowską polityką kadrową, wyrażającą się m.in. pozbawianiem stanowisk kierowniczych "ludzi Gomułki",