EDMUND GRABKOWSKI

Kronika Miasta Poznania: kwartalnik poświęcony problematyce współczesnego Poznania 1988.04/06 R.56 Nr2

MIĘDZYNARODOWE KONKURSYIM. HENRYKA WIENIA WSKlEGO w latach 1985 - 1986

Międzynarodowe Konkursy im. Henryka Wieniawskiego w latach 1985 -1986 były centralnymi wydarzeniami uroczystych obchodów 150 rocznicy urodzin najwybitniejszego reprezentanta polskiej wiolinistyki. Konkurs Kompozytorski inaugurował te obchody, zaś Skrzypcowy był ich wielką kulminacją. We wszystkich trzech konkursach: Kompozytorskim, Lutniczym i Skrzypcowym uczestniczyli artyści z 38 krajów.

VI MIĘDZYNARODOWY KONKURS KOMPOZYTORSKI (9 - 12 I i 26 - 28 IV 1985)

VI Międzynarodowy Konkurs Kompozytorski Im. H. Wieniawskiego został przeprowadzony w dwóch fazach: pierwsza od 9 do 12 stycznia, druga - od 26 do 28 kwietnia 1985 r. Obejmował on dwie oddzielnie oceniane grupy utworów: na skrzypce solo lub z towarzyszeniem fortepianu, o czasie wykonania do 12 min., oraz na skrzypce z towarzyszeniem orkiestry syfmonicznej. Twórcy z 26 państw nadesłali do oceny ogółem 110 kompozycji. W pierwszej grupie znalazło się 86 kompozycji (w tym 47 na skrzypce solo), w drugiej - 24 utwory symfoniczne.

Inauguracyjne posiedzenie Sądu Konkursowego odbyło się w dniu 9 stycznia 1985 f., w siedzibie Towarzystwa Muzycznego. Przybyłych jurorów powitał i pomyślnych prac życzył przewodniczący Komitetu Wykonawczego Obchodów 150 rocznicy urodzin H. Wieniawskiego, prezydent Poznania Andrzej Wituski. Kierownictwo obrad objął powołany przez ministra kultury i sztuki na przewodniczącego zespołu jurorów prof. Stanisław Wisłocki. Przyjęto następnie regulamin oraz powołano na wiceprzewodniczącego Sądu Konkursowego kompozytora Ivo Petrica (Jugosławia), a na sekretarza - Floriana Dąbrowskiego.

W pierwszym etapie Konkursu poddano wszystkie kompozycje szczegółowej analizie. Jak stwierdził Stanisław Wisłocki, generalnym kry te

4«

Edmund Grabkowski

rium, którym kierowali się jurorzy w tej fazie, była ocena wartości muzycznych utworów; jako sprawę drugorzędną traktowano natomiast zapis nutowy - tradycyjny bądź awangardowy. Oceniano w skali od 1 do lo piet. W stosunku do najlepszych dziel, wystąpiła duża zgodność.oceniającego zespołu. Zakwalifikowano do drugiego (finałowego) etapu jedenaście kompozycji: pięć na skrzypce z towarzyszeniem orkiesty symfonicznej, cztery na skrzypce i fortepian oraz dwie na skrzypce solo. Już samo porównanie liczby nadesłanych w poszczególnych grupach utworów z zakwalifikowanymi do finału wskazuje na zdecydowanie wyższe wartości artystyczne kompozycji symfonicznych co znajdzie zresztą wyraz w wynikach końcowych. Decydującą fazą Konkursu było wykonanie dźwiękowe kompozycji przed ponownie przybyłymi do Poznania jurorami. Przesłuchania te były także dostępne dla publiczności. Jednak ta, nie praktykowana na innych konkursach kompozytorskich, formuła wymagała intensywnych przygotowań, stąd też rozdzielenie w czasie obu faz Konkursu. Kompozycje zakwalifikowane do finału podano "technicznej" obróbce.

Rozpisano głosy orkiestrowe, powielono materiały nutowe i przekazano je następnie wykonawcom do opracowania, lej trudnej roli podjęli się

Inauguracyjne posiedzenie Sądu Konkursowego VI Konkursu Kompozytorskiego (9 I 1985 r.) w siedzibie Towarzystwa Muzycznego. Przemawia prezydent Poznania Andrzej Wituski. Siedzą od iewej: kierownik Wydziału Kultury i Sztuki Urzędu Miejskiego Andrzej Goćwinski, przewodniczący Sądu prof. Stanisław Wisłocki, dyrektor Biura Konkursów Pdmund Grabkowski i Vaclar Kucera (Czechosłowacja)

SA

Finałowe przesłuchania VI Konkursu Kompozytorskiego w auli Uniwersytetu im.

Adama Mickiewicza (27 V 1985 r.). Nagrodzony utwór brytyjskiego kompozytora Haifidi Hallgrimssona (II Nagroda) wykonuje Jadwiga Kaliszewska, z towarzyszeniem orkiestry filharmoników, pod dyrekcją Renarda Czajkowskiego

skrzypkowie: Barbara Górzyńska, Jadwiga Kaliszewska, Asa Konishi-Jankowska, Wojciech Maliński, Kazimierz Olechowski i Henryk Tritt oraz pianiści: Jolanta Nowakowska, Jacek Polański i Andrzej Tatarski. Utwory symfoniczne wzięły na swćj warsztat dwie orkiestry: Państwowej Filharmonii, pod dyrekcją Renarda Czajkowskiego i Krzysztofa Dziewięckiego, oraz Teatru Wielkiego, pod batutą Mieczysława Dondajewskiego. Przesłuchania finałowe odbyły się w dniach 26 i 27 kwietnia 1985 r.

w auli Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. Pierwszego wieczoru wysłuchano utworów kameralnych i jednej kompozycji symfonicznej -Koncertu skrzYpcowego przygotowanego przez orkiestrę Teatru Wielkiego. Następnego dnia jurorzy (i publiczność) zapoznali się z pozostałymi kompozycjsmi symfonicznymi, wykonanymi przez solistów z udziałem orkiestry filharmonicznej. Na końcowym posiedzeniu Sadu Konkursowego (27 IV), po zapoznaniu się z punktacja, rozdzielono nagrody. W grupie utworów na skrzypce z towarzyszeniem orkiestry symfonicz

Edmund Grdbkowskinej regulamin przewidywał dwie nagrody. Przy aprobacie organizatorów, przyznano jednak trzy. Laureatami zostali: I Nagroda (150 tys. zł) Pal Rózsa (Węgry) za kompozycję Concertino per Violine et orchestra sinjonica. Utwór wykonywała Barbara Górzyńska, z towarzyszeniem orkiestry symfonicznej Państwowej Filharmonii, pod dyrekcją Renarda Czajkowskiego. II Nagroda (100 tys. zł) Halfidi Hallgrimsson (Wielka Brytania) za kompozycję Poemi na skrzYpce Z towarzYszeniem orkiestry. Wykonawczynią kompozycji była Jadwiga Kaliszewska, z towarzyszeniem orkiestry Państwowej Filharmonii, pod dyrekcją Renarda Czajkowskiego. III Nagrodę (50 tys. zł) otrzymał Baidur B6hme (Niemiecka Republika Demokratyczna) za Koncert skrzYpcowy Z towarzYszeniem orkiestry symjonicznej. Grał go Henryk Tritt, z towarzyszeniem orkiestry Teatru Wielkiego, pod dyrekcją Mieczysława Dondajewskiego. Przyznano również dwa wyróżnienia; otrzymali je Fernando Gonzales Casellas (Argentyna) i Yutaka Fujiwara (Japonia). Pierwszy za kompozycję Musica para violiny orquesta, drugi za Koncert skrzYpcowy. Wśród utworów kameralnych jury nie znalazło kandydatów do I Nagrody, za to dwie kompozycje wyróżniono II Nagrodami (po 50 tys. zł). Otrzymali je: Mieczysław Makowski za Fugę na skrzYpce solo, graną przez Jadwigę Kaliszewską, oraz Andrei Tanasescu (Rumunia) za utwór Poem pour violino e piano. Wykonawcami tej kompozycji byli Asa Konishi -Jankowska (skrzypce) i Andrzej Tatarski (fortepian). Dwa wyróżnienia (po 20 tys. zł) otrzymali kompozytorzy włoscy: Corrado Vitale i Biancamaria Furgeri, a dyplom uczestnictwa w finale - Salwador Ranieri (Argentyna). Jedna kompozycja z tej grupy nie została sklasyfikowana, okazało się bowiem, że znacznie przekracza zakreślony regulaminem czas trwania. VI Konkurs zakończył uroczysty koncert laureatów (28 IV 1985), podczas którego wykonano wyróżnione czołowymi nagrodami kompozycje.

MIĘDZYNARODOWY KONKURS LUTNICZY (2 - 11 V 1986)

VII Międzynarodowy Konkurs Lutniczy im. Henryka Wieniawskiego odbył się w dniach 2 - 11 maja 1986 r. Budowniczowie skrzypiec z 17 państw nadesłali 166 instrumentów; z tego 63 lutnicy polscy. Ze Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich nadesłano 38 instrumentów, z Włoch - 17, z Japonii - 13, z Czechosłowacji - 9, z Niemieckiej Republiki Demokratycznej - 7, z Kanady - 4, z Chin - 3, z Norwegii, Portugalii i Republiki Federalnej Niemiec - po 2 oraz z Bułgarii, Belgii, Francji, Rumunii, Turcji i Stanów Zjednoczonych Ameryki Płn. - po 1.

Zwraca uwagę duże i wzrastające zainteresowanie polskim konkursem prężnych ośrodków lutniczych Japonii i Włoch oraz pojawienie się lutnictwa chińskiego. W zespole jurorów pracowało 14 osób, w tym 3 muzyków. Grupę jurorów-muzyków stanowili: Jadwiga Kaliszewska, Władimir Grigoriew i Zenon Płosząj. W lutniczej grupie jurorów zasiadali: Włodzimierz Kamiński (przewodniczący), Józef Bartoszak, Antonio Capela, Apostoł Kaloferow, Anatolij Koczergin, Gio Batta Murassi, Soroku Murata, Jan Pawlikowski, Eckart Richter, Karl Roy i Premysl Spidlen. Na pierwszym posiedzeniu Sądu Konkursowego (2 V) wybrano wiceprzewodniczącego, którym został Gio Batta Morassi, i sekretarza - Zenona Płoszaja. Posiedzenie inauguracyjne Sądu Konkursowego w sali Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego miało uroczysty charakter; uczestniczyli w nim także przybyli z kraju i zagranicy obserwatorzy. Zebranych powitał prezydent Poznania i przewodniczący Komitetu Wykonawczego Obchodów Jubileuszowych Andrzej Wituski. Przemawiali także: Henryk Kondziela - dyrektor Muzeum Narodowego, w którego salach Konkurs się odbywał, oraz przewodniczący Sądu Konkursowego Włodzimierz Kamiński. Konkursowe oceny, wystawiane w trzech etapach, poprzedziły wstępne oględziny, mające doprowadzić do wyeliminowania instrumentów nie odpowiadających warunkom Konkursu, bądź też rażąco odbiegających od aktualnego standardu sztuki lutniczej. Jurorzy-lutnicy wyselekcjonowali 11 takich instrumentów. Okazało się, że aż 5 z nich należało do lutników polskich, 3 - włoskich oraz po 1 z Japonii, Turcji i Stanów Zjednoczonych Ameryki Płn. Dwa dalsze instrumenty, nadesłane ze Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, nie mogły brać udziału w Konkursie, uległy bowiem w transporcie uszkodzeniu w takim stopniu, że ich naprawa przekraczała uprawnienia oficjalnego lutnika Konkursu. Tak więc w pierwszym etapie Konkursu znalazły się 153 instrumenty, które w dniach 3 i 4 maja poddano próbom dźwiękowym. Do roli skrzypka przegrywającego instrumenty w Konkursie powołano Michała Grabarczyka. Wykonał on na wszystkich instrumentach identyczny test muzyczny, na który składały się: gama przez dwie oktawy, fragmenty Koncertu skrzYpcowego fis-moll Henryka Wieniawskiego oraz fragment Sarabandy Jana S. Bacha. W tej fazie Konkursu każdy juror wypowiadał się "tak" lub "nie" w sprawie dopuszczenia demonstrowanego instrumentu do II etapu, przy czym oddzielnie liczyły się głosy jurorów-muzyków, oddzielnie lutników; jedynie większość negatywnych ocen w obu grupach decydowała o wyeliminowaniu skrzypiec z dalszego udziału w Konkursie. Los ten dotknął 34 instrumenty; do II etapu dopuszczono więc 119 skrzypiec, co świadczyło o wysokim poziomie Konkursu i wysokiej średniej

Edmund Grabkowskitopfit IllIlIiIIII

Gio- Batta Morassi - wiceprzewodniczący Sądu Konkursowego VII Konkursu Lutniczego (1986) ocenia konkursowe instrumenty w II etapie

V" :*;

jakości instrumentów. Po otwarciu kopert na zakończenie Konkursu okazało się, że były wśród tych skrzypiec 42 instrumenty zbudowane przez lutników polskich. W dniach 5 - 8 maja odbywał się II etap Konkursu, w którym jurorzy pracowali indywidualnie. Każdy z nich musiał przeanalizować szczegółowo walory wszystkich 119 instrumentów, przy czym jurorzy-muzycy koncentrowali się na ich walorach artystyczno-użytkowych, a jurorzy-lutnicy - na poziomie pracy lutniczej, walorach estetycznych drewna i lakieru oraz walorach stylistycznych. W tej fazie Konkursu każdy juror dysponował skalą ocen do 100 pkt. Wyprowadzano dwie średnie ocen - oddzielnie jurorćw-muzyków i jurorów-lutników. Dopiero suma obu średnich składała się na ocenę poszczególnych instrumentów. Oznacza to, że w II etapie Konkursu instrument mćgł uzyskać maksymalnie łącznie 200 pkt. Tak wyłoniono grupę 20 najwyżej ocenionych instrumentów, w której mieściły się instrumenty z punktacją od 155,27 do 171,27 pkt. i te zostały zakwalifikowane do III etapu. N adesiene prace opatrzone były godłami; ich budowniczowie pozostali anonimowi nie tylko dla jurorów, ale także dla organizatorów. Przyjęto bowiem regulaminową zasadę, że nadawcą konkursowej pracynie może być jej autor, a upoważniona przez niego osoba trzecia. W III etapie anonimowość ta została jeszcze podwojona. Godła zostały przez Męża Zaufania Konkursu zastąpione cyframi od 1 do 20, a instrumenty całkowicie odseparowano od jurorów. Odtąd mieli oni z nimi kontakt wyłącznie dźwiękowy; przesłuchania odbywały się bowiem za parawanem. W III etapie odbyły się dwa przesłuchania. Pierwsze (9 V) w sali kameralnej Muzeum Instrumentów Muzycznych (skrzypce solo i z towarzyszeniem fortepianu). Michał Grabarczyk, z pianistą Andrzejem Tatarskim, wykonywał na finałowych skrzypcach test obejmujący fragmenty Chaconny Jana S. Bacha, Poloneza Henryka Wieniawskiego i Mitu "Źródlo AretuzY" Karola Szymanowskiego. Nazajutrz te same instrumenty zostały poddane w auli Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza jeszcze trudniejszej próbie; sprawdzano bowiem ich walory brzmieniowe na tle orkiestry symfonicznej. Michał Grabarczyk, z towarzyszeniem orkiestry symfonicznej Filharmonii Poznańskiej pod dyrekcją Renarda Czajkowskiego, grał na nich fragmenty koncertów skrzypcowych Jana Brahmsa i Piotra Czajkowskiego. W III etapie jurorzy-muzycy i lutnicy pracowali wspólnie i oceniali również w skali stopunktowej. Suma ocen z II i III etapu stawała się podstawą do przyznania nagród. Najwyżej oceniony instrument uzyskał łącznie 248,84 pkt na 300 możliwych, a dwudziesty - 217,27 pkt. Na nocnym posiedzeniu Sądu Konkursowego z 10 na 11 maja rozdzielono nagrody, po czym rozpieczętowano zalakowane koperty z nazwiskami lutników. Okazało się, iż laureatami Konkursu zostali: I Nagroda (250 tys. zł) godło "VOX" - Jan Bobak (Polska); II - (220 tys. zł) godło "PAX II" - Lorenzo Marchi (Włochy); III - (200 tys. zł) godło "Majestic" - Jerzy Piórko (Polska); dwie IV Nagrody (po 170 tys. zł) godło "Corelli" - Junji Matsuoka i godło "AKE" - Ahinya Mochizuki - obaj z J apOnI1. Dyplomy uczestnictwa w III etapie, z zaszczytnymi wyróżnieniami za wysoki poziom sztuki lutniczej, przyznano dwom lutnikom: Hiroshi Jizuce (Japonia) za instrument oznaczony godłem "Schnecke" i Nicola Lazzariemu (Włochy) godło "Faunus" . Dyplomy uczestnictwa w III etapie otrzymało ponad 11 lutników, w tym lutnik poznański Antoni Krupa. Na tym samym nocnym posiedzeniu Jury przyznało także nagrody pczaregulaminowe, których lista staje się z Konkursu na Konkurs dłuższa. Najbardziej prestiżową nagrodę "Złotego Groblicza" , ufundowaną przez dyrektora Muzeum Narodowego a wprowadzoną do Konkursu już po raz trzeci, przeznaczoną dla lutnika wyróżniającego się największą in

Edmund Crabkowski

Sala Odrodzenia Ratusza Poznańskiego, 11 maja 1986 r. Lutnik Jerzy Piórko {laureat III Nagrody) odbiera dyplom z rąk wiceministra kultury i sztuki Edwarda Gołębiowskiegodywidualnością lutniczą, otrzymał Michał Więckowski, za instrument oznaczony godłem "Fluidus" (chociaż nie znalazł się w III etapie). W samo południe dnia 11 maja odbyła się w Sali Odrodzenia Poznańskiego Ratusza uroczystość wręczenia nagród i zakończenia Konkursu. Przybył na nią wiceminister kultury i sztuki Edward Gołębiowski. Przemawiał prezydent Poznania Andrzej Wituski, przekazując jurorom podziękowania a laureatom gratulacje. Ogólną ocenę Konkursu przedstawił przewodniczący Sądu Konkursowego Włodzimierz Kamiński. W imieniu jurorów zagranicznych przemawiał Gio Batta Morassi. Wiceminister Gołębiowski wręczył laureatom nagrody, a jurorom pamiątkowe medale wybite z okazji 150 rocznicy urodzin Henryka Wieniawskiego. Raz jeszcze zabrzmiały dźwięki skrzypiec wyróżnionych I Nagrodą. I tym razem zagrał na nich Michał Grabarczyk, któremu przy fortepianie towarzyszył Andrzej Tatarski.

VII Międzynarodowy Konkurs Lutniczy wywołał duże zainteresowanie w kraju i za granicą. Przybyło nań około 150 obserwatorów, w tym ponad 50 z zagranicy -- z: Chińskiej Republiki Ludowej, Czechosłowacji, Holandii, Kanady, Niemieckiej RepubUki Demokratycznej, Republiki

Federalnej Niemiec, Stanów Zjednoczonych Ameryki Płn. i Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. Większość z nich uczestniczyła w Seminarium Lutniczym (9 -10 V), zorganizowanym przez Związek Polskich Artystów Lutników w Sali im. Marcina Groblicza Muzeum Instrumentów Muzycznych, podczas którego wysłuchano kilku referatów wygłoszonych przez prelegentów krajowych i zagranicznych. Oto ich tematy: Instrumenty Henryka Wieniawskiego (E. Grabkowski) ; W poszukiwaniu kryteriów estetycznych dzieła sztuki lutniczej (W. Kamiński); Czego oczekuje skrzYpek od współczesnego instrumentu? (Władimir Grigoriew); Twórczość Jacobusa Sta in era (Karl Roy); Twórczość Antonio Stradivariego Z okresu Amatise (G. Morassi); Wybrane problemy historii narodowej szkoły lutnictwa radzieckiego (Aleksander Kulikow). Konkurs był także okazją do odbycia konferencji przedstawicieli organizacji lutniczych z państw socjalistycznych (9 V). Obradowano w sali Towarzystwa Muzycznego, pod przewodnictwem prezesa Związku Polskich Artystów Lutników W. Kamińskiego, a uczestniczyli w spotkaniu przedstawiciele: Bułgarii, Czechosłowacji, Niemieckiej Republiki Demokratycznej i Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. Była ona kontynuacją podobnego spotkania zorganizowanego z polskiej inicjatywy (1985) podczas międzynarodowego konkursu lutniczego w Hradec Kralove (Czechosłowacja). Reasumując - w VII Międzynarodowym Konkursie Lutniczym dostrzegać winniśmy przede wszystkim jeszcze jedno ważne ogniwo w dążeniach do doskonalenia sztuki lutniczej w wymiarze międzynarodowym. Nie możemy jednak zapominać o drobniejszym w tej skali epizodzie, ale ważnym dla polskiego lutnictwa; w wyniku konkursu zbiory Państwowej Kolekcji Instrumentów Lutniczych Ministerstwa Kultury i Sztuki, służące przede wszystkim młodym artystom polskim, powiększyły się o pięć dobrej klasy mistrzowskich skrzypiec. Bowiem zgodnie z regulaminem, wyróżnione nagrodami pieniężnymi instrumenty przechodzą na własność Kolekcji - nagroda jest zarazem ich wykupem.

MIĘDZYNARODOWY KONKURS SKRZYPCOWY (8 - 23 XI 1986)

IX Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy im. Henryka Wieniawskiego, w dniach 8-23 listopada 1986 f., był jednym z najważniejszych wydarzeń w pięćdziesięcioletniej historii Konkursów. Wywołał on duże zaintefesowanie pod wszystkimi szerokościami geograficznymi, czego wyrazem było zgłoszenie udziału 71 skrzypków. Do przesłuchań przystąpiło ostatecznie 45. W niektórych krajach, m. in. w Polsce i w Związku Socja

Edmund Crabkowski

Aula Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, mIejSCe IX Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego (1986)

listycznych Republik Radzieckich, przeprowadzono eliminacje wśród kandydatów. Do eliminacji krajowych w Polsce przystąpiło 39 skrzypków. Odbyły się one w Poznaniu, w dniach 9 -15 marca 1986 r. Jury eliminacji, pod przewodnictwem Stanisława Wisłockiego, wyłoniło dwunastoosobowa grupę, ktćrej przyznano stypendia. Stworzono równocześnie możliwość dodatkowych zgłoszeń tym skrzypkom, którzy ze względów losowych bądź studi'w zagranicznych nie mogli uczestniczyć w eliminacjach. Wpłynęły 4 takie zgłoszenia, 3 z nich zostały przez komisję przyjęte. Ostatecznie więc ekipa polska powiększyła się do 15 skrzypków i była nawet po wycofaniu się jednego z kandydatów najliczniejsza w powojennej historii Konkursu.

Jest normalną praktyką wszystkich konkursów, nie tylko skrzypcowych, że nie wszyscy zgłoszeni przystępują do przesłuchań. Wycofują się, niekiedy w ostatniej chwili, z powodów losowych, niekiedy zawodowych, finansowych. Z nie znanych powodów nie przybył nikt z czteroosobowej ekipy rumuńskiej; w pomniejszonym składzie pojawili się skrzypkowie z Japonii i Stanów Zjednoczonych Ameryki Płn.; zabrakło zgłoszonych przedstawicieli Chińskiej Republiki Ludowej, Egiptu i Meksyku. MemniejA 45 skrzypków, reprezentujących 18 państw, to liczba rzadko spotykana na międzynarodowych konkursach skrzypcowych i w warunkach założonego harmonogramu konkursowego · - optymalna. Wśrcd przystępujących do przesłuchań było 14 Polaków, 6 skrzypków z Niemieckiej Republiki Demokratycznej, 5 z Japonii, 4 ze Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, po 2 z Australii i Stanów Zjednoczonych Ameryki Płn. oraz po 1 z: Austrii, Belgii, Berlina Zachodniego, Bułgarii, Finlandii, Francji, Irlandii, Kanady, Korei Płn., Kuby, Monako i Wielkiej Brytanii. Po raz pierwszy wśród uczestników Konkursu znaleźli się reprezentanci Australii, Belgii, Berlina Zachodniego, Irlandii, Kanady, Korei Płn. i Monako. Do oceny gry kandydatów powołano Sąd Konkursowy, na czele którego stanął Stanisław Wisłocki. Przed otwarciem Konkursu, a nawet w czasie jego przebiegu, następowały w składzie Sądu zmiany. Nie przybył juror rumuński; przypadki losowe wyeliminowały jurorów z Republiki Federalnej Niemiec i Szwajcarii; zrezygnował z pracy Krzysztof Jakowicz. Ostatecznie w Sądzie zasiadali: Władimir Awramow (Bułgaria), Zenon Brzewski i Kaja Danczowska (Polska), Rodney Friend (Wielka Brytania), Michael Frischenschlager (Austria), Andre Gertler (Belgia), Michał Garbarczyk (Polska -- do II etapu), Ida Haendel (Kanada), Marina Jaszwili (Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich), Jadwiga Kaliszewska i Stanisław Lewandowski (Polska), Jerzy Milewski (Brazylia), Ivo Petric (Jugosławia), Zenon Płoszaj (Polska) i Manfred Scherzer (Niemiecka Republika Demokratyczna). Nagła choroba serca w trzecim dniu przesłuchań uniemożliwiła dalszą pracę Zenonowi Brzewskiemu. W zespole jurorów było kilkoro laureatów poprzednich Konkursów: Kaja Danczowska (1967), Ida Haendel (1935), Marina Jaszwili (1957), Jadwiga Kaliszewska (1962), Michał Grabarczyk (1987) i Zenon Płoszaj (1957) oraz kompozytor Ivo Petric - laureat I Nagrody Konkursu Kompozytorskiego (1976). Pierwszym wydarzeniem Konkursu było spotkanie organizatorów z uczestnikami w Sali Kominkowej Pałacu Kultury (8 XI), połączone z lysowaniem kolejności przesłuchań. Sala wypełniła się po brzegi kandydatami, akompaniatorami, obserwatorami i dziennikarzami. Z serdecznymi słowami powitania zwrócili się do młodych skrzypków prezydent Poznania Andrzej Wituski - przewodniczący Komitetu Wykonawczego

Edmund Grabkowski

Obchodów 150 rocznicy urodzin Henryka Wieniawskiego oraz przewodniczący Sądu Konkursowego Stanisław Wisłocki. Odbyła się następnie prezentacja uczestników. Każdy z nich został powitany wiązanką kwiatów. Regulamin przewidywał udział - w Konkursie w porządku alfabetycznym, poczynając od uczestnika wybranego drogą losowania. Zgodnie z tradycją, losowanie przeprowadziła najmłodsza uczestniczka, piętnastoletnia Kanadyjka chńskiego pochodzenia Patricia Shih. Wylosowała ona kartkę z nazwiskiem skrzypka japońskiego Eijina Nimury. W sali konferencyjnej Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego przy ul. Swiętosławskiej 7, o godz. 16, rozpoczęło się inauguracyjne posiedzenie Sądu Konkursowego. Obecnych powitał prezydent Poznania Andrzej Wituski, po czym przewodnictwo objął Stanisław Wisłocki. Wnikliwej analizie poddano na wstępie regulamin pracy Sądu, wprowadzając do niego kilka poprawek. Najważniejszą nowością było przyjęcie zasady tajności punktacji. Do końca Konkursu jurorzy nie mieli orientować się, po ile punktów zgromadzili kandydaci. Arkusze punktacyjne zostały im udostępnione dopiero po zakończeniu Konkursu. Ustanowiono także po raz pierwszy w miejsce skreślania ocen skrajnych tzw. oceny korygowane. W przypadku oceny jurora odbiegającej o 4 lub więcej punktów od średniej oceny wszystkich jurorów, korygowano ją według opracowanego systemu. Następnie ukonstytuowało się prezydium Sądu, które obok przewodniczącego tworzyli wybrani wiceprzewodniczący: Władimir Awramow i Andre Gertler oraz Zenon Płoszaj (sekretarz). Przyjęto także do zatwierdzającej wiadomości listę zgłoszeń nagród pozaregulaminowych. Tego samego dnia odbył się w auli uniwersyteckiej koncert inauguracyjny. Przybyli liczni goście, wśród nich wiceprezes Rady Ministrów Zbigniew Gertych, kierownik Wydziału Kultury Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej Tadeusz Sawie, wiceminister kultury i sztuki Krystyna Marszałek-Młyńczyk, gospodarze miasta' i województwa, jurorzy, goście, uczestnicy i melomani. Prezydent Poznania Andrzej Wituski, witając przybyłych, powiedział m. in.: "Na dziesiejszy wieczór czeka cała Polska; sygnału Poloneza oczekiwała z niecierpliwością społeczność poznańska, otwarta wobec swych gości, serdeczna dla uczestników Konkursu. W zgiełku codziennego życia, muzyka staje się balsamem dla współczesnych. Łagodzi obyczaje. Wprowadza harmonię. Gorąco pragniemy, by jej rezonans nie ograniczał się tylko do sal koncertowych. W imieniu Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego i towarzystw wielu polskich miast, w imieniu Komitetu Wykonawczego chciałbym wszystkich gości i uczestników powitać oraz prosić o współudział w oficjalnym otwarciu Konkursu. Niech formalne sło

wa O inauguracji zastąpią serdeczne oklaski, jakie towarzyszyły Henrykowi Wieniawskiemu przez całe życie". Program koncertu inauguracyjnego orkiestry, symfonicznej Filharmonii Poznańskiej, pod dyrekcją Renarda Czajkowskiego, obejmował Rapsodią Litewską Mieczysława Karłowicza, Koncert wiolonczelowy Witolda Lutosławskiego oraz - w drugiej części - Stabat Mater Karola Szymanowskiego. Solistami byli: Roman Jabłoński (wiolonczela), Elżbieta Towarnicka (sopran), Krystyna Szostek-Radkowa (mezzosopran), Andrzej Hiolski (baryton); w koncercie uczestniczył Chór Mieszany Politechniki Szczecińskiej, kierowany przez Jana Szyrockiego. Koncert, którego pierwsza część transmitowana była w programie telewizyjnym, a w całości w programie radiowym, przyjęty został entuzjastycznie przez melomanów i krytyków. Po jego zakończeniu prezydent Poznania podejmował gości w Sali Białej Urzędu Miejskiego. Nazajutrz, 9 listopada 1986 f., rozpoczęły się przesłuchania I etapu.

Duża liczba uczestników zmusiła organizatorów do odejścia od praktyki poprzedniego Konkursu - przesłuchań jedynie popołudniowych i wieczornych. Wprowadzono przesłuchania przedpołudniowe, rozpoczynające się o godz. 10, podczas których obowiązkowy program wykonywało pięciu oraz popołudniowe, o godz. 16, kiedy prezentowało się siedmiu kandydatów. Przesłuchania trwały cztery dni i zakończyły się w .dniu 12 listopada.

Program I etapu obejmował wykonanie czterech utworów: dwćch części jednej z Sonat lub Chaconny z drugiej Partity d-moll Jana S. Bacha, jednego z Kaprysów Henryka Wieniawskiego z op. 10 (nr 2 - 7), jednego z Kaprysów Nicola Paganiniego lub - jako alternatywa - Kaprysu nr 3 Z op. 29 Karola Lipińskiego oraz pierwszej części z czterech Koncertów skrzYpcowych Wolfganga A. Mozarta ( towarzyszeniem fortepianu). Podczas jednego z przesłuchań zdarzył się rzadko spotykany przypadek. Nie wytrzymała psychicznego obciążenia skrzypaczka bułgarska Eli Georgiewa. Po odtworzeniu trzech objętych programem utworów, nie była w stanie wykonać Kaprysu Paganiniego. W prźnych godzinach wieczornych (12 XI) zebrali się jurorzy dla podsumowania I etapu. Po zapoznaniu się z punktacją, zadecydowali dopuścić do dalszego udziału w Konkursie 26 kandydatów, których oceny sięgały 17 pkt., lub były do tej cyfry zbliżone (w skali ocen 1- 25 pkt.). Okazali się nimi (w porządku alfabetycznym): Klaudyna Broniewska, Ewgenij Buszkow, Mariusz Derewecki, Lisa Green, Haike Janicke, Robert Kabara, Witold Kuzniecow, Susanne Móllhoff, Conrad Muck, Aubrey Murphy, Gudrin Nasdala, Eijin Nimura, Kazimierz Olechowski, Krystyna Osos to w icz, Ol eg Pochanowskij, Hubert PraJicz, Alexander Romanul,

Edmund

Grabkowski

Trójka najlepszych skrzypków IX Konkursu "prywatnie". Od lewej: Nobu Wakabayashi, Ewgenij Buszkow i Robert Kabara

Doran Schifter, Pratricja Shih, Dorota Siuda, Lothar Strauss, Hiroko Suzuki, Adam Taubic, Nobu Wakabayashi, Beata Warykiewicz i Jarosław Żołnierczyk.

Etap II trwał od 14 do 16 listopada i obejmował sześć przesłuchań przed · - i popołudniowych. Także w tej fazie Konkursu każdy kandydat wykonywał cztery utwory: Poloneza D-dur op. 4 lub Poloneza A-dur op. 21, względnie Fantazję na tematy Z opery "Faust" op. 20 Wieniawskiego; jeden z Mitów Z op. 30 lub Romans op. 23, względnie Nocturn Tarantella op. 28 Szymanowskiego; jedną z kilku wyznaczonych regulaminem Sonat na skrzYpce i fortepian Ludwiga van Beethovena lub Jana Brahmsa oraz utwór dowolny o czasie trwania do 20 min., o charakterze wirtuozowskim. Z uwagi na dużą liczbę uczestników II etapu i ograniczone możliwości czasowe przesłuchań, zdecydowano skrócić wykonanie sonat do dwóch części -- pierwszego Allegra i części wolnej. O przejściu do etapu finałowego, w którym było 10 miejsc dla najlepszych, decydowała suma punktów uzyskanych przez kandydatów w obu poprzednich etapach. Próbę tę najlepiej pokonali Ewgenij Buszkow, Robert Kabara, Wiktor Kuźniecow, Oleg Pochanowskij, Alexander Romanul, Patricia Shih, Dorota Siuda, Lothar Strauss, Hiroko Suzuki, i Nobu Wakabayashi. Sąd Konkursowy postanowił wyróżnić 6 kandydatów, którzy nie zakwalifikowali się do finału, dyplomami uczestnictwa w II etapie z zaszczytną wzmianką. Otrzymali je: Conrad Muck, Eijin Nimura, Kazimierz Olechowski, Krystyna Osostowicz, Adam Taubic i Beata Warykiewicz. Przesłuchania III etapu zostały przeprowadzone po raz pierwszy według nowej formuły. Wychodząc z założenia, że wykonanie podczas jednego wieczoru dwóch koncertów skrzypcowych jest zbyt dużym obciążeniem dla młodych artystów, zdecydowano przeprowadzić III etap w dwćch fazach - każdy jego uczestnik wystąpił dwukrotnie. Pierwsze dwa dni (18 i 19 XI) poświęcono na wykonanie jednego z Koncertów Wieniawskiego - fis-moll op. 14 lub d-moll op. 22, pozostałe trzy dni (20 - 22 XI) przeznaczono na zaprezentowanie się w koncertach skrzypcowych innych kompozytorów, przy czym w tej grupie były do wyboru Koncerty Mieczysława Karłowicza, Sergiusza Prokofiewa, Jana Sibeliusa lub Karola Szymanowskiego. Los sprawił dość nieoczekiwany dobór utworów w programie finałowym przesłuchań w obu jego fazach. Z Koncertów Wieniawskiego zdecydowanie popularniejszy jest Koncert d-moll op. 22. Koncert fis-moll op. 14, powstały w wieku młodzieńczym kompozytora, najeżony jest ogromnymi trudnościami technicznymi i tylko nieliczni skrzypkowie włączają go do swego repertuaru, rzadko był także grany w Konkursie. IX Konkurs był jednak wyjątkiem. Aż 27 ze zgłoszonych do Konkursu skrzypków zadeklarowało wykonanie Koncertu fis-moll. W finale rozbrzmiewał on sześciokrotnie, zaś Koncert d-moll jedynie cztery razy. Równie nieoczekiwany był repertuar w drugiej części III etapu. Ośmiu uczestników grało Koncert Sibeliusa, jeden - Karłowicza i jeden - Prokofiewa. Ani razu nie wykonano Koncertu Szymanowskiego.

Solistom w III etapie towrzyszyła orkiestra symfoniczna Filharmonii Poznańskiej, którą dyrygowali Krzysztof Missona i Jerzy Salwarowski.

Jurorzy oceniali obie fazy III etapu w skali 1-25 pkt., przy czym sumę punktów średnich dzielono przez dwa, a następnie do uzyskanego wyniku dodawano punktację dwóch wcześniejszych etapów. Tak sporządzone zbiorcze arkusze punktacyjne stały się podstawą ostatecznej oceny uczestników na końcowym posiedzeniu Sądu Konkursowego, ktćre odbyło się w późnych godzinach wieczornych 22 listopada 1986 r. Po dłuższej dyskusji, w wyniku głosowania, postanowiono nie przyznawać II Nagrody, natomiast ustanowić dwie III, bowiem różnica punktowa między pierwszym, a następnymi uczestnikami była tak znaczna, iż uzasadniała taki właśnie podział. *Po ujawnieniu nazwisk okazało się, iż bezapelacyjnym zwycięzcą Konkursu został osiemnastoletni skrzypek Ewgenij Buszkow. Laureatami III Nagrody byli Nobu Wakabayashi i Robert Kabara. IV Nagrodę

5 Kronika 2;88

Edmund Grabkowskiotrzymał Wiktor Kuźniecow, V - Alexander Romanul, VI - Hiroko Suzuki. Wyróżnieni zostali: Dorota Siuda, Lothar Strauss, Oleg Pochanowskij i Patricia Shih. O godz. 23.20 Jury przerwało obrady, aby zakomunikować licznie zgromadzonym w auli uniwersyteckiej uczestnikom, dziennikarzom i melomanom wyniki Konkursu. Dla bezpośredniego przekazania tej informacji swym radiosłuchaczom i telewidzom, Polskie Radio i Telewizja przerwały swe programy i połączyły się z aulą. Na tym samym posiedzeniu Sąd Konkursowy przyznał również nagrody pozareguiaminowe. Wręczenie ich przez fundatorów odbyło się w Sali Białej Urzędu Miejskiego (23 XI). Uroczystym akcentem końcowego posiedzenia była dekoracja zasłużonych jurorów Władimira Awramowa i Andre Gertlera, którzy po raz piąty zasiadali w Sądzie Konkursowym, Odznakami Honorowymi Miasta Poznania. Wręczył je prezydent Poznania Andrzej Wituski.

W niedzielę (23 XI) w auli uniwersyteckiej odbył się Koncert Laureatów. Przybyli wiceprzewodniczący Rady Państwa Tadeusz W. Młyń

Aula Uniwersytetu im.

Acic ma Mickiewicza, 23 listopada 1986 r. Ewgienij Buszkow odbiera dyplom zwycięzcy IX Konkursu z rąk ministra kul tury i sztuki Aleksandra Krawczuka.

Stoją: z lewej wiceprzewodniczący Rady Państwa Tadeusz W. Młyńczak i z prawej przewodniczący Sądu Konkursowego Stanisław Wisłocki

Prezydent Poznania Andrzej Wituski dekoruje Władimira Awramowa Odznaką Honorową Miasta Poznania (23 XI 1986 r.)czak, zastępca członka Biura Politycznego Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej Gabriela Rembisz, sekretarz Komitetu Centralnego Andrzej Wasilewski, kierownik Wydziału Kultury Komitetu Centralnego Tadeusz Sawie, minister kultury i sztuki Aleksander Krawczuk, przedstawiciele władz województwa i miasta, z I sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego Edwardem Łukasikiem i wojewodą poznańskim Bronisławem StępIowskim, jurorzy goście i obserwatorzy Konkursu, reprezentanci środowisk kulturalnych, tłumy melomanów. Na estradzie miejsca zajęli laureaci oraz honorowy protektor obchodów jubileuszu wiceprzewodniczący Rady Państwa Tadeusz W. Młyńczak, przewodniczący Komitetu Obchodów Aleksander Krawczuk, prezydent Poznania Andrzej Wituski, przewodniczący Sądu Konkursowego Stanisław Wisłocki. Uroczystość rOzPoczęły wystąpienia Andrzeja Wituskiego i Stanisława Wisłockiego, po czym dyrektor Konkursów Edmund

Edmund Grabkowski

Grabowski odczytał werdykt Sądu Konkursowego. Nagrody regulaminowe wręczali Tadeusz W. Młyńczak i Aleksander Krawczuk. Po krótkiej przerwie wystąpili gorąco przyjmowani laureaci Konkursu. o Hiroko Suzuki wykonała, z towarzyszeniem Andrzeja Głoszą, Fantazją na tematy Z opery "Faust" Ch. Gounoda op. 20 Henryka Wieniawskiego. Alexander Romanul z towarzyszeniem Andrzeja latarskiego, wykonał Nokturn i Tarantella Karola Szymanowskiego, a Wiktor Kuźniecow przy akompaniamencie Tatiany Stiepanowej, Di tanti palpiti Nicolo Paganiniego W drugiej części wieczoru koncertowali laureaci trzech pierwszych nagród. Grali z towarzyszeniem orkiestry symfonicznej Filharmonii Poznańskiej, pod dyrekcją Krzysztofa Missony i Jerzego Salwarowskiego. Robert Kabara wykonał pierwszą część Koncertu skrzYpcowego jis-moll op. 14 Henryka Wieniawskiego, Nobu Wakabayaschi - pierwszą część Koncertu skrzYpcowego Jana Sibeliusa, a Ewgenij Buszkow - Koncert d-moll Henryka Wieniawskiego. Romanul, Kuźniecow, Wakabayashi i Buszkow zostali przez publiczność zmuszeni do bis;w. Po koncercie minister kultury i sztuki Aleksander Krawczuk wydał przyjęcie w salach hotelu "Merkury". Związek IX Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego z obchodami 150 rocznicy urodzin Henryka Wieniawskiego miał niewątpliwy wpływ na jego zasięg, atmosferę, oprawę. Wieńczył on zarazem siedmioletni okres badań Towarzystwa Muzycznego nad życiem i działalnością Henryka Wieniawskiego, stanowiących niejako przygotowanie oprawy zarówno jubileuszu jak i Konkursu. Plonem tych działań były różnorakie wydawnictwa. Przede wszystkim monografia Henryk Wieniawski - życie i twórczość Władimira Grigoriewa - pierwsze od 1931 r. opracowanie tego rodzaju, wypełniające lukę w piśmiennictwie, stanowiące ogromny krok naprzód w rekonstrukcji biografii artysty. Uzupełnieniem tej monografii jest popularna książka Edmunda Grabkowskiego Henryk Wieniawski, wydana w serii "Wielcy Polacy" przez Agencję "Interpress". Ten sam autor napisał trójjęzyczne Kalendarium Henryka Wieniawskiego (w językach polskim, angielskim i niemieckim).

Ukazał się też album 50 lat MiędzYnarodowych Konkursów im. Henryka Wieniawskieg Edmunda Grabkowskiego i Romualda Połczyńskiego, stanowiący bogato ilustrowane podsumowanie 20 przeprowadzonych w latach 1935 - 1985 konkursów: 8 skrzypcowych, 6 lutniczych i 6 kompozytorskich.

Konkurs stał się bodźcem do przełamania powściągliwości, jaką wobec muzyki skrzypcowej, a zwłaszcza muzyki Henryka Wieniawskiego przejawiali wydawcy nut oraz rodzima fonografia. Ukazało się kilka pozycji nakładem Polskiego Wydawnictwa Muzycznego oraz Wydawnictwa "Pomorze", które przygotowało do druku utwory od lat nie wznawiane,

(J9czy wręcz jeszcze w kraju nie publikowane. Wśród "Polskich Nagrań" szczególną uwagę zwrócić wypada na nagrania poznańskich artystów: Michała Grabarczyka i Andrzeja Tatarskiego. Znajduje się tam m. in.

pierwsze w kraju i drugie na świecie nagranie zbioru Kaprysów Henryka Wieniawskiego (L 'Bcole m odern e, op. 10). Atrakcyjną płytę przygotował także "Tonpress" z nagraniami dwóch laureatów poprzednich Konkursów - Wadima Brodskiego (skrzypce) i nie żyjącego już lomasza Michalaka, dyrygującego Wielką Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia i Telewizji w Katowicach. W dniu przerwy między I i II etapem (13 XI) odbył się koncert Orkiestry Kameralnej Polskiego Radia i Telewizji w Poznaniu pod dyrekcją Agnieszki Duczmal, z udziałem skrzypka Edwarda Zienkowskiego (laureata VI Konkursu) oraz japońskiego kontrabasisty Yasunori Kawahary. W przerwie między II i III etapem (17 XI) w Teatrze Wielkim przedstawiono Reqiem Giuseppe Verdiego, prowadzone przez dyrektora Mieczysława Dondajewskiego, po którym w foyer Teatru odbyło się spotkanie jurorów i gości z środowiskiem artystycznym miasta. Rada Naukowa Towarzystwa zorganizowała sympozjum naukowe poświęcone Henrykowi Wieniawskiemu i problematyce wioloinistycznej XIX w. (19 - 20 XI). Prelegenci z Austrii, Czechosłowacji, Finlandii, Hole ndii, Niemieckiej Republiiki Demokratycznej, Polski i Związku Radzieckiego wygłosili trzynaście referatów. Przed koncertem inauguracyjnym (8 XI) otwarto w hallu auli uniwersyteckiej ekspozycję gobelinów Urszuli Plewki-Schmidt, przedstawiających Henryka Wieniawskiego i nawiązujących do jego twórczości. Projektował je artysta plastyk Włodzimierz Schmidt. W "Empiku" przy ul. Ratajczaka Feliks Wagner zaprezentował Motoyw mUzYczny w ekslibrisie i grafice światowej. W salonie Biura Wystaw Artystycznych Muzeum Sztuki Medalierskiej we Wrocławiu przygotowało wystawę pt. Motyw mUzYczny w medalach. Dwie kolejne wystawy otwarto w Salach Marmurowej i Błękitnej Pałacu Kultury (12 XI). Pierwsza Henryk Wieniawski 1835 - 1880 przedstawiła kilkaset nieznanych archiwaliów za zbiorów Towarzystwa, obrazujących życie i twórczość artysty. Druga ilustrowała półwiecze międzynarodowych konkursów skrzypcowych jego imienia. Po zakończeniu Konkursu (26 XI) otwarto w "Empiku" na Osiedlu Piastowskim wystawę 60 fotogramów Zbigniewa Staszyszyna, będących impresjami Konkursu.

17 listopada jurorzy byli gośćmi wojewody poznańskiego w Czerniejewie, a 21 listopada - zwiedzili Kórnik i Rogalin. Mbra dużego zpinteresowania Konkursem była rekordowa nienotowana ieszcze w takiei skali frekwencja podczps przesłuchań, a także obecność licznych gości honorowych i obserwatorów z kraju i zagranicy,.

Edmund Grabkowskiz Ireną Dubiską - uczestniczką Międzynarodowych Konkursów od 1935 r. Obecni byli w Poznaniu goście z: Brazylii, Bułgarii, Czechosłowacji, Finlandii, Francji, Holandii, Japonii, Jugosławii, Kanady, Niemieckiej Republiki' Demokratycznej, Republiki Federalnej Niemiec, Stanów Zjednoczonych Ameryki Płn., Szwajcarii, Szwecji, Wielkiej Brytanii i Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich.

O żywym zainteresowaniu imprezą świadczyła także nie notowana dotychczas obecność przedstawicieli środków masowego przekazu i liczne relacje na łamach prasy, na falach eteru czy na ekranach telewizyjnych. Biuro Prasowe Konkursu akredytowało 85 dziennikarzy. Już przed Konkursem odbyły się dwie konferencje prasowe: w Warszawie - z udziałem honorowego protektora Tadeusza W. Młyńczaka - iw Poznaniu. Podczas Konkursu Biuro Prasowe wydało trzynaście zeszytów informacyjnych o przebiegu przesłuchań, ż wywiadami, komentarzami i ciekawostkami. Wydawnictwa te, po raz pierwszy kolportowane wśród słuchaczy, cieszyły się dużym zainteresowaniem. Telewizja Polska przygotowała 290 min. relacji konkursowych (60 min.

trwała transmisja w Programie II koncertu inauguracyjnego i ponad 180 min. bezpośrednia transmisja z koncertu laureatów). Szczególnie dużo miejsca poświęciło Konkursowi Polskie Radio. W Programie I nadano 565 min. relacji, w Programie II - 480 min. relacji i 1055 min. bezpośrednich transmisji, w Programie IV - 220 min. relacji. Tematy konkursowe znalazły swe miejsce także w programach informacyjnych Polskiego Radia i Telewizji; dużo uwagi poświęcały Konkursowi rozgłośnia poznańska Polskiego Radia i poznański Ośrodek Telewizyjny. Wiele informacji i komentarzy znalazło się na łamach prasy codziennej i czasopism społeczno-kulturalnych. W komentarzach publicystycznych i krytyce niejednoznacznie wypowiadano się o artystycznych wynikach Konkursu. Obok głosów aprobaty z decyzjami Sądu Konkursowego, pojawiały się zastrzeżenia w sprawie nieprzyznania II Nagrody, oceny skrzypków Alexandra Romanula i Patrycji Shih oraz różnych niuans'w w programie Konkursu. Zgodne były natomiast opinie środków masowego przekazu w dwóch kwestiach: bardzo wysokiej oceny laureata pierwszej nagrody, któremu wróżono wielką przyszłość, oraz - wysokiego uznania dla organizatorów Konkursu.

Nie można w tym miejscu pominąć wpływu na tę opinię szerokiego aktywu społecznego skupionego w Komitecie Wykonawczym, kierowanym przez prezydenta Poznania Andrzeja Wituskiego, a zwłaszcza Andrzeja Goćwinskiego i Hanny Rubas z Wydziału Kultury i Sztuki Urzędu Mieiskiego, Zdzisława Dworzeckiego z Filharmonii Poznańskiej, Tadeusza Peksy, Konrada Wilickiego z hotelu "Merkury", Bogdana Pucka

z Wydziału Komunikacji Urzędu Miejskiego, red. Romualda Połczyńskiego - rzecznika prasowego Konkursu, Aleksandra Pikosza z Poznańskich Zakładów Graficznych im. Marcina Kasprzaka. Dużo życzliwości okazały organizatorom kierownictwa Akademii Muzycznej im. Ignacego Paderewskiego i Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, Zarząd Międzynarodowych Targów Poznańskich - z których bazy poligraficznej korzystano - kierownictwa Polskiego Radia i Telewizji oraz wielu innych instytucji, które wspierały Komitet Wykonawczy. Ofiarną pracą uznanie zaskarbiły sobie aktyw i zaspół pracowników głównego organizatora Konkursu - Towarzystwa im. Henryka Wieniawskiego.

Konkurs Kompozytorski Przewodniczący Wiceprzewodniczący Sekretarz Członkowie

Konkurs Lutniczy Przewodniczący Wiceprzewodniczący Sekretarz Członkowie

ANEKS

SĄDY KONKURSOWE

Stanislaw Wisłocki I vo Petrió Florian Dąbrowski Karl Etti Vaclav Kucera Wolfgang Marschner

Polska Jugosławia Polska Austria Czechosłowacja Republika Federalna Niemiec Polska

Krzysztof Meyer

Włodzimierz Kamiński GioSatta Morassi Zenon Płoszaj Józef Bartoszek Antonio Capela Władimir Grigoriew

Polska Włochy Polska Polska Portugalia Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich Polska Bułgaria Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich Japonia Polska Niemiecka Republika Demokratyczna Republika Federalna Niemiec Czechosłowacja

Jadwiga Kaliszewska Apostoł Kaloferow Anatolij Koczergin

Soroku Murata Jan Pawlikowski Eckart Richter

Karl Roy

Pfemysi Spidlen

Edmund Grabkowski

Konkurs Skrzypcowy

Przewodniczący Wiceprzewodniczący

Sekretarz Członkowie

Stanisław Wisłocki Władimir Awramow Andre Gertler Zenon P łoszaj Zenon Brzewski Kaja Danczowska Rodney Friend Michael Frischenschlager Michał Grabarczyk I da Haendel Marina J as zwili

Polska Bułgaria Belgia · Polska Polska Polska Wielka Brytania Austria Polska Kanada Związek Socajlistycznych Republik Radzieckich Polska Polska Brazylia Jugosławia Niemiecka Republika Demokratyczna

Jadwiga Kaliszewska Stanisław Lewandowski Jerzy Milewski Ivo Petric Manfred Scherzer

LAUREACI

Konkurs Kompozytorski Utwory na skrzypce z towarzyszeniem orkiestry symfonicznej

I Nagroda (150 tys. zł) II Nagroda (100 tys. zł) III Nagroda (50 tys. zł)

Pal Rózsa (Węgry) Halfidi Hallgrimsson (Wielka Brytania) Baidur B6hme (Niemiecka Republika Demokratyczna) (Argentyna), Yutaka Fujiwara (Japonia)

Wyróżnienia: Fernando Gonzales Casellas

Utwory na skrzypce solo lub z towarzyszeniem fortepianu

II Nagrody (po 50 tys. zł) Mieczysław Makowski (Polska) Andrei Tanasescu (Rumunia) Wyróżnienia (po 20 tys. zł) Corrado Vitale (Włochy) Biancamaria Furgeri (Włochy) Dyplom uczestnictwa w finale otrzymał Salwador Ranieri (Argentyna)

Konkurs Lutniczy I Nagroda (250 tys. zł) II Nagroda (220 tys. zł) III Nagroda (200 tys. zł) IV Nagroda (po 170 tys. zł)

Jan Robak (Polska) Lorenzo Marchi (Włochy) Jerzy Piórko (Polska) Junji Matsuoka (Japonia) Shinya Mochizuki (Japonia)

73*

Dyplomy uczestnictwa w III etapie z zaszczytnym wyróżnieniem za wysoki poziom sztuki lutniczej otrzymali: Hiroshi Jizuka (Japonia) i Nicola Lazzari (Włochy) iNagrody pozaregulaminowe otrzymali: "Złoty Groblicz" - Nagroda dyrektora Muzeum Narodowego za największą indywidualność lutniczą - Michał Więckowski (Polska). Nagroda Wojewody Poznańskiego (puchar kryształowy) za najpiękniej wyrzeźbioną główkę instrumentu - Pier Angelo Balzarini <Włochy) N agroda Prezydenta Poznania (puchar kryształowy) za najpiękniejszy lakier i nstrumentu - Joaquim Antonio Capela (Portugalia) > Medal Związku Polskich Artystów Lutników za najwyższe walory dźwiękowe instrumentu - Junji Matsuoka (Japonia) Medal Związku Polskich Artystów Lutników oraz medal Związku Lutników Republiki Federalnej Niemiec za najwyższe walory lutnicze instrumentu - J o aquim A. Capela (Portugalia) N agroda redakcji "Hudebni Nastroje" (puchar kryształowy) dla lutnika, który wprowadził do III etapu dwa instrumenty - Jerzy Piórko (Polska) "Srebrny wachlarz" Japońskiej Szkoły Lutniczej w Tokio i Medal Antonio Capeli dla najmłodszego uczestnika III etapu - J oaquimo A. Capela (Portugalia) Srebrna plakietka Związku Lutników Włoskich z Cremony oraz Nagroda lutnika Jerzego Kowalczuka (komplet ścisków drewnianych) dla najmłodszego polskiego lutnika w II i III etapie - Stanisław Król (Polska)

Konkurs Skrzypcowy

I Nagroda (200 tys. zł) i Złoty Medal - Ewgenij Buszkow (Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich) III Nagroda (po 100 tys. zł) i Brązowe Medale - Nobu Wakabayashi (Japonia), Robert Kabara (Polska) IV Nagroda (70 tys. zł) - Wiktor Kuzniecow {Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich) V Nagroda <50 tys. zł) - Alexander Romanul (Stany Zjednoczone Ameryki, Płn.) VI Nagroda (40 tys. zł) - Hiroko Suzuki (Japonia) Wyróżnienia (po 20 tys. zł) - Dorota Siuda (Polska), Lothar Strauss (Niemiecka Republika Demokratyczna), Oleg Prochanowskij (Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich), Patricia Shih (Kanada)

N agrody pozaregulaminowe otrzymali: Klaudyna Broniewska - Redakcji "Głosu Wielkopolskiego" dla najlepszego reprezentanta poznańskiegośrodowiska muzycznego w Konkursie (zestaw stereofoniczny Hi-Fi) - Kórnickiego Towarzystwa Kultury dla najlepszego Wielkopolanina w Konkursie (20 tys. zł) - Fundacji Sztuki Dziecka w Warszawie dla najmłodszych polskich uczestników Konkursu, którzy nie zakwalifikowali się do III etapu (stypendium roczne po 10 tys. zł miesięcznie) Ewgenij Buszkow - Honorowego protektora obchodów 150 rocznicy urodzin Henryka Wieniaw

Edmund

Gra bko wski

skiego, wiceprzewodniczącego Rady Państwa Tadeusza W. Młyńczaka (kryształowa patera) - Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wielawskiego za najlepsze wykonanie Koncertu d-moll Henryka Wieniawskiego (50 tys. zł) - Henryka Szerynga, za wyróżniającą się indywidualność artystyczną ($ tys.

franków szwajcarskich) Szczecińskiego Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego za najlepsze wykonanie koncertu łienryka Wieniawskiego (meaal) - Przewodniczącego Jury Stanisława Wisłockiego za najlepsze wykonanie Chaconny z U Partity d-moll Jana S. Bacha (50 tys. zł) - Ruchu "Pro Siinfonika" (zwycięstwo w plebiscycie i 20 tys. zł) - Filharmonii Krakowskiej (udział w koncertach symfonicznych) Mariusz U erewecki - Tadeusza Chmielewskiego za najlepsze wykonanie Mitu Karola Szymanowskiego w II etapie (wspólnie z pianistką Jolantą Nowakowską - po 20 tys. zł) Robert Kabara - Prezydenta Poznania dla laureata III Nagrody (dzieło sztuki) - Henryka Szerynga za wyróżniającą się indywidualność artystyczną (2500 franków szwajcarskich) - Międzynarodowych Targów Poznańskich za najlepsze wykonanie sonaty w II etapie (wspólnie z pianistką Marią Szwajger- Kułakowską - po 50 tys. zł) Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków dla najlepszego Polaka w Konkursie (statuetka Orfeusza) - Im. Zygmunta Legnickiego, byłego skrzypka Filharmonii Warszawskiej i koncertmistrza Orkiestry Polskiego Radia i Telewizji, ufundowana przez żonę artysty dla najlepszego Polaka w Konkursie (75 tys. zł) - Jurora Jerzego Milewskiego (Brazylia) dla najlepszego Polaka w Konkursie (500 dolarów) - Wydawcy Herberta R. Axelroda (Stany Zjednoczone Ameryki Płn.) dla najlepszego Polaka w Konkursie (250 dolarów) - Kryspina Biegniewskiego, polskiego skrzypka (Szwecja) dla najlepszego Polaka w Konkursie (2 tys. koron szwedzkich) - Orkiestry i Chóru Komitetu do spraw Radia i Telewizji w Krakowie (nagrania archiwalne) Kazimierz Olechowski - Komitetu do spraw Radia i Telewizji za najlepsze wykonanie Poloneza Henryka Wieniawskiego (50 tys. zł) - Orkiestry i Chóru Komitetu do spraw Radia i Telewizji w Krakowie (nagrania archiwalne) Krystyna Osostowicz - Towarzystwa "Polonia" dla najlepszego uczestnika z zagranicy polskiego pochodzenia (nagroda rzeczowa) Alexander Romanul - Towarzystwa Muzycznego im. Karola Szymanowskiego w Zakopanem za najlepsze wykonanie utworu Karola Szymanowskiego w II etapie (gęśle podhalańskie) Patricia Shih - Juliana Rostoczyńskiego z Krakowa dla skrzypka zagranicznego, który grał na polskim instrumencie (30 tys. zł)

- Zarządu Wojewódzkiego Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej dla najmłodszego uczestnika III etapu (wydawnictwo artystyczne) Dorota Siuda - Lubelskiego Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego w Zielonej Górze dla najlepszej Polki w Konkursie (50 tys. zł) Im. Zygmunta Legnickiego, dla najlepszych Polaków w Konkursie (75 tys.

zł)

Jurora Jerzego Milewskiego (Brazylia) dla najlepszych Polaków w Konkursie (500 dolarów) - Wydawcy Herberta R. Axelroda dla najlepszych Polaków w Konkursie (250 dolarów) - Dyrekcji Orkiestry i Chóru Komitetu do spraw Radia i Telewizji w Krakowie (nagrania archiwalne) - Przedsiębiorstwa Nagrań Wideofonicznych "Wifon" , dla najmłodszego polskiego uczestnika III etapu (.nagrania płytowe) Hiroko Suzuki - Prezesa Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego Stefana Stuligrosza za najlepszą interpretację Koncertu Wolfganga A. Mozarta w I etapie (50 tys. zł) - Wałbrzyskiego Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego w Szczawnie Zdroju za najlepsze wykonanie Koncertu fis-moll Henryka Wieniawskiego (forma ceramiczna, medal i zaproszenie na XXII Festiwal Henryka Wieniawskiego w Szczawnie Zdroju) Adam Taubic - Tadeusza Czechowskiego dla najlepszego Polaka w II etapie, który nie przeszedł do III etapu (50 tys. zł) Dyrekcji Orkiestry i Chóru Komitetu do spraw Radia i Telewizji w Krakowie (nagrania archiwalne) - Fundacji Sztuki Dziecka w Warszawie dla najmłodszych polskich uczestników Konkursu, którzy nie zakwalifikowali się do III etapu (stypendium roczne po 10 tys. zł miesięcznie) Nobu Wakabayashi - Wojewody Poznańskiego dla laureata III Nagrody (dzieło sztuki) - Henryka Szerynga za wyróżniającą się indywidualność artystyczną (2500 franków szwajcarskich) - Wandy Wiłkomirskiej dla najlepszej uczestniczki Konkursu (50 tys. zł)

Wyróżnienia: Dyplomy i Medale Henryka Wieniawskiego za wybitny wkład artystyczny w produkcje konkursowe: N atalia Bataszowa (Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich) Akira Eguchi (Japonia) Regina Kunert (Niemiecka Republika Demokratyczna) Jolanta Nowakowska (Polska) Tatiana Stiepanowa (Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich) Mafia Szwajger- Kułakowska (Polska) Nagrody Aleidy Schweizer (Brazylia) dla wyróżniających się pianistów w Konkursie (po 25 tys. zł) otrzymali Tadeusz Chmielewski i Andrzej Tatarski.

Edmund Grabkowski

OBCHODY 150 ROCZNICY URODZIN HENRYKA WIENIAWSKIEGO

Dnia 23 listopada 1986 r. koncertem laureatów IX Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. Henryka Wieniawskiego zakończyły się dwa lata trwające obchody 150 rocznicy urodzin najwybitniejszego reprezentanta polskiej wiolinistyfcu Henryka Wieniawskiego. Obchody połączone były z półwieczem Międzynarodowych Konkursów jego imienia i setną rocznicą powstania Towarzystwa Muzycznego w Poznaniu, które obrało go za swego patrona.

Obchodom nadano wysoką rangę. Protektorat objął wiceprzewodniczący Rady Państwa Tadeusz W. Młyńczak. Powołano Komitet Obchodów, w skład którego weszło wielu przedstawicieli życia muzycznego z kraju i zagranicy. Przewodniczyli mu .ministrowie kultury i sztuki Kazimierz Zygulski i Aleksander Krawczuk. J ednym z wiceprzewodniczących był prezydent Poznania Andrzej Wituski, będący równocześnie przewodniczącym Komitetu Wykonawczego, działającego w oparciu o Biuro Towarzystwa Muzycznego im. henryka Wieniawskiego. Koncentrując główną uwagę na sprawach regionu, godzi się jednak wspomnieć o niektórych inicjatywach, które wzbogaciły obchody krajowe. Objęto nimi: Międzynarodowy Konkurs Młodych Skrzypków w Lublinie (1985), przekształcone w Festiwal "Dni Henryka Wieniawskiego" w Szczawnie Zdroju (1985 i 1986), imprezy Towarzystw Muzycznych im. Henryka Wieniawskiego w Gorzowie Wlkp., Lublinie, Szczawnie Zdroju, Szczecinie i Zielonej Górze.

Koncerty i inne imprezy organizowały także państwowe filharmonie, Krajowe Biuro Koncertowe, uczelnie, szkoły i placówki muzyczne w całym kraju. W wielu przypadkach korzystały one z materiałów i wystaw przygotowanych przez poznańskie Towarzystwo. Szeroki zakres geograficzny i programowy miały obchody organizowane poza granicami kraju, głównie w oparciu o Ośrodki Informacji i Kultury oraz Instytuty Kultury. Nigdy jeszcze muzyka Wieniawskiego nie rozbrzmiewała tak często i nie docierała do tak odległych zakątków świata, jak w latach 1985-1986. Nigdy też jego życie i działalność nie zostały tak szeroko rozpropagowane, jak w czasie jubileuszowych obchodów. Działo się to w dużej mierze dzięki staraniom środowiska poznańskiego, przy dużym zaangażowaniu i wsparciu Ministerstw Spraw Zagranicznych oraz Kultury i Sztuki. W Sofii np. odbył się Ogólnobułgarski Konkurs Skrzypcowy im. Henryka Wieniawskiego. W Wiedniu, przy współpracy poznańskiej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych, odsłonięto tablicę projektu Józefa Kopczyńskiego, upamiętniającą koncerty polskiego wirtuoza w latach 1876 - 1877. W Bułgarii, Czechosłowacji, Finlandii, Jugosławii, Niemieckiej Republice Demokratycznej, Szwecji, Wielkiej Brytanii i Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich prezentowano przygotowane przez Towarzystwo wystawy o Wieniawskim i Konkursach jego imienia. W wielu krajach wyświetlano film dokumentalny o tym artyście nakręcony przez Wytwórnię Filmów Oświatowych w Łodzi. Ogranizowano wykłady, pogadanki, spotkania.

U czestniczyli w nich poznańscy muzycy, a wśród nich prof. Jadwiga Kaliszewska oraz Klaudyna Broniewska, Bartosz Bryła, Michał Grabarczyk, Bogdana Janikowska, .Andrzej Tatarski i Henryk Tritt. Muzykę Wieniawskiego w tym czasie prezentowali za granicą laureaci poprzednich Międzynarodowych Konkursów z innych regionów kraju: Aurelia Błaszczak, Kaja Danczowska, Barbara Górzyńska, Krzysztof Jakowicz, Edward Z. Zienkowski. Obchody poznańskie miały cztery główne akcenty: IV Międzynarodowy Kon

.kurs Kompozytorski im. Henryka Wieniawskiego (1985), obchody stulecia Towarzystwa Muzycznego (maj 1985), VII Międzynarodowy Konkurs Lutniczy (1986) i IX Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy (listopad 1986). Oficjalną ich inauguracją był koncert symfoniczny orkiestry Filharmonii Poznańskiej, pod dyrekcją Renarda Czajkowskiego (11 I 1985). Program wypełniła muzyka polska. Krzysztof Jakowicz, laureat IV Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego (1962), wykonał Koncert Skrzypcowy d-moll Wieniawskiego.

Bezpośrednio po zakończeniu Konkursu Kompozytorskiego, rozpoczęły się obchody stulecia Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego, które zostało założone w nocy z 2 na 3 maja 1895 r. przez Bolesława Dembińskiego, przyjmując wtedy nazwę Koło Śpiewackie Polskie. W latach zaboru pruskiego odegrało ono trudną do przecenienia rolę w pielęgnowaniu słowa polskiego i polskiej pieśni, w poatrzymywaniu ducha narodowego wśród Polaków. Jako jedyne oparło się prześladowaniom pruskiej policji i likwidatorskim zakusom Prusaków; pozostało do dzisiaj naj starszym w Poznaniu świeckim stowarzyszeniem muzycznym. Z czasem zmieniały się formy działalności, dostosowywane do społecznych potrzeb, zmieniały się nazwy, przetrwała jednak tradycja wierności polskiej muzyce, społecznej aktywności naj ofiarniejszych działaczy, spośród których w uroczystościach jubileuszowych brali jeszcze udział Pelagia Rausch - członek Towarzystwa od 1916 r. oraz Stefan Wieczorek i Florian Mikołajewski · - aktywni działacze od lat dwudziestych naszego stulecia. Towarzystwo Muzyczne im. Henryka Wieniawskiego - bo taka jest nazwa stowarzyszenia - zajmuje dziś w życiu muzycznym miasta miejsce szczególne - prowadzi zakrojoną na szeroką skalę działalność koncertową, upowszechnieniową, badawczą i wydawniczą; jest organizatorem Międzynarodowych Konkursów im. Henryka Wieniawskiego oraz Ogólnopolskich Konkursów Skrzypcowych im. Zdzisława Jahnkego, Altowiolistów im. Jana Rakowskiego, Wiolonczelistów im. Dezydexiusza Danczewskiego, Kontrabasistów im. Adama B. Ciechańskiego i LutniKOw im. Zdzisława Szulca. Uroczystości jubileuszowe rozpoczęły się w dniu 2 maja 1985 r. odsłonięciem tablicy pamiątkowej na budynku przy Starym Rynku 73/74, w którym odbyło się zebranie założycielskie Koła Śpiewackiego Polskiego. Wyryto na niej: W tym domu, 2 maja 1885 roku, powstało Koło Śpiewackie Polskie, którego kontynuatorem jest Towarzystwo Muzyczne im. Henryka Wieniawskiego. Tablicę, projektu Józefa Petruka, zdobią oryginalny symbol z początków działalności Koła oraz fragment Poloneza D-dur Henryka Wieniawskiego. Odsłonięcia tablicy, wobec licznie zgromadzonych działaczy Towarzystwa, dokonali prezydent Poznania Andrzej Wituski i prezes zarządu Towarzystwa Stefan Stuligrosz. W Sali Białej Urzędu Miejskiego odbyło się następnie uroczyste, otwarte zebranie zarządu Towarzystwa, które okolicznościowym słowem zagaił Stefan Stu-' ligrosz. Referat ukazujący w syntetycznym skrócie dorobek stulecia przedstawiła z ramienia Rady Naukowej Towarzystwa dr Krystyna Winowicz. Podczas posiedzenia dyrektor Wydziału Kultury i Sztuki Uizedu Wojewódzkiego Jan Stryj ski wręczył Towarzystwu przyznaną przez Wojewódzką Radę N arodową Odznakę Honorową "Za zasługi w rozwoju województwa poznańskiego" oraz medal honorowy, przyznany przez Wydział Kultury i Sztuki Urzędu Wojewódzkiego. Sekretarz Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej Jan Maćkowiak przekazał Towarzystwu list gratulacyjny od I sekretarza Komitetu Wojewódzkiego Edwarda Łukasika. Listy gratulacyjne nadeszły także od ministra

Edmund Grabkowski

kultury i sztuki, wojewody poznańskiego oraz wielu instytucji i organizacji z całego kraju. Działacze Towarzystwa wyróżnieni zostali odznakami Zasłużonego Działacza Kultury, Odznakami Honorowymi Miasta Poznania i "Za zasługi w rozwoju województwa poznańskiego", a także nagrodami pieniężnymi ministra kultury i sztuki. Akordem artystycznym posiedzenia było wykonanie Poloneza Henryka Wieniawskiego przez skrzypaczkę Asę Konishi-Jankowską i pianistę Andrzeja Tatarskiego. Wyrazem uznania ze strony Towarzystwa i podziękowania za wieloletnią współpracę było przyznanie pamiątkowych medali i dyplomów niektórym instytucjom i organizacjom. Otrzymali je: Państwowa Filharmonia, Akademia Muzyczna, Teatr Wielki, Muzeum Instrumentów Muzycznych, Związek Polskich Artystów Lutników, Związek Kompozytorów Polskich, Wielkopolski Związek Chórów i Orkiestr, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Przedsiębiorstwo Upowszechniania Prasy i Książki "Ruch", Ośrodek Telewizyjny, Rozgłośnia Poznańska Polskiego Radia, Chór Chłopięcy i Męski Filharmonii Poznańskiej, Poznańskie Zakłady Graficzne im. Marcina Kasprzaka oraz Pałac Kultury.

Wieczorem, w Teatrze Wielkim odbył się jubileuszowy koncert galowy, na program którego złożyły się kompozycje Henryka Wieniawskiego, Stanisława Moniusz

JQ

ki, Karola Szymanowskiego i Feliksa Nowowiejskiego. Wykonawcami byli: Klaudyna Broniewska (skrzypce), soliści Teatru Wielkiego Antonina Kowtunow (sopran), Ewa Werka (mezzosopran) i Jan Czekay (baryton), Chóry Mieszane im. Stamsiawa Moniuszki i "Polihymnia", przygotowane przez Antoniego Grochowaiskiego i J anusza Dzięcioła, oraz Chór i Orkiestra Teatru Wielkiego. Przy pulpicie dyrygenckim stali Renard Czajkowski i Mieczysław Dondajewski. Przeglądem działalności Towarzystwa w latach 1885 - 1985 była wystawa otwarta w dniu 16 maja 1985 r. w Sali Marmurowej Pałacu Kultury. W dniach jubileuszu ukazała się na półkach księgarskich, wydana przez Państwowe Wydawnictwo Naukowe w cyklu wydawniczym "Biblioteka Kroniki Miasta Poznania", monografia Towarzystwo Muzyczne im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu dawniej Kolo Śpiewackie Polskie 1885 - 1985 pióra Edmunda Grabkowskiego, Krystyny Winowicz, Barbary Zakrzewskiej - N ikiporczyk).

Przygotowany został okolicznościowy datownik pocztowy upamiętniający stulecie Towarzystwa, projektu artysty-plastyka Jana Olejniczaka, którym stemplowano w dniu 2 maja 1985 r. przesyłki nadawane w Urzędzie Pocztowym Poznań 1. W przygotowaniach i przeprowadzeniu obchodów jubileuszowych, w tym konkursów międzynarodowych, organizatorzy spotkali się z poparciem władz administracyjnych i politycznych Poznania, z szeroko rozumianym mecenatem Ministerstwa Kultury i Sztuki. Życzliwe współdziałanie z Departamentem Współpracy Kulturalnej z Zagranicą oraz z Departamentem Muzyki, którego dyrektor Izabela Bojkowska pełniła równocześnie funkcję wiceprzewodniczącej Komitetu Wykonawczego Obchodów, pozwalało rozwiązywać z powodzeniem wie*e problemów. Plonem konkursów i dwuletnich obchodów jubileuszowych są wartości jakże znaczące dla muzycki polskiej i polskiej kultury narodowej. Znalazło to również odzwierciedlenie w uznaniu najwyższych władz państwowych, wyrażonym podczas uroczystości w Sali Odrodzenia Ratusza Poznańskiego w dniu zakończenia IX Konkursu, 23 listopada 1986 r. Wiceprzewodniczący Rady Państwa Tadeusz W. Młyńczak przekazał wówczas na ręce wiceprezesek Towarzystwa Jadwigi Kaliszewskiej i Władysławy Klawiter oraz dyrektora Edmunda Grabkowskiego przyznany Towarzystwu przez Radę Państwa Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski. Wysokimi odznaczeniami państwowymi udekorowani zostali: Krzyżami Oficerskimi Orderu Odrodzenia Polski - Edmund Grabkowski i Włodzimierz Kamiński; Krzyżami Kawalerskimi Orderu Odrodzenia Polski - Stanisław Ciomek (Zielona Góra), Helena Jankowska i Florian Mikołajewski (Poznań), Henryk Palulis (Warszawa), Pelagia Rausch i Anna Urbańska (Poznań); Złotymi Krzyżami Zasługi - Kaja Danczowska (Kraków) i Andrzej Tatarski (Poznań); Srebrnymi Krzyżami Zasługi - Tadeusz Gadzina (Warszawa), Michał Grabarczyk i Janina Jagsch (Poznań), Danuta Stopińska (Szczawno Zdrój), Halina Szydłowska (Poznań), Marta Wilińska (Szczawno Zdrój) . Medal "Zasłużony dla kultury narodowej" otrzymał skrzypek Konstanty A. Kulka.

Podczas tej samej uroczystości minister kultury i sztuki Aleksander Krawczuk wręczył przyznane z okazji obchodów 150 rocznicy urodzin Henryka Wieniawskiego medalg pamiątkowe. Otrzymali je: Irena Dubiska oraz jurorzy: Władimir Awramow, Zenon Brzewski, Michał Grabarczyk, Ida Haendel, Marina Jaszwili, Kaja Danczowska, Rodney Friend, Michael Frischenschlager, Andre Gertler, Jerzy Milewski, Stanisław Lewandowski, Ivo Petric, Zenon Płoszaj, Manfred Scherzer, Stanisław

Edmund Grabkowski

Wislocki; goscIe honorowi Konkursu: Wladimir Grigoriew. Wiłem Nosko, Robin Patteson - Knight, a także Towarzystwa Muzyczne im. Henryka Wieniawskiego w Gorzowie Wlkp., Lublinie, Szczawnie Zdroju, Szczecinie i Zielonej Górze. Medale otrzymali także członkowie zagraniczni Komitetu Obchodów 150 rocznicy urodzin Henryka Wieniawskiego: Herbert Axelrod (Stany Zjednoczona Ameryki Płn.), Tichon Chrennikow (Związek Socjalistyczych Republik Radzieckich), Pierre Colombo (Szwajcaria), Sidney Harth (Stany Zjednoczone Ameryki Płn.), Veiko Helasvuo (Finlandia), Oleg Krysa (Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich), Akira Matsudaira (Japonia), Igor Ojstrach (Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich), Henryk Szeryng (Meksyk), Werner Scholdz (Niemiecka Republika Demokratyczna) i Frans Van de Ven (Holandia).

I Nagroda Ewgenij Buszkow

-

III Nagroda Nobu Wakabayashi III Nagroda Robert Kabara Wiktor Kuzniecow

V Nagroda Aleksander Romanul

VI Nagroda Hiroko Suzuki

LAUREACI

I i i f

Jc B MI

Oleg Pochanowskij

Laureaci

Wyróżnienia

. i. ID i

Lothar Strauss

. . ......... II .'