M HUIAEZ

Kronika Miasta Poznania: kwartalnik poświęcony problematyce współczesnego Poznania 1987.10/12 R.55 Nr4

Szkole Powszechnej Nr 2. Po jej ukończeniu, wstąpił do Męskiego Seminarium Nauczycielskiego. Po maturze został zaangażowany jako przewodnik po Powszechnej Wystawie Krajowej, a po jej zamknięciu wyjechał do Gruziatynia, gdzie stawiał pierwsze kroki w zawodzie nauczycielskim. Z dniem 30 kwietnia 1930 r. dostał posadę nauczyciela w Skalmierzycach Nowych, a z nowym rokiem szkolnym został skierowany do Sulmierzyc. Był tam zatrudniony początkowo w charakterze nauczyciela, a następnie - aż do września 1939 r. - kierował szkołą. W Sulmierzycach rozwinął szeroko ruch kulturalno-oświatowy, tak wśród młodzieży jak i dorosłych. Jako żołnierz dostał się do niewoli niemieckiej, z której zbiegł do Sulmierzyc. Krótko jednak cieszył się wolnością, został bowiem uwięziony jako zakładnik i w dniu 10 grudnia 1939 r. wysiedlony do Ryk w pow. garwolińskim. W latach 1940 - 1945 pracował w Woli Mysłakowskiej, początkowo jako nauczyciel a potem kierował tamtejszą szkołą. Prowadził też tajne nauczanie. Ponadto założył w pobliskim Żelechowie spółdzielnię mleczarską. W połowie marca 1945 r. powrócił do Sulmierzyc na dawne stanowisko. Pełnił też funkcję wiceburmistrza. Zadbał wówczas o opiększenie miasteczka zielenią, o odbudowanie pomnika Klonowicza i przywrócenie Sulmierzycom praw miejskich.

Od dnia 15 lutego 1948 r. Wacław Rogaliński uczył w Publicznej Szkole Zawodowej w Pile, gdzie przyczynił się do odbudowy "Domu Staszica" - a w Szkole zorganizował warsztaty o siedmiu specjalnościach. Następnie objął tego samego typu szkołę w Mosinie i pracował w niej do ostatniego dnia września 1949 r. Z dniem 1 października 1949 r. Rogaliński został powołany na stanowisko naczelnika Wydziału Kontroli Wewnętrznej, a następnie Wydziału Organizacyjnego i Finansowo-Gospodarczego w Dyrekcji Okręgowej Szkolenia Zawodowego (DOSZ). Z dniem 1 września 1950 r. przeszedł na stanowisko wicedyrektora Szkoły Rzemiosł Budowlanych, a od 1 września 1951 r. pełnił obowiązki dyrektora Zasadniczej Szkoły Samochodowej w Poznaniu. Po czteroletniej pracy (1955) powierzono mu stanowisko dyrektora Zespołu Szkół Samochodowych. Od pierwszych dni pracy na tym stanowisku przystąpił do budowy Technikum i Zasadniczej Szkoły Zawodowej (dla młodocianych i pracujących) z internatem, warsztatami szkolnymi, garażami i domem nauczycielskim. Budowa Zespołu Szkół Samochodowych przebiegała kosztem jego życia osobistego i rodzinnego, ponieważ wkładał w nią wiele własnego czasu. Jego wielki hart woli, energia i nie gasnący zapał zasługują na szczególne podkreślenie, gdyż dzięki tym cechom, w tym samym czasie, kiedy budował Technikum i miał tyle obowiązków, studiował zaocznie na Uniwersytecie im Adama Mickiewicza, uzyskując w 1970 r. stopień magistra pedagogiki. Nigdy nie skąpił czasu dla młodzieży. Kochał ją, był jej przyjacielem, dbał o nią, starał się, by przyjemnie, pożytecznie i umiejętnie spędzała czas wolny. W tym celu urządzał i prowadził obozy wędrowne po Pol

sce, umożliwiając zwłaszcza uczniom zwiedzanie fabryk i zakładów samochodowych. Podczas tych wędrówek zwracał uwagę młodych ludzi na piękno ziemi polskiej, wpajając im umiłowanie Ojczyzny. Ostatnie trzy lata przed emeryturą był dyrektorem Szkolnej Bursy Zawodowej Nr 2. W dniu 31 sierpnia 1972 r. przeszedł na zasłużony wypoczynek. Działał w wielu organizacjach i towarzystwach, m. in. we Froncie Jedności Narodu, koncentrując się zwłaszcza na akcji budowy tysiąca szkół na tysiąclecie państwa polskiego. Założył "Koło Człuchowian" i sprawował nad nim pieczę. Pełnił obowiązki pełnomocnika i koordynatora Komisji do spraw odczytów w Komitecie Wojewódzkim Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Był członkiem Dzielnicowej Komisji Oświaty na Wildzie. Udzielał się w Związku Nauczycielstwa Polskiego, gdzie pełnił różne funkcje - od sekretarza Ogniska po prezesa Oddziału. Był wybitnym działaczem Towarzystwa Miłośników Miasta Poznania do którego wstąpił we wrześniu 1967 r. i już wkrótce został wybrany wiceprezesem. Funkcję tę, wśród wielu innych, sprawował aż do śmierci. Od początku działalności w naszym Towarzystwie bacznie śledził jego program i istotne potrzeby. Werbował wartościowe jednostki. Sam zadziwiająco pracowity, aktywny i energiczny, wnosił sporo twórczej inicjatywy do funkcjonowania Towarzystwa. Jako członek Komisji Statutowej (1972), był autorem istotnych poprawek, które po zatwierdzeniu przez władze miasta nadały Statutowi nową treść. Postarał się o szybkie wydrukowanie Statutu i oddanie go do rąk członków Towarzystwa. Współpracował owocnie z władzami politycznymi, administracyjnymi i społecznymi, godnie reprezentując nasze Towarzystwo. Uaktywnił Komisję Odznaczeń i Wyróżnień, którą, sumiennie kierował, oceniając obiektywnie kandydatów do odznaczeń. Sciśle współpracował z Komisją Młodzieżową. Był organizatorem Komisji Czynów i sam zainicjował wiele prac społecznych. Kierował Komisją Organizacyjną i w związku z tym nierzadko spadał na niego ciężar wielu spraw organizacyjnych oraz gospodarczych. Znaczny wysiłek włożył w organizację jubileuszu pięćdziesięciolecia Towarzystwa. Wierzył głęboko, że "wczoraj" jest już przeszłością, że mamy jedynie dzień dzisiejszy, aby działać na korzyść społeczeństwa i kraju. W myśl tej zasady, jako przedstawiciel Towarzystwa pobudział poznańczyków do wzniesienia "Kopca Wolności". Inicjatywa jego była różnie przyjmowana, dość często bez większego zainteresowania. Jednak Rogaliński nie zrażał się i nie ustępował w zabiegach. Niestety, przedwczesna śmierć przeszkodziła mu w realizacji tego pięknego planu. Za swą działalność otrzymał wiele dyplomów, nagród i wyróżnień, a w 1971 r. udekorowany został Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. "Wacław Rogaliński był duszą i chlubą naszego Towarzystwa; skromny, uczynny, życzliwy, delikatny i o wielkim takcie, pozyskał sobie zaufanie wszystkich członków. Jeszcze w dniu 3 marca 1980 r. uczestniczył w rocznym walnym zebraniu sprawozdawczym. Żegnając go w dniu