EDMUNDGRABKOWSKI

Kronika Miasta Poznania: kwartalnik poświęcony problematyce współczesnego Poznania 1978.10/12 R.46 Nr4

Czas czytania: ok. 11 min.

MIĘDZYNARODOWE KONKURSY IM. HENRYKA WIENIAWSKIEGO W LATACH 1976 - 1977

Konkurs Kompozytorski (17-19 XI 1976)

VII MIĘDZYNARODOWY Konkurs Skrzypcowy im. Henryka Wieniawskiego uwieńczył edycję międzynarodowych konfrontacji lat 1976 - 1977. Edycję tą zapoczątkował zorganizowany po dziesięcioletniej przerwie IV Międzynarodowy Konkurs Kompozytorski. Po III Konkursie (21 - 31 III 1966) poddawano w wątpliwość celowość turniejów w tej dziedzinie sztuki, a i obecnie w różnych ośrodkach muzycznych na świecie wątpliwości takie odżywają. To prawda, że w konkursach kompozytorskich nie biorą udziału twórcy najwybitniejsi, lecz młodzi, o mniejszej renomie. Wywiera to wpływ na plon i poziom konkursów. Wyciągając wnioski z takiej sytuacji, niektórzy organizatorzy Konkursów ograniczają ich częstotliwość. Równolegle jednak obserwujemy tworzenie nowych konkursów, co jest zapewne odbiciem zapotrzebowania na współczesną twórczość muzyczną. Organizatorzy Międzynarodowych Konkursów im. Oenryka Wieniawskiego podjęli śmiałą próbę przezwyciężenia trudności, wychodząc z założenia, że konkursy kompozytorskie są dla wiolinistyki celowe, a istota ich kryzysu - Ueśli o nim można mówić) - polega raczej na niedostosowanej do współczesnych wymagań strukturze organizacyjnej konkursów. Opracowany pod tym kątem regulamin IV Konkursu wprowadził szereg nowości, podnoszących atrakcyjność Konkursu. Zwiększając znacznie wysokość nagród, stworzono "lepszą zachętę dla liczących się kompozytorów. Dla zapewnienia maksymalnej obiektywności ocen, pogłębiono zasadę anonimowości konkursu. Nadawcą utworów była wybrana przez kompozytora zaufana osoba, on sam do końca imprezy pozostawał nie znany. Najistotniejszą zmianą było rozdzielenie konkursu na dwa etapy. Etap pierwszy zachował swoją tradycyjną formę: indywidualną pracę jurora nad konkursowymi kompozycjami. W etapie drugim regulamin wprowadził publiczną prezentację utworów na estradzie przy pełnym zespole jurorów. Doprowadzono więc do konfrontacji zapisu nutowego z jego realizacją dźwiękową w warunkach koncertowych. To niezwykle ważny szczegół, zapewniający większą obiektywność ocen, tym bardziej iż współczesny zapis nutowy nie zawsze umożliwia wierne rozpoznanie kompozycji w wyniku jej analizy formalnej. Taka koncepcja konkursu podnosi wybitnie jego atrakcyjność, walory artystyczne i popularyzatorskie, a ponadto daje pełniejszą satysfakcję uczestniczącym w konkursie twórcom. Zmiany zasad Konkursu przyniosły oczekiwane rezultaty. Kompozytorzy z dwudziestu jeden państw nadesłali łącznie sto dwadzieścia osiem kompozycji, w tym

Edmund

Grabkowski

»15** * «4

Jurorzy IV Międzynarodowego Konkursu Kompozytorskiego im. Henryka Wieniawskiego podczas przesłuchań. Od lewej: Florian Dąbrowski, Rudolf Maros, Wolfgang Marschner, Włodzimierz Kotoński i Krzysztof Meyer

dwadzieścia cztery utwory kompozytorów polskich; trzynaście z Stanów Zjednoczonych, dziesięć z Czechosłowacji, po dziewięć z Republiki Federalnej Niemiec, Wielkiej Brytanii i Włoch, osiem z Niemieckiej Republiki Demokratycznej, sześć z Austrii, po pięć z Belgii, Rumunii, po cztery z Brazylii, Francji i Szwecji, po trzy z Argentyny, Bułgarii, Jugosławii i Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, po dwa z Hiszpanii i Szwajcarii, po jednej z Finlandii i Maroka.

Ivo Petric laureat I Nagrody IV Międzynarodowego Konkursu Kompozytorskiego im. Henryka Wieniawskiego (1976)

Do oceny nadesłanych kompozycji powołano jury pod przewodnictwem Włodzimierża Kotońskiego. Nadesłane do końca czerwca 1976 r. kompozycje zostały powielone i przesłane jurorom, którzy oceniali je w swych miejscach zamieszkania. Plon pracy .jurorów - ocenę w punktach, naniesiono na zbiorcze arkusze punktacyjne.

Wyniki tego etapu przeanalizowano na posiedzeniu polskich jurorów. Uwzględniając techniczne i organizacyjne możliwości Konkursów, zakwalifikowano do drugiego etapU' dwadzieścia pięć kompozycji, które otrzymały co najmniej 13 punktów. Wniosek taki, łącznie z pełną dokumentacją pierwszego etapu, przekazano następnie zagranicznym jurorom. Po otrzymaniu od nich akceptacji tej propozycji, przekazano wo wrześniu 1976 r. finałowe kompozycje polskim skrzypkom i pianistom do opracowa · nia. Było wśród nich piętnaście utworów na skrzypce solo oraz dziesięć na skrzypce i fortepian. Ich autorami byli kompozytorzy z czternastu państw: pięciu kompozytorów z Polski, po trzech z Argentyny i Czechosłowacji, po dwóch z Niemieckiej Re- 1 publiki Demokratycznej, Republiki Federalnej Niemiec i Rumunii oraz po jednym z Austrii, Finlandii, Hiszpanii, Jugosławii, Szwajcarii, Stanów Zjednoczonych Ameryki Płn., Wielkiej Brytanii i Włoch.

Drugi etap Konkursu odbył się w dniach 17 - 19 listopada 1976 r. W przeddzień (16 XI), w sali Zespołu Szkół Muzycznych przy ul. Solnej odbył się koncert inauguracyjny z udziałem Poznańskiego Chóru Chłopięcego pod dyrekcją Jerzego Kurczewskiego, z programem polskiej dawnej i współczesnej muzyki chóralnej. Przemówienie wygłosił I wiceprezydent Poznania Andrzej Wituski. Przesłuchania poprzedziło pierwsze plenarne posiedzenie Jury, któremu przewodniczył Włodzimierz Kotoński. Powoła

Utwór Ivo Petrica (I nagroda) gra podczas kon-certu laureatów Magdalena Suchocka (20 XI 1976 r.)

Edmund

Grabkowski

IW) na nim na wiceprzewodniczącego - Wolfganga Marschnera, a na sekretarza - Floriana Dąbrowskiego, a także zatwierdzono regulamin pracy Jury w drugim Etapie. Wykonawcami finałowych kompozycji byli skrzypkowie: Igor Chaczbabian, Stefan Czermak, Michał Grabarczyk, Jadwiga Kaliszewska, Ariadna Lwowicz, Mirosław Ławrynowicz, Wojciech Maliński, Anna Strzałkowska, Magdalena Suchecka, Iwona Wojciechowska, Marek Zebura i Janusz Zis oraz pianiści: Alicja Faryniarz, Krystyna Makowska, Barbara Miodyńska, Paweł Pawłowski, Magdalena Sołtysińska i Andrzej Tatarski.

Jurorzy oceniali kompozycje w punktach, w skali ocen od 1 - 25. Po naniesieniu ocen na zbiorczy arkusz punktacyjny i ustaleniu średnich, Jury na końcowym, nocnym posiedzeniu w dniu 19 XI przeprowadziło szczegółową analizę wyników i po dyskusji rozdzieliło nagrody i wyróżnienia. Po tych ustaleniach przewodniczący Jury otworzył zapieczętowane koperty i ogłosił nazwiska laureatów Konkursu. Pierwszą nagrodę w wysokości 40 000 zł otrzymał kompozytor Ivo Petrić (Jugosławia) za kompozycję Sonata na skrzypce solo. Drugiej nagrody nie przyznano. Dwie równorzędne trzecie nagrody po 15 000 zł otrzymali kompozytorzy argentyńscy: GuiU ermo Graetzer za kompozycję Sostine na skrzYpce i fortepian oraz Louis J. Gonzalez za kompozycję Stichomythias na skrzYpce i fortepian. Przyznano trzy równorzędne wyróżnienia po 5000 zł. Otrzymali je: Umberto Rotondi (Włochy) za kompozycję Divertimento na skrzYpce solo, Salvador Ranieri (Argentyna) za kompozycję Tension na skrzypce i fortepian i Bronisław K. Przybylski (Polska) za kompozycję Capriccio na skrzYpce solo. Ogólny poziom Konkursu uznano za wysoM. Laureatami okazali się znani kompozytorzy. Konkurs był także sukcesem kompozytorów polskich. Wśród utworów, które zostały dopuszczone do drugiego etapu, były utwory czterech (oprócz B. Przybylskiego) kompozytorów polskich: Jana W. Hawela, Zbigniewa A. Lamparta, Mieczysława Makowskiego i Joachima Olkuśnika.

IV Międzynarodowy Konkurs Kompozytorski im. Henryka Wieniawskiego zakończył się w dniu 20 listopada 1976 r. koncertem laureatów. Wyniki Konkursu ogłosił przewodniczący Jury - Włodzimierz Kotoński, a następnie wykonano wyróżnione i nagrodzone kompozycje. Capriccio na skrzYpce solo Bronisława K. Przybylskiego wykonał Janusz Zis; Tension na skrzypce i fortepian Salvadora Ranieri - Michał Grabarczyk i Andrzej Tatarski; Divertimento na skrzypce solo Umberta Rotondi -. J adwiga Kaliszewska; Stichomythias na skrzypce i fortepian Louisa J. Gonzaleza Stefan Czermak i Alicja Faryniariz; Sostine na skrzYpce i fortepian Guillermo Graetzera - Mirosław Ławrynowicz i Krystyna Makowska. Na zakończenie Magdalena Suchecka grała nagrodzoną pierwszą nagrodę Sonatę na skrzypce solo Ivo Petrica.

Po koncercie odbyło się w Białej Sali Urzędu Miejskiego przyjęcie wydane przez Ministerstwo Kultury i Sztuki.

W czasie trwania Konkursu jurorzy i goście honorowi zapoznali się z najciekawszymi zabytkami Poznania, zwiedzili Muzeum Instrumentów Muzycznych, zostali przyjęci,w siedzibie Urzędu Miejskiego przez wiceprezydenta Andrzeja Wituskiego: odbyli także spotkanie z pracownikami naukowymi w Katedrze Kompozycji Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej.

Konkurs Lutniczy (30VI-10 VII 1977)

V Międzynarodowy Konkurs Lutniczy im. Henryka Wieniawskiego odbył się w dniach od 30 czerwca do 10 lipca 1977 r. Zgromadził on w salach Muzeum Instrumentów Muzycznych 196 instrumentów, zbudowanych przez stu dwudziestu pięciu lutników z dziewiętnastu krajów (porównawczo: w 1957 r. - 131, w 1962 r. - 140 w 1967 r. - 155 i w 1972 r. - 158 insrtumentów). Najwięcej instrumentów nadesłali lutnicy polscy (44), a następnie ze Związku Socjalistycznego Republik Radzieckich (25), Czechosłowacji (21), Republiki Federalnej Niemiec (20), Japonii (18), Bułgarii (15), Niemieckiej Republiki Demokratycznej (14), Włoch (11), Węgier (9), Jugosławii, Rumunii i Szwajcarii (po 5), Holandii (3), Austrii, Belgii, Francji i Kanady (po 2)! Norwegii i Stanów Zjednoczonych Ameryki Płn. (po 1).

Uroczysta inauguracja Konkursu odbyła się w dniu 30 czerwca 1977 r. w nowej siedzibie Poznańskiego Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego przy ul. Swiętosławskiej 7. Była ona połączona z otwarciem okolicznościowych wystaw. Przedstawicieli władz, jucorów i gości powitał prezes Towarzystwa prof. Stefan Stuligrosz, a następnie przemawiał przewodniczący Komitetu Organizacyjnego Konkursów, wiceprezydent Poznania Andrzej Wituski. Goście zapoznali się z ekspozycją nut i płyt z muzyką skrzypcową oraz akcesoriów lutniczych firm z Polski, Austrii, Niemieckiej Republiki Demokratycznej i Republiki Federalnej Niemiec, przygotowaną' przy współudziale Centrali Handlowej Przemysłu Muzycznego. Zwiedzili także ogólnopolską wystawę instrumentów ludowych i rzeźb ludowych o tematyce muzycznej. Po południu odbyło się pierwsze posiedzenie Jury, które zagaił przewodniczący Komitetu Organizacyjnego Konkursów Andrzej Wituski, a następnie poprowadził

Przewodniczący Sądu Konkursowego Włodzimierz»" Kamiński przy ocenie konkursowych skrzypiec

Edmund Grabkowski

przewodniczący Jury - dr Włodzimierz Kamiński. Jury wyłoniło ze swego grona wiceprzewodniczącego, którym został Louis Poulet, zaś obowiązki sekretarza powierzyło Zenonowi Płoszajowi. Na swego męża zaufania Jury powołało dyrektora Konkursów - Edmunda Grabkowskiego, zatwierdziło regulamin pracy Jury i zaakceptowało nagrody pozaregulaminowe. Wieczorem w auli Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza odbył się koncert inauguracyjny. Wzięli w nim udział: Orkiestra Kameralna Filharmonii Poznańskiej pod dyrekcją Renarda Czajkowskiego oraz soliści: Stefania Toczyska (mezzosopran), J adwiga Kaliszewska i Oleg Krysa (skrzypce), Franciszek Woźniak (organy). Punktem kulminacyjnym programu był Koncert na dwoje skrzYpiec Jana S. Bacha, grany na instrumentach dawnych mistrzów - polskiego i włoskiego. Wstępna faza Konkursu miała miejsce już w dniu inauguracji. Grupa jurorów-lutników dokonała przeglądu instrumentów, eliminując z udziału w Konkursie pięćdziesiąt dziewięć skrzypiec oraz dalszych dwoje, nadesłanych z poważniejszymi uszkodzeniami. Zgodnie z regulaminem jurorzy-skrzypkowie przywrócili do udziału w Konkursie pięć instrumentów spośród odrzuconych. Do eliminacji dźwiękowych i etapu dopuszczono więc ogółem sto czterdzieści skrzypiec, na których Michał Grabarczyk wykonał podczas czterech przesłuchań w dniach 1 i 2 lipca 1977 r. identyczny test. Obejmował on gamy na wszystkich strunach w dwóch oktawach oraz fragment Sarabandy h-moll z V Partity Jana S. Bacha i pierwszą część Koncertu fis-moll Henryka Wieniawskiego.

Pomyślnie przeszły tę próbę sto trzy instrumenty lutników z czternastu państw.

Tak znaczna liczba skrzypiec zakwalifikowanych do drugiej fazy Konkursu jest wydarzeniem bez precedensu w historii konkursów lutniczych i wymownym świadectwem poziomu V Konkursu. Przez trzy dni (4-6 lipca) trwał drugi etap. Jurorzy pracowali indywidualnie, anar lizując wszechstronnie i szczegółowo elementy, składające się na walory użytkowe i artystyczne instrumentów, przy czym jurorzy-skrzypkowie koncentrowali się nad wartościami dźwiękowymi, a jurorzy-lutnicy - plastyczno-estetycznymi. Do trzeciego etapu Jury dopuściło siedemnaście instrumentów, które uzyskały najwyższą przeciętną ocenę. Od tej pory zostały one przeniesione do oddzielnego pomieszczenia, a godła, pod którymi występowały w pierwszym i drugim etapie, zastąpione zostały przez męża zaufania Konkursu numerami od 1 do 17. Do końca przesłuchań jurorzy nie mogli oglądać instrumentów, nie mogli się też sugerować wcześniejszymi ocenami. W trzecim etapie decydowały już wyłącznie doznania słuchowe. Obejmował on dwa przesłuchania. Pierwsze odbyło się w warunkach kameralnych, w Sali im. Marcina Groblicza Muzeum Instrumentów Muzycznych. Na wszystkich finałowych instrumentach Michał Grabarczyk z towarzyszeniem Bogdany J anikowskiej (fortepian) wykonał fragmenty Poloneza D-dur Henryka Wieniawskiego i Mitu "Źródło Aretuzy" Karola Szymanowskiego. Drugie przesłuchanie polegało na sprawdzeniu wartości skrzypiec konkursowych w dużej sali koncertowej. Michał Grabarczyk wykonał z towarzyszeniem orkiestry symfonicznej Filharmonii Poznańskiej pod dyrekcją Renarda Czajkowskiego test składający -się z fragmentów pierwszych części koncertów Jana Brahmsa i Piotra Czajkowskiego. Podczas obu tych przesłuchań skrzypek grał za parawanem, co uniemożliwiało jurorom i obserwatorom rozpoznanie instrumentów. Oceniano wyłącznie ich walory dźwiękowe. Po tak wszechstronnych i szczegółowych ocenach jurorzy wyłonili najlepsze, najwartościowsze instrumenty, przyznano nagrody i dopiero wówczas otwarto zapieczętowane koperty z nazwiskami lutników.

Po raz pierwszy w historii konkursów laureatem I nagrody (40 000 zł) został Polak

Lutnik Pfemysi Spidlen ocenia konkursowe instrumenty

Józef Bartoszek z Zakopanego. II nagrodę (30 000 zł) otrzymał Kurt Guetter z Niemieckiej Republiki Demokratycznej; III nagrodę (25 000 zł) Tomaś Pilaf (Czechosłowacja). Dwie równorzędne IV nagrody (po 20 000 zł) przyznano Józefowi Bartoszkowi i Tomasovi Pilarovi. Dwie równorzędne V nagrody (po 15 000 zł) przypadły Kurtowi Guetterowi i Franciszkowi Mardule z Zakopanego.

Nagrodę Muzeum Narodowego w Poznaniu "Złotego Groblicza" za największą indywidualność lutniczą Jury przyznało lutnikowi czechosłowackiemu Tomasovi Pilarovi. Przyznano także szereg nagród pozaregulaminowych ufundowanych przez organizacje lutnicze i instytucje. Medalami Stowarzyszenia Polskich Artystów Lutników wyróżniono dwóch uczestników Konkursu za skrzypce charakteryzujące się najwyższymi walorami dźwiękowymi i lutniczymi. Pierwsze z tych wyróżnień otrzymał Kurt Guetter, drugie Tomaś Pilaf. Za wysoką ocenę indywidualności lutniczej przyznano także medale i nagrody zagranicznych stowarzyszeń lutniczych. Medalem Stowarzyszenia Lutników Republiki Federalnej Niemiec wyróżniono skrzypce lutnika japońskiego Masato H. Sa to. "Kryształową Wazę" organizacji lutniczej z Czechosłowacji otrzymał Gio B. Morassi (Włochy). Nagrodę lutników Niemieckiej Republiki Demokratycznej - miedzianą pamiątkową paterę dla najmłodszego uczestnika trzeciego etapu oraz medal i nagrodę pieniężną w wysokości 100 000 jenów wydawnictwa muzycznego "Lesson-no- Tomo" z Tokio za najlepszy instrument lutnika w wieku do trzydziestu lat otrzymał Tomaś Pilaf. Medal Stowarzyszenia Lutników i Budowniczych Smyczków z Francji za najpiękniejszy lakier otrzymał lutnik francuski Paul Martin.

Tytuły laureatów V Konkursu przypadły także pozostałym finalistom, którymi są.

Bohumił Bucek (Czechosłowacja), Apostoł I. Kalofierof (Bułgaria), Genn Kimura (Japonia), Aleksander A. Kryłow (Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich), Gio B. Morassi (Włochy), Jan Pawlikowski (Polska), Jan P6tzl (Czechosłowacja), Masato H. Sato (Japonia), Klaus Szleger (Niemiecka Republika Demokratyczna) i Boris Szikin (Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich). Wśród finalistów znaleźli się więc lutnicy siedmiu krajów, wśród nich po raz

Edmund Grabkowski

pierwszy Japończycy. Wszyscy uczestnicy drugiego etapu otrzymali pamiątkowe dyplomy uczestnictwa. N agrody wręczono laureatom podczas uroczystości zakończenia Konkursu w dniu 10 lipca 1977 r. w Sali im. Marcina Groblicza Muzeum Instrumentów Muzycznych.

Po omówieniu wyników Konkursu przez przewodniczącego jury Włodzimierza Kamińskiego, aktu wręczenia nagród dokonał wiceminister Kultury i Sztuki Józef Fajkowski. Nagrody pozaregulaminowe wręczali fundatorzy. Zamykając w imieniu władz miasta Konkurs, wiceprezydent Zbigniew Kmieciak złożył gratulacje laureatom, podziękował także jurorom i organizatorom za wysiłek uwieńczony pełnym sukcesem artystycznym i organizacyjnym. Po tej uroczystości wiceminister Kultury i Sztuki Józef Fajkowski wydał przyjęcie w Sali Królewskiej poznańskiego Ratusza. V Międzynarodowy Konkurs Lutniczy otrzymał interesującą oprawę. Poza wystawami i koncertem inauguracyjnym, w auli Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza odbył się koncert orkiestry symfonicznej Filharmonii Poznańskiej pod dyrekcją Renarda Czajkowskiego z udziałem młodych solistów, kandydatów na VII Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy: Małgorzaty Młyńczak i późniejszego laureata II nagrody Piotra Milewskiego. Goście V Konkursu zwiedzali zabytki miasta, a także Zespół Szkół Muzycznych przy ul. Solnej.

W, dwóch wersjach językowych - polskiej i francuskiej - ukazał się ilustrowany folder pamiątkowy, zawierający kronikę konkursów w latach 1957 - 1972. Ministerstwo Łączności wydało znaczek pocztowy o nominale 1,50 zł. Wszedł on do obiegu łącznie z kopertą pierwszego dnia obiegu i okolicznościowym datownikiem w dniu otwarcia Konkursu, 30 czerwca 1977 roku. Autorem znaczka, koperty i datownika jest artysta-plastyk Zbigniew Kaja. Autorem drugiego datownika jest artysta-plastyk Józef Olejniczak.

Jury V Międzynarodowego Konkursu Lutniczego im. Henryka Wieniawskiego (30 VI - 10 VII 1977) od lewej: Renato Scrollavezza, Louis Poulet, Boris Dobrochotow, Max Millant, Jadwiga Kaliszewska, Włodzimierz Kamiński, Jerzy Wielbut, Zenon Płoszaj, Eckart Richter, Pfemysi Spidlen, Karl Roy, Józef Swirek

Cechą szczególną Międzynarodowych Konkursów Lutniczych im. Henryka Wieniawskiego jest ich funkcja dydaktyczna. Świadczy o tym stale wzrastająca liczba lutników-obserwatorów zjeżdżających do Poznania dla wymiany doświadczeń, podpatrywania najlepszych wzorów sztuki lutniczej. Tym razem przybyło ich stu piętnastu z szesnastu państw: Bułgarii (14), Niemieckiej Republiki Demokratycznej i Włoch (po 13), Czechosłowacji (12), Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich (11), Japonii i Rumunii (po 5), Republiki Federalnej Niemiec (4), Belgii <3), Francji, Kanady, Jugosławii i Portugalu (po 2), N owej Zelandii i Węgier (po 1). Gościło też dwudziestu sześciu Polaków. Podczas Konkursu w Sali im. Marcina Groblicza w dniu 6 lipca odbyła się konferencja z udziałem przedstawicieli Ministerstw Kultury 1 Sztuki oraz organizacji lutniczych Bułgarii, Czechosłowacji, Niemieckiej Republiki Demokratycznej, Polski i Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, na której przedyskutowano możliwości pogłębienia współpracy między lutnikami tych krajów. Poza oficjalnymi przedstawicielami z krajów socjalistycznych, przebywała na Kon · kursie delegacja władz Cremony (Włochy), w skład której wchodzili: potomek znanej włoskiej rodziny lutniczej Antonio Bergonzi, Mirko Rozzini, przedstawiciel powołanego ostatnio Międzynarodowego Konkursu Lutniczego w Cremonie i Sergio Renzi dyrektor cremońskiej szkoły lutniczej. Delegacja złożyła wizytę wiceprezydentowi Poznania Zbigniewowi Kmieciakowi, przekazując na jego ręce pamiątkowy medal i list władz komunalnych Cremony. · Na konkurs przybyła delegacja japońska z Takesi Nemoto, dyrektorem tokijskiej firmy "Shirakawa Sogyo", która sprawuje mecenat nad lutnikami japońskimi, propaguje polski konkurs w Japonii, wykorzystując przy tym z powodzeniem jego doświadczenia dla podnoszenia poziomu japońskiej sztuki lutniczej. Obecni byli w Poznaniu* także laureaci poprzednich Konkursów Lutniczych im. Henryka Wieniawskiego Antonio Capela (Portugalia), Vladimir Pilaf i Vila Kuźel (Czechosłowacja), Gio Batta Morassi (Włochy), Wilhelm Bruckner (Niemiecka Republika Demokratyczna). Rów

Edmund Grabkowskiniez wśród jurorów było dwóch laureatów czołowych nagród z poprzednich lat -. Pfemysi Spidlen (Czechosłowacja) i Renato Scrollavezza (Włochy).

V Międzynarodowy Konkurs Lutniczy im. Henryka Wieniawskiego był wydarzeniem najwyższej rangi. Według zgodnej opinii jurorów jego poziom był wysoki. W finałowej fazie różnice między instrumentami były niewielkie, Jury miało trudności i odpowiedzialne zadanie jak najsprawiedliwszego uszeregowania nagród i wyróżnień.

ANEKS

JURY IV MIĘDZYNARODOWEGO KONKURSU KOMPOZYTORSKIEGO IM. HENRYKA WIENIA WSKlEGO

Gilbert Amy Florian Dąbrowski (sekretarz) Włodzimierz Kotoński (przewodniczący) Wolfgang Marschner (wiceprzewodniczący) Rudolf Maros Krzysztof Meyer

Francja

Polska

Polska

Republika Federalna Niemiec

Węgry Polska JURY V MIĘDZYNARODOWEGO KONKURSU LUTNICZEGO

Boris Dobrochotow Jadwiga Kaliszewska Włodzimierz Kamiński (przewodniczący) Max Millant Zenon Płoszaj (sekretarz) Louis Poulet (wiceprzewodniczący) Eckart Richter Karl Roy Renato Scrollavezza Pfemysi Śpidlen Józef Świrek Jerzy Wielbut

-. Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich - Polska -. Polska

, .

Francja Po Iska

Belgia

Niemiecka Republika Demokratyczna Republika Federalna Niemiec Włochy Czechosłowacja Po Iska Polska

Powyższy artykuł jest częścią publikacji Kronika Miasta Poznania: kwartalnik poświęcony problematyce współczesnego Poznania 1978.10/12 R.46 Nr4 dostępnej w Wielkopolskiej Bibliotece Cyfrowej dla wszystkich w zakresie dozwolonego użytku. Właścicielem praw jest Wydawnictwo Miejskie w Poznaniu.
Do góry