LAUREACI NAGRÓD MIASTA POZNANIA I WOJEWÓDZTWA POZNAŃSKIEGO ZA ROK 1968

Kronika Miasta Poznania: kwartalnik poświęcony problematyce współczesnego Poznania 1969.10/12 R.37 Nr4

(Część druga)

NAGRODA NAUKOWAza osiągnlęcla naukowe w dziedzinie badań nad marksistowską teorią ekonomii politycznej

DOC. DR WACŁAW WILCZYŃSKI

Urodził się dnia 31 lipca 1923 r. w Warszawie w rodzinie urzędnika bankowego Wacława Wilczyńskiego i jego żony Janiny z domu Małeckiej. Maturę zdał w tajnym Liceum Ziem Zachodnich w 1943 r. w Częstochowie. Od grudnia 1940 r. do kwietnia 1944 r. będąc członkiem "Szarych Szeregów" pracował jako tłumacz w Heeresbauamt w Częstochowie, a następnie do lutego 1945 r. w Baniku Rolnym na stanowisku głównego księgowego. W marcu 1945 r. po wyzwoleniu przerwał pracę zarobkową dla kontynuowania rozpoczętych jesienią 1944 r. studiów w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. W listopadzie 1945 r. przeniósł się do Poznania, gdzie studiował dalej w Akademii Handlowej. W 1948 r. ukończył studia uzyskując tytuł magistra nauk ekonomiczno-handlowych. W lipcu 1948 r. objął stanowisko asystenta-wolontariusza przy Katedrze polityki gospodarczej i planowania Akademii Handlowej. Równocześnie od lipca 1948 r. do grudnia 1949 r. zatrudniony był w charakterze kierownika sekcji planowania finansowego w Poznańskich Zakładach Ceramiki Czerwonej. W 1949 r. Wacław Wilczyński objął stanowisko adiunkta przy Katedrze Finansów i Kredytu, a następnie przy Katedrze Ekonomii Politycznej. W 1952 r. mianowany został kierownikiem Katedry Ekonomii Politycznej. W latach 1957 -1961 był zastępcą profesora, a od 1961 r. do 1963 starszym wykładowcą przy lej Katedrze. Równocześnie w 1959 r. na podstawie rozprawy pl. Ewolucja teorii konkurencji, opublikowanej następnie przez Państwowe Wydawnictwo Naukowe (1960) pod tytułem Podstawowe kierunki wspólczesnej teorii konkurencji, otrzymał stopień naukowy doktora nauk ekonomicznych na Wydziale Ogólnoekonomicznym Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Poznaniu.

W cztery lata później (1963) dr Wacław Wilczyński habilitował się na Wydziale Handlu Wewnętrznego Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie na podstawie rozprawy pl. Rynek sprzedawcy i rynek nabywcy a optymalne wykorzystanie zasobów i uzyskał stopień naukowy docenta. N a stanowisko docenta etatowego przy Katedrze Ekonomii Politycznej Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Poznaniu powołany został przez Ministra Szkolnictwa Wyższego w dniu 12 sierpnia 1964 r. Stanowisko to zajmuje do chwili obecnej, pełniąc także ponownie od 1966 r. obowiązki kierownika Katedry Ekonomii Politycznej.

Laureaci nagród

Doc. dr Wilczyński posiada w swoim opublikowanym dorobku naukowym 74 pozycje, "w tym trzy opracowania wspólne z innymi autorami oraz trzy redakcje naukowe. Zainteresowania naukowo-badawcze doc.

dra Wacława Wilczyńskiego koncentrują się od dawna na problemach mechanizmu gospodarki socjalistycznej i rachunku ekonomicznego. Obok tej grupy zagadnień, przedmiotem wielu jego publikacji i opracowań niepublikowanych były nowsza historia myśli ekonomicznej, a zwłaszcza teoria konkurencji i monopolu, polska myśl ekonomiczna okresu międzywojennego oraz przedmiot i metodologia ekonomii politycznej socjalizmu. Doc. dr Wilczyński podejmuje i konsekwentnie prowadzi badania posiadające kluczowe znaczenie we współczesnej marksistowskiej nauce ekonomicznej, odnosząc w tej dziedzinie poważne sukcesy. Znalazły one wyraz zarówno w licznych recenzjach o jego publikacjach książkowych, jak i w licznych wyróżnieniach i nagrodach. Najważniejszym dziełem w pierwszej grupie problemów podejmowanych przez Wacława Wilczyńskiego jest rozprawa pl. Rachunek ekonomiczny a mechanizm rynkowy, opublikowana przez Państwowe Wydawnictwo Ekonomiczne (1966). Centralnym problemem tej pracy jest określenie warunków wykorzystania mechanizmu rynkowego dla optymalizacji decyzji alokacyjnych oraz dla zwiększenia gospodarności wykonawców planu w zużywaniu rozdysponowanych zasobów. Za rozprawę ię otrzymał w 1967 r. Nagrodę Naukową im. Oskara Langego (III stopnia). Jak zgodnie podkreślają recenzenci - publikacja ta, a także inne, pozwalają zaliczyć ich autora do czołowych w kraju teoretyków gospodarki socjalistycznej. Drugi nurt zainteresowań naukowych doc. dra Wacława Wilczyńskiego stanowi nowsza historia myśli ekonomicznej . Najwybitniejszą pozycją z tego zakresu jest rozprawa Podstawowe kierunki współczesnej teorii konkurencji, wydana przez Państwowe Wydawnictwo Naukowe (1960) i poświęcona krytycznej analizie i ocenie teorii konkurencji niedoskonałej i monopolistycznej. Jest to jedyne opracowanie tego działu współczesnej burżuazyjnej myśli ekonomicznej w literaturze polskiej, wielokrotnie cytowane i przytaczane w podręcznikach. Z ogłoszonych drukiem w ostatnich latach prac należących do trzeciej grupy problemowej - metodologii ekonomii politycznej socjalizmu, na czoło wysuwa się analityczno-krytyczny przyczynek do teorii zmarłego niedawno prof. Aleksego Wakara pl. Nowa próba teorii gospodarki socjalistycznej.

Należy podkreślić, że poważną część opublikowanego i nie opublikowanego dorobku naukowego Wacława Wilczyńskiego stanowią opracowania bezpośrednio związane z aktualnymi potrzebami gospodarki narodowej, jej sektorów i gałęzi, a także z problematyką rozwoju gospodarczego regionów i branż. Cały jegoobszerny i wielostronny dorobek naukowy świadczy o wybitnych kwalifikacjach metodologicznych i merytorycznych, o kulturze naukowej i wysokim stopniu zaangażowania we współczesnej problematyce społeczno-ekonomicznej kraju socjalistycznego. Doc. dr Wacław Wilczyński jest też ceniony w zagranicznych kręgach naukowych. W 1957 r. był członkiem polskiej delegacji na angielsko-polskie seminarium w Londynie o społecznych skutkach uprzemysłowienia. W latach 1968 - 1969 wygłosił w Uniwersytecie Louvain w Belgii, na zaproszenie tamtejszego Instytutu Nauk Ekonomicznych, 45-godzinne cykle wykładów z ekonomii politycznej socjalizmu.

W 1967 r. brał aktywny udział w sesji naukowej na Uniwersytecie Marcina Lutra w Halle, poświęconej formom działania zachodnioniemieckiego kapitału państwowo-monopoli stycznego.

Doc. dr Wacław Wilczyński od niemal dwudziestu lat prowadzi pracę dydaktyczną i wychowawczą w dziedzinie ekonomii politycznej. Zorganizował katedry ekonomii politycznej w Wyższej Szkole Ekonomicznej i Politechnice Poznańskiej, był też długoletnim kierownikiem Katedry Ekonomii Politycznej na Wieczorowym U niwersytecie Marksizmu-Leninizmu przy Kcmitecie_ Wojewódzkim Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Poznaniu. Przez wiele lat dojeżdżał także z wykładami i seminariami do punktów konsultacyjnych Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Bydgoszczy i Zielonej Górze. Prowadzi cieszące się powszechnym uznaniem wykłady z historii myśli ekonomicznej, podstaw teoretycznych rachunku ekonomicznego w socjalizmie, a także seminarium magisterskie. Od trzech lat prowadzi także seminarium doktoranckie. Wyszkolił 52 magistrów. W latach 1952 -1954 był prodziekanem ówczesnego Wydziału Handlu Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu. Obecnie od 1965 r. jest kierownikiem Międzywydziałowego Studium Pedagogicznego przy Wyższej Szkole Ekonomicznej w Poznaniu. .Tako długoletni działacz i członek władz naczelnych Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego jest od 1963 r. wiceprezesem, a od 1967 r. prezesem Zarządu Oddziału Wojewódzkiego Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego i po raz drugi członkiem Zarządu Głównego tego Stowarzyszenia. Jest przewodniczącym Rady Naukowej Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego dla spraw Ośrodka Konsultacji i Analiz Gospodarczych oraz członkiem Rady Programowej Dyrekcji Szkolenia Ekonomicznego Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego. Jako członek Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk jest zastępcą przewodniczącego Komisji Ekonomicznej. Jest ponadto członkiem Instytutu Zachodniego. Doc. dr Wilczyński pełnił dwukrotnie obowiązki członka Komitetu Uczelnianego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, a obecnie jest członkiem Komisji Przemysłu przy Komitecie Wojewódzkim Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej Za całokształt dotychczasowej pracy naukowej i dydaktyczno-wychowawczej doc. dr Wacław Wilczyński został odznaczony przez Radę Państwa Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1966). Posiada ponadto Medal Zwycięstwa i Wolności, Odznakę Grunwaldu, odznaczony został również Odznaką Tysiąclecia Państwa Polskiego oraz Złotą Odznaką Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego.

Alfred Laboga

Laureaci nagród

NAGRODA TECHNIKI I PRZEMYSŁUza osiągnięcia racjonalizatorskie i wynalazcze oraz praktyczne ich zastosowanie

STANISŁAW ZWIERZCHOWSKI

Urodził się 1 maja 1920 r. w Berlinie, w rodzinie piekarza Teodora Zwierzchowskiego i jego żony Stanisławy Pietraszewskiej . Krótko po jego urodzinach. Zwierzchowscy optowali na rzecz Polski i przenieśli się do Poznania, gdzie ojciec znalazł pracę w Związku Spółek Pracowników Piekarskich jako przewodniczący Zarządu. Stanisław Zwierzchowski ukończył w 1934 r. szkołę podstawową, a od r. 1936 uczęszczał do szkoły zawodowej, przygotowując się do zawodu ślusarza. Naukę przerwał wybuch wojny światowej. W latach okupacji 1939 -1945 pracował najpierw przy budowie prewentorium w Jeziorach k. Mosiny, następnie przy przebudowie zamku cesarskiego w Poznaniu, a w kwietniu 1942 r. został wywieziony na roboty przymusowe do Bremy, gdzie przebywał do zakończenia wojny. W sierpniu 1945 r. Stanisław Zwierzchowski wrócił do Poznania, a w marcu 1946 r. rozpoczął pracę w Fabryce Obrabiarek Zakładów Przemysłu Metalowego ,.H. Cegielski", w gospodarce narzędziowej na kolejnych stanowiskach jako wydbwacz, kontroler i nastawiacz sprawdzianów oraz jako brygadzista. W 1951 r. złożył egzamin czeladniczy w zawodzie ślusarskim, a w 1961 r. egzamin mistrzowski. Od 1952 r. następuje w Zakładach Przemysłu Metalowego "H. Cegielski" szybki rozwój ruchu racjonalizatorskiego. Wtedy właśnie Stanisław Zwierzchowski wybrany został przewodniczącym zakładowego Klubu Techniki i Racjonalizacji. Od tego czasu znany jest jako wybitny społecznik, działający na rzecz ruchu racjonalizatorskiego i wynalazczego, zawsze domagający się honorowania i przestrzegania przepisów zawartych w Prawie Wynalazczym. Obecnie Klub Techniki i Racjonalizacji w Zakładach Przemysłu Metalowego "H. Cegielski" składa się z 15 kół zrzeszających ok. 1600 członków. W latach 1946 - 1968 w Klubie zgłoszono 34 734 projekty racjonalizatorskie, z których 20 565 zastosowano w produkcji, a także uzyskano 100 patentów. Ruch racjonalizatorski w tym okresie przyniósł gospodarce narodowej ponad 288 min zł oszczędności. Racjonalizatorzy otrzymali z funduszu wynagrodzeń dla twórców do końca 1968 r. około 14 min zł. Stanisław Zwierzchowski jest również wybitnym racjonalizatorem i ma na swoim koncie 34 pomysły racjonalizatorskie i usprawnienia dotyczące zastosowania nowoczesnych metod obróbczych i nowych konstrukcji narzędzi. N a szczególne wyróżnienie zasługuje jego projekt z nierównomierną podziałką przy frezach skrawających, która umożliwia otrzymywanie gładszej powierzchni obrabianej, zmniejsza zużycie maszyn i narzędzi oraz zwiększa wydajność nawet mniej sprawnych obrabiarek. Inny jego projekt dotyczył zabezpieczenia lustra kąpieli galwanicznych przed ulatnianiem się szkodliwych substancji chemicznych. Dzięki temu pomysłowi, obok poprawy warunków bezpieczeństwa i higieny pracy wśród galwanizatorów, nastąpiła także znaczna oszczędność chemikalii. Godny uwagi jest pomysł Stanisława Zwierzchowskiego polegający na zastosowaniu do wszystkich narzędzi pneumatycznych rękojeści obszywanych specjalnym tworzywem amortyzującym. Korzyści z tego usprawienia trudno już dzisiaj w całości określić. Z pewnością przyczyni się ono do zmniejszenia liczby schorzeń kończyn górnych robotników posługujących się w pracy narzędziami pneumatycznymi.

Może właśnie dlatego, że sam jest racjonalizatorem, Stanisław Zwierzchowski dobrze rozumie potrzeby ruchu wynalazczości i usilnie pracuje nad stworzeniem w zakładach sprzyjających warunków dla nieskrępowanego rozwoju racjonalizatorstwa. Pod jego kierownictwem Klub organizuje współzawodnictwo i konkursy dla racjonalizatorów. Do niego też zwracają się racjonalizatorzy ze swoimi kłopotami. Stanisław Zwierzchowski znany jest więc jako wybitny działacz w obronie interesów ruchu racjonalizatorskiego. Za zasługi w działalności zawodowej i społecznej Stanisław Zwierzchowski udekorowany został Złotym Krzyżem Zasługi (1959), a w r. 1962 Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Posiada Odznaki Racjonalizatora Produkcji (1952) i Zasłużonego Racjonalizatora Produkcji (1954). Związek Zawodowy Metalowców, w którym od kilkudziesiąciu lat aktywnie pracuje, nadał mu Złotą Odznakę (1960). Miasto, w którym od 1946 r. nieprzerwanie działa, przyznało mu Odznakę Honorową Miasta Poznania (1962), a województwo - Odznakę Honorową "Za zasługi w rozwoju województwa poznańskiego" (1966).

Jest aktywnym członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej od 1948 r.

NAGRODA BUDOWNICTWA I ARCHITEKTURY za caloksztalt prac projektowych i realizatorskich w dziedzinie urządzania parków i powierzchni zielonych

MGR IN2. BERNARD LISIAK

Urodził się 28 kwietnia 1912 r. w Berlinie, w rodzinie Teodora Lisiaka i Anastazji z domu Malickiej. W 1918 r. zaczął uczęszczać do szkoły ludowej w Sliwnie (pow. Szamotuły), a po powrocie ojca z pierwszej wojny światowej i po przeniesieniu się rodziców na stałe do Poznania, ukończył w osiemnastym roku życia szkołę wydziałową i wstąpił do Państwowej Szkoły Ogrodnictwa w Poznaniu na Wydział Ogrodnictwa Ozdobnego. W 1933 r. uzyskał dyplom ukończenia tej szkoły i tym samym podtrzymał w rodzinie dawną tradycję ogrodniczą, gdyż już jego dziadek był rolnikiem, a ojciec mistrzem ogrodniczym terenów zielonych. W życie zawodowe Bernard Lisiak wszedł z zamiarem specjalizacji w architekturze i urbanistyce krajobrazu. Zaczął działalność zawodową od współpracy z architektem Janem Cieślińskim, projektantem licznych domów jednorodzinnych. Przy domach tych Bernard Lisiak zakładał ogrody. Panowało w tych czasach powszechne upodobanie do symetrycznych, banalnych dekoracji ogrodowych. Bernard Lisiak podjął walkę o naturalny, przytulny, "mieszkalny" ogród, któremu wyzna

Laureaci nagród

czył funkcje rozszerzenia domu. Wypowiedział się w tej sprawie w r. 1934, zamieszczając w "Tęczy" artykuł pl. Nowoczesny ogród przy wilii, ilustrowany własnymi ujęciami rysunkowymi. Jego projektami zainteresowała się poznańska Dyrekcja Ogrodów Miejskich i powierzyła mu zakładanie ogrodów przy budynkach szkolnych, a w 1935 r. zaprojektowanie parku w Dolinie Świętojańskiej (obecna okolica jeziora Maltańskiego) . Oczywiście jest duża różnica między rozwiązaniem z 1935 r. a dzisiejszym, którego jest także współautorem. Proj ekt z konieczności wyznaczał zamiast jednego jeziora szereg mniejszych stawów na cieku wodnym Cybiny z plażami i urządzeniami rekreacyjnymi, użytkowanymi na bardziej dostępnych enklawach terenu. Na ogólnopolskiej Wystawie Zieleni Miejskiej w 1935 r.

w Poznaniu inż. Bernard Lisiak miał możnosc eksponowania wykonanych ogrodów przydomowych w ilustracji fotograficznej i w rysunku technicznym, a w części ogólnej Wystawy przedstawił planszę z projektem parku. W latach 1936 - 1937 wykonał wiele prac projektowych, m. in. w Bielsku Białej, Runowie Kraińskim, Warszawie i Morszynie-Zdroju pod Lwowem. W1938 r. wystawił jedną ze swych prac projektowych na Międzynarodowej Wystawie Architektury Ogrodniczej w Essen, a następnie szereg prac w Poznsniu na wystawie pl. "Sztuka, kwiaty, wnętrze" oraz w Łodzi i Lwowie na podobnych pokazach ogrodniczych. W latach 1937 - 1939 inż. Bernard Lisiak pełnił obowiązki inspektora konserwacji zieleni miasta Poznania. Były to lata ożywionej dyskusji na temat roli terenów zieleni miejskiej. Dyskusję rozpoczęła broszura prof. dra Adama Wodziczki pl. Więcej lasów Poznaniowi (1936). Broszura ujęła zagadnienie ze strony potrzeb miasta, a więc w dziedzinie zieleni parkowo-leśnej, wytykając władzom miejskim troskę wyłącznie o funkcję plastyczną zieleni i związane z nią wysokie koszty. Skromnym wynikiem apelu Adama Wodziczki było zasadzenie dwudziestu hektarów lasu w miejskim gospodarstwie rolnym w Naramowicach przez Dyrekcję Ogrodów Miejskich i Golęcinie przez Uniwersytet Poznański. Starania o większe nowe tereny pod odsądzenia nie dały skutku. Pragnąc całkowicie poświęcić się projektowaniu, Bernard Lisiak ustąpił wiosną 1939 r. ze stanowiska inspektora Ogrodów Miejskich i przystąpił wspólnie z kolegami do organizowania biura techniczno-ogrodniczego pn. "Horticultura", w którym objął dział projektowania i zakładania zieleni. Wybuch wojny przerwał rozpoczęte prace. Wrócił do Dyrekcji Ogrodów Miejskich i tam w latach 1940 -1943 prowadził roboty techniczne przy realizacji zieleni golęcińskiej i przy budowie jeziora Rusałka, a więc przy realizacji jednego z klinów zieleni, zaprojektowanych przez profesorów Władysława Czarneckiego i Adama Wodziczkę. Po wyzwoleniu w lutym 1945 r. objął cmentarnierwo w ówczesnym Oddziale

Zieleni i Ogrodów Miejskich i rozpoczął pracę od przeprowadzania masowej ekshumacji zwłok z terenów miasta. Wykonał w tym okresie projekt Cmentarza Bohaterów na stokach Cytadeli, a w następnych latach projekt cmentarzy komunalnych w J unikowi e i Miłostowie oraz we Wschowie, cmentarz poległych w Pile i na miejscu straceń w Żabikowie. W 1946 r. inż. Bernard Lisiak objął kierownictwo Wydziału Ogrodów i Lasów Miejskich w Poznaniu, a po przekształceniu wydziału w przedsiębiorstwo, został jego dyrektorem. Funkcję tę sprawował do i960 r. W latach 1961 -1964 był zastępcą kierownika Miejskiej Pracowni Urbanistycznej, a ostatnio od 1965 r. jest zastępcą dyrektora do spraw zieleni miejskiej w Zarządzie Dróg, Mostów i Zieleni. W 1947 r. złożył na Wydziale Rolniczo - Leśnym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza egzamin inżynierski, uzyskując tytuł magistra - inżyniera ogrodnictwa. W latach 1945 - 1950 był wykładowcą projektowania i budowy terenów zieleni w Państwowej Szkole Ogrodniczej w Poznaniu. Jest autorem wielu artykułów fachowych i współautorem opracowań podręcznikowych z dziedziny budowy i konserwacji terenów zieleni miejskiej. W ciągv piętnastu lat pracy w Zarządzie Zieleni Miejskiej poświęcił najwięcej wysiłku odbudowie parków i zieleńców ze zniszczeń wojennych, poszerzeniu areału lasu komunalnego, odbudowie i rozbudowie Palmiarni i bazy produkcji roślin. Przybyło Poznaniowi w tym czasie kilkaset hektarów nowych obsadzeń leśnych, przybyło dużo nowych zieleńców i parków na miejscach wyburzeń i dawnych cmentarzy. Zaprojektował nowe parki: park Wyzwolenia, część wschodnią parku Marcinkowskiego, parki Lubuski, Chopina, Zwycięstwa i Gorczyński. W latach 1961-1968 wykonał dalsze opracowania: park na Wzgórzu Przemysława, park Kasprowicza, "Wesołe Miasteczko" na Łęgach Dębińskich, park Tysiąclecia, park - Pomnik Braterstwa Broni i Przyjaźni Polsko- Radzieckiej oraz rozbudowę cmentarza zasłużonych. Za opracowanie urbanistyczne terenów zielonych w ramach ogólnego planu zagospodarowania przestrzennego Gubina oraz za analogiczne opracowanie dla Poznania otrzymał w 1959 r. Nagrody II stopnia Komitetu Budownictwa Urbanistyki i Architektury. Od 1947 r. urządził w Poznaniu szereg wystaw ogrodniczych. Największa, ogólnopolska (1947), obejmowała wszystkie dziedziny produkcji, budowy, ochrony roślin i projektowania terenów zielonych. Poza piacą zawodową udziela się społecznie, głównie w Naczelnej Organizacji Technicznej i w Polskim Towarzystwie Turystyczno - Krajoznawczym. W latach 1951 -1956 był przewodniczącym Sekcji Głównej Terenów Zielonych Naczelnej Organizacji Technicznej . Uczestniczył w pracach organizacyjnych przy połączeniu Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego z Polskim Towarzystwem Tatrzańskim w marcu 1951 r. Funkcję prezesa Zarządu Okręgu Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego pełnił do 1966 r. 1 w czasie jego kadencji Towarzystwo wystąpiło, przy poparciu pisemnym kilku zakładów pracy, do Ministerstwa Leśnictwa o statut prawny dla Wielkopolskiego Parku Narodowego. Od szeregu lat inż. Lisiak jest członkiem Miejskiej Komisji do spraw Czynów Społecznych.

Posiada odznaczenia państwowe: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1964) i Srebrny Krzyż Zasługi (1956) oraz szereg Odznak Honorowych: Miasta Poznania (1960), Naczelnej Organizacji Technicznej (1957), Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i in.

Tadeusz Orlik

Laureaci nagród

ZESPOŁOWA NAGRODA BUDOWNICTWA I ARCHITEKTURY przyznana za projekt i realizację zespołu budynków administracyjno-handloiuych "Centrum" w Poznaniu grupie pracowników inżynieryjno-technicznych Przedsiębiorstwa Projektowania Budownictwa Miejskiego "Miastoprojekt" w składzie: mgr inż. arch. Jerzy Liśniewicz, inż. Stanisław Sapała, mgr inż. Jerzy Czerwiński, mgr inż. Zygmunt Waschko i inż. Sylwester Brukarczyk

Budowa zespołu budynków "Centrum" w Pozaniu przy ul. Armii Czerwonej jest wynikiem decyzji projektowych, podjętych w latach 1960 - 1963, a więc w okresie znacznie wyprzedzającym prace Miejskiej Pracowni Urbanistycznej nad planem szczegółowym śródmieścia. Projekt spełnił wszystkie wymagane warunki. Do niewątpliwych osiągnięć autorów zaliczyć należy: właściwe uchwycenie skali zespołu budynków administracyjno- handlowych, stanowiących fragment przyszłego c e n t r u m ogólnomiejskiego Poznania; prawidłowy stosunek do istniejącej okolicznej zabudowy; nowatorskie ujęcie urbanistyczne kształtowanej przestrzeni, polegające na zarzuceniu tradycyjnej, ciągłej obudowy ulic; nadanie zespołowi nowego wyrazu architektonicznego, wywierającego wpływ na dalsze przekształcenie centrum; zastosowanie po raz pierwszy w Poznaniu ścian osłonowych o okładzinie aluminiowej, stanowiących doskonały przykład korzyści realizacyjnych i architektonicznych oraz nowoczesnych rozwiązań technicznych, przy wykorzystaniu gotowych elementów i najnowszych materiałów budowlanych. Na szczególne podkreślenie zasługuje również sprawne, o wysokim pozior.Me organizacyjnym, kierownictwo budowy. Miasto wzbogaciło się o zespół obiektów o wysokich walorach plastycznych i użytkowych. Laureaci otrzymali w dniu 24 lipca 1969 r. w Warszawie, z okazji 25-lecia Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, Nagrodę II stopnia Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych za wybitne osiągnięcia twórcze w projektowaniu.

INŻ. SYLWESTER BRUKARCZYK

Urodził się dnia 2 grudnia 1933 r. w Ostrowie Wielkopolskim, w rodzinie robotnika pocztowego Antoniego Brukarczyka i jego żony, Anny z domu Toropa. W 1936 r. rodzice Sylwestra Brukarczyka, zmuszeni trudnymi warunkami materialnymi, przenieśli się do Poznania. Lata okupacji spędzili w Poznaniu. W 1945 r. Sylwester Brukarczyk podejmuje naukę w Szkole Podstawowej Nr 44 i kontynuuje ją w Państwowym Gimnazjum Budownictwa, a następnie w Państwowym Liceum Budownictwa w Poznaniu. W 1953 r. wstąpił na studia wyższe na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Poznańskiej. W cztery lata później (1957) uzyskał stopień inżyniera budownictwa lądowego. Już po ukończeniu Gimnazjum (1950) rozpoczął pracę zawodową, początkowo w Poznańskim Przedsiębiorstwie Budowlanym nr 3 a od kwietnia 1951 r. w Poznańskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego, w którym pracuje do chwili obecnej. Zatrudniony był kolejno w charakterze ucznia - praktykanta na budowie, a następnie starszego technika budowy, kierownika obiektu, odcinka robót i ostatnio kierownika zespołu budów. Inż. Sylwester Brukarczyk pracuje stale w wykonawstwie. Prowadził w Poznaniu nast. budowy: Zakłady Przemysłu Gumowego "Stomil", Zakłady Akumulatorów i Ogniw, obiekty w obrębie Zakładów Przemysłu Metalowego "H. Cegielski", zespółbudynków administracyjno - handlowych " Centrum" i in. W dniu 1 grudnia 1968 r. Centrala Handlu Zagranicznego Budownictwa "Budimex" delegowała inż. Brukarczyka do Sazary (Czechosłowacja) na stanowisko głównego kierownika budowy Huty Szkła Technicznego.

Inż. Brukarczyk jest również aktywnym racjonalizatorem, posiadającym wiele zatwierdzonych projektów racjonalizatorskich, których jest autorem względnie współautorem. Do ważniejszych należy zaliczyć zmodyfikowanie windy typu "Busko" oraz zmiany konstrukcji stropów. W 1966 r. inż Sylwester Brukarczyk został uznany jako najlepszy racjonalizator produkcji w przedsiębiorstwie, a w rok później uzyskał I miejsce w konkursie błyskawicznym, zorganizowanym z okazji Wielkiej Socjalistycznej Rewolucji Październikowej przez Międzyzakładowy Klub Techniki i Racjonalizacji. Inż. Sylwester Brukarczyk jest także jednym z czołowych propagatorów wewnątrzzakładowego współzawodnictwa pracy. W latach 1966 -1967 wraz z kierowanym przez siebie zespołem trzykrotnie uzyskał I miejsce we współzawodnictwie o najlepszą budowę. Jest on również aktywnym działaczem społecznym, czynnym 'członkiem Związku Zawodowego Pracowników Budownictwa, członkiem Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa, członkiem prezydium Rady Robotniczej Poznańskiego Przedsiębiorstwa Budownictwa Przemysłowego.

Za osiągnięcia zawodowe inż. Sylwester Brukarczyk otrzymał Honorową Odznakę Miasta Poznania (1965), Odznakę Racjonalizatora Produkcji (1966), Srebrną Odznakę Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa (1967) oraz Odznakę Zasłużonego Racjonalizatora Produkcji (1968).

MGR INŻ. JERZY CZERWIŃSKI

Urodził się 16 marca 1933 r. w Warszawie, w rodzinie pracownika umysłowego Tadeusza Czerwińskiego i jego żony, Marii z domu Polak. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Warszawie. Po wybuchu powstania warszawskiego rodzina Czerwińskich została wysiedlona przez okupanta z Warszawy i znalazła schronienie w województwie kieleckim. Zaraz po wyzwoleniu w r. 1945 Tadeusz Czerwiński wrócił do stolicy i tam ukończył przerwaną naukę. Następnie wstąpił do Technikum Budowlanego, które ukończył w 1952 r. Po roku pracy zawodowej w biurze Projektów Prelabrykacji w Warszawie rozpoczął studia na Wydziale Mechaniczno - Konstrukcyjnym Politechniki Warszawskiej, wybierając jako specjalizację maszyny budowlane. . Jeszcze przed uzyskaniem dyplomu, w 1959 r., Jerzy Czerwiński zaczął pracę w Biurze Studiów i Projektów Typowych Budownictwa Przemysłowego ("Bistyp") w Warszawie. Tam stawiał pierwsze kroki jako projektant pod kierunkiem kierownika pracowni dr inż. Bohdana Koya i jego brata Andrzeja Koya. Była to pierwsza w Polsce grupa specjalistów, wprowadzających aluminium do budownictwa. Według projektu grupy zbudowano pierwszy w kraju budynek Instytutu Lotnictwa w Warszawie, posiadający ścianę czołową z aluminium. Kolejno powstały dalsze obiekty: "Algo" w Sopocie, kino "Kosmos" w Katowicach, "Supersam" w War

Laureaci nagródprace projektowe. W 1962 r. Budownictwa, Urbanistyki 1szawie, dom towarowy w Koszalinie i wiele innych. N owo powstająca dziedzina techniki, łącząca często różne specjalności z dziedziny budownictwa i mechaniki, kryła w sobie wiele nowych zagadnień i wymagała operowania szerokim asortymentem materiałów. W miarę zdobywania doświadczeń, mgr inż. Jerzy Czerwiński doszedł do wniosku, że w naszym klimacie ściany z czystego aluminium są chłodne mimo wysokiej temperatury otoczenia. Aby zlikwidować tę przykrą cechę metalu, wbrew negatywnym opiniom, po samodzielnych próbach Jerzy Czerwiński wprowadził do realizacji nowy typ ściany aluminiowo-drewnianej. O pozytywnych wynikach tego pomysłu świadczy budynek administracyjny Walcowni Metali Nieżelaznych w Kątach. Pionierska działalność Jerzego Czerwińskiego na tym odcinku znalazła pełne uznanie, między innymi w formie licznych nagród przyznanych za otrzymał on zespołową nagrodę I stopnia Komitetu Architektury za budynek "Supersam" w Warszawie.

MGR INŻ. ARCH. JERZY LIŚNIEWICZ

Urodził się dnia 17 maja 1919 r. w Rostowie (Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich) w rodzinie Mikołaja Liśniewićza i jego żony Joanny z domu Korzanowskiej. W 1920 r. rodzice osiedlili się w Toruniu, i tam też w r. 1939 ukończył Liceum Matematyczno - Fizyczne im. Mikołaja Kopernika. W sierpniu 1939 r.

wyjechał na obóz Junackich Hufców Pracy pod Baranowiczami, gdzie zastał go wybuch II wojny światowej. Przez kilka miesięcy znajdował się z dala od rodziny. W maju 1940 r. wrócił do Torunia i do. końca okupacji pracował jako robotnik oraz kreślarz budowlany. Po wyzwoleniu przybył w r. 1945 do Poznania i rozpoczął studia na Wydziale Architektury Szkoły Inżynierskiej. Jeszcze w czasie studiów - tj. w 1947 r. - rozpoczął pracę zawodową w pracowni mgr inż. arch. Jana Cieśliriskiego, a następnie pod jego kierownictwem w Zakładzie Osiedli Robotniczych. Dyplom inż. arch. Jerzy Liśniewicz uzyskał na Wydziale Architektury Szkoły Inżynierskiej w Poznaniu w 1948 r. Studia magisterskie odbywał na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej, uzyskując tam dyplom magistra za projekt Centralnego Ośrodka Hotelowego w Świnoujściu.

W 1960 r. powstało w Poznaniu Przedsiębiorstwo Projektowania Budownictwa Miejskiego "Miastoprojekt" , w skład którego weszli pracownicy Zakładu Osiedli Robotniczych, tworząc Pracownię Nr II pod kierownictwem Jana Cieślińskiego.

Inż. Jerzy Liśniewicz pracował w tym czasie nad projektami budownictwa osiedlowego dla wielu miast w kraju. Stworzył projekty m. in. dla osiedli mieszkaniowych w Toruniu, Zielonej Górze, Kaliszu i Bydgoszczy. Z zespołami brał udział w konkursach na centrum Warszawy, teatr w Elblągu i śródmieście Gorzowa. W 1960 r. przejął w "Miastoprojekcie" po J anu Cieślińskim kierownictwo pracowni wielobranżowej, która rozpoczęła opracowywanie takich proj ektów, jak: Hotel "Merkury''', sala Wielka w Pałacu Kultury, motel w Strzeszynku oraz prace nad centrum Poznania w rejonie ulic 27 Grudnia i Armii Czerwonej.

Inz. arch. Jerzy Liśniewicz jest głównym projektantem zbudowanego przy ul. Armii Czerwonej zespołu budynków handlowo-administracyjnych "Centrum". Zespół ten odznacza się wysokimi walorami technicznymi, użytkowymi i plastycznymi oraz wyznacza niektóre dyspozycje przestrzenne dla przyszłej, wielkomiejskiej zabudowy centrum. Po raz pierwszy w kraju zastosowano na tak dużą skalę prefabrykowany system montowanych na budowie, całkowicie wykończonych, elementów ściennych. Poznańska budowa jest w tym zakresie niewątpliwie prekursorska w dziedzinie postępu technicznego. Inź. arch. Jerzy Liśniewicz jest ponadto autorem licznych obiektów w Poznaniu, a za swoje osiągnięcia zawodowe uzyskał dwukrotnie nagrodę zespołową ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych. W r. 1957 - wraz z inż. Henrykiem Jaroszem i Janem Wellengerem - za projekt hali Nr 14 na terenach Międzynarodowych Targów Poznańskich oraz w r. 1963 - w tym samym składzie - za projekt Domu Technika. Do ostatnio realizowanych jego projektów należą opracowane wspólnie z inż. Henrykiem Jaroszem hotele "Orbis" w bublinie i Wrocławiu. W 1965 r. inż. arch. Jerzy Liśniewicz przeszedł do pracy w Wydziale Budownictwa Prezydium Rady Narodowej m. Poznania.

Za osiągnięcia w pracy zawodowej mgr inż. arch. Jerzy Liśniewicz odznaczony został Srebrnym Krzyżem Zasługi i Honorową Odznaką miasta Poznania.

IN2. STANISLAW SAPAŁA

Urodził się dnia 6 maja 1922 r. w Dopiewie (pow. Poznań), w rodzinie rolnika Józefa Sapały 1 zony Franciszki z domu Galas. Siedmioklasową szkołę powszechną ukończył w Dopiewie, a następnie do 1939 r. cztery klasy Gimnazjum Ogólnokształcącego im. Ignacego Paderewskiego w Poznaniu. Dalszą naukę przerwał wybuch wojny światowej. W latach okupacji wywieziony został przez okupanta na roboty przymusowe do Niemiec, gdzie pracował jako robotnik na kolei. W 1941 r. wysłany został z grupą polskich robotników na okupowane przez Niemców tereny Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. Tam uległ ciężkiemu odmrożeniu, w związku z czym przewieziony został do szpitala w Hanowerze, a następnie w 1944 r. zwolniony do domu. Do końca okupacji pracował w Poznaniu w warsztatach teatralnych. Po wyzwoleniu w 1945 r. Stanisław Sapała podjął naukę w Państwowym Liceum Budownictwa w Poznaniu na Wydziale Melioracji, który ukończył w 1947 r.

z dyplomem technika - melioratora. W tym też roku przeniósł się do Szczecina, gdzie przyjęty został na studia w Wyższej Szkole Inżynierskiej na Wydziale Inżynierii Lądowo - Wodnej. W 1951 r. uzyskał stopień inżyniera budownictwa lądowego. Pracę zawodową rozpoczął jeszcze podczas studiów w 1949 r. w Biurze Projektów Włókien Sztucznych w Szczecinie na stanowisku projektanta konstrukcji budowlanych. W 1951 r. przeszedł do pracy w Przedsiębiorstwie Projektowania Budow

8 Kronika m. Poznania

Laureaci nagródnictwa Miejskiego "Miastoprojekt" w Szczecinie na stanowisko starszego projektanta i kierownika zespołu konstrukcyjnego. W trzy lata później (1953) został przeniesiony do "Miastoprojektu" w Poznaniu, gdzie pracuje w zespole konstrukcyjnym na stanowisku starszego projektanta oraz kierownika zespołu i okresowo na stanowisku weryfikatora. W pierwszym okresie swojej pracy w Poznaniu inż. Stanisław Sapała projektował odbudowę zabytków Starego Miasta, a w szczególności Starego Rynku. Następnie opracował projekty różnych nowych obiektów użyteczności publicznej oraz budynków mieszkalnych. Do ciekawszych opracowań zaliczyć należy budynek mieszkalno-usługowy przy pi. Waryńskiego, Zasadniczą Szkołę Zawodową Zakładów Przemysłu Metalowego "H. Cegielski", pawilony wystawowe w al. Kiermaszowej na Międzynarodowych Targach Poznańskich, zespół budynków administracyjno-handlowych "Centrum" oraz budynek Collegium Novum. W 1966 r. przeszedł do pracy w Wojewódzkim Biurze Budownictwa Wiejskiego w Poznaniu na stanowisko głównego koordynatora unifikacji budownictwa rolniczego. Za wybitne osiągnięcia projektowe inż. Stanisław Sapała otrzymał trzykrotnie nagrodę Komitetu Budownictwa, Urbanistyki i Architektury: za pawilony wystawowe na Międzynarodowych Targach Poznańskich (1952), za gmach Szkoły Zawodowej przy ul. Grunwaldzkiej (1964) oraz za hotel "Merkury" (1965). Inż. Stanisław Sapała jest aktywnym członkiem Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa. W uznaniu zasług dla miasta odznaczony został Honorową Odznaką Miasta Poznania.

MGR INŻ. ARCH. ZYGMUNT WASCHKO

Urodził się 10 sierpnia 1925 r. w Poznaniu w rodzinie profesora nauk ekonomicznych Stanisława Waschko i jego żony Wandy z domu Szomek. W latach 1931 -1939 uczęszczał do szkoły powszechnej i Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W okresie okupacji przebywał wraz z rodziną w Warszawie, gdzie na tajnych kompletach przy Gimnazjum i Liceum im. Mikołaja Reya uczył się i uzyskał w 1944 r. świadectwo dojrzałości. Po wyzwoleniu w 1945 r. Zygmunt Waschko wrócił do Poznania i wstąpił na Wydział Architektury Szkoły Inżynierskiej w Poznaniu, zdobywając w 1948 r.

dyplom inzyniera-architekta. W latach 1962 -1964 odbywał studia magisterskie na Politechnice Wrocławskiej i tam uzyskał dyplom magistra inżyniera architekta za projekt budynku filharmonii. W 1948 r. rozpoczął działalność zawodową w Centralnym Biurze Projektów Architektonicznych i Budowlanych w Poznaniu na stanowisku projektanta w pracowni mgr inż. aren. Stanisława Pogórskiego. Opracował tam m. in. projekty budynków biurowych dla Centrali "Paged" oraz dla Zjednoczenia Przemysłu Papierniczego w Poznaniu. W 1949 r. powołany został do Wojskowej Służby Budowlanej na stanowisko projektanta oraz inspektora nadzoru służby inwestycyjnej. W 1953 r. ponownie podejmuje pracę w Poznaniu w Przedsiębiorstwie Projektowania Budownictwa Miejskiego "Miastoprojekt" , w pracowni kierowanej przez mgr inż. Janinę Czarnecką, w charakterze starszego projektanta.

Współpracował przy opracowywaniu projektów szpitali dla Bydgoszczy, Włocławka i Zielonej Góry. N astępnie przeszedł do pracowni mgr inż. arch.

Jana Cieślińskiego opracowując szereg projektów budynków mieszkalnych, m. in. dla pracowników Zakładów Przemysłu Metalowego "H. Cegielski" przy ul. Wybickiego, budynek dla pracowników pocztowych przy ul. Głogowskiej. Ponadto współpracował z Janem Cieślińskim przy projekcie piętnastokondygnacyjnego wieżowca przy pi. Waryńskiego wPoznaniu oraz hotelu "Merkury" w Poznaniu. Z dalszych projektów budynków użyteczności publicznej wymienić należy: Muzeum Rzemiosł Artystycznych na wzgórzu Przemysława w Poznaniu, hotel komfortowy na 230 łóżek (projekt konkursowy), hotel na 200 łóżek dla pracowników Przedsiębiorstwa Robót Kolejowych w Poznaniu, budynek dydaktyczno-laboratoryjny Wydziału Melioracji Rolnej w Poznaniu. Ponadto opracował w zespole plany zagospodarowania przestrzennego osiedli mieszkaniowych w Lesznie i Gorzowie. Od kilku lat współpracuje z mgr inż. arch. Jerzym Liśniewiczem przy projekcie i realizacji zespołu administracyjno-handlowego "Centrum" w Poznaniu. Ostatnio w ramach pracowni dla służby zdrowia, kierowanej przez mgr inż. arch. Henryka Marcinkowskiego, opracował w zespole kompleks budynków Przychodni Okręgowej Polskich Kolei Państwowych i związany z tym plan zagospodarowania nowoczesnego centrum komunikacyjnego rejonu przydworcowego w Poznaniu. Mgr. inż. arch. Zygmunt Waschko jest członkiem Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa oraz aktywnym członkiem Stowarzyszenia Architektów Polskich, w którym w latach 1959-1963 pełnił funkcję sekretarza zarządu oddziału poznańskiego. W ramach działalności w Stowarzyszeniu Architektów Polskich opracował zespołowo założenia projektowe do konkursu na rozbudowę i przebudowę Muzeum Narodowego oraz budynku Dyrekcji Poczt i Telekomunikacji w Poznaniu.

Za całokształt działalności zawodowej z zakresu projektowania budownictwa szpitalnego, mieszkaniowego, administracyjnego, hotelowego, obiektów kultury i szkolnictwa wyższego oraz urbanistyki otrzymał w, 1968 r. Odznakę Honorową Miasta Poznania. W 1969 r. mgr inż. arch. Zygmunt Waschko delegowany został do Ghany z ramienia Przedsiębiorstwa Handlu Zagranicznego (Polservice) jako specjalista do spraw projektowania budownictwa.

Alfred Laboga

ZESPOŁOWA NAGRODA BUDOWNICTWA I ARCHITEKTURY za wieloletnią, wyroznla}ącą się działalność zawodową i racjonalizatorską w dziedzinie budowy i konserwacji dróg i mostów lokalnych województwa poznańskiego, przyznana zespołowi pracowników inżynieryjno-technicznych Wydziału Komunikacji Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu w składzie: inż. Andrzej Zielaskowski, inż. Józef Gwiaździński, mgr inż. Janusz Szostak, inż. Zenon Nettmann i Florian Piusko tai-1

Laureaci nagród

Od 1945 r. największym problemem na drogach lokalnych, stanowiących 72% całej sieci drogowej województwa poznańskiego, były drewniane mosty, które zniszczone czasem bądź wskutek działań wojennych, posiadały ograniczoną nośność i praktycznie utrudniały mechanizowanie rolnictwa. W latach 1952 - 1960 wybudowano 59 nowych mostów o łącznej długości 951 mb., zużywając na to 16 tys. m 3 drewna. Należało znaleźć tani, szybki, organizacyjnie sprawny i technicznie bezpieczny sposób rozwiązania likwidacji mostów drewnianych. Zespół pod kierunkiem inż. Andrzeja Zielaskowskiego opracował w 1959 r. program przebudowy mostów drewnianych na mosty stałe. W okresie dziesięciu lat zmieniono radykalnie stan techniczny mostów na drogach lokalnych. W tym celu w Kaliszu i Wągrowcu wybudowano w latach 1961 -1963 duże zakłady produkcyjne, które, jako pomocnicze gospodarstwa drogowe Wydziału Komunikacji Prezydium Wojewódzkiej Rady N arodowej, rozpoczęły produkcję prefabrykowanych elementów mostowych, wykonanych w oparciu o opracowaną we własnym zakresie, powtarzalną, pierwszą w kraju dokumentację mostu prefabrykowanego. W latach 1962 - 1968 pomocnicze gospodarstwa drogowe wyprodukowały 38 200 m 3 żelbetowych elementów mostowych. Wybudowano 723 obiekty mostowe o łącznej długości 3307 mb., uzyskując oszczędność 77 min zł w stosunku do kosztów wykonania wg metody tradycyjnej.

Zespół zajął się możliwościami wykorzystania żużla wielkopiecowego dla potrzeb budownictwa drogowego i uruchomił eksploatację zasobów, zastępując w ten sposób deficytowy surowiec, jakim jest materiał kamienny. W latach 1965 - 1968 wybudowano w Wielkopolsce wyłącznie z żużla wielkopiecowego ponad 1000 km twardych dróg lokalnych oraz użyto po raz pierwszy żużel wielkopiecowy jako kruszywo do mas bitumicznych otaczanych na gorąco, co pozwoliło w latach 1967 - 1968 ułożyć 480 km dywaników bitumicznych na gorąco. Zastosowanie żużla wielkopiecowego dało ogółem 64 min zł oszczędności tylko na materiałach do budowy dróg.

INŻ. JOZEF GWIAZDZINSKI Urodził się 26 stycznia 1913 r. w Kaliszu, w rodzinie robotnika Jana Gwiaździńskiego i jego żony Stanisławy z domu Jasińskiej. Początkowo naukę pobierał w domu. We wrześniu 1924 r. został przyjęty do Państwowego Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w Kaliszu, które ukończył świadectwem dojrzałości w czerwcu 1932 r. W tym samym roku wstąpił jako ochotnik do Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu. Po ukończeniu służby czynnej otrzymał z dniem 1 września 1933 r. pracę w Powiatowym Zarządzie Drogowym w Kaliszu i tam pracował jako technik budowy do czasu napaści hitlerowskiej na Polskę w 1939 r. Będąc oficerem 25. Pułku Artylerii Lekkiej w Kaliszu, wspierającego 60. Pułk Piechoty z Ostrowa Wlkp., brał udział w walce z wrogiem do momentu kapitulacji Warszawy i dostał się do niewoli niemieckiej. Jako jeniec wojenny przebywał w oficerskich obozach, m. in. w Woldenbergu, do 25 stycznia 1945 r. Po wyzwoleniu Polski podjął ponownie pracę w Powiatowym Zarządzie Drogowym w Kaliszu. Ukończył Liceum Drogowe w Poznaniu i rozpoczął studia na Akademii Górniczej w Krakowie, które przerwał po śmierci ojca. Od 1 listopada 1950 r. pracował kolejno w Zjednoczeniu Budownictwa Miejskiego Nr 2 w Poznaniu jako kierownik budowy, a od 1 stycznia 1951 r. w Wydziale Komunikacji Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu jako technik budowlany a później jako starszy referent dokumentacji. Od 1 stycznia 1954 r. inż. Józef Gwiaździński objął stanowisko kierownika sekcji dróg publicznych w Rejonie Eksploatacji Dróg Publicznych w Kaliszu.

W latach 1950 - 1954 ukończył wyższe studia na Wydziale Budownictwa Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej w Poznaniu, uzyskując stopień inżyniera budownictwa. Po studiach, l stycznia 1955 r. rozpoczął pracę w Zjednoczeniu Budownictwa Mieszkaniowego Nr 1 w Kaliszu w charakterze kierownika budowy. Z dniem 1 stycznia 1956 r. wrócił do resortu komunikacji, obejmując stanowisko kierownika Wydziału Komunikacji Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Kaliszu. Z chwilą utworzenia Powiatowych Zarządów Dróg Lokalnych, inż. Józef Gwiaździński z dniem 1 lipca 1963 r. został powołany na stanowisko kierownika Powiatowego Zarządu Dróg Lokalnych w Kaliszu, które piastuje po dzień dzisiejszy. Jest członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej od 15 grudnia 1948 r. Sprawował różne funkcje partyjne w organizacji podstawowej, był działaczem Rady Zakładowej. Od 1963 r. jest przewodniczącym Koła Zakładowego Nr 49 Naczelnej Organizacji Technicznej w Kaliszu. W latach 1957 - 1960 był członkiem Komisji Komunikacji Wojewódzkiej Rady Narodowej. Za zasługi w pracy zawodowej i społecznej został udekorowany Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1961), Odznaką Honorową "Za zasługi w rozwoju województwa poznańskiego" (1963) i Medalem Tysiąclecia (1967).

INŻ. ZENON NETTMANN

Urodził się dnia 29 listopada 1932 r. w Poznaniu, w rodzinie ślusarza Zakładów Przemysłu Metalowego "H. Cegielski" Antoniego N ettmanna i jego żony Stanisławy z domu Czeszak. W latach okupacji 1939 -1945 przebywał w Poznaniu. Po wyzwoleniu ukończył szkołę podstawową, a następnie Technikum Geodezyjno-Drogowe. 1 września 1952 r. rozpoczął pracę w Wydziale Komunikacji Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej i awansował na różnych stanowiskach technicznych. Obecnie jest kierownikiem Oddziału Dróg. Pracując zawodowo ukończył w 1957 r. studia na Politechnice Poznańskiej. W czasie nauki w Technikum Geodezyjno- Drogowym należał do Związku Młodzieży Polskiej. W 1963 r. wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, od r. 1968 pełni funkcje II sekretarza VI Oddziałowej Organizacji Partyjnej przy Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej.

W 1961 r. za zasługi w pracy zawodowej i społecznej został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, a w r. 1965 odznaką honorową "Za zasługi w rozwoju wojewódzwa poznańskiego' * .

Laureaci nagród

FLORIAN PLUSKOTA

Urodził się 30 października 1931 r. w Przyprostyni (pow. Nowy Tomyśl) w rodzinie robotnika Leona Pluskoty i jego żony Pelagii z domu Binder. Do 1939 r. mieszkał w Zbąszyniu i tam ukończył pierwszą klasę szkoły powszechnej. W latach okupacji przebywał z rodzicami na pracach przymusowych w Niemczech Po wyzwoleniu powrócił do Zbąszynia. W 1948 ukończył szkołę podstawową, a następnie uczył się na Wydziale Drogowym w Państwowym Liceum Budownictwa w Poznaniu.

W latach nauki w liceum, które po reorganizacji szkolnictwa zawodowego przemianowano na Technikum Drogowe, był przewodniczącym koła Związku Młodzieży Polskiej. W 1952 r. ukończył Państwowe Technikum Drogowe i został skierowany do Rejonu Eksploatacji Dróg Publicznych we Wrocławiu, gdzie przez pięć lat pracował kolejno jako nadzorca dróg i mostów, technik dróg państwowych oraz kierownik sekcji technicznej. W tym czasie podjął studia na Wyższej Szkole Inżynierskiej we Wrocławiu, które przerwał w związku z powołaniem do obowiązkowej służby wojskowej. W 1957 r. na własną prośbę został przeniesiony do pracy w Rejonie Eksploatacji Dróg Publicznych w Nowym Tomyślu na stanowisko st. technika drogowego, a z dniem 1 lutego 1959 r. objął obowiązki kierownika Wydziału Komunikacji Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Wolsztynie. Od dnia 1 lipca 1963 r. został powołany przez Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu na stanowisko kierownika gospodarstwa pomocniczego Wydziału Komunikacji w Wągrowcu. Na własną prośbę uzyskał z dniem 1 stycznia 1966 r. przeniesienie na stanowisko kierownika gospodarstwa pomocniczego Wydziału Komunikacji w Kaliszu, gdzie pracuje do chwili obecnej. W tym okresie w gospodarstwie rozpoczęto przemysłową eksploatację żużla wielkopiecowego jako materiału zastępczego do budowy dróg lokalnych na terenie woj. poznańskiego. Florian Pluskota jest od 1965 r. członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.

W Rejonie Eksploatacji Dróg Publicznych pełnił funkcje sekretarza Rady Zakładowej. Był członkiem Komisji Komunikacji Wojewódzkiej Rady Narodowej w latach 1959 - 1961. W 1964 r. otrzymał Odznakę Honorową "Za zasługi w rozwoju województwa poznańskiego'" .

MGR INZ. JANUSZ SZOSTAK

Urodził się dnia 31 sierpnia 1935 r. w Mosinie (pow. Poznań), w rodzinie technika budowlanego Feliksa Szostaka i jego żony Marii z domu Adamskiej. Po ukończeniu w 1949 r. szkoły podstawowej w Mosinie, rozpoczął naukę w Liceum Ogólnokształcącym Nr 1 im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, którą ukończył maturą w roku 1953. W tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Budownictwa Politechniki Poznańskiej, które ukończył w czerwcu 1959 r., uzyskując na podstawie pracy pl.

Projekt drogi w terenie górskim - łącznie Z obiektami mostowymi tytuł magistra inżyniera komunikacji. Wstępny staż pracy odbył w Rejonie Eksploatacji Dróg Publicznych w Lesznie.

Od 1 czerwca 1960 r. rozpoczął pracę w Wydziale Komunikacji Prezydium Wojewódzkiej Rady N arodowej na stanowisku st. inżyniera w Oddziale Dróg Lokalnych. Od 1 lutego 1969 r. pracuje na stanowisku kierownika Zarządu Gospodarstw Pomocniczych Wydziału Komunikacji. Od 1962 r. pracuje społecznie w Zarządzie Sekcji Drogowej Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Komunikacji Naczelnej Organizacji Technicznej.

Z ramienia tej organizacji przebywał w 1966 r.

w Czechosłowacji. Od 1967 r. jest stałym członkiem Komisji Kwalifikacyjnej, powołanej przez ministra Komunikacji do spraw uprawnień budownictwa specjalnego w zakresie dróg i mostów drogowych. W 1967 r. został odznaczony Odznaką Honorową "Za zasługi w rozwoju województwa poznańskiego" .

INŻ. ANDRZEJ ZIELASKOWSKI

Urodził się dnia 22 października 1930 r. w Poznaniu w rodzinie robotnika Gazowni Miejskiej Stefana Zielaskowskiego i jego żony Moniki z domu Rochowiak. W latach okupacji, od dwunastego roku życia, pracował w Poznaniu jako goniec w redakcji niemieckiego dziennika. W 1945 r., po wyzwoleniu Poznania, ukończył szóstą klasę szkoły podstawowej. Do 1949 r. ukończył dziesiątą klasę Gimnazjum Ogólnokształcącego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu. Z powodu trudnych warunków materialnych rozpoczął w 1950 r. pracę zarobkową jako robotnik Poznańskiego Przedsiębiorstwa Robót Kanalizacyjnych, kontynuując jednocześnie naukę w Wieczorowym Technikum Drogowym.

Po maturze w 1952 r. rozpoczął pracę w Wydziale Komunikacji Prezydium Wojewódzkiej Rady N arodowej w Poznaniu jako technik drogowy.

W 1953 r. rozpoczął studia wieczorowe na Wydziale Budownictwa Politechniki Poznańskiej, które ukończył w 1957 r., uzyskując tytuł inżyniera komunikacji. Od 1960 r. sprawuje funkcje zastępcy kierownika Wydziału Komunikacji. Od wczesnej młodości był aktywnym członkiem Związku Harcerstwa Polskiego, Związku Walki Młodych, Związku Młodzieży Polskiej i Związku Młodzieży Socjalistycznej. W 1955 r. wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Wielokrotnie sprawował różne funkcje partyjne. Za zasługi w pracy zawodowej i społecznej udekorowany został Srebrnym (1961) i Złotym Krzyżem Zasługi (1968), Odznaką Honorową "Za zasługi w rozwoju województwa poznańskiego" oraz Odznaką Tysiąclecia.

Tadeusz Orlik