LAUREACI NAGRÓD MIASTA POZNANIA I WOJEWÓDZTWA POZNAŃSKIEGO ZA ROK 1965 (dokończenie)

Kronika Miasta Poznania: kwartalnik poświęcony problematyce współczesnego Poznania 1966.10/12 R.34 Nr4

Czas czytania: ok. 10 min.

ZESPOŁOWA NAGRODA TECHNICZNO-PRZEMYSŁOWAza osiągnięcia w budowie Kopalni Odkrywkowej "Kazimierz" przYznana zespołowi Kopalni Węgla Brunatnego w Koninie w składzie: mgr inż. Kazimierz Bielawski, Edward Crauman, Zygmunt Hofman, LudvHk Mąka, Bolesław Nowakowski, Romuald Piasecki i Józef Wawrzyniak

Zespół pod kierunkiem mgra inż. Kazimierza Bielawskiego przyczynił się wybitnie do skrócenia o blisko rok budowy Kopalni Odkrywkowej "Kazimierz". Dzięki temu m. in. kopalnia zamiast w ostatnim kwartale 1966 r. oddana została do użytku 27 XI 1965 r. Zasługą mgra inż. Kazimierza Bielawskiego jest opanowanie zjawisk zagrożeń wodnych występujących w pierwszym najtrudniejszym okresie budowy. Nadsztygar Bolesław Nowakowski w czasie częstych przerywów spągu i wypływów kurzawki wyróżniał się odwagą, pomysłowością i poświęceniem, Zygmunt Hofman przodował przy głębieniu szybu nr 1, wykonaniu podszybia, komory pomp oraz głównych i rejonowych tam bezpieczeństwa. Józef Wawrzyniak przyczynił się do przedterminowego ukończenia montażu pompowni pomocniczej i głównej. Edward Grauman wyróżniał się przy wykonaniu wyrobisk kapitalnych szybu nr 1 oraz przy chodnikach odwadniających szybu Nr 2. Romuald Piasecki przyczynił się do przedterminowego oddania ważnych dla Kopalni urządzeń już 3 XI 1964 r. Ludwik Mąka przodował w obsłudze koparek wieloczynnościowych.

MGR INŻ. KAZIMIERZ BIELAWSKI

Urodził się 10 lutego 1924 r. w Kębowie pow. Wo1sztyn, w rodzinie młynarza Józefa Bielawskiego i jego żony Władysławy Stawskiej. W rodzinnej wsi uczęszczał do szkoły podstawowej i ukończył ją w 1938 r. W ostatnim roku II wojny światowej pracował przy budowie okopów k. Włocławka, skąd powrócił w marcu 1945 r.

W roku 1950 Kazimierz Bielawski - członek Związku Młodzieży Polskiej - zapisał się na Uniwersyteckie Studium Przygotowawcze w Poznaniu, które ukończył w 1952 r. Ze studium skierowany został na Akademię Górniczo-Hutnicza w Krakowie, którą ukończył w 1957 r. jako magister inżynier górnictwa odkrywkowego. W kwietniu 1957 r. rozpoczął pracę w Kopalni Węgla Brunatnego w Koninie jako stażysta, a następnie przechodząc kolejno stanowiska sztygara zmianowego i oddziałowego, nadsztygara, kierownika robót górniczych objął w 1961 r. stanowiskoe*

Laureaci nagród

zastępcy naczelnego inżyniera SOWI. Przez pół roku pracował na budowie Kopalni Odkrywkowej "Gosławice" , cały zaś okres na budowie Kopalni Odkrywkowej "Pątnów" i "Kazimierz". W szeregi Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej przyjęty został w maju 1959 r. Wiele pracował społecznie. Od roku 1953 do końca studiów w Komitecie Uczelnianym Zrzeszenia Studentów Polskich w Poznaniu i Krakowie, w Kopalni Węgla Brunatnego "Konin" pracował przez dwa lata jako członek prezydium Rady Robotniczej, a przez ostatnie cztery lata (1961-1965) jako członek egzekutywy Komitetu Zakładowego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od kilku lat jest wykładowcą szkolenia partyjnego. W roku 1966 ukończył Wieczorowy Uniwersytet Mar ksizmu- Lenin izmu.

EDWARD GRAUMAN

Urodził się 19 wrzesnla 1933 r. w Wojciechowie pow. Konin, jako syn Elżbiety Grauman. Do jedenastego roku życia przebywał w domu matki, a następnie uczył się w szkole podstawowej w Wojciechowie. W latach 1945-1950 do osiemnastego roku życia pracował u gospodarzy jako parobek. W roku 1950 rozpoczął pracę w Kopalni Węgla Brunatnego w Koninie i pracował do 1953 r. W latach 1953-1955 przebywał w wojsku, odbywając czynną służbę wojskową. Po powrocie z wojska pracował w skupie owoców i warzyw Centrali Ogrodniczej w Koninie. 9 listopada 1956 rozpoczął ponownie pracę w Kopalni Węgla Brunatnego "Konin", w której pracuje do chwili obecnej jako rębacz przodowy. W czasie budowy Kopalni Odkrywkowej "Kazimierz" Edward Grauman pracował jako rębacz przodowy w oddziale odwodnienia dołowego przy wykonywaniu wyrobisk kapitalnych w szybie Nr 1 oraz przy chodnikach odwadniających w rejonie szybu Nr 2. Dużo czasu poświęca na prace społeczne.

ZYGMUNT HOFMAN

Urodził się 6 marca 1935 r. w Grodźcu pow. Konin, w rodzinie Ignacego Hofmana i jego żony Barbary Kaczmarek. Do roku 1939 przebywał wraz z rodziną w Chodzieży, dokąd przeniósł się ojciec, a w 1940 r. został wraz z rodziną wywieziony w głąb Niemiec, na roboty przymusowe. Przebywał tam do wyzwolenia w 1945 r. W latach 1945-1951 uczęszczał do szkoły podstawowej w Koninie. W roku 1951 zaczął pracować w przemyśle węglowym, początkowo w Przedsiębiorstwie Robót Górniczych w Wałbrzychu, a następnie w Kopalni Węgla Brunatnego "Konin", w której pracuje do chwili obecnej jako rębacz. W czasie budowy Kopalni Odkrywkowej "Kazimierz" Zygmunt Hofman pracował jako rębacz oddziału odwodnienia dołowego. Brał czynny udział przy głębieniu szybu Nr 1, wykonywaniu podszybia, komory pomp oraz głównych i rejonowych tam bezpieczeństwa. W roku 1962 przyjęty został w szeregi Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.

Dzięki swoim wysiłkom i staraniom w pracy stał się wzorowym pracownikiem Kopalni Odkrywkowej "Kazimierz".

LUDWIK MĄKA Urodził się 21 września 1938 r. w Kazimierzu Biskupim pow. Konin, w rodzinie robotnika Tomasza Mąki i jego żony Cecylii We1ka. Od najmłodszych lat i przez całą okupację przebywał z rodzicami w Kazimierzu Biskupim. Do szkoły podstawowej uczęszczał w rodzinnej wsi od 1945 r. do 1951 r.

W roku 1952 rozpoczął naukę w Technikum Ekonomicznym w Słupcy, które ukończył w 1956 r. Pracę w Kopalni Węgla Brunatnego "Konin" rozpoczął 1 kwietnia 1957 r. jako pracownik umysłowy. Po odbyciu obowiązkowej służby wojskowej w latach 19581960 Ludwik Mąka powrócił do pracy w Kopalni Węgla Brunatnego. Pracował jako elektryk w Kopalni Odkrywkowej "Pątnów". Równocześnie zdobywał tytuł robotnika wykwalifikowanego, a następnie zapisał się do Technikum Górniczego dla pracujących, które ukończył w 1965 r. Przy budowie Kopalni Odkrywkowej "Kazimierz" pracował od samego początku jako brygadzista przy budowie szybów. Obecnie pracuje jako elektryk na koparce D-1120.

Był aktywnym członkiem Związku Młodzieży Socjalistycznej. Od r. 1961 jest członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.

BOLESŁAW NOWAKOWSKI

Urodził się 3 grudnia 1931 r. w Inowrocławiu, w rodzinie robotnika Władysława N owakowskiego i jego żony Teresy Zientarskiej. Po śmierci ojca utrzymywała go matka, która w tym czasie pracowała w tamtejszych Zakładach Sodowych. Przed wybuchem wojny w 1939 r. zdołał ukończyć zaledwie jedną klasę szkoły podstawowej. Ponownie zaczął uczęszczać do szkoły dopiero po wyzwoleniu w 1945 r. w Kramsku pow. Konin, dokąd przeniosła się rodzina. Szkołę wieczorową kończy w Kleczewie. W roku 1948 udał się do Bytomia w celu kontynuowania nauki w Zasadniczej Szkole Górniczej. Z początkiem roku szkolnego 1949/50 wstąpił do Technikum Górniczego Nr 2 w Zabrzu, które ukończył w 1953 r. ze specjalnością eksploatacji złóż węglowych. Po jej ukończeniu Bolesław Nowakowski skierowany został do Szkoły Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Szkołę tę ukończył w 1954 r. w stopniu chorążego, po czym przystąpił do pracy w Tarnowskich Górach. Po staraniach w 1955 r. przeniesiony został do pracy w aparacie państwowym w Koninie. 1 lutego 1957 r. zwolnił się na własną prośbę i rozpoczął pracę w Kopalni Węgla Brunatnego "Konin", gdzie pracuje początkowo na stanowisku nadgórnika, a ostatnio na stanowisku nadsztygara górniczego. Jako technik-górnik Bolesław Nowakowski kierował bezpośrednio budową wszystkich szybów Kopalni Odkrywkowej "Kazimierz" oraz pompowni i chodników odwadniających Kopalni Odkrywkowej "Pątnów". W szeregi Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej wstąpił 25 lipca 1957 r. Za osiągnięcia w pracy zawodowej udekorowany został w 1963 r. Srebrnym Krzyżem Zasługi. Jest radnym Miejskiej Rady Narodowej w Kleczewie .

ROMUALD PIASECKI

Urodził się 9 maja 1937 r. w Stryju, w rodzinie kolejarza Michała Piaseckiego i jego żony A1biny Żelaznej. W czasie działań wojennych w 1941 r. ojciec zginął. Po rozpoczęciu nauki w szkole podstawowej, w lipcu 1945 r. repatriował się wraz z matką i starszą siostrą na Śląsk i osiedlił w Gliwicach. W roku 1951 zapisał się do Technikum E1ektryczno- Mechanicznego w Zabrzu, które ukończył w 1954 r. otrzymując świadectwo dojrzałości i dyplom technika-elektryka. Podjętą po ukończeniu Technikum pracę kreślarza w Biurze Projektów Przemysłu Chemicznego w Gliwicach przerwał w 1955 r. zdając egzamin do

Laureaci nagród

Oficerskiej Szkoły Wojsk Technicznych w Zamościu. W roku 1956 podczas redukcji kilku szkół oficerskich przeniesiony został do rezerwy, a następnie rozpoczął pracę w Przedsiębiorstwie Montażu urządzeń Elektrycznych w Katowicach. Z powodu trudnych warunków mieszkaniowo-rodzimnych przeniósł się w 1959 r. do Konina i podjął pracę w Kopalni Węgla Brunatnego "Konin", w której pracuje po dzień dzisiejszy na stanowisku kierownika Oddziału U rządzeń Elektrycznych. Jest aktywnym członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, do roku 1961 przewodniczącym Zarządu Międzyzakładowego Związku Młodzieży Socjalistycznej.

JÓZEF WAWRZYNIAK

Urodził się 7 marca 1935 r. w Morzysławiu pow. Konin, w rodzinie robotnika Jana Wawrzyniaka i jego żony Józef y Białeckiej. Podczas okupacji przebywał wraz z rodzicami w Morzysławiu. W roku 1945 w rodzinnej wsi rozpoczął naukę w szkole podstawowej. W kilka lat po jej ukończeniu zaczął pracować w Powiatowym Przedsiębiorstwie Budowlanym w Koninie w charakterze magazyniera na budowie. Pracę w tym przedsiębiorstwie przerwał w kwietniu 1953 r. W październiku wyjechał do Zasadniczej Szkoły Górniczej w Żarach, w której na ukę ukończył w 1955 r. W grudniu 1955 r. Józef Wawrzyniak został powołany do czynnej służby wojskowej. Będąc w wojsku ukończył Szkołę Podoficerską w stopniu kaprala. Po powrocie do Konina zaczął pracować w Kopalni Węgla Brunatnego "Konin". W roku 1960 ukończył kurs spawania elektrycznego, w tym samym roku zdobył tytuł czeladnika w rzemiośle ślusarskim, a w 1964 r. - mistrza. Obecnie pracuje w Kopalni Odkrywkowej "Kazimierz" jako ślusarz oddziałowy Urządzeń Mechanicznych. W roku 1964 otrzymał Srebrną, a w rok później Złotą Odznakę Przodownika Pracy.

Pod koniec 1965 r. przyjęty został do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.

Jest członkiem Prezydium Rady Robotniczej.

ZESPOŁOWA NAGRODA ROLNICZA za prace naukowo-badawcze w dziedzinie hodowli owiec przyznana zespołowi w składzie: doc. dr Zdzisław Śliwa, mgr Feliks Kaczmarek, mgr Edmund Koza l i mgr Jan Stachowski

Zespół pracowników naukowych Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu pracujący pod kierownictwem doc. dra Zdzisława Śliwy osiągnął poważne sukcesy naukowo- badawcze w dziedzinie owczarstwa. Między innymi 'zespół podjął zakrojone na szeroką skalę prace doświadczalne, zmierzające do wytworzenia i rozpowszechnienia przystosowanej do lokalnych warunków owcy poznańskiej o wełnie krzyżówkowej. Przygotowano także do druku wyczerpującą monografię owcy leszczyń - skiej, która w pracach hodowlanych nad poznańską owcą krzyżówkową była materiałem wyjściowym. Doc. dr Zdzisław Śliwa opublikował w 1965 r. pracę, która obok opisu metod i sposobów doskonalenia owiec leszczyńskich zawiera wyniki uzyskane w pracy hodowlanej. Jest to w literaturze polskiej pierwsza tego rodzaju praca. Obok tego doc. dr Zdzisław Śliwa i jego współpracownicy opublikowali pięć rozpraw i kilka

nascle artykułów naukowych i popularnonaukowych. Uzyskane wyniki potwierdzają założenia teoretyczne. Wyhodowana przez zespół odmiana owiec wyróżnia się znacznie wyższą wydajnością wełny od owcy leszczyńskiej. Ponadto poprawiła się jakość wełny i typ rasowy pogłowia owiec krzyżówkowych.

MGR INŻ. FELIKS KACZMAREK

Urodził się 3 stycznia 1931 r. w Otuszu pow. Nowy Tomyś1, w rodzinie robotnika rolnego Michała Kaczmarka i jego żony Heleny Ćwiertnia. Do roku 1938 przebywał przy rodzicach w miejscu zamieszkania. 1 września 1938 r. zaczął uczęszczać do szkoły podstawowej w Otuszu. Wybuch wojny zmusił go do przerwania nauki. Przez cały okres okupacji (do lutego 1945 r.) pracował w majątku rolnym Otusz.

Po wyzwoleniu uczęszczał do szkoły podstawowej w Otuszu, a później w Buku i ukończył ją w 1948 r. W Technikum Rolniczym w Starym Tomyś1u uczył się w latach 1948-1952. W roku 1952 zapisał się na studia na Wydziale Zootechnicznym Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu. W roku 1956 uzyskał dyplom inżyniera zootechnika i rozpoczął studia II stopnia ze specjalizacji owczarskiej. Studia te ukończył w 1957 T. Napisał pracę magisterską pL Monografia owcy leszczyńskiej w powiecie Kościan. Pracę zawodową mgr inż. Feliks Kaczmarek podjął 1 grudnia 1957 r. w Rolniczym Zakładzie Doświadczalnym Wyższej Szkoły Rolniczej w Złotnikach na stanowisku młodszego asystenta naukowo-technicznego w dziale owczarskim. Opublikował kilka prac i artykułów z dziedziny owczarstwa. 1 lutego 1961 został mianowany starszym asystentem. W szkole średniej i w okresie studiów należał do organizacji młodzieżowych.

Należał do Naukowego Koła Zootechników.

Do Związku Zawodowego Pracowników Rolnych zapisał się 1 listopada 1960 roku. W latach 1964-1965 w okresie jesienno-zimowym brał udział w wieczorowym doszkalaniu pracowników zakładu na robotników kwalifikowanych.

MGR INŻ. EDMUND KOZAL

Urodził się 6 sierpnia 1929 r. w Bugaju pow. Krotoszyn, w rodzinie robotnika Walentego Koza1a i jego żony Pelagii Walczak i tam zamieszkiwał ćfo 1934 r. W latach 1935-1945 przebywał z rodzicami w Kałuszu w woj. stanisławowskim, gdzie ojciec pracował jako górnik w kopalni soli potasowej. W roku 1945, po powrocie rodziców do Wielkopolski, wstąpił do dwuletniej Szkoły Rolniczo-Gospodarczej w Koźmińcu (pow. Pleszew) , którą ukończył jesienią 1947 r.

Od wczesnej młodości zdradzał zainteresowanie naukami przyrodniczymi, toteż po Szkole Rolniczej kontynuował naukę w Państwowym Liceum Rolniczo-Hodowlanym w Środzie W1kp., które ukończył 22 czerwca 1951 r. z tytułem technika-hodowcy.

W latach 1951-1953 pracował zawodowo- jako zootechnik w Okręgowym Zarządzie Państwowych Gospodarstw Rolnych w Gorzowie W1kp., zdobywając przygotowanie praktyczne w rolnictwie i hodowli zwierząt. We wrześniu 1953 r. Edmund Koza1 rozpoczął studia na Wydziale Zootechnicznym Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu. Ukończył je w 1957 r. i po zdaniu egzaminu dyplomowego otrzymał tytuł inzyniera-zooteohnika. Tego samego roku przyjęty został na studia II stopnia, specjalizując się w dziedzinie hodowli owiec.

Laureaci nagród

Pracę magisterską z zakresu owczarstwa wykonał pod kierunkiem doc. dra Zdzi, sława Sliwy w Katedrze Szczegółowej Hodowli Zwierząt. Studia specjalistyczne II istopnia ukończył 13 października 1958 r. tytułem magistra inżyniera zootechnika.

Bezpośrednio po ukończeniu studiów mgr inż. Edmund Koza1 rozpoczął pracę w Katedrze Szczegółowej Hodowli Zwierząt będąc początkowo na etacie inspektora Wielkopolskiego Związku Hodowców Owiec w Poznaniu, a od 1 stycznia 1962 został starszym asystentem. Funkcję tę pełni do chwili obecnej. Wyrazem naukowej działalności w latach 1958-1965 jest współautorstwo w napisaniu pięciu prac naukowych oraz siedem artykułów dotyczących zagadnień owczarskich, jak podniesienie płodności owiec, biologia wzrostu jagniąt, produkcja i eksport skopów. Zajmował się popularyzacją zdobyczy naukowych i udzielaniem porad fachowych rolnikom-hodowcom owiec. W tym celu opublikował ponad 30 artykułów popularnonaukowych w "Poradniku Gospodarskim". Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Zootechnicznego od 1964 r. oraz członkiem Związku Nauczycielstwa Polskiego.

MGR INŻ. JAN STACHOWSKI

U rodził się 10 października 1933 r. w Kowalewie pow. Jarocin z ojca robotnika kolejowego Edwarda i matki Anny z domu Pańczak. Do wybuchu wojny w 1939 r. przebywał przy rodzicach, a w latach okupacji w Szczytnikach pow. Śrem. W czasie okupacji przygotowywał się do pierwszych klas szkoły podstawowej pod nadzorem matki. Toteż w 1945 r. zaczął uczęszczać do 5 klasy w szkole wiejskiej w Robakowie. Pozostałe klasy ukończył w Poznaniu. W roku 1948 przyjęty został do Państwowego Technikum Administracyjno-Handlowego w Poznaniu na wydział Administracyjno-Finansowy. W roku 1951 po tzw. małej maturze przyjęto go na nowo otwarty wydział jajczarsko-drobiarski. Maturę zdobył w 1952 r. W tym samym roku przyjęty został na Wydział Zootechniczny Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu. Dyplom inżyniera uzyskał wiosną 1966 r., a następnie przyjęty został na studia II stopnia. Stopień magistra zootechnika uzyskał w 1957 r. na podstawie pracy pt. Charakterystyka pogłowia owiec chłopskich na terenie pow. Leszno. 1 lipca 1957 r. rozpoczął pracę jako asystent techniczny w Zakładzie Doświadczalnym Brody pow. Nowy Tomyś1, w którym z ramienia Katedry Szczegółowej Hodowli Zwierząt pełni funkcję kierownika doświadczalnej fermy owiec. 1 stycznia 1960 r. mgr inż. Jan Stachowski mianowany został starszym asystentem. Jest współautorem pracy naukowej o owcy polskiej typu owcy poznańskiej oraz innych prac. Prowadzi wykłady i szkolenia w ramach upowszechniania wiedzy rolniczej. W nagrodę za aktywność zawodową był uczestnikiem wycieczki specjalistycznej do Bułgarii w 1965 r.

DOC. DR ZDZISŁAW ŚLIWA U rodził się 17 lutego 1924 r. w Sosnowcu, w rodzinie górnika Wincentego Śliwy i jego żony Marii Sternak. Wszyscy członkowie rodziny byli pracownikami fizycznymi w fabrykach i kopalniach Zagłębia Dąbrowskiego. Do szkoły powszechnej i gimnazjum ogólnokształcącego uczęszczał w Sosnowcu.

Lata okupacji 1939-1945 spędził z rodzicami w Sosnowcu. Od 17 czerwca 1940 r. do 27 stycznia 1945 r. pracował w fabryce rur, żelaza i odlewów "Hu1czyński" (Osthiitte) początkowo w charakterze robotnika niewykwalifikowanego, a następnie jako pomocnik ślusarski.

Powyższy artykuł jest częścią publikacji Kronika Miasta Poznania: kwartalnik poświęcony problematyce współczesnego Poznania 1966.10/12 R.34 Nr4 dostępnej w Wielkopolskiej Bibliotece Cyfrowej dla wszystkich w zakresie dozwolonego użytku. Właścicielem praw jest Wydawnictwo Miejskie w Poznaniu.
Do góry