BOGDAN

Kronika Miasta Poznania: kwartalnik poświęcony problematyce współczesnego Poznania 1964.10/12 R.32 Nr4

Czas czytania: ok. 15 min.

CISZEWSKI

OPERA POZNAŃSKA W SEZONIE 1963/1964

WMAWIAJĄC działalność Państwowej Opery im. Stanisława Moniuszki w seBonie artystycznym 1963/1964, trzeba cofnąć się nieco do ostatnich miesięcy sezonu poprzedniego. Wtedy to bowiem nastąpiła zmiana na stanowisku dyrektora i kierownika artystycznego. Po rezygnacji Zdzisława Górzyńskiego dyrekcję objął Robert Satanowski, dyrektor Filharmonii Poznańskiej. Nie była to jednak tylko kolejna zmiana personalna, jakich w naszym życiu artystycznym jest tak wiele, ale granica odmiennie kształtowanej koncepcji teatru operowego. Zdzisław Górzyński, który stanowiska dyrektora i kierownika artystycznego Opery Poznańskiej przejął po Bierdiajewie, i sprawował je nieprzerwanie cd roku 1954, reprezentował w działalności operowej tendencje do zdecydowanej przewagi czynnika muzycznego. Górzyński, podobnie jak jego poprzednik, to znakomity dyrygent, któremu w równej mierze bliska jest symfonika, jak i muzyka operowa. Stąd też wywodził się wysoki poziom muzyczny spektakli opracowanych przez Górzyńskiego, symfoniczny rozmach partii orkiestralnej, zachowanie właściwych proporcji brzmieniowych między solistami a orkiestrą. Równocześnie jednak wiele zastrzeżeń budziła strona widowiskowa przedstawień: reżyseria, gra aktorska, scenografia w wielu przedstawieniach nosiły piętno dawnych, nie najlepszych tradycji czy też zgoła operowej sztampy. Zdecydowanie ujemnym objawem była niewielka ilość premier, z czym wiązała się niska aktywność artystyczna zespołu. Robert Satanowski reprezentuje inną koncepcję teatru operowego. Tę koncepcję charakteryzują najlepiej słowa deklaracji programowej, zamieszczonej w programie opery Eros i Psyche Róż y c k i e g o :

. . . . .naszym ideałem Jest żywy teatr opery: wprawiony w rytm współczesności, wyczulony na zjawiska postępu w sztuce, respektujący najwyższe wartości i najcelniejsze zdobycze teatru, muzyki, poezji, malarstwa i tańca, bliski mentalności człowieka drugiej połowy XX wieku, bliski założeniom polityki kulturalnej kraju, w którym żyjemy, i aspiracjom kulturalnym miasta, które jest siedzibą tegoż właśnie żywego teatru opery, widzianego przez nas w perspektywie jutra. "Stąd, logiczną koleją rzeczy, wypływają dalsze już, praktyczne konsekwencje. Nie pogoń za doraźnymi ambicjami dyktuje nam bardziej efektowne, zaś pozorny brak ambicji - mniej efektowne pozycje repertuarowe. Skoro ma to być żywy teatr opery, nic co muzyczne i teatralne nie może mu być obce. Tak np. cenimy sobie wysoce «żelazny repertuar operowy» l absolutnie nie zamierzamy zeń rezygnować. Tak samo z dzieł współczesnych. Wszystko we właściwych proporcjach, ale też i wszystko w kategoriach nowoczesnego teatru.

"Sprzeczność? - Zaledwie pozorna. Albowiem diametralnie różne prawa rządzące sceną i koncertową estradą w tym pierwszym przypadku pozwalają nam rozpatrywać każde dzieło w kategoriach nowoczesnego teatru bez względu na technikę, jaką dzieło to zostało napisane [. 00] A u t e n t y z m przeżyć - czy jak kto woli: doznań estetycznych - to, bodajże, najpewniejsza forma obrony teatru operowego przed jego własną karykaturą".

Czy założenia sprecyzowane w przytoczonych tu fragmentach deklaracji programowej zostały zrealizowane?

Bogdan Ciszewski

J eden sezon to zbyt krótki okres, aby stworzyć nowoczesny teatr operowy. Osiągnięcia berlińskiej Opery Komicznej Waltera Felsensteina, nowy kształt sceniczny wagnerowskich dramatów muzycznych w Bayreuth, sukcesy inscenizacyjne Bronisława Ilorowicza .......... wszystko to wymagało wielu lat doświadczeń, licznych eksperymentów i przezwyciężenia goryczy częstych niepowodzeń. Sezon 1963/1964 Opery Poznańskiej określić można bez wahania jako okres dobrego, wiele obiecującego startu. Robert Satanowski podjął przede wszystkim kroki zmierzające do skompletowania zespołów Opery. Zaangażował licznych solistów, wzmocnił orkiestrę i balet. Te posunięcia organizacyjne szły w parze ze wzmożoną działalnością artystyczną. ZwiękReżyser Maryna Broniewska szyła się przede wszystkim liczba premier, co było odpowiedzią na postulaty często wysuwane w latach poprzednich pod adresem dyrekcji Opery. Sezon zainaugurowany został otwarty dnia 8 września 1'963 r. przedstawieniem Cyrulika sewilskiego (była to inscenizacja przygotowana w ostatnich tygodniach sezonu 1962/1963 r., a pierwsze przedstawienie odbyło się w lipcu 1963 r.), a następnie kolejno wystawiono: Erosa i Psyche Róż y c k i e g o, Zemstę nietoperza Jana S t r a u s s a , Pozwólcie nam zrobić operę B r i t t e n a i. wieczór baletów: Valses nobles et sentimentales, La Valse R a vel a, Historię żołnierza S t r a w i n - s k i e g o , Błękitną rapsodię G e r s h w i n a . Wybór pozycji, jakimi wzbogacony został w ubiegłym sezonie repertuar Opery Poznańskiej, jest znamienny w świetle nowej linii programowej Roberta Satanowskiego. W dotychczasowym repertuarze przeważały zdecydowanie opery z drugiej połowy XIX wieku, o tematyce tragicznej. Przyczyniało się to niewątpliwie do ograniczenia możliwości artystycznej ekspansji Opery Poznańskiej. W repertuarze opartym na nowych założeniach, różniących się znacznie od dotąd stosowanych, uwzględniła Opera Poznańska operę komiczną (Cyrulik sewilski, Zemsta nietoperza), zwróciła się do młodzieży i dzieci (widowisko operowe Brittena), wprowadziła do programu cenną, a niesłusznie zapomnianą operę polskiego kompozytora Eros i Psyche, wreszcie sięgnęła śmiało do klasyki współczesności (Ravel, Strawiński) . Tak wszechstronny repertuar nie mógł nie wywrzeć korzystnego wpływu na frekwencję. Szczególnym powodzeniem cieszyła się Zemsta nietoperza, ale i adresowana do młodocianych słuchaczy opera Brittena przyciągała tłumy publiczności. Cyrulik sewilski, którego spektakl otworzył sezon, był opracowany reżysersko przez Jana Maciejowskiego, znanego jako interesującego reżysera teatrów dramatycznych. Maciejowski tak określił swoją .koncepcję Cyrulika:

" . .. aby cały blask muzyki Rossiniego wydobyć - jej lekkość i żywość - jej radosne igraszki, trzeba znaleźć ich odpowiednik w sytuacjach scenicznych, samym śpiewem i muzyką na scenie tego załatwić się nie da. Opera buffo na pewno w komedii deI' arte miała swe odpowiedniki. Tam Figaro był Arlekinem, Rozyna - Colombiną, a Barto lo - Pantalonem. Miejscem akcji - dom na rynku. Spróbowaliśmy sięgnąć do tych wzorów, spróbowaliśmy zobaczyć naszego Cyru Wca w ruchu, w całej żywości jego muzyki, nie wstydząc się chwytów grubych i ostrych, grając na meblach i pod nimi. Próbowaliśmy znaleźć dla śpiewu odpowiednik w ruchu i przeciwnie".

Błyskotliwe, przepojone beztroską wesołością przedstawienie Cyrulika sewilskiego było do brym początkiem sezonu i nowego etapu w pracy Opery Im. Stanisława Moniuszki.

Już wkrótce po inauguracji sezonu, w dniu 16 listopada 1963 r., odbyła się następna premiera opery Ludomira Różyckiego Eros i Psyche, bodaj najcenniejszego dzieła z bogatej spuścizny scenicznej kompozytora. Była ona pięknym uczczeniem dziesiątej rocznicy śmierci kompozytora. Twórczość Różyckiego niesłusznie spychana była na miejsca drugoplanowe. Fascynacja najnowszymi kierunkami twórczości muzycznej sprawiła, iż utwory Różyckiego traktowane były jako spóźniony epigonizm. Ich sporadyczne pojawianie się w programach koncertowych i operowych nie zmieniło przykrego faktu niedoceniania twórczości jednego z czołowych polskich kompozytorów. Napisana w latach 1913-"'1914 opera Eros 2 Psyche odniosła na wrocławskiej prapremierze znaczny sukces i była wystawiana następnie na scenach w Mannheimie, Bremie i Stuttgarcie, po czym wystawiono ją w Polsce (Warszawa i Poznań) w okresie międzywojennym. Później jednak zapomniano o czołowym dziele Ludomira Różyckiego i dopiero inscenizacja poznańska jest wybitnym przyczynkiem do rehabilitacji tego pięknego dzieła. Sceniczna realizacja Erosa przygotowana była bardzo starannie. Kierownictwo muzyczne należało do Roberta Satanowskiego, który atronę muzyczną spektaklu przygotował z precyzją godną wytrawnego dyrygenta operowego. Reżyser Maryna Broniewska zdecydowała się na maksymalną teatralizację Erosa. Wyrażało się to w symetrycznym usytuowaniu grup solistów i chóru, w wyeliminowaniu u wykonawców takiego sposobu zachowania się na scenie, k'óry wiąże się z "naturalistycznym" odtwarzaniem roli, w daleko posuniętej stylizacji każdego niemal kroku i gestu. Warto podkreślić zwartość przedstawienia; sceny obrazujące wędrówki Erosa i arkadyjskiej królewny poprzez epoki następują bezpośrednio po sobie (w całym spektaklu jest tylko jedna przerwa), co przyczynia się do utrzymania ciągłości i żywego tempa. Mocnym punktem poznańskiej dzieło Stanisława Bąkowskiego, ślająca nastrój poszczególnych scen, część spektaklu.

Reżyser Jan Maciejowskiinscenizacji Erosa i Psyche jest scenografia stwarzająca trafnie ramy widowiska, podkrebardzo funkcjonalna - stanowiąca integralną

Bogdan Ciszewski

Trzy niezwykle trudne czołowe role znalazły dobrych odtwórców w osobach: Alicji Dankowskiej (Psyche), Stanisława Romańskiego (Eros) i Władysława Mlaczewskiego (B/aks). Warto zaznaczyć, że od wystawienia Erosa i Psyche począwszy każda premiera Opery Poznańskiej przygotowywana jest w dwóch obsadach.

31 grudnia 1963 r. odbyła się nasitępna premiera. Wystawiono Zemstę nietoperza Jana S t r a u s s a Wystawienie tego Ul, .wora nie wymaga chyba usprawiedliwienia; jest ono podyktowane psychologicznie uzasadnioną potrzebą rozrywki i odprężenia. Zemsta nietoperza jest swego rodzaju arcydziełem. Ta prawdziwie klasyczna, najbardziej "wiedeńska" operetka Jana Straussa bardzo bliska jest w formie operze komicznej i nic też dziwnego, że trafia często na sceny operowe. Mistrzowskie jej inscenizacje przygotowali tak wielcy artyści, jak Walter Felsenstein i Herbert von Karajan. Zemsta nietoperza była w Poznaniu już wielokrotnie wystawiana, ostatnio na scenie Opereki Poznańskiej. Opera, dysponując w przeciwieństwie do Operetki sceną o dużej przestrzeni, a także licznymi, dobrze przygotowanymi zespołami (soliści, orkiestra, chór, balet), mogła stworzyć widowisko pełne rozmachu,- feeryczne, barwne. Soliści (wśród których słowa szczególnego uznania należą się

Ludomir Różycki: Eros i Psyche. Kierownictwo muzyczne: Robert Satanowski, reżyseria: Maryna Broniewska, scenografia: Stanisław Bąkowski, choreografia: Conrad Drzewiecki, dramaturgia: Lech Terpiłowski. Na zdjęciu: Obraz I od lewej: Alicja Dankowska (Psyche), Alina Chocieszyńska (Kallone), Lubomira Hankiewicz (Melika), Anna Wolanowska (Hagne), Irena Lubomirska (Hedone) i Irena Winiarska (Arete)

T7

J ohann Strauss: Zemsta nietoperza. Kierownictwo muzyczne: Robert Satanowski, reżyseria: Danuta Baduszkowe, scenografia: J anusz Warpechowski, choreografia: Conrad Drzewiecki, dramaturgia: Lech Terpiłowsiki. Na zdjęciu: scena z aktu I. Krystyna Pakulska (Adela) i Stanisław Romański (Gabriel von Eisenstein)

Krystynie Pakulskiej) przyswoili sobie - poza nielicznymi wyjątkami - styl przedstawienia, tak bardzo odbiegający od dotychczasowej praktyki scenicznej. Zemstą nietoperza, reżyserowaną przez Danutę Baduszkową, a muzycznie opracowaną przez Roberta Satanowskiego, przyjęła publiczność poznańska bardzo życzliwie Dowodem: 40 przedstawień do końca sezonu przy niezmiennie licznej frekwencji. N astępną premierą (29 lutego 1964 r.) by to widowisko operowe Pozwólcie nam zrobić operę, czyli Mały kominiarczyk najwybitniejszego kompozytora współczesnej Anglii, Benjamina B r i t t e n a. Jako polska prapremiera dzieła było to wydarzenie o znaczeniu wykraczającym poza ramy lokalne. Britten uważany jest bowiem za pierwszego od czasów Purcella kompozytora angielskiego, który uzyskał znaczenie światowe. Zawdzięcza to w dużej mierze twórczości operowej, a zwłaszcza swemu czołowemu dziełu - operze Peter Grim.es (wystawianej również w Polsce - w Operze Bałtyckiej). Widowisko operowe Pozwólcie nam zrobić operą, dla którego impulsem twórczym były względy dydaktyczne, należy jednak do mniej znanych dzieł scenicznych Brittena. Kompozytor Małego kominiarczyka (tak bowiem brzmi drugi tytuł realizowanego przez Operę Poznańską widowiska) podjął się tego, co zwykle określamy jako upowszechnianie czy też popularyzowanie sztuki operowej. Pragnął wprowadzić młodych słuchaczy w tajniki powstawania

Bogdan Ciszewski

Benjamin Britten: Pozwólcie nam zrobić operą, czyli Mały kominiarczYk. (Let's Make an Opera - "TE,e Little Sweep'') widowisko operowe dla młodych, starszych i najstarszych.

Kierownik muzyczny: Mieczysław Dondajewski, reżyseria: Jerzy Sergiusz Adamczewski i Irena Maślińska, scenografia: Zbigniew Bednarowicz, dramaturgia: Lech Terpiłowski. Na zdjęciu: scena finałowaopery. W rezultacie powstało widowisko (trudno tutaj użyć tradycyjnej nazwy: opera) o dużych walorach wychowawczych, pełne uroku, a nawet wzruszające. Fabuła Małego kominiarczyka jest bardzo prosta: kompozytor, uproszony przez gromadkę dzieci, postanawia napisać dla nich operę. Powstawanie libretta i m uzyki oraz próby poszczególnych scen stanowią treść I i II aktu, III akt to miniaturowa opera. Przebieg jej stanowią perypetie kominiarczyka. W realizacji Kominiarczyka - poza solistami Opery im. Stanisława Moniuszki - uczestniczy dzieci z Podstawowej Szkoły Muzycznej im. H. Wieniawskiego. Grają one z przejęciem, są zdyscyplinowane i dobrze przygotowane do udziału w przedstawieniu. Reżyserem widowiska operowego Brittena był Jerzy Sergiusz Adamczewski, kierownictwo muzyczne należało do Mieczysława Dondajewskiego. Pod koniec sezonu, 25 kwietnia 1'964 r. Opera wystąpiła z frapującą premierą - trzyczęściowym wieczorem baletowym. Wystawiono: Ra vel a Valses nobles et sen tim en lales i La Valse, S t r a w i ń s k i e g o Historią żołnierza i G e r s h w i n a Błękitna, rapsodią. Trzy diametralnie różne utwory i trzy odrębne interpretacje choreograficzne. Ravelowski La Valse, połączony w jedną całość z wcześniej napisanym cyklem Valses nobles et sentimentales, podobnie jak w układzie choreograficznym sławnego Balanchine'a, był poematem tanecznym o dramatycznym przebiegu i silnym napięciu, znamionującym poszczególne sceny. Choreograf Conrad Drzewiecki poddał

się bez reszty sugestii kompozytora, którego zdaniem La Valse to "wirujące kłębowisko, fantastyczne i groźne". Nie zawsze wprawdzie układ choreograficzny jest czytelny, niemniej jednak posępna ekspresja sceny końcowej wywiera silne wrażenie. N a podkreślenie zasługuje prawdziwie mistrzowska scenografia Krzysztofa Pankiewicza.

Drugą pozycją wieczoru była Historia żołnierza. W twórczości Strawińskiego zajmuje Historia miejsce zupełnie odrębne. Nie pozostaje w żadnym związku z nurtem folklorystycznym (reprezentowanym przez Petruszkę i Wesele), neoklasycznym bPu lcin ella, Orfeusz) ani wreszcie z "nowym" Strawińskim, skłaniającym się ku dodekafonii. Wielki kompozytor napisał tę osobliwą Historią żołnierza do czytania, grania i Itańczenia dla wędrownego teatrzyku. Stąd wywodzi się jej kameralny charakter (nip. miejsce orkiestry zajmuje siedmioosobowy zespół instrumentalistów). Strawiński postawił tutaj wykonawcom wysokie wymagania. Można z satysfakcją stwierdzić, że wykonawcy wywiązali się dobrze z trudnego zadania. Dobrze spisali się też instrumentaliści w swoich trudnych, wirtuozowsko nakreślonych partiach, nie bez powodu mówi się przecież, że Historia żołnierza to koncert siedmiu solowych instrumentów. Ruch sceniczny i choreografia wynikały z wnikliwie odczytanej partytury, były istonie jej obrazem. N aj silniej szy oddźwięk wśród publiczności wzbudziła popularna rapsodia G e r s h w i n a. Podstawą układu choreograficznego było w tym przedstawione w groteskowej formie współzawodnictwo dwóch grup z których jedna tańczy w stylu (klasycznym, a druga w nowoczesnym.

Błękitną wypadku tancerzy,

Maurice Ravel: Valses nobles et sentimentales oraz La Valse. Na zdjęciu: Olga Sawicka, Barbara Karczmarewicz i Edward Pokross

Bogdan Ciszewski

Maurice Ravel: Valses nobles et sen timen tales oraz La Valse.

czne: Robert Satanowski, choreografia: Conrad Drzewiecki, Pankiewicz. Na zdjęciu: Scena zbiorowa

Kierownictwo muzyscenografia: Krzysztof

W sumie wieczór baletowy był poważnym sukcesem Opery. Wprowadził do programu pozycje o wysokiej wartości muzycznej (szczególnie utworów Ravela i Strawińekiego), wzbudził zainteresowanie niebanalnymi układami choreograficznymi, a że wywołał kontrowersje i polemiki - to tym bardziej świadczy, że jest głosem w wielkiej dyskusji nad drogami rozwojowymi sztuki baletowej. 'Zasługą przygotowania baletów dzielą się: Robert Satanowski (kierownictwo muzyczne), Conrad Drzewiecki (choreografia), Krzysztof Pankiewicz (scenografia) oraz Krystyna Meissner (inscenizacja i reżyseria Historii żołnierza). Poza premierami w sezonie 1963/1964 wystawiano też szereg oper przygotowanych jeszcze w latach poprzednich. Polską twórczość reprezentowały dzieła "ojca opery narodowej" Stanisława M o n i u s z k i Halka i Straszny dwór oraz jedyna opera P a d e r e w s k i e g o Manru. Wystawiano też trzy wielkie dzieła kompozytorów rosyjskich: Kniazia Igora B o r o d i n a, Borysa Godvnowa M u s o r g - s k i e g o i Eugeniusza Oniegina C z aj k o w s k i e g o. Nie brakowało oczywiście w programach nazwisk Ve r d i e g o (Aida, Bal maskowy, Otello, Rigolettó, Travia ta) i P u c c i n i e g o (Tosca, Cyganeria, Madame Butteifly). Powodzenie towarzyszyło spektaklom Fausta i Carmen. Wystawiany był też balet P rok o - f i e w a Romeo i Julia. Z niezbyt częstych występów gościnnych wymienić trzeba dwa: wybitnej, europejskiej klasy mezzosopranistki rumuńskiej Zenaidy Pally (tytułowa rola Carmen) oraz szwajcarskiego dyrygenta Jean - Marie Aubersonawystępyzespołów,solistówdyrygentów

GOŚCINNE WYSTĘPY ZESPOŁÓW, SOLISTÓW I DYRYGENTÓW KRAJOWYCH I ZAGRANICZNYCH NA SCENIE OPERY POZNAŃSKIEJ W LATACH 1945-1960

A. Gościnne występy krajowe

7 8 IV - "Wieczór Artystyczny". Wykonawcy: Hanka Dobrzanka, Maria Janowska, Krystyna Kassowna, Emma Szabrańska, Bolesław Horski, Marian Mirski, Zygmunt Mariański, Bronisław Mikołajczak, Stanisław Strugarek, Ludwik Sulikowski, Tadeusz Szulc, Stanisław Winiecki. Chór i orkiestra pod dyrekcją Mariana Szczęsnowskiego. 22 IV "Wielki Koncert". Wykonawcy: Helena Stroińska-Doruchowa (śpiew), Franciszek Łukasiewicz (fortepian), Józef Madeja (klarnet), Hieronim Szperka (akomp.).

26 IV - "Wieczór Artystyczny", (powtórzony 27 i 29 IV) realizatorzy: Marian Szczęsnowski (kierownictwo muzyczne). Wykonawcy: Hanna Dobrzanka, Zofia Fedyczkowska, Maria Janowska - Kopczyńska, Stanisława Selmówna, Emma Szabrańska, Bolesław Horski, Zygmunt Mariański, Stanisław Miszczyk, Tadeusz Szulc, Stanisław Winiecki. Kierownictwo muzyczne Zygmunt Wojciechowski. 4 V - "Koncert Mistrzowski". Wykonawcy: Emma Szabrańska (mezzo sopran), Józef Woliński (tenor), Marian Szczęsnowski (akomp.).

11 V Recital fortepianowy Franciszka Łukasiewicza.

12 i 13 V "Wieczór Artystyczny". Wykonawcy: Zofia Fedyczkowska, Hanna Dobrzanka, Maria Janowska-Kopczyńska, Stanisława Selmówna, Emma Szabrańska, Bolesław Horski, Zygmunt Mariański, Stanisław Miszczyk, Tadeusz Szulc, Stanisław Winiecki. Kierownictwo muzyczne Zygmunt Wojciechowski. 25 V Recital fortepianowy Gertrudy Konatkowskiej.

8 VI Recital fortepianowy Zygmunta Lisickiego.

10 VI Recital skrzypcowy Marii Szrajberówny, Marian Szczęsnowski (akomp.).

11 VI "Wielki Konc ert" z udziałem Stani Zawadzkiej, (sopran), Józefa W olińskiego (tenor) , Zygmunta Wojciechowskiego (fortepian).

15 1 19 VI Koncert w wykonaniu Zofii Fedyczkowskiej (sopran), Józefa Madeji (klarnet), Hieronima Szperki (akomp.).

18 VI - I Koncert symfoniczny pod dyrekcją Zdzisława Jahnkego, Zygmunt Lisicki (fortepian) .

5 VII II Koncert symfoniczny pod dyrekcj ą Zdzisława J ahnkego, Mieczysław Giżelski (skrzypce). I 16 VII Recital fortepianowy Zygmunta Lisickiego.

23 VII - III Koncert symfoniczny pod dyrekcją Mariana Weigta, Dezyderiusz Danczowski (Wiolonczela) .

28 VII - 2 VIII Helena Korf-Kawecka (Gilda) wop. Rigoletto.

20 VIII IV Koncert symfoniczny pod dyrekcją Zdzisława Jahnkego, Halina Wojciechowska (skrzypce). 1 IX V Koncert symfoniczny pod, dyrekcją Zdzisława Jahnkego, Stanisław Pawlak (skrzypce) .

20 IX - 29 IX - Ewa Bandrowska-Turska (Gilda) wop. Rigoletto.

24 IX VI Koncert symfoniczny pod dyrekcją Zdzisława J ahnkego, Józef Madeja (klarnet).

1 X Recital fortepianowy Zygmunta Lisickiego.

10 X VII Koncert symfoniczny pod dyrekcją Zdzisława J ahnkego, Stanisław Szpinalskj (fortepian) .

26 XI Balet Stanisławy Selmówny.

17-20 VI - Balet Parnella.

30 X

Jerzy Garda (Toreador) wop. Carmen.

23 II Ewa Bandrowska- Turska (Tatiana) w op. Eugeniusz Oniegin.

25 I I 1 27 II Ewa Bandrowska- Turska w partii tytułowej op. Madame Butteifly.

6 VI Ewa Bandrowska- Turska (Tatiana) w op. Eugeniusz Oniegin.

8 VI Ewa Bandrowska- Turska w tytułowej partii op. Madame Butteifly.

6 Kronika Miasta Poznania

Roman

Hanclik 12 I Andrzej Hio1ski (Germont) wop. Traviata.

17 I Krystyna Szczepańska w partii tytułowej op. Carmen.

19 I Krystyna Szczepańska (Amneris) wop. Aida.

20 II Teatr Domu Wojska Polskiego - Matka M. Gorkiego.

15 IV Antoni Majak (Don Basilio) wop. Cyrulik sewilski.

12 V Antoni Majak (Don Basilio) wop. Cyrulik sewilski.

14 V Antoni Majak w partii tytułowej wop. Borys Godunow.

16 V Ewa Bandrowska-Turska (Tatiana) wop. Eugeniusz Oniegin.

18 V Ewa Bandrowska-Turska (Mimi) w op. Cyganeria.

20 V Ewa Bandrowska-Turska w partii tytułowej wop. Traviata.

i, 7 i 10 VI - Antoni Majak w partii tytułowej wop. Borys Godunow. l X Antoni Majak (Osmin) wop. Uprowadzenie Z seraju. 3 X Maria Sowińska w partii tytułowej op. Madame Butteifly.

7 i 11 X - Antoni Majak (Osmin) wop. Uprowadzenie Z seraju.

13 X Maria Sowińska w tytułowej partii op. Madame Butteifly.

19 X - Antoni Majak (Osmin) wop. Uprowadzenie Z seraju.

MX - Zofia Fedyczkowska w partii tytułowej op. Halka.

12 l 14 XI - Antoni Majak w tytułowej partii op. Borys Godunow.

21 I Robert Sauk (Zbigniew) wop. Straszny dwór.

25 I Maria Sowińska w tytułowej partii op. Madame Butteifly.

12 II Antoni Majak w partii tytułowej wop. Borys Godunow.

6 IV - Kazimierz Czekotowski (Janusz) wop. Halka.

10 IV - Kazimierz Czekotowski (Toreador) wop. Carmen.

11 V Antoni Majak w partii tytułowej wop. Borys Godunow.

14 V Antoni Majak (Mefistofeles) wop. Faust.

8 X Maria Fołtyn w partii tytułowej wop. Halka, Antoni Majak (Stolnik).

10 X Antoni Majak (Zbigniew) wop. Straszny dwór.

SI X Maria Fołtyn w partii tytułowej w op. Halka.

13 m Bolesław Jankowski (Miecznik) wop. Straszny dwór.

20 III Bogdan Paprocki (Stefan) wop. Straszny dwór.

5 I - Wacław Domieniecki (Dimitr), Edmund Kossowski w partii tytułowej wop. Borys Godunow.

9 I - Wacław Domieniecki (Don Jose) wop. Carmen.

25 I - Wacław Domieniecki (Don Jose) wop. Carmen.

21 VI - Alicja Dankowska w partii tytułowej op. Halka.

7 VII Maria Fołtyn w partii tytułowej op. Tosca.

8 VII Bogdan Paprocki (Don Jose), Andrzej Hio1ski (Toreador) wop. Carmen.

10 VII Andrzej Hio1ski w partii tytułowej, Bogdan Paprocki (Książę) wop. Rigo1ettO», 13 VII Występ Państwowego Zespołu Ludowego Pieśni i Tańca "Śląsk".

13 VII Bogdan Paprocki (Rudolf), Andrzej Hio1ski (Marceli) wop. Cyganeria.

16 VII Wacław Domieniecki (Dimitr) wop. Borys Godunow.

23 IX Andrzej Hio1ski w partii tytułowej op. Eugeniusz Oniegin.

25 IX Andrzej Hio1ski (Janusz) wop. Halka.

13 XI Jerzy Katlewicz dyryguje op. Straszny dwór.

18 XI Jerzy Katlewicz dyryguje op. Rigo1ettO.

20 XI Jerzy Katlewicz dyryguje op. Tosca.

25 II - Bogna Sokorska (Gilda) wop. Rigo1etto.

31 III - Bogna Sokorska (Gilda) wop. Rigo1etto.

6 V - Natalia Stokowacka (Mimi) wop. Cyganeria.

19, 22, 24 i 29 V - Natalia Stokowacka w partii tytułowej wop. Lakme.

31 V Henryk Łukaszek (Konczak) wop. Kniaź Igor.

l VI Henryk Łukaszek (Mestwin) wop. Legenda Bałtykuwystępyzespołów,solistówdyrygentów

7 VI N atalia Stokowacka w partii tytułowe] op. Lakme.

20 VI Henryk Łukaszek (Konczak) wop. Kniaź Igor.

22 VI Henryk Łukaszek (Mestwln) w op. Legenda Bałtyku.

11.IX i 13 IX - N atalia Stokowacka w partii tytułowej op. Lakme.

21 IX - Halina Halska w partii tytułowej op. Halka.

30 IX - Henryk Łukaszek (Mestwin) wop. Legenda Bałtyku.

7 X - Wacław Domien1eeki (Dymitr) wop. Borys Godunow.

22 i 23 VI Marian Woźniczko w partii tytułowej op. Kniaź Igor.

4 XI Polski Zespół Tańca pod dyrekcją Eugeniusza Paplińskiego.

12XII - Jerzy Katlewicz dyryguje op. Tosoa.

24 I - Gościnne występy solistów zorganizowane z okazji Roku Moniuszkowskiego w ramach Festiwalu Oper Polskich. W, operze Stanisława Moniuszki Halka udział wzięli: Maria Fołtyn solistka Opery w Warszawie, w partii tytułowej. Fnanciszek Arno solista Opery Wrocławskiej w partii Jontka. Marian Woźniczko solista Opery Warszawskiej w partii Janusza. 26 I - Krystyna Szczepańska w partii tytułowej, Alina Bolechowska (Micaeli), Wacław Domienieeki (Don Jose), Marian Woźniczko (Eseamillo) wop. Carmen. SI I - Franciszek Arno (Stefan) wop. Straszny dwór.

14 III - Franciszek Arno (Radames) wop. Aida.

20 IH Romuald Spychalski (Alfred), Marian Woźniczko (Germont) wop. Traviata.

13 V Alicja Dankowska (Senta) wop. Holender tułacz.

28 V Stanisław Romański (Radames) wop. Aida.

8 VI Bogdan Paprocki (Jontek) i Marian Woźniczko (Janusz) wop. Halka.

11 VI Krystyna Szczepańska (Carmen), Jerzy Kulesza (Eseamillo), Bogdan Paprocki (Don Jose) w op. Carmen.

21 VI Romuald Spychalski (Alfred) wop. Traviata.

26 XI - Józef Wojtan w partii tytułowej op. Cyrulik sewilski.

27 XI - Józef Wojtan (Janusz) wop. Halka.

12 XII Józef Wojtan wop. Cyrulik sewilski.

14 XII Barbara Misze1 (Jaś) wop. Jaś i Małgosia.

19 XH Barbara Misze1 (Suzuki) w op. Madame Butterjly.

1959 24 i 31 III - Zofia Wojciechowska (U1ryka) wop. Bal maskowy.

11 IV i 26 IV - Barbara Misze1 (Jaś) wop. Jaś i Małgosia.

81 IV Janina Roze1ówna (Amelia) wop. Bal maskowy.

24 IV Krystyna Hussar (Rozyna), Józef Wojtan (Figaro) wop. Cyrulik sewilski.

31 V Zygmunt Mariański (Maciej) wop. Straszny dwór.

3 VI Anna Węgrzyn-Sliwińska (U1ryka) wop. Bal maskowy.

4 VI i 13 VI - Zygmunt Janiszewski (Ping) wop. Turandot.

15 VIH - Eugeniusz Banaszczyk (Marceli) wop. Cyganeria.

4 XI Alina Bolechowska (Mlmi) w op. Cyganeria.

1960 17 I i 24 I - Wanda Roess1er-Stokowska - (Filipie wna) wop. Eugeniusz Oniegin.

27 I Eugeniusz Banaszczyk w partii tytułowej op. Eugeniusz Oniegin.

13 II Jerzy Sergiusz Adamczewski w partii tytułowej op. Eugeniusz Oniegin.

7 V Eugeniusz Banaszczyk w partii tytułowej w op. Eugeniusz Oniegin.

85 V Krystyna Szczepańska (Amneris) wop. Aida.

27 V Janina Roze1ówna (Amelia), Władysław Malczewski (Renato) wop. Bal maskowy.

7 VI - Eugeniusz Banaszczyk w partii tytułowej wop. Eugeniusz Oniegin.

9 VI Janina Roze1ówna w partii tytułowej op. Tosca.

16 VI - Eugeniusz Banaszczyk w partii tytułowej wop. Eugeniusz Oniegin.

25 VI - Izabella Strzałkowska (Suzuki), Eugeniusz Banaszczyk (Konsul) w op. Madame Butterfly.

26 X - Piotr Ikowski (Amonasro) w op. Aida.

20 XI - Hanna Rumowska w partii tytułowej, Jerzy Orłowski (Pinkerton) wop. Madame Butterjly.

27 XI Wanda Roessler-Stokowska (Filipiewna) wop. Eugeniusz Oniegin.

Zebrał: Roman Hanclifc

6* futu H tutu H M uzy kima Dzią,lu I SJxaz Zakład His.to.r.ii Pomorza Ins t tY t tU t tu 7 . bI .]l . . ,., - - - «. «qqq nlUlUll1 pomorza lns y u u " fK t A r \ 0 g U W 1 e 1 k o P o 1 SkI . P o fi o P . P l b t . I t :tor u, «, 1 rza oraz racownla a eo o anlczna ns y, tom Kultury Materialnej, Pracownia Sekcji Muzyki Ludowej Zakładu Historii i Teorii instytutu Sztuki, Zakład Słowianoznawstwa oraz pracownia leksykograficzna Instytutu Badań Literackich

Powyższy artykuł jest częścią publikacji Kronika Miasta Poznania: kwartalnik poświęcony problematyce współczesnego Poznania 1964.10/12 R.32 Nr4 dostępnej w Wielkopolskiej Bibliotece Cyfrowej dla wszystkich w zakresie dozwolonego użytku. Właścicielem praw jest Wydawnictwo Miejskie w Poznaniu.
Do góry