ANTONI DUŚ Z POZNANIA I JEGO PROCESobecnie nie przestał się źle prowadzić. przychylnę, decyzję. Papież zniósł cenzurę lecił biskupowi Konarskiemu ponownie i strzygnę,ć, d. 11 września 1511. Rzecz cała zatem wróciła do biskupa krakowskiego. Już to samo źle wróżyło o widokach Dusia. Konarski poczę,tek sprawy naznaczył na dzielI 20 stycznia 1512. Bernardyni swój wniosek podali 23-go. Rzecznikiem ich był Stanisław z Brzezic mgr, to znaczy doktor prawa pewnie, księ,dz. Duś wzię,ł sobie adwokatów konsystorskich Jana z Pilzna i Wojciecha z Łukowa. J8) Dnia 2(j lutego ten oświadczył odwołanie do prawa. Stanisław gromadził materiały, z pewnościę, Wojciech również. Świadków przesłuchiwano 21 czerwca. Teraz Konarski, wyjeźdżaję,c z Krakowa, zlecił sprawę sufragano\\i Janowi Amicinowi J9) d. 23 lipca. Nieznane sę, nam sposoby, jakich używał \Vojciech ku obronie swego klienta. Niewę,tpliwie starał się, jeśli nie mógł dokazać nic innego, przecię,gnę,ć sprawę. Wyrok istotnie zapadł dopiero w poczę,tkach następnego roku 1513. Jako akt przygotowawczy Bernardyni postarali się zebrać cały mateliał dotychczasowy,obcię,żaję,cy Dusia. Sporzę,dził to Bernard Świętosławicz z Bytomia, kleryk krakowski, notariusz papieski i cesarski, a potwierdził 20 stycznia sam Amicin, w swojej plebanii Ś. Mikołaja. Jako świadkowie występuję, Stanisław Fryszarc księ,dz, Jan Amicin młodszy, Piotr z Legnic.

Kronika Miasta Poznania: kwartalnik poświęcony sprawom kulturalnym stoł. m. Poznania: organ Towarzystwa Miłośników Miasta Poznania 1937 R.15 Nr4

Mikołaj z Sandomierza, Maciej i Stanisław z Olkusza, duchowni i świeccy. Transumpt ten to właśnie nasz rękopis. Zmienił się tymczasem skład osobowy zarzę,du konwentu ś. Bernardyna. Gwardiaństwo piastuje Gotard z Siemiacina, późniejszy"pierwszy prowincjał litewski, 'J) Hafał jest spowiednikiem, kaznodzieję, zaś Anzelm, zwany Jerozolimita, co lat kilka przebył

U Juliusza II znaleźli na Bernardynów i poostatecznie rzecz roz

18) Z akt szczegół ten nie wypływa zupełnie wyraziście. Niekiedy zachodzą obaj, niekiedy tylko sam Wojciech. 19) Był sufraganem z tytułem biskupa łaodycejskiego 1503-26 t.

Por. X. P. Czapłewski, Tytularny episkopat w Polsce średniowiecznej.

Poznań, 1915 96-8.

20) Urząd ten sprawował do 8 września 1513. R. 1530 został pierwszym ministrem nowej prowincji litewskiej i na tym urzędzie umarł po r. 1536. (Bernardyni polscy I, 182-3, 193-7),

J1J