ZAPISKIznańskiern" , aby nIeco ośmieszyć dzielnicę, która go tak srodze zawiodła. Widzimy go naprzód, jak w Poznaniu odwiedza jakiegoś literata. "Dom jego, otoczony wkoło głębokiemi rynsztokami, któremi wszystko oprócz czystej wody płynie, stoi jak na wyspie i nie wygląda bynajmniej na przybytek muz i gracyj". Gdy wreszcie dotarł do mieszkania, wyszła ku niemu kobieta, która mu wcale przypadła "do gustu". Zajął go jej cierpiący wyraz twarzy, pańskość rysów, nos rzymski i oczy załzawione-, w których malowała się "żądza z czułością". Przemówiła do niego czystą polszczyzną, ale szkoda, że przy tej sposobności nie miała zdrowych zębów do pokazania. "Ale o angielskie zęby w Księstwie bardzo trudno. Niejednej piękności zielenią się one z pomiędzy ust różanych, jak zbutwiały listek wśród grona jagód". Zupełnem przeciwieństwem do tej anielicy o zepsutych zębach był jej mąż: brudas, z rozczochraną i zapierzoną czupryną, głupkowato uśmiechający się do gościa, chociaż jeszcze nie wiedział, kto zacz on. "Skoro usłyszał moj e nazwisko, j ak na komendę porwał się zaraz z krzesła, przybrał postać litery C, zaczął z największym pospiechem rozmykać i przymykać nogi, bić piętą o piętę z taką silą i hukiem, żem zgłupiał. Obok tego ślizgania się, które w Poznańskiem zowią kłanianiem, tak rzucał głową we wszystkie strony nogom do wtóru, że z niewyczcsanych włosów sypało się pierze, nieledwio jak z dziurawej poduszki" . Słowem, "poznańskie witanie się i żegnanie wzbudza śmiech w człowieku". "Cóż może być większem dzieciństwem, proszę, jak żgać człowieka nieogoloną brodą lub też murzać go zatabaczonemi wąsami, aby mu dać dowód przywiązania?" W zeszycie drugim daje nam wydawca karykaturę balu składkowego w Dębinie. Lasek na piasku, A wśród tego lasku Dom brudny i duży Tuż obok kałuży; N a kałuży trzcinę, Oto masz Dębinę.

Kronika Miasta Poznania: kwartalnik poświęcony sprawom kulturalnym stoł. m. Poznania: organ Towarzystwa Miłośników Miasta Poznania 1932 R.10 Nr4