KRONIKA MIASTA POZNANIAsława IV na sejmie koronacyjnym (w Krakowie dnia 10 marca 1633). Wszystkie te dokumenty zaginęły. Nie zmieniały one jednak statutu z r. 1555. Na rok 1633 przypadł atak na jedność bractwa szewskiego, o którym zaraz pomówimy. N owy statut cechowy ukazał się w r. 1049. N adany on został na wniosek cechu, zastąpionego przez starszych Wojciecha Piwkowicza i Macieja Konczewskiego oraz stołowych Jakuba Mularzewica, Szymona Odbiegaiskiego, Jana Gawełkowicza, Andrzeja Leyzera, Michała Millera i Jerzego Klementa, przez trzy porządki miejskie dnia 13 marca 1649. Jest to statut w niektórych punktach zmieniony i dostosowany "do stanu obecnego wieku", pisany po polsku z wstępem i zakończeniem łacińskiem. N owością jest tu przedewszystkiem przepis o wyborze cechmistrzów, jednego z polskich, drugiego z niemieckich szewców, na mocy dekretu króla Władysława IV. Statut miejski oryginalny zaginął, tekst zachował się w księgach radzieckich (104950 f. 53). Statut ten uzyskał zatwierdzenie króla Jana Kazimierza w Warszawie dnia 20 maja 1649. Przywilej Jana Kazimierza zachował się w oryginale w archiwum cechowem 34). Przywilej królewski przedłożyli starszy cechu Wojciech Piwkowicz i stołowi Szymon Odbiegaiski oraz Jan Gawełkowicz dnia 15 października 1649 do wpisu w księgi miejskie (A. C. P. 1649-50 f. 316) i tamże mieści się też odpis całego dokumentu z powtórzony m statutem (A. C. P. 1649-50 f. 310-315). Statut z r. 1649 obowiązywał do r. 1779, t. j. do reorganizacji cechów dokonanej przez Komisję Dobrego Porządku w Poznaniu. W archiwum cechu szewskiego znajduje się jeszcze jeden dokument o znaczeniu ogólne m *.). Jest to akt magistratu, z podpisem notarjusza miejskiego Henryka Kijewskiego, z przywieszoną w kapsułce (której nakrycie zginęło) pieczęcią miejską, sporządzony dla cechu dnia 1 sierpnia 1616 a zawierający od

Kronika Miasta Poznania: kwartalnik poświęcony sprawom kulturalnym stoł. m. Poznania: organ Towarzystwa Miłośników Miasta Poznania 1932 R.10 Nr2/3

Czas czytania: ok. 3 min.

34 ) Nr. cechowy 18. Księga oprawna w zieloną skórę, o bogatych tłoczeniach kwietnych. Pergamin. Była wielka pieczęć królewska, zachowały się tylko sznury, pieczęci brak. 35) Nr. cechowy 8 Pergamin, łacina.

pisy dwu przywilejów Zygmunta III dla miasta: 1) potwierdzenia przywilejów miejskich (Warszawa 30 marca 159?) i 2) potwierdzenia wolności mieszczan poznańskich od ceł, przyznanej przez królów Ludwika, Władysława, Kazimierza i Zygmunta I (Warszawa 27 marca 1597). Król Michał Korybut, zatwierdzając w r. 1(570 statut z r. 1649, wspomina o , .dołączonym przywileju specjalnym", przez Zygmunta III cechowi nadanym. Niewiadomo, czy można go identyfikować z wspomnianym wypisem czy z statutem 1555 zatwierdzonym 1592, innych przywilejów Zygmunta III dla cechu szewskiego nie znamy. Intryga szewców niemieckich. Niewiadomo kiedy rozdzieliła się robota szewska na polską i niemiecką. Przypuszczać można, że stało się to nie rychlej jak w pierwszej połowie Ki wieku. Istniał wówczas podział szewców na safjanowych, kurdybanowych i innym "rzemieniem" pracujących, tudzież "pętoflików" . Różnicę tę nie pokrywały jednakże podziału polsko-niemieckiego, jakkolwiek robotę safjanową wykonywali w sztukach swych tylko szewcy polscy. Statut z r. 1649 ustanawia jakoi sztukę polskiej roboty: boty safjanowe długie na korku, w koło pasem obszyte, baćmagi z kopciami na korku, w pas dokoła oraz ciżmy żółte na korku ze trzema guzikami i serduszkami sztepnowane. Sztuka roboty niemieckiej wymagała wykonania pary botów do wody i trzewików .,na całej korce". Różnica warunkowana była modą polską i modą niemiecką.

Obuwie polskie było strojniejsze i często z drogich skór, obuwie niemieckie trwalsze ze skór pospolitych. Jakkolwiek nawet statuty mówią o szewcach nacji polskiej i nacji niemieckiej, zachodziła tu nie różnica narodowości, lecz różnica roboty. Wykazać bowiem łatwo, że wśród szewców niemieckich byli bezsprzecznie Polacy, chociaż byli u nich mniejwięcej wszyscy szewcy narodowości niemieckiej, gdyż sprowadzający się z zagranicy znali robotę niemiecką a nie umieli robić obuwia polskiego. Szewcy niemieccy występują na widownię historji cechowej w r. 1633. Dnia 11 lutego 1633 uchwalili Jan Szubert burmistrz oraz Stefan Żabiński, Paweł Dąbrowski, Wojciech Piński, Krzysztof Arnolt, Bartłomiej Sarnowski i Samuel Wąsowski rajcy

Powyższy artykuł jest częścią publikacji Kronika Miasta Poznania: kwartalnik poświęcony sprawom kulturalnym stoł. m. Poznania: organ Towarzystwa Miłośników Miasta Poznania 1932 R.10 Nr2/3 dostępnej w Wielkopolskiej Bibliotece Cyfrowej dla wszystkich w zakresie dozwolonego użytku. Właścicielem praw jest Wydawnictwo Miejskie w Poznaniu.
Do góry