KRONIKA MIASTA POZNANIA Rogoźnicą, Opolem, potem przeżył ciężką niewolę rosyjską, a powróciwszy do Księstwa, zagrożony wcieleniem do rot aresztanckich za udział w powstaniu, uszedł do Królestwa, skąd powrócił jednak w r. 1840, uzyskawszy amnestję króla Frydeiyka Wilhelma IV. Pozbawiony matury przebił się przez studja uniwersyteckie dzięki (zdolnościom i jeszcze większej sile charakteru. W Szkole Ludwiki pobył krótko, ucząc języka francuskiego w Zakładzie naukowym dla wychowawczyń i nauczycielek i w zakładzie dla dziewcząt. Wypadki polityczne roku 1846, w których brał udział częściowy, a w których jeszcze silniej zaangażowani byli jego trzej bratankowie '"'), śmiało wstępujący w ślady dziada i stryja, przyczyniły się do konfliktów w Szkole Ludwiki, a powstanie w r. 1848 ostatecznie skłoniło do opuszczenia zakładu. Późniejszą działalność pedagogiczną rozwija odtąd Rymarkiewicz przedewszystkiem w gimnazjum Marji Magdaleny, dokąd w r. 1848 przeniósł się na stałe z gimnazjum Fryderyka Wilhelma 241). Wśród nauczycieli Polaków wypadnie jeszcze wspomnieć nauczyciela rysunków Dutkiewicza, powstańca z r. 1848, a wreszcie podnieść należy zasługi, które dla Szkoły Ludwiki położył dr. Teofil Matecki, żołnierz z r. 1831, sława lekarska Poznania i pierwszy twórca instytutu ortopedycznego. On to w r. 1840 był inicjatorem kursu gimnastycznego przy Szkole Ludwiki i przez szereg miesięcy udzielał semdnarzystkom w swoim zakładzie wykładu o nauczaniu gimnastyki. Później, gdy już wykształciły się u niego tak dalece, że mogły same udzielać lekcyj gimnastyki, pozwolił im kształcić się dalej u nauczycielki w swym instytucie. Inicjatywa dr. Małeckiego znalazła wdzięczne echo i w organizacji Szkoły Ludwiki, gdyż dyrektor Barth, zachęcony przykładem dr. Małeckiego, zatrudnił niebawem wyedukowane przez dr. Małeckiego seminarzystki również w 240) Józef, Antoni i X. Stanisław. 241) Mott y: 1. c. V. 219-38. A. K. Akta Szk. Ludw. nr. 12. A. P. P. Prez. Pol. Poznań II. A. 566.