KRONIKA MIASTA POZNANIA
JOw i dobrodziejek klasztoru, n. p. hr, Estery Raczyńskiej i i.
Legaty te przewartościowano jako kapitał i procenty od tego kapitału legatów mszalnych zobowiązała się Rejencja płacić .X. Tańcuiskiemu. Tymczasem procentów tych nie płaciła.
X. Tańcuiski zmarł dnia 14. października 1837 r , Wówczas rodzina zmarłego, która pod koniec jego życia zmuszona była łożyć na utrzymanie, zgłosiła w Rejencji pretensje o zwrot sumy należnej zmarłemu, którą to sumę uważała za swą prawowitą własność. Jasnem jest, że głos ten pozostał bez echa I<KI). Z kasatą klasztoru Benedyktynek łączy się wreszcie sprawa majątku klasztornego i ruchomości. Majątek klasztorny w wysokości 49 805 marek ICI), przeszedł w ręce >rządu, ruchomości częściowo spieniężono, a częściowo, zwłaszcza sprzęty kościelne, rozdano innym kościołom. Bogato rzeźbione ołtarze, ornaty, świeczniki, dzwony, dostały się na prowincję, do kościołów w Ujściu, Rawiczu, Bninie, Stęszewie, Wieluniu, Babimoście, Modrzu, Trzcielu, w Wronkach, Komornikach, Mącznikach, w Usarzewie, Jaraczewie, Niepruszewie. Ołtarz główny ze wszystkiemi zabytkami oddał arcybiskup Dunin kościołowi paratjalnemu w Gozdowie. Dużo cennych zabytków kościelnych otrzymał również kościół farny, św, Marji Magdaleny w p o znani u IOL'). Zainteresowanie szczególne budzą losy bibljoteki i archiwum klasztoru. W spisie inwentarza z r. 1835 figuruje jedynie szczupła pozycja 15 tomów bibljoteki klasztornej. Są to przeważnie mszały i książki kościelne, które podarowano paratjom.
*'r) A. P. P. Klasztory - Poznań, Benedyktynki C 19a.
1G1) Tę sumę podaje Konopka, 1. c, str. 24. Por. A. P. P. Klasztory - Poznań, Benedyktynki C 1, C 19b, C 20. 1(i2) A. P. P. Klasztory. Poznań. Benedyktynki C. 2. Trudno stwierdzić, do jakiego kościoła oddano Krzyż św. zw. Kalwarją, do którego od czasu najazdu szwedzkiego za Jana Kazimierza społeczeństwo poznańskie miało szczególne nabożeństwo. Być może, że jest to krzyż ;. figurą Chrystusa z drzewa, oddany kościołowi w Usarzewie. Ołtarz z obrazem Chrystusa na krzyżu naturalnej wielkości przeznaczony był do Parkowa w pow. obom., ale przy dotknięciu ołtarz rozsypał się w gruzy.