BOGDAN CISZEWSKI FILHARMONIA POZNAŃSKA W SEZONIE 1979/1980 DZIAŁALNOŚĆ Filharmonii Poznańskiej w sezonie 1979/1980 pod dyrekcją i kierownictwem artystycznym Wojciecha Rajskiego rozpoczął w dniu 14 września 1979 r. koncert inauguracyjny, z ambitnym i starannie przygotowanym programem (Anton Bruckner - III Symfonia, Jan Brahms Koneert fortepianowy d-moll z udziałem Krystiana Zimermana). W omawianym sezonie nie brakowało wysokiej rangi wydarzeń muzycznych. Spośród nich największym ewenementem był występ Orkiestry i Chóru Filharmonii Narodowej, pod batutą Kazimierza Korda (22 XII 1979 r.). W programie tego niezapomnianego wieczoru znalazły się dwie kompozycje: Requiem Wolfganga A. Mozarta i rzadko wykonywane Te Deum Antona Brucknera. Tłumnie przybyła do auli uniwersyteckiej publiczność entuzjastycznie przyjęła wykonawców, wśród których solowe partie wokalne kreowali: Barbara Nieman, Krystyna Szostek-Radkowa, Wiesław Ochman i Leonard Mróz. Szczególnych atrakcji dostarczyły poznańskim miłośnikom muzyki wyjątkowo w tym sezonie liczne występy wybitnych pianistów. "Złotą serię" występów mistrzów klawiatury rozpoczął - jak już wspomniałem - Krystian Zimerman. Wykonaniem Koncertu d-moll Jana Brahmsa potwierdził superlatywy, jakimi obdarzają go krytycy w największych ośrodkach muzycznych świata. Wczesne dzieło Brahmsa grał z młodzieńczą żarliwością i jak gdyby improwizując wciągał słuchaczy w krainę muzycznego piękna. Ale dla tych, którzy dobrze znają brahmsowskie dzieło, było oczywiste, że artysta wykonanie swoje oparł na żelaznym fundamencie perfekcyjnego opanowania wszystkich detali pianistycznych. Dnia 19 października 1979 r. natomiast gościliśmy wybitnego pianistę średniej generacji Byrona Janisa (Stany Zjednoczone Ameryki Płn.), którego u progu kariery nazywano "drugim Horovitzem". I chociaż pianista nie spełnił tej zapowiedzi w całej rozciągłości, zdobył wysoką pozycję i autorytet cenionego wirtuoza. W Poznaniu grał Koncert b-moll Piotra Czajkowskiego z brawurą i polotem, chociaż pod względem wyrazowym raczej powierzchownie (co potwierdziły też bisy). Byron J anis jest z pewnością pianistą godnym uwagi ze względu na wysokie walory instrumentalne. Dojrzały kunszt Haliny Czerny - S tefańskiej znany jest doskonale wszystkim miłośnikom sztuki pianistycznej. Toteż wykonanie przez naszą wybitną laureatkę Konkursu Chopinowskiego Koncertu g-moll Felixa Mendelssohna- Bartholdyego - łączące harmonijnie klasyczną formę z romantycznym emocjonalizmem - przyjęte 6 Kronika m. Poznania 2/1983 Życiekulturalne zostało przez publiczność 165 "Koncertu Poznańskiego" z gorącym aplauzem. Poznański pianista Andrzej Tatarski natomiast zaprezentował bardzo dobre wykonanie II Koncertu c-moll Sergiusza Rachmaninowa, potwierdzając swe rozległe »możliwości odtwórcze. W grudniu 1979 r. ma estradzie auli uniwersyteckiej pojawiło się troje pianistów: subtelna Elżbieta Tarnawska (w Koncercie a-moll Edvarda Griega), radziecki pianista Grigorij Sokołów (z recitalem) i uznany za rewelację ostatnich lat Francuz Cyprien Katsaris (w V Koncercie Es-dur Ludwiga van Beethovena). Sokołów jako szesnastoletni uczeń szkoły średniej osiągnął sensacyjny sukces - zdobył pierwszą nagrodę -na arcytrudnym Konkursie im. Piotra Czajkowskiego w Moskwie. Po tym sukcesie pracował usilnie nad pogłębieniem umiejętności pianistycznych. Dzisiaj reprezentuje wybitne walory estradowe i szerokie horyzonty pianistyczne. Dał temu wyraz zarówno programem recitalu (Pięć fug z »Kunst der Fuge* Jana S. Bacha, Fantazja i Sonata c-moll Wolfganga A. Mozarta, Sonata h-moll op. 58 Fryderyka Chopina), jak i jego nienaganną realizacją. Katsaris jest wschodzącą gwiazdą pianistyki. Jego sukcesy na renomowanych festiwalach i wielkich estradach europejskich wzbudziły szeroki oddźwięk. W Poznaniu skupionym, refleksyjnym wykonaniem V Koncertu Beethovena wykazał bogatą wyobraźnię i perfekcyjne opanowanie klawiatury. Dnia 15 stycznia 1980 r. sensacyjnym wydarzeniem stał się recital Michaela Pontiego (Stany Zjednoczone Ameryki Płn.). Ten ponad czterdziestoletni pianista nazywany jest "superwirtuozem" , "tytanem klawiatury". Dysponuje olbrzymim, rzadko spotykanym repertuarem. Dokonuje niezliczonych nagrań płytowych, które są głównym źródłem jego sławy (w Polsce nagrał m. in. Koncert fortepianowy e-moll Henryka Melcera). Ale i na estradach koncertowych, w bezpośrednim zetknięciu się z publicznością Ponti potwierdza swoje niezwykłe walory odtwórcze. W programie poznańskiego recitalu znalazły się Wariacje na temat z » Ero iki« oraz Appasionata Beethovena, a także - co jest wydarzeniem wręcz nieprawdopodobnym - kompletny cykl 12 Etiud Transcendentalnych Liszta. Nie wiem, czy znalazłby się drugi pianista, który miałby odwagę zaryzykować wykonanie wszystkich Etiud Transcendentalnych (uchodzących za apogeum dziewiętnastowiecznej wirtuozerii fortepianowej) w ramach jednego występu. I to z takim mistrzostwem, jak uczynił to Ponti. Z cyklu Etudes d'execution transcendente wyróżniłbym szczególnie: Feux follets (Błędne ogniki), zagrane z niewiarygodną precyzją i lekkością dźwięków podwójnych, a także romantyczny patos Mazepy i Chasse neige (Zimowe polowanie), z bogatą paletą barw dźwiękowych. Wariacje i Sonatę Beethovena grał Ponti z surową dyscypliną klasyczną, powściągliwie posługując się swymi nieograniczonymi wręcz możliwościami wirtuozowskimi. Kolejnym wybitnym pianistą na poznańskiej estradzie był Rudolf Buchbinder (Austria). Wprawdzie skromny w zasobie środków pianistycznych II Koncert B-dur Beethovena nie dał artyście możliwości do pełnego ujawnienia wszystkich walorów, ale kultura brzmienia i finezyjne bogactwo artykulacji pozwalają wysoko ocenić grę austriackiego pianisty. Inne pianistyczne atrakcje to występy: Justusa Frantza (Republika Federalna Niemiec - recital beethovenowski), Lidii Grychtołówny (znakomitej interpretatorki Koncertu G-dur Wolfanga A. Mozarta), Anny M. Stańczyk (Koncert A-dur Franciszka Liszta), Andrzeja Ratusińskiego (Koncert F-dur Georga Gershwina), Eugena Indjica (Stany Zjednoczone Ameryki Płn. - Rapsodia Sergiusza Rachmaninowa na temat Paganiniego) i Aldony Dwarionaite (IV Koncert Rachmaninowa). Po takim "urodzaju" pianistów mniej imponujący jest bilans występów innych instrumentalistów. Ale z pewnOSClą trzeba wymienić: niezawodną Wandę Wiłkomirską i(I Koncert SkrzYpcowy Sergiusza Prokofiewa), znakomite wiolonczelistki radzieckie N atalię Szachowską i N atalię Gutman (w recitalach), Michała Grabarczyka i Romana Jabłońskiego (Koncert »podwójny« op. 102 Jania Brahmsa), dobrych skrzypków Igora Politkowskiego (Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich) i Aarona Rosanda (Stany Zjednoczone Ameryki Płn.), ale przede wszystkim fenomenalnego mistrza gitary klasycznej Narciso Yepesa (Hiszpania). W trakcie sezonu odbyły się też występy kilku orkiestr. Poza wspomnianą już Filharmonią Narodową, gościliśmy francuską Orchestrę des Pays de la Loire i Filharmonię Wileńską. Zespół francuski koncertował 21 września 1979 r. Dyrygował Marc Soustrat, a program obejmował Suitę »Bachus i Ariadna« Alberta Roussela, Koncert SkrzYpcowy Ludwiga van Beethovena i Symfonię »Matthis der Maler« Paula Hindemitha. Orkiestra zaprezentowała wyrównany, solidny poziom, a solista Pierre Amoyal wykonał Koncert Beethovena w sposób odbiegający od klasycznych kanonów interpretacyjnych, z romantyczną swobodą rytmiczną, z intensywną ekspresją kojarzącą się raczej z muzyką schyłku XIX w, Dobrą orkiestrą jest, znana poznańskim melomanom, Filharmonia z Wilna. Wystąpiła 18 kwietnia 1980 r. pod batutą swego wieloletniego szefa Juozasa Domarkasa. W programie: VI Symfonia litewskiego kompozytora Justinasa Baszynskasa, Koncert SkrzYpcowy Piotra Czajkowskiego i IV Symfonia, najwybitniejszego w XX w. czeskiego twórcy Bohuslava Martinu. Orkiestra odniosła sukces, do czego przyczynił się również solista, błyskotliwy Oleg Kagan. Spośród wybitnych osiągnięć dyrygenckich na pierwszym miejscu wymienić trzeba wspaniałą kreację brytyjskiego kapelmistrza Edwarda Downesa w I Symfonii Jana Brahmsa. Słowak Ludovit Rajter sugestywnie odtworzył elegijny klimat IV Symfonii Brahmsa. Inne atrakcyjne wykonania to: VI Symfonia Ludwiga van Beethovena '(Krzysztof Missona), Symfonia »Jowiszowa« Wolfganga A. Mozarta (Ljubomiir Romansky - Republika Federalna Niemiec), utwory Georga Gershwina (Jerzy Salwarowski) , Symfonia III Antona Brucknera i Symfonia I Beethovena (Wojciech Rajski), V Symfonia Piotra Czajkowskiego (Wachtang Żordania - Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich). Wysoko należy też ocenić sztukę dyrygencką Witolda Krzemieńskiego, Emina Chaczaturiana i Jean'a Meylana (Szwajcaria) . Do szczególnie przez słuchaczy oczekiwanych wydarzeń sezonu muzycznego należą wykonania dzieł oratoryjno-kantatowych. Usłyszeliśmy Quo Vadis Feliksa Nowowiejskiego, Oratorium na Boże Narodzenie Jana S. Bacha, operę Acis i Galatea Jerzego Haendla oraz Requiem Mozarta. Wszystkie te dzieła zrealizowane zostały pod niezawodną batutą Stefana Stuligrosza. W utworze Mozarta wystąpił chór Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej, w pozostałych natomiast pozycjach partie chóralne wykonał zespół "poznańskich słowików". Zakończeniem sezonu był koncert symfoniczny w dniu 13 czerwca 1980 r., kiedy to Wojciech Rajski poprowadził wykonania Koncertu na orkiestrę Witolda Lutosławskiego i III Symfonii » Ero iki« Ludwiga van Beethovena. Koncert zamykający sezon 1979/1980 był zarazem ostatnim akordem dwuletniego pobytu Wojciecha Rajskiego na stanowisku dyrektora i kierownika artystycznego Filharmonii Poznańskiej. Jak ocenić ten okres? Z osobą Rajskiego środowisko muzyczne Poznania wiązało wielkie nadzieje. Młody, bezsprzecznie utalentowany dyrygent w pierwszych poczynaniach zdawał się całkowicie spełniać oczekiwania. Uzupełnił skład orkiestry, a stosowane przezeń metody pracy z zespołem dały w niektórych przypadkach zaskakująco dobre rezultaty. Również i przebieg omawianego sezonu, 6» Zyciekulturalne w odniesieniu zarówno do repertuaru jak i doboru wykonawców, mógł być przyjęty z satysfakcją. Program filharmonicznych imprez uwzględniał we właściwych proporcjach muzykę różnych epok, zawierał przy tym szereg arcydzieł, których obecność na estradzie poważnej instytucji muzycznej jest bezwzględnie obowiązująca. Wśród wykonawców odnotować można było szereg świetnych nazwisk, będących chlubą wielkich światowych estrad. Te same uwagi można też odnieść do sezonu poprzedniego 1978/1979. Dlaczego zatem idylla ta zakończyła się odejściem Rajskiego, nieoczekiwanym dla melomanów? Główną przyczyną był fakt równoczesnego pełnienia przez Wojciecha Rajskiego funkcji dyrygenckich w Bonn (Republika Federalna Niemiec), coraz bardziej absorbujących, pochłaniających nie tylko czas, ale i artystyczną ekspansję. Trzeba tu dodać, że władze miejskie, angażując Rajskiego, zaaprobowały jego działalność w Bonn. W praktyce okazało się jednak, że praca dyrektora placówki artystycznej tej miary co Filharmonia Poznańska wymaga pełnego zaangażowania (nie tylko na płaszczyźnie muzycznej, ale i administracyjnej), a także dużego nakładu czasu ł sił. LAUREACI NAGRÓD WOJEWÓDZTWA POZNAŃSKIEGO ZA ROK 1979 Część pierwsza Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej i wojewoda poznański wspólnymi decyzjami z dnia 18 lipca 0980 r., ma podstawie U chwały Wojewódzkiej Rady N arodowej z dnia 11 maja 1979 r. w sprawie ustanowienia nagród za osiągnięcia w dziedzinie nauki, techniki i przemysłu, rolnictwa, budownictwa i architektury, po zaopiniowaniu zgłoszonych kandydatur przez Komisję Nagród, postanowili przyznać Nagrody Wojewódzkie za 1979 r. Otrzymali je: NAGRODY NAUKOWE prof. dr hab. Hubert O r ł o w s ki - za prace naukowe w zakresie literaturoznawstwa germańskiego i szeroko pojętego niemcoznawstwa doc. dr hab. Marian K o n t e k - za działalność naukowo-badawczą w dziedzinie rozpoznawania i leczenia zatruć pestycydami oraz za całokształt działalności szkolaniowo-instruktażowej i organizacyjnej zmierzającej do zapobiegania szkodliwym wpływom środków stosowanych w chemizacji rolnictwa prof. dr hab. Franciszek K a c z m a rek - za całokształt pracy naukowej i dydaktycznej, ze szczególnym uwzględnieniem prac naukowych z zakresu fizyki laserów dr hab. Zofia O s t r o w s k a - K c b ł o w s k a - za całokształt prac naukowych poświęconych dziewiętnastowiecznej architekturze Poznania NAGRODA ZESPOŁOWAprof. dr hab. Jerzy M a ł e c k i i prof. dr hab. Bożena H i l c z e r - za opracowanie podstaw fizycznych i technologii produkcji membran mikrofonowych Nagrody Młodych dr med. Wojciech D y s z k i e w i c z - za badania dotyczące sposobu oceny i zwalczania bólu w miażdżycowym niedokrwieniu kończyn dr Stefan B o s i a c ki - za całokształt prac poświęcanych problematyce prognoz popytu ludności na dobra związane z turystyką i wypoczynkiem Laureaci Nagród NAGRODY TECHNIKI I PRZEMYSŁU doc. Włodzimierz D r e s z e r - za prace związane z opracowaniem opraw oświetleniowych oraz dostosowanie do warunków produkcyjnych i technologicznych przemysłu NAGRODA ZESPOŁOWAzespół pracowników Politechniki Poznańskiej w składzie: doc. dr inż. Stefan Biedroń, dr inż. Jerzy Kozłowski, dr inż. Kurt Kulesza, dr inż. Wojciech Machczyński, dr inż. Jerzy Sibila, mgr inż. Zdzisław Kublicki, mgr inż. Grzegorz Twardosz i technik Zbigniew Koszewski - za osiągnięcia w zakresie ochrony metalowych urządzeń podziemnych przed korozją elektrochemiczną i prądami błądzącymi Nagroda Młodych doc. dr hab. lnz. Jan W ę g l a r z - za działalność naukową w dziedzinie optymalnego sterowania rozdziałem zadań i zasobów NAGRODY ROLNICZE doc. dr Waleria C z a b aj s k a - za osiągnięcia w dziedzinie hodowli roślin leczniczych, metodyki hodowlanej, badań biometrycznych i zastosowanie środków mutagennych oraz opracowanie piętnastu nowych odmian roślin leczniczych i przyprawowych doc. dr hab. Jerzy P u d ełk o - za osiągnięcia naukowe oraz efekty w praktyce rolniczej w zakresie nowoczesnych metod stosowania herbicydów NAGRODY ZESPOŁOWEzespół pracowników Instytutu Krajowych Włókien Naturalnych w składzie: doc. dr Stanisław Rólski, mgr Zdzisława Kowalińska, mgr Irena Lehmann, doc. dr Franciszek Frąckowiak, doc. dr Helena Krzyształowska, dr inż. Zdzisław Ziernnicki, mgr Jan Strycharz i mgr Krystyna Wierzchowiecka - za całokształt działalności naukowo-badawczej nad wyhodowaniem nowych krajowych odmian lnu i ich reprodukcją, w celu zabezpieczenia potrzeb krajowych, a tym samym wyeliminowania importu nasion z Holandii zespół Przemysłowego Instytutu Maszyn Rolniczych w składzie: mgr inż. Marian Liska, inż. Henryk Frąckowiak, mgr inż. Janusz Kaczmarek, mgr inż. Bogusław Koczorowski, doc. mgr inż. Władysław Machowiak, mgr inż. Eugeniusz 01ear>ki, mgr inż. Wojciech Stelmaszczyk, dr inż. Henryk Wojciechowski i inż. Tadeusz Zalewski - za opracowanie i wdrożenie do produkcji zestawu maszyn tworzących linię technologiczną zbioru siana i słomy w postaci dużych bel cylindrycznych sprasowanych metodą zwijania zespół Przedsiębiorstwa Wdrażania i Upowszechniania Postępu Technicznego i Organizacyjnego w składzie: mgr inż. Krystian Witaszak, inż. Czesław Nowak, mgr inż. Zbigniew Kraśnicki, doc. dr hab. Wincenty Więckowski, mgr inż. Krzysztof Jakubowski, inż. Jan Kępiński, inż. Grzegorz Cwojdziński, inż. Wojciech Ows nowski i mgr inż. Kazimierz Szulc - za wdrożenie do produkcji sposobu tuczu trzody chlewnej metodą "Tropik" Nagroda Młodychdr Lnż. Marian R e m i s z e w s k i za osiągnięcia w dziedzinie wykorzystania enzymów w przemyśle skrobiowym oraz za wdrożenie kilku nowych technologii ważnych dla gospodarki narodowej NAGRODY BUDOWNICTWA I ARCHITEKTURY mgr inż. arch. Jan We 11 e n g e r - za całokształt projektów i realizacji w Poznaniu oraz województwie; za współautorstwo przy realizacji technologii ratajskiej (płyty keramzyto betonowe) doc. mgr inż. Lech Andrzej D ę b s ki - za osiągnięcia w dziedzinie zagospodarowania i budownictwa turystycznego NAGRODA ZESPOŁOWA zespół architektów z Biura Projektowo-Badawczego Budownictwa Ogólnego "Miastoprojekt" w składzie: mgr inż. arch. Witold Milewski, mgr inż. arch. Zygmunt Skupniewicz i mgr inż. arch. Lech Stemal - za całokształt działalności zawodowej w dziedzinie architektury, w szczególności za archi tekturę obiektów szkolnictwa wyższego i użyteczności publicznej w Poznaniu i województwie Nagroda Naukowaza prace naukowe w zakresie literaturoznawstwa germańskiego i szeroko pojętego niemcoznawstwa PROF. DR HAB. HUBERT ORŁOWSKI Urodził się dnia 22 maja 1937 r. w Podle jkach p. instalacje ochrony katodowej wykonane przez kierowany przez niego zespół naukowo-badawezy w Zielonej Górze, Kaliszu, Castrowie Wlkp. i Poznaniu. Wyniki dotychczasowych badań opublikował w ponad trzydziestu pracach w kraju l zagranicą, i prezentował wielokrotnie na międzynarodowych kongresach ł konferencjach naukowych dotyczących ochrony metali przed korozją (Stany Zjednoczone Ameryki Płn., Kanada, Republika Federalna Niemiec, Francja, Wielka Brytania, Holandia, Szwecja, Arabia Saudyjska i kraje Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej). W latach studenckich był instrulftorem Związku Harcerstwa Polskiego. Od 1966 r. jest członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1976 -1980 był sekretarzem Rady Zakładowej Związku N auczycielstwa Polskiego w Politechnice Poznańskiej. Ponadto jest członkiem Komisji do spraw Elektrochemicznej Ochrony przed Korozją przy Zarządzie Głównym Stowarzyszenia Elektryków Polskich. Jest laureatem Nagrody Zespołowej Naczelnej Organizacji Technicznej za wybitne osiągnięcia w dziedzinie techniki <19<<9) i Nagrody III stopnia Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki za szczególne osiągnięcia w zakresie badań naukowych dotyczących ochrony elektrochemicznej metalowych konstrukcji podziemnych (1982). Posiada Odznaki Honorowe Miasta Poznania oraz "Za zasługi w rozwoju województwa poznańskiego". W 1969 r. zawarł związek małżeński z Marią Bartecką. Z małżeństwa tego urodził się syn Mikołaj (1976). MGR INŻ. GRZEGORZ TWARDOSZ Urodził się dnia 3 lipca 1951 r. w Poznaniu, w rodzinie lekarza Władysława Twardosza i jego żony Barbary z Paradowskich. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej Nr 40 w rodzinnym mieście, uczył się w Liceum Ogólnokształcącym im. Marcina Kasprzaka, które ukończył w 1%9 r. W tym samym roku Grzegorz Twardosz zapisał się na studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Poznańskiej, które ukończył w 1974 r., a następnie podjął pracę jako asystent-stażysta w Zakładzie Podstaw Elektrotechniki; od 1976 r. pracuje tam na stanowisku starszego asystenta. Od 1974 r. należał do zespołu naukowego, zajmującego się ochroną metalowych konstrukcji podziemnych przed korozją powodowaną prądami błądzącymi na terenie Kopalnii Węgla Brunatnego "Kazimierz", "J óżwin" i "Pątnów". Od 1977 r. jest członkiem Centralnej Komisji Elektrochemicznej Ochrony przed Korozją przy Zarządzie Głównym Stowarzyszenia Elektryków Polskich. Posiada Honorową Odznakę "Za zasługi w rozwoju województwa kaliskiego". W 1978 r. zawarł związek małżeński z mgr. inż. rolnictwa Barbarą Krzyżańską. Z małżeństwa tego urodziły się dzieci: syn Wojciech (1980) i córka Alicja (1983)lO! N agroda Techniki i Przemysłu Nagroda Młodychza działalność naukową w dziedzinie optymalnego sterowania rozdziałem zadań i zasobów DOC. DR HAB. INZ. JAN WĘGLARZ Urodził się w dniu 24 wrzesnla 1947 r. w Poznaniu, w rodzinie Józefa Węglarza profesora Politechniki Poznańskiej - i jego żony Ireny z Heldów. Szkołę podstawową (1961) i I Liceum Ogólnokształcące im. Karola Marcinkowskiego (1965) ukończył w rodzinnym mieście. W 1965 r. Jan Węglarz zapisał się na studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Poznańskiej, które ukończył z wyróżnieniem w 1971 r. Bównocześnie studiował na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, uzyskując dyplom magistra matematyki z wynikiem bardzo dobrym (1969). W czasie studiów aktywnie uczestniczył w studenckim ruchu naukowym, wygłaszając liczne referaty i zdobywając nagrody na studenckich sesjach kół naukowych. Dnia ii kwietnia 1971 r. rozpoczął pracę w Instytucie Automatyki Politechniki Poznańskiej jako asystent-stażysta. N a etat asystenta naukowo-dydaktycznego przeszedł z dniem l października 1971 r., a następnie objął funkcję starszego asystenta (l X 1972). Pracę doktorską pt. Zastosowanie teorii zbiorów wypukłych w zagadnieniu wyznaczania minimalno-czasowego sterowania kompleksem operacji, przygotowaną pod kierunkiem prof. dra hab. inż. Zdzisława Bubnickiego z Politechniki Wrocławskiej, obronił na Wydziale Elektrycznym Politechniki Poznańskiej dnia 24 kwietnia 1974 r. Praca ta została wyróżniona Nagrodą Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki. N a etat adiunkta powołany został z dniem l października 1974 r. Dnia 22 marca 1977 r. -Rada Wydziału Elektrycznego Politechniki Poznańskiej nadała mu stopień doktora habilitowanego nauk technicznych, zatwierdzony przez Centralną Komisję Kwalifikacyjną w czerwcu tego roku. Od l października 1975 r. jest kierownikiem Pracowni Teorii Optymalizacji (aktualnie: Zespołu Badań Operacyjnych i Systemów Komputerowych), której profil naukowy wyznaczony jest przez problematykę optymalnego sterowania rozdziałem zadań i zasobów, i jego zastosowań w projektowaniu oprogramowania systemów komputerowych i w sterowaniu produkcją. W zakresie tej tematyki uzyskał wiele oryginalnych wyników, które przedstawiał i publikował w kraju i zagranicą. Prowadzi zajęcia dydaktyczne, m. in. z algorytmów sterowania i teorii regulacji. Doc. Węglarz pełnił i pełni liczne funkcje społeczne, m. in. przez dwa lata był kuratorem domu studenckiego i opiekunem specjalności, był też przedstawicielem młodej kadry w Badzie Wydziału Elektrycznego, członkiem Bady i Kolegium Instytutu Automatyki, zastępcą redaktora naczelnego czasopisma naukowego "Foundations of Control Engineering" . Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Matematycznego, Polskiego T 0warzystwa Cybernetycznego i American Mathematical Society. Jego działalność naukowo-badawczą dotyczy szeroko rozumianej problematyki optymalnego sterowania rozdziałem zadań i zasobów. Problem sterowania polega na takim przydzielaniu w czasie zasobów do zadań, aby przy spełnieniu narzuconych ograniczeń wykonać dany zbiór zadań w sposób optymalny (np. w minimalnym czasie lub przy minimalnym koszcie). Jest to interdyscyplinarna problematyka badawcza o zasadniczym znaczeniu poznawczym i praktycznym. Laureaci Nagród J ej zastosowania praktyczne są bardzo szerokie i mają istotne znaczenie zarówno techniczne, jak ł ekonomiczne. Jan Węglarz posiada cenny dorobek naukowy, obejmujący: trzy monografie - Zastosowanie teorii zbiorów wypukłych w zagadnieniu wyznaczania minimalno-czasowego sterowania kompleksami operacji (Poznań 1974), Minimalno-czasowe sterowanie rozdziałem zadań i zasobów w kompleksie operacji w warunkach deterministycznych (Poznań 1976), Sterowanie w systemach typu kompleks operacji (Warszawa 1980), ponad pięćdziesiąt artykułów naukowych, dwa skrypty (po dwa wydania) oraz kilkanaście opracowań dla gospodarki narodowej . Jego prace były przedstawiane na ponad dwudziestu międzynarodowych konferencjach i sympozj ach oraz publikowane w czasopismach i wydawnictwach światowych. Zyskały one sobie wysokie uznanie międzynarodowe, o czym świadczy ich częste cytowanie, recenzje w głównych czasopismach przeglądowych ("Referatiwnyj Zurnał", "Mathematical Reviews", "Zentralblatt fur Mathematik"), zapraszanie autora do wygłaszania wykładów w naj poważniejszych ośrodkach naukowych, m. in. w Stanach Zjednoczonych Ameryki Płn., Kanadzie, Holandii, Francji, Republice Federalnej Niemiec, we Włoszech, na Węgrzech i w Niemieckiej Republice Demokratycznej, oraz propozycje wygłaszania referatów plenarnych na najpoważniejszych konferencjach międzynarodowych. O uznaniu pozycji naukowej Jana Węglarza świadczyło również powołanie go na członka American Mathematical Society oraz na stałego recenzenta "Mathematlcal Reviews". Jest on również członkiem Polskiego Towarzystwa Matematycznego i Polskiego Towarzystwa Cybernetycznego IYmi Laureaci Nagródtym roku podjął specjalizację w zakresie konstrukcji (maszyny rolnicze). W czerwcu 1955 r. zdał egzamin dyplomowy, uzyskując tytuł inżyniera-mechanika. Pracę zawodową podjął z dniem l września 1955 r. w Zakładzie Maszyn Żniwnych i Młocarń Przemysłowego Instytutu Maszyn Rolniczych w Poznaniu. W 1957 r. Eugeniusz Olearski, nie przerywając pracy, rozpoczął studia II stopnia na Wydziale Mechanizacji Rolnictwa Politechniki Poznańskiej i w 196) r. uzyskał stopień magistra inżyniera-mechanika. W Przemysłowym Instytucie Maszyn Rolniczych pracował kolejno na stanowiskach starszego inżyniera mechanika, starszego asystenta, a od 1965 r. do chwili obecnej na stanowisku adiunkta, pełniąc funkcję kierownika pracowni Maszyn Żniwnych i Młocarń. Od chwili rozpoczęcia pracy Eugeniusz Olearski zajmował się rozwiązywaniem nowychzagadnień w dziedzinie maszyn żniwnych i młocarń. N a podstawie studiów i badań opracował podstawy teoretyczne i założenia konstrukcyjne nowych maszyn i zespołów. M. in. brał udział w opracowaniu nowoczesnych kombajnów zbożowych rodziny "Bizon" i zestawu maszyn nowoczesnej linii technologicznej zbioru słomy i siana w postaci okrągłych bel zwijanych. Jest laureatem Zespołowej Nagrody Państwowej I stopnia za udział w opracowaniu technicznym i uruchomieniu produkcji kombajnów "Bizon" (1974). Jest laureatem N agrody Zespołowej Miasta Poznania i Województwa Poznańskiego w dziedzinie techniki i przemysłu za rok 1%9 za opracowanie samobieżnego kombajnu zbożowego. Za wydatny wkład pracy w rozwijanie wynalazczości i racjonalizacji pracowniczej otrzymał Dyplom Uznania i Złotą Odznakę Wojewódzkiego Klubu Techniki i Racjonalizacji. MGR INŻ. WOJCIECH STELMASZCZYK Urodził się dnia 8 lutego 1949 r. w Lesznie, w rodzinie pracownika handlu Romana Stelmaszczyka i jego żony Krystyny z Pieprzyckich. Naukę rozpoczął w Lesznie. W 1958 r. rodzice przenieśli się do Poznania, gdzie ukończył szkołę podstawową l podjął dalszą naukę w III Liceum Ogólnokształcącym im. Marcina Kasprzaka, w- którym zdał maturę (1967). Następnie uczęszczał do Państwowej Szkoły Technicznej, którą ukończył w 1969 r., uzyskując dyplom technika-mechanika. W tym też roku podjął pracę zawodową w Przemysłowym Instytucie Maszyn Rolniczych. W 1970 r. Wojciech Stelmaszczyk rozpoczął studia dla pracujących na Wydziale Maszyn Roboczych i Pojazdów Politechniki Poznańskiej, które ukończył uzyskując tytuł inżyniera-mechanika w specjalności' maszyny i urządzenia rolnicze (1975). W 1978 r. podjął zaocznie studia magisterskie na tym samym Wydziale i w 1980 r. uzyskał dyplom magistra inżyniera-mechanika w specjalności systemy i urządzenia energetyczne. Podczas pracy w Przemysłowym Instytucie Maszyn Roboczych zajmował się konstrukcją i badaniami maszyn do zbioru zbóż, zielonek i siana. M. in. prowadził samodzielne prace badawcze, laboratoryjno-eksploatacyjne, nad całą rodziną kombajnów zbożowych "Bizon" oraz prasami wysokiego stopnia zgniotu. Ostatnio uczestniczył w opracowaniu linii technologicznej maszyn do zbioru siana i słomy metodą zwijania w duże bele. Od 1980 r. jest głównym specjalistą do spraw mechanizacji w Kombinacie Państwowych Gospodarstw Rolnych Manieczki. Jest współautorem dwóch wynalazków zgłoszonych w Urzędzie Patentowym oraz kilku wdrożonych wniosków racjonalizatorskich. Pisał również artykuły do czasopism technicznych i rolniczych. Od 1978 r. jest rzeczoznawcą Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Rolnictwa, a od 1980 r. pełni funkcje przewodniczącego Zakładowego Klubu Techniki i Racjonalizacji. Otrzymał Odznakę Honorową "Za zasługi w rozwoju województwa poznańskiego" oraz odznakę "Racjonalizator Produkcji". W 1974 r. zawarł związek małżeński zElż. bietą Wawrzyńską, magistrem filologii polskiej. DR INŻ. HENRYK WOJCIECHOWSKI Urodził się dnia 12 listopada 1931 r. w Chwalisz ewie - wielkopolskiej wsi należącej do ówczesnego powiatu odolanowskiego, w rodzinie robotnika Jana Wojciechowskiego i jego żony Stanisławy z Pietrzaków. Rok później rodzice przenieśli się do Poznania, Tutaj przeżył lata okupacji hitlerowskiej, podczas której zmuszony został przez okupanta w trzynastym roku życia do ciężkich robót fortyfikacyjnych. Po wyzwoleniu kraju ukończył Poństwowe Gimnazjum Mechaniczne i Elektryczne im. Powstańców Wielkopolskich (1949) oraz Technikum Mechaniczno- Energetyczne Ministerstwa Przemysłu Maszynowego. W 1952 r. jako technik-mechanik otrzymał skierowanie do pracy w Zakładach Metalowych w Skarżysku Kamiennej. Po dwóch latach powrócił do Poznania i podjął pracę w Przemysłowym Instytucie Maszyn Rolniczych (1954). Jednocześnie zapisał się na studia inżynierskie na Politechnice Poznańskiej. W 1979 r. Rada Wydziału Maszyn Rolniczych i Pojazdów nadała mu stopień doktora nauk technicznych za pracę Badania nad doborem Optymalnych parametrów chwytaków szczękowych sterowanych hydraulicznie. Podczas blisko trzydziestoletniej pracy w Instytucie l działalności dydaktycznej na Politechnice Poznańskiej w latach 1974 - H976, zajmował się konstrukcją oraz badaniami maszyn rolniczych. Specjalizuje się przede wszystkim w urządzeniach do mechanizacji chowu zwierząt, prac gospodarskich, transportu bliskiego i przeładunku oraz przechowalnictwa płodów rolnych. Z jego konstrukcji wdrożonych do realizacji wymienić trzeba przede wszystkim kilka typów ładowarek ciągnikowych wyposażonych w różnorodne osprzęty do przeładunku materiałów przemieszczanych w rolnictwie, a spośród tych maszyn - oryginalnie rozwiązaną ładowarkę TUR-5. Koordynuje prace związane z wdrażaniem do produkcji zestawu maszyn do przetwórstwa i przygotowania pasz oraz do transportu bliskiego w gospodarstwach chłopskich, jak również zestawu maszyn do mechanizacji prac w dużych przechowalniach ziemniaków. Odbył półroczny staż naukowo-techniczny we Francji (1970). Od 1975 r. jest rzeczoznawcą w Okręgowym Ośrodku Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Rolnictwa. Jest autorem i współautorem około stu prac naukowo-badawczych i konstrukcyjnych. Jest laureatem Nagrody Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki za zajęcie II miejsca w plebiscycie "Gazety Poznańskiej" na najlepszych twórców postępu technicznego Wielkopolski - "Złoty Suwak" roku 1974. Posiada Odznakę Honorową ,.Za zasługi w rozwoju województwa poznańskiego". W 1956 r. zawarł związek małżeński z kreślarką Krystyną Świątek. Z małżeństwa tego urodziła się córka Hanka (1957). INŻ. TADEUSZ ZALEWSKI Urodził się dnia 10 lipca 1932 r. w Poznaniu, w rodzinie rzemieślnika Witolda Zalewskiego i jego żony Stanisławy z Jagodziń - skich, w 1939 r., po wkroczeniu hitlerowców do miasta, rodzina Zalewskich wywieziona została do Warszawy, gdzie Tadeusz ukończył szkołę podstawową. Po wyzwoleniu Poznania Zalewscy powrócili do rodzinnego miasta, a Tadeusz rozpoczął na ukę w Państwowym Gimnazjum Mechanicznym i Elektrycznym, po ukończeniu którego został w 1949 r. przyjęty do Liceum Mechanicznego. W czasie nauki Tadeusz Zalewski podjął w 195) r. pracę zarobkową jako kreślarz w Centralnym Biurze Konstrukcyjnym Maszyn Rolniczych. Z tego względu na ostatnie dwa lata przeniósł się do Liceum dla Pracujących. W 1952 r. zdał egzamin dojrzałości i uzyskał dyplom technika-mechanika. W 1%9 r. rozpoczął studia zaoczne na Akademii Rolniczej na Wydziale Mechanicznej Technologii Drewna, które ukończył w 1974 r. z tytułem inżyniera-mechanika. Po odbyciu zasadniczej służby wojskowej Laureaci Nagród (1953), podjął pracę w Przemysłowym Instytucie Maszyn Rolniczych na stanowisku starszego konstruktora. W Zakładzie Konstrukcyjno- Technologicznym zaczął samodzielnie - i z grupą konstruktorów - opracowywać nowe modele i prototypy maszyn rolniczych. W 1962 i-o Tadeusz Zalewski objął stanowisko kierownika działu konstrukcyjnego narzędzi i urząflzeń rolniczych, a w 1967 r. - kierownika działu konstrukcji urządzeń nietypowych i stanowisk badawczych w Wydziale Konstrukcji, gdzie pracuje do chwili obecnej. Inż. Tadeusz Zalewski posiada duży osobisty udział w opracowaniu dokumentacji takich maszyn rolniczych, jak: ładowacz materiałów pylistych, podkarmiacz roślin, ładowacz okopowych, kosiarka do zielonego groszku, brona talerzowa z siewnikiem dopoplonów, ładowacz czołowy do ciągnika, pług obracalny do ciągnika, kosiarka wirnikowa, rodzina rozsiewaczy wapna i materiałów pylistych. Skonstruował szereg stanowisk badawczych, a przede wszystkim kombajnu zbożowego ,.Bizon". Współpracuje z Poznańską Fabryką Maszyn Żniwnych, dla której opracowuje dokumentację konstrukcyjną samobieżnych kombajnów i sieczkarni zielonek wraz z wszystkimi przyrządami roboczymi. Zgłosił kilka wniosków racjonalizatorskich. Jest również współautorem patentu oraz dwóch wzorów użytkowych. W latach 1957 - 196) był przewodniczącym Rady Zakładowej, a w latach 1960-1969 Kasy Zapomogowo-pożyczkowej przy Instytucie. Od 1971 r. jest prezesem Zarządu Oddziału i wiceprezesem Zarządu Głównego Ogólnopolskiego Związku Akwarystów. Jest laureatem Nagrody Zespołowej Miasta Poznania i Województwa Poznańskiego w dziedzinie techniki i przemysłu za rok 1969 oraz Zespołowej Nagrody Technicznej Województwa Poznańskiego za rok 1975 za opracowanie zestawu maszyn do pielęgnacji i zbioru ziemniaków. Za osiągnięcia w pracy zawodowej inż. Tadeusz Zalewski udekorowany został Srebrnym Krzyżem Zasługi. W 1%3 r. zawarł związek małżeński z księgową Janiną Florysiak. Z małżeństwa tego urodziło się dwoje dzieci: Izabela <19(6) Jacek (1968). Nagroda Młodych za osiągnięcia w dziedzinie wykorzystania enzymów w przemyśle skrobiowym oraz za wdrożenie kilku nowych technologii ważnych dla gospodarki narodowej DR INŻ. MARIAN REMISZEWSKI U rodził się dnia 28 kwietnia 1946 r. w Poznaniu, w rodzinie ekonomisty Jerzego Remiszewskiego i jego żony dziennikarki Łucji z Czarnkowskich. W rodzinnym mieście ukończył Szkołę Podstawową Nr 7 im. Bolesława Chrobrego (1960), a w 1964 r. - Liceum Ogólnokształcące im. Karola Marcinkowskiego i zdał tam maturę. W tymże roku rozpoczął studia na Wydziale Technologu Rolno- Spożywczej Wyższej Szkoły Rolniczej. które ukończył w 1969 r., uzyskując tytuł magistra inżyniera technologii rolno-spożywczej. Pracę magisterską Badania wpływu enrymów celuloUtycznych na otręby pszenne poprzez charakterystyką cukrów i białek przygotował pod kierunkiem prof. dra Józefa Janickiego. Po studiach podjął pracę w Centralnym Laboratorium Przemysłu Ziemniaczanego, gdzie pracuje do chwili obecnej. Początkowo był zatrudniony na stanowisku inżyniera laboratoryjnego (1970 -1973), a następnie starszego asystenta (1973 -1974). Od dnia l lutego 1974 do 31 lipca 1982 r. kierował Sekcją Enzymatycznych Hydrolizatów Skrobiowych. Od l grudnia 1974 r. jest zatrudniony na stanowisku adiunkta, a od l sierpnia 1982 r. kieruje Pracownią Technologii Skrobi i Hydrolizatów. Głównym kierunkiem zainteresowań Mariana Remiszewskiego stały się zagadnienia związane z wykorzystaniem enzymów w przemyśle skrobiowym. Zajmuje się także problemami przerobu zbóż (pszenica, kukurydza) na krochmal i uzyskiwaniem skrobiowych zagęstników spożywczych. W 1977 r. przebywał na stypendium naukowym Organizacji Narodów Zjednoczonych na Wydziale Biochemicznym Politechniki Helsińskiej. Brał udział w kilkunastu służbowych wyjazdach zagranicznych o charakterze szkoleniowo-technologicznym do Bułgarii, Czechosłowacji, Danii, Finlandii, Niemieckiej Republiki Demokratycznej, Stanów Zjednoczonych Ameryki Płn., na Węgry i do Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. Podsumowaniem jego doświadczeń nad zastosowaniem enzymów była praca doktorska pt. Hydroliza en:rymatyczna surowców i produktów skrobiowych, której promotorem był prof. dr hab. inż. Adam Sroczyński, obroniona w 1980 r. na Wydziale Chemii Spożywczej Politechniki Łódzkiej. Dorobek naukowo-badawczy dra Mariana Remiszewskiego, głównie w dziedzinie wykorzystania enzymów w przemyśle skrobiowym, zawarty jest w czterdziestu publikacjach i doniesieniach naukowych oraz w referatach wygłaszanych na sesjach naukowych i sympozjach, z których jedenaście zostało przedstawionych na sympozjach międzynarodowych, m. in. w Warnie, New Dehli i Helsinkach. Jest także autorem lub współautorem dwudziestu jeden prac nie publikowanych oraz współautorem czterech projektów racjonalizatorskich. Niektóre wyniki prac naukowo-badawczych dra Remiszewskiego zostały wdrożone lub przygotowane do wdrożenia w praktyce przemysłowej, a mianowicie: technologia produkcji glukozy metodą kwas-enzym, technologia produkcji glukozy metodą enzym-enzym, technologia produkcji syropów enzymatycznych (całkowite przygotowanie do wdrożenia), technologia produkcji krochmalu pszennego i glutenu (budowa oddziału produkcyjnego jest w toku), zmodyfikowana technologia produkcji skrobiowych zagęstników spożywczych. Za osiągnięcia badawcze i technologiczne (przeważnie wraz z zespołem) został wyróżniony wpisem do Księgi Osiągnięć Nauki Polskiej na II Kongresie Nauki Polskiej za technologię produkcji glukozy metodą kwas-enzym (1973), Nagrodą Ministra Przemysłu Spożywczego i Skupu oraz Nagrodą w konkursie "Złoty Suwak" "Gazety Poznańskiej" za technologię produkcji glukozy metodą enzym-enzym (1975), Nagrodą Wojewódzką Naczelnej Organizacji Technicznej II stopnia za technologię i urządzenie dla estryfikacji skrobii w fazie fluidalnej {1981), N agrodami Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej za postęp techniczny - budowę i badania stacji prażenia fluidalnego oraz za pracę doktorską (1981). Od 1975 r. jest członkiem zespołu konsultacyjno- koordynacyjnego do spraw preparatów enzymatycznych przy Radzie Naukowej Instytutu Przemysłu Fermentacyjnego w Warszawie. Od 1970 r. jest członkiem Stowarzyszenia N aukowo- Technicznego Inżynierów i Techników Przemysłu Spożywczego - w latach 1980 - 1981 był wiceprzewodniczącym koła zakładowego, a obecnie jest Jego przewodniczącym. W (1975 r. zawarł związek małżeński z Teodorą Zwolińską. Z małżeństwa tego urodziła się córka Maria (1981). Nagroda Budownictwa i Architektury za całokształt projektów i realizacji w Poznaniu oraz województwie; za współautorstwo przy realizacji technologii ratajskiej (płyty keramzytobetonowe) MGR INŻ. AUCH. JAN WELLENGER Uroaził się dnia 3 marca 1919 r. w Gnieźnie, w rodzinie architekta i budowniczego Józefa Wellengera i jego żony Jadwigi z Rabskich. Po ukończeniu szkoły podstawo wej w rodzinnym mieście, uczył się w poznańskim Gimnazjum im. Jana Kantego , gdzie w 1938 r. zdał egzamin dojrzałości. Po odbyciu służby w Junackich Hufcach Laureaci Nagród Pracy w Dębiu nad N erem, został powołany do szkoły podchorążych rezerwy 57. pułku piechoty. Jako żołnierz 14, dywizji piechoty brał udział w walkach Armii "Poznań", m. in. nad Bzurą. Po bezskutecznej próbie przebicia sie. do Warszawy - udało mu się wydostać z okrążenia i wrócić do Poznania, skąd z rodzicami udał się do Miłosławia. Tam ukrywał grupę kolegów, z którą rozpoczął akcję sabotażową. W lutym 1941 r. został aresztowany przez gestapo. Więziono go przez trzy miesiące w Kościanie i przez sześć miesięcy w Forcie VII w Poznaniu, a następnie do końca .wojny przebywał w obozie koncentracyjnym Oranienburg- Sachsenhausen jako więzień nr 38 970. Podczas ewakuacji obozu, w kwietniu 1945 r., zdoła* zbiec. Ukrywał się w lasach. Pomagali mu Polacy przebywający na robotach przymusowych. Po powrocie do domu, pracował w latach 1945 -1947 jako technik w firmie budowlanej Alfreda Hoppela. W 1947 r. pełnił funkcje zastępcy kierownika budowy hali nr 2 Międzynarodowych Targów Poznańskich, a później (do końca października 1948 r.) zatrudniony był w pracowni projektowej Poznańskiej Dyrekcji Odbudowy. Pracując studiował w poznańskiej Szkole Inżynierskiej, gdzie uzyskał dyplom z wyróżnieniem (15 X 1948). W latach 1949 -1953 był asystentem i starszym asystentem w Katedrze Projektowania i Historii Sztuki Szkoły Inżynierskiej. Dyplom magistra inźyniera-architekta otrzymał 17 grudnia 1%4 r.. po ukończeniu studiów II stopnia na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej. Od 1972 r. jest starszym wykładowcą w Instytucie Architektury Politechniki Poznańskiej. Od l listopada 1948 r. pracował w Przedsiębiorstwie Projektowania Budownictwa Miejskiego "Miastoprojekt" , kolejno na stanowiskach: projektanta, starszego projektanta, kierownika pracowni, naczelnego inżyniera, zastępcy dyrektora do spraw technicznych. W 1%2 r. zrezygnował ze stanowiska zastępcy dyrektora i objął kierownictwo Pracowni "Rataje". Z dniem i września 1975 r. mianowany został dyrektorem Biura Planowania Przestrzennego i zastępcą głównego architekta województwa poznańskiego, a w 1981 r. - głównym architektem. Spośród wielu opracowanych przez Jana Wellengera projektów zrealizowano budynek szkoły podstawowej przy ul. Stalingradzkiej oraz liczne przedszkola i żłobki. Pracą prototypową był budynek przedszkola i szkoły podstawowej-dziesięciolatki dla osiedla ratajskiego. Projektował domy mieszkalne przy ul. Libelta i Zeylanda, wieżowce na osiedlu mieszkaniowym "Grunwald", Technikum Geodezyjne przy ul. Szamotuiskiej, Dom Technika i hale targowe nr 14 i 20 Międzynarodowych Targów Poznańskich (z zespołem). Jest współautorem planu szczegółowego tzw. Górnego Tarasu Nowej Dzielnicy Mieszkaniowej "Rataje". Jan Wellenger jest laureatem I Nagrody w Ogólnopolskim Konkursie Stowarzyszenia Architektów Polskich na pomnik Adama Mickiewicza (wespół z mgr. inż. arch. Stanisławem Pogórskim) - 1955; III Nagrody zi pracę zespołową w Ogólnopolskim Konkursie na projekt kościoła w Kaliszu; III Nagrody Zespołowej w Ogólnopolskim Konkursie Zamkniętym na opracowanie studium planu szczegółowego Górnego Tarasu "Rataj"; I Nagrody w Konkursie Biura Studiów i Projektów Budownictwa Miejskiego "Miastoprojekt" na budowę osiedla wypoczynkowego w Osowej Górze (wespół z inż. Henrykiem Jaroszem); wyróżnienia w Konkursie Zamkniętym na budynki mieszkalne w technologii uprzemysłowionej. Zdobył Nagrodę III stopnia Komitetu Budownictwa, Urbanistyki i Architektury za projekt hali wystawowej nr 14 na Międzynarodowych Targach Poznańskich (praca zespołowa) oraz Nagrodę III stopnia za projekt i realizację poznańskiego Domu Technika. Jan Wellenger uczestniczył w podróżach studialnych po Czechosłowacji, Szwajcarii l Włoszech (1956), Wielkiej Brytanii <1%8), Republice Federalnei Niemiec H974), Niemieckiej Republice Demokratycznej (1974 -1976). Dużo pracował społecznie. W latach 1954-1958 był radnym Dzielnicowej Rady N arodowej Stare Miasto, w latach 1958 -1972 - radnym Rady Narodowej m. Poznania. Od 1955 r. pracuje aktywnie w zarządzie oddziału Stowarzyszenia Architektów Polskich, m. in. jako wiceprezes (1955 -1962) i prezes (1%9 -1976), jest przewodniczącym Komisji Rewizyjnej Zarządu Głównego (od 1977 r.). Od 1971 r. jest członkiem Zarządu Dzielnicowego Związku Bojowników o Wolność i Demokrację Stare Miasto, a od 1978 r. - członkiem Zarządu Wojewódzkiego. Za pracę zawodową i społeczną udekorowany został Medalami X -lecia i XXX -lecia PRL, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim (1964) i Oficerskim (1974) Orderu Odrodzenia Polski. Posiada Odznakę Przodownika Pracy, Odznaki Honorowe Miasta Poznania i "Za zasługi w rozwoju województwa poznańskiego", Odznakę Tysiąclecia, Brązowy Medal "Za zasługi dlaobronności kraju", Odznakę Honorową "Za zasługi dla poznańskiej organizacji ZSMP", Złotą Odznakę Centralnego Związku Spółdzielni Budownictwa Mieszkaniowego, Złotą Odznakę Stowarzyszenia Architektów Polskich i Srebrną Odznakę Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa. W 1947 r. zawarł związek małżeński z architektem Haliną Brzostek. Z małżeństwa tego urodziło się czterech synów: Michał (1948) - aktualnie mgr inżynier-mechanik, Krzysztof (1951) - mgr inżynier budownictwa lądowego, Wojciech (1953) - mgr architekt wnętrz i Leszek (1954) - mgr inżynier budownictwa lądowego. Zebrał: Tadeusz Orlik