[O
Zbigniew Glowacki
W wyniku konsekwentnie realizowanej polityki badań naukowych stale wzrasta zakres i ranga wykonywanych w uczelni prac badawczych, co jest szczególnie widoczne w pracach realizowanych w trybie umownym (zleconych Politechnice Poznańskiej przez jednostki gospodarki narodowej). Wartość tych prac wynosiła: w 1970 roku 31,7 milionów zł, a w roku 1975 osiągnęła 130 milionów zł. (Tabela 1). Tylko w roku 1974 na zlecenie jednostek centralnych wykonano prace wartości ok. 36 milionów zł, dla jednostek miasta Poznania i regionu poznańskiego za ok. 50 milionów zł, oraz dla regionów sąsiednich, gospodarczo i kulturowo ciążących ku Wielkopolsce, za ok. 21 milionów zł. Natomiast wartość prac realizowanych w ramach problemów węzłowych wynosiła: w 1970 r. · - 900 000 zł, a w 1975 r. - 37,1 milionów zł.

Tabela 1
WARTOŚĆ WYKONANYCH PRAC (w milionach zł)
Rok I I l I 1971 1972 1973 1974 1975 38,3 50,8 83,6 110,0 130,0
W działalności naukowo-badawczej Politechnika Poznańska osiągnęła w latach 1970 - 1975 poważne sukcesy, przy czym większość opracowań naukowych znalazła zastosowanie w praktyce gospodarczej, przynosząc wielomilionowe korzyści ekonomiczne oraz efekty techniczne i organizacyjne. O randze tych osiągnięć świadczą nagrody i wyróżnienia uzyskane przez zespoły naukowe. Tylko w latach 1972 - 1974 przyznane zostały: jedna nagroda państwowa oraz siedemdziesiąt osiem nagród Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki, w tym sześć międzyresortowych zespołowych nagród w dziedzinie postępu technicznego i ekonomicznego za następujące opracowania: 1. Nowy gatunek stali łożyskowej na łożyska toczne zawiera 1 % więcej węgla, 1,5% chromu oraz podwyższaną ilość azotu. Azot wprowadzony jest do stali podczas wytopu. Opracowana stal znajduje zastosowanie do produkcji łożysk tocznych szczególnie mocno obciążonych oraz łożysk o podwyższonej trwałości. Efektem opracowania jest istotne zmniejszenie zużycia stali na łożyska, zwiększenie okresów międzyremontowych i skrócenie czasu remontów maszyn i urządzeń. 2. Urządzenie do sterowania procesami technologicznymi AW-50. Urządzenie to służy do zdalnego sterowania dowolnym procesem technologicznym. Załączenia i wyłączenia obiektów sterowania można dokonać indywidualnie bądź automatycznie według ustalonego programu procesu. Z tej racji urządzenie może być produkowane seryjnie bez względu na rodzaj procesu technologicznego w jednakowej wersji technicznej. 3. System telemechaniki TM-10. Zadaniem tego systemu jest uzyskanie na stacji centralnej (SC) obrazu pracy całej sieci gazowej, wodociągowej czy elektroenergetycznej oraz oddziaływanie SC na pracę kontrolowanej sieci. Odbywa się to drogą elektrycznych sygnałów pomiarowych i dyspozycyjnych, przekazywanych między SC a stacjami pomiarowymi (SP). System telemechaniki TM -10 zbudowany jest na elementach scalonych. W jego skład wchodzi minikomputer, który na podstawie pomiarów podejmuje decyzje odnośnie sterowania oraz pamięta i przetwarza informacje. Efektem pracy całego systemu jest racjonalne gospodarowanie zasobami energetycznymi oraz szybka lokalizacja ewentualnych awarii. 4. Cyfrowy system sterowania ruchem ulicznym SCR-4 składa się z szeregu urządzeń umożliwiających sterowanie akomodacyjne (tzn. uzależnione od aktualnych 
Środowiskowy Ośrodek Informatyki przy Politechnice Poznańskiej. Aparaty obsługuje te ch - nik Maria Kowalewska
natężeń ruchu) i skoordynowane umożliwiające jazdę z minimalnym czasem zatrzymań na ciągu komunikacyjnym lub obszarze miasta. Podstawowym urządzeniem jest jednostka sterująca sygnalizacją na skrzyżowaniu. Zespołem jednostek lokalnych steruje podcentrala realizująca sterowanie skoordynowane. Dzięki pomiarom parametrów ruchu na tzw. czujnikach strategicznych dobiera się optymalny program dla całego ciągu komunikacyjnego lub obszaru. Aktualnie zalecane prędkości wyświetlane są na specjalnych wyświetlaczach.
Urządzenia podcentrali przystosowane są do współpracy w przyszłości z miejską centralą sterowania ruchem, wyposażoną w komputer, podgląd telewizyjny itp. Efektem zastosowania cyfrowego systemu sterowania ruchem ulicznym jest: zwiększenie przepustowości skrzyżowań i ciągów komunikacyjnych; podniesienie bezpieczeństwa jazdy; zapewnienie wyższego standardu obsługi środkom masowej komunikacji miejskiej; oszczędność czasu wszystkich użytkowników systemu komunikacyjnego; oszczędność materiałów pędnych, zmniejszenie ilości spalin wydzielanych w rejonie stosowania systemu. 
Zbigniew Glowacki
Pracownia Instytutu Automatyki Politechniki Poznańskiej. Przy aparaturze doc. dr inż.
Andrzej Wachowski. W głębi od lewej technicy: Ryszard Michalczyk i Janusz Książek
5. Zgrzewarki wieloelektrodowe do zgrzewania siatek zbrojeniowych. Wykonano badania nad możliwością zastosowania zgrzewania elektrooporowego do łączenia stali w budownictwie i na podstawie tych badań zaprojektowano i zbudowano dziesięć prototypów zgrzewarek wieloelektrodowych do zgrzewania siatek zbrojeniowych. Każdy z wykonanych prototypów daje średnio 1 min zł oszczędności w skali roku i zastępuje pracę 15 - 30 robotników. 6. Kompleksowe prace badawcze z zakresu dmuchaw promieniowych. Opracowano podstawowe dane konstrukcyjne dla optymalnego wariantu typoszeregu dmuchaw. Oparcie krajowej produkcji dmuchaw promieniowych o zaproponowane rozwiązanie pozwoli na unifikację elementów konstrukcyjnych tych urządzeń. Ponadto zespoły naukowe i pracownicy uczelni uzyskali szereg nagród: ministrów innych resortów; Miasta Poznania i Województwa Poznańskiego; plebiscytu "Gazety Zachodniej" - "Złoty Suwak"; Turnieju Młodych Mistrzów Techniki; konkursów ogólnokrajowych i regionalnych ("Stać nas na więcej i lepiej" oraz "Oszczędzajmy surowce i materiały" i in.). Szczególnym wyróżnieniem prac badawczych było zakwalifikowanie ośmiu zgłoszonych przez Politechnikę Poznańską opracowań do "Księgi czynów i osiągnięć nauki polskiej" z okazji Roku Nauki Polskiej. Takiej liczby prac nie wpisała do Księgi żadna wyższa szkoła techniczna w kraju.
W latach 1970 - 1975 współpraca z jednostkami gospodarczymi kraju, a przede wszystkim Wielkopolski, była wielostronna, wielokierunkowa i obejmowała: kształcenie specjalistów dla gospodarki narodowej, a mianowicie: na dziennych, wieczorowych i zaocznych studiach zawodowych i magisterskich oraz na studiach podyplomowych i doktoranckich (Tabela 2), przy czym nabór kandydatów na studia podyplomowe i doktoranckie poprzedzała skrupulatna weryfikacja; wymianę wysokokwalifikowanej kadry - intensyfikacja tej wymiany jest ważnym postulatem na przyszłość; rozwiązywanie przez uczelnię zadań bieżących i problemów perspek
Politechnika gospodarce narodowejtywicznych przemysłu; nadzór naukowy nad wdrożeniem do produkcji nowych rozwiązań; wzajemne udostępnianie aparatury naukowo-badawczej, stanowisk badawczych, zbiorów patentowych i bibliotecznych; pomoc zakładów przemysłowych w rozwoju bazy materialnej Politechniki. Wielokierunkowość tej współpracy wynika z zawartych dwustronnych, wieloletnich urruw z zakładami przemysłowymi, szkołami wyższymi i jednostkami badawczymi przemysłu, których działalność jest szczególnie ważna dla kraju i regionu Wielkopiski. Dla każdej z tych jednostek wyznaczono uczelniany instytut, odpowiedzialny za współpracę oraz pracownika naukowo-dydaktycznego, koordynującego bezpośrednio tę współpracę. W latach IlIO - 1975 funkcje te pełniło ok. siedemdziesięciu osAb. Wybrane jednostki gospodarki narodowej, z którymi Politechnika Poznańska posiada dwustronne umowy o współpracy naukowej i technicznej: Urząd Wojewódzki w Poznaniu, Zakłady Przemysłu Metalowego "H. Cegielski"; Zakłady Metalurgiczne "Pomet"; Fabryka Obrabiarek Specjalnych "Ponar- Wiepofama"; Poznańska Fa
Srodowiskowe 'Laboratorium Strukturalnych Badań Metali Politechniki Poznańskiej. Przy mikroskopie elektronowym mgr. inż. Tomasz Kachlicki 
Zbigniew Glowacki
Tabela 2
STUDENCI POLITECHNIKI POZNAŃSKIEJ
Lata Lp Wyszczególnienie 1971 1972 1973 1974 1975 l Studenci studiów dziennych 4063 4253 4072 3963 4091 2 Studenci studiów dziennych, wieczorowych i zaocznych ogółem - 7444 7639 7198 7074 3 Studenci studiów podyplomowych 22 159 199 277 274 4 Słuchacze studiów doktoranckich 48 77 101 121 136bryka Łożysk Tocznych; Wielkopolskie Zakłady Teletechniczne "Telkom - Teletra"; Zjednoczone Zakłady Urządzeń Jądrowych "Polon"; Poznańska Fabryka Wodomierzy i Gazomierzy "Powogaz"; Poznańskie Przedsiębiorstwo Budowlane Nr 2; Poznańskie Przedsiębiorstwo Konstrukcji Stalowych i Urządzeń Przemysłowych "Mostostal"; Zakłady Energetyczne Okręgu Zachodniego (Poznań); Instytut Podstawowych Problemów Techniki (Warszawa); Zjednoczenie Budowy i Montażu · Maszyn Przemysłu Spożywczego "Spomasz" (Warszawa); Zakłady Wytwórcze Głośników "Tonsil" (Września); Wielkopolskie Zakłady Automatyzacji Kompleksowej "Mera-Zap-Mont" (Ostrów Wlkp.); Fabryka Maszyn Rolniczych "Rofama" (Rogoźno).
Inną formę współpracy stanowiła funkcja konsultanta naukowego w zakładzie przemysłowym, ktćrą spełniało ok. sześćdziesięciu pracowników uczelni. Jest to rodzaj współpracy, który w znacznym stopniu może przyspieszyć wdrożenie nowych osiągnięć nauki do przemysłu. Natomiast wybitni specjaliści z przemysłu uczestniczyli w realizowanym w uczelni procesie dydaktycznym (prawie dwieście osób) oraz pracach badawczych i wdrożeniowych (ok. tysiąca osób). Jedną z organizowanych form rozwiązywania kompleksowych zadań były uczelniano-przemysłowe zespoły problemowe. W latach 1971 - 1975 istniały tego rodzaju zespoły powołane do problemów: obrabiarek wieloczynnościowych; urządzeń perforujących do maszyn cyfrowych; silników spalinowych; technologii łożysk tocznych, obróbki plastycznej; organizacji i zarządzania; zastosowania termografii w energetyce. Aktywnie pracujące zespoły problemowe są ważnym elementem w walce o wyższą jakość produkcji. J eszrze inną formą współpracy były laboratoria środowiskowe. Politechnika Poznańska posiada Środowiskowy Ośrodek Informatyki i Środowiskowe Laboratorium Strukturalnych Badań Metali. Efektem ich działalności jest m. in. dalsza integracja poznańskiego środowiska naukowego. Podstawowym celem powoływania specjalistycznych laboratoriów środowiskowych jest stworzenie warunków sprzyjających koncentracji wysoko kwalifikowanej kadry, optymalne wykorzystanie apartury naukowo-badawczej oraz wyeliminowanie importu tejże aparatury. Dotychczasowe wyposa-Aenie laboratoriów jest jednak stale nie wystarczające. Jedną z korzystniejszych form współpracy było w minionym okresie wspólne użytkowanie aparatury naukowo-badawczej i stanowisk badawczych przy realizacji uzgodnionych prac. N a podkreślenie zasługuje fakt działania na Politechnice Poznańskiej uczelniano-przemysłowego Instytutu Techniki Cieplnej i Silników Spalinowych (zorganizowanego w 1971 roku jako Instytutu Wysokoprężnych Silników Okrętowych i Kolejowych), powiązanego szczególnie z Zakładami Przemysłu Metalowego "H. Cegielski" . 
Środowiskowe Laboratorium Strukturalnych Badań Metali Politechniki Poznańskiej. Mgr inż. Jerzy Gendek przy mikroskopie scanningowym i mikroanalizatorze rentgenowskim
Oryginalną inicjatywą w tworzeniu nowych metod współpracy było utworzenie w Fabryce Obrabiarek Specjalnych "Ponar- Wiepofama" Zakładu Obrabiarek Instytutu Technologii Budowy Maszyn. Organizacyjnie Zakład Obrabiarek nadal podlega Instytutowi. Jednakże jego działalność naukowo-badawczą ukierunkowana jest w zakresie obrabiarek zespołowych i specjalnych oraz dziedzin związanych z tematyką wynikającą z perspektyw rozwoju produkcji Fabryki Obrabiarek Specjalnych "Ponar- Wiepofama" . Podobnych przykładów powiązania nauki z przemysłem jest znacznie więcej.
Należą do nich kontakty z Poznańską Fabryką Łożysk Tocznych, Wielkopolskimi Zakładami Automatyzacji Kompleksowej "Mera-Zap-Mont" oraz Zakładami Metalurgicznymi "Pomet" . Tę formę współpracy Politechnika zamierza rozszerzać. Te kontakty przyniosą obok konkretnych i wymiernych zysków osiąganych dzięki lepszej produkcji także korzyści naukowo-dydaktyczne. W programie dalszej współpracy - poza wspólnym użytkowaniem aparatury laboratoryjnej i kontrolno-pomiarowej oraz opracowaniem planów zakupów tejże aparatury, które pozwalają uniknąć dublowania tych zakupów, a także umożliwiają rozszerzenie asortymentowego parku maszynowego obu jednostek, przewiduje się organizowanie specjalistycznych zajęć dla studentów Politechniki i pracowników fabryki. Ponadto uwzględnia
Zbigniew Glowackijąc konieczność bezpośredniej i szybkiej konsultacji przy doraźnych rozwiązaniach, przewiduje się uczestnictwo pracowników Zakładu Obrabiarek w opracowaniu analiz i opinii technicznych dla potrzeb rady technicznej przedsiębiorstwa. Dobrymi przykładami zaangażowania w problemy gospodarcze miasta i regionu było w latach 1971 - 1975: opracowanie urządzenia cyfrowego sterowania ruchem ulicznym ("zielonej fali") zainstalowanego na odcinku miejskim wschodniej Trasy E-8; opracowanie i nadzorowanie renowacji uszkodzonej pożarem konstrukcji hali w Zakładach Przemysłu Gumowego "Stomil"; opracowanie i wdrożenie w budownictwie zautomatyzowanych zgrzewarek wieloelektrodowych; nadzór naukowy nad budową systemów komunikacyjnych Poznania i Wielkopolski; opracowanie technologii otrzymywania i natrysku pianki poliuretanowej zastosowanej przy budowie wagonów towarowych; prace związane z rozruchem układów elektrycznych walcowni zimnej Huty Aluminium w Koninie; opracowanie i wdrożenie środków zabezpieczających metalowe urządzenia podziemne przed korozją elektrolityczną w Kopalni "Kazimierz" w Koninie.
W proces realizacji prac związanych z pogrzebami jednostek gospodarczych regionu wielkopolskiego włączono również studentów, którzy wykonali wiele prac przejściowych i dyplomowych w powiązaniu z praktycznymi potrzebami przemysłu. Podobną rolę spełniały wakacyjne obozy naukowe studentów cieszące się dużym uznaniem gospodarzy tych obozów. W programie społeczno-gospodarczego rozwoju regionu poznańskiego zawarto elementy decydujące o utrwaleniu i rozwoju głównych funkcji Poznania i regionu Wielkopolski, w tym przede wszystkim funkcji produkcyjnej, będącej podstawowym czynnikiem wzrostu gospodarczego. W latach 1976 - 1980 przewiduje się utrzymanie wysokiej dynamiki wzrostu potencjału przemysłowego przy dalszej zmianie jego struktury oraz szybkiej modiernizacji. Z intensywnym rozwojem przemysłu wiążą się ogromne zadania dla Politechniki Poznańskiej. Rozwój gospodarki regionu jest bowiem ściśle związany z rezultatami prac naukowo-badawczych i dydaktyczno-wychowawczych szkół wyższych. Tak jak dotychczas, podstawą dalszego współdziałania Politechniki z jednostkami gospodarki narodowej będą w latach 1976 -1980 wieloletnie porozumienia o współpracy naukowej i technicznej, zweryfikowane pod kątem wzajemnych zobowiązań i świadczeń. Politechnika Poznańska będzie rozwijała i pogłębiała istniejące formy współpracy, takie jak np.: problemowe zespoły mieszane, konsultanci naukowi, wspólne użytkowanie aparatury badawczej, laboratoria środowiskowe. Rozszerzać się będzie wymianę kadry poprzez praktyki przemysłowe nauczycieli akademickich oraz uczestnictwo wysokokwalifikowanych specjalistów przemysłu w pracy dydaktycznej i naukowo-badawczej. Dla realizacji prac w pełnych cyklach rozwojowych zakończonych wdrożeniami dążyć się będzie do budowania warsztatu naukowego w zapleczu technicznym zakładów przemysłowych, w oparciu o doświadczenia ze współpracy z Fabryką Obrabiarek Specjalnych "Ponar" (dawniej "Wiepofama"), Zakładami Metalurgicznymi "Pomet" i Oddziałem Ośrodka Badawczo- Rozwojowego Łożysk Tocznych oraz do tworzenia nowych form powiązań organizacyjnych w kompleksie dydaktyczno-badawczo -produkcyjnym. Dąży się do tego, aby podobne, dojrzałe powiązania organizacyjne i funkcjonalne powstały we współpracy z Zakładami Przemysłu Metalowego "H. Cegielski", Wielkopolskimi Zakładami Teleelektromcznymi "Telkom - Teletra", Fabryką Maszyn Żniwnych, Zakładami Mechanizacji Budownictwa "Zremb" , Zakładami Samochodów Rolniczych oraz przedsiębiorstwami budowlano-montażowymi i instalacyjnymi w Poznaniu i regionie.

Zgrzewarka ośmioelektrodowa wykonana w Pracowni Spawalnictwa Instytutu Technologii Budowy Maszyn Politechniki Poznańskiej
Dla osiągnięcia określonych na lata 1976 - 1980 zamierzeń uczelni w dziedzinie badań naukowych i współpracy z jednostkami gospodarki uspołecznionej, nieodzowne jest zapewnienie odpowiednich warunków organizacyjnych i materialnych. Dla dobra gospodarki kraju i regionu, zarówno w interesie uczelni, jak i jednostek gospodarczych z nią współpracujących leży sprawa zapewnienia środków na realizację jakościowo wyższych zadań określonych na najbliższą pięciolatkę. Planując rozwój badań naukowych oraz poczynań na rzecz jednostek gospodarczych, Politechnika zakłada jednocześnie: podniesienie jakości badań naukowych przez szeroki udział w programach rządowych oraz problemach węzłowych i podstawowych; prowadzenie prac w pełnym cyklu rozwojowym, tj. od badań podstawowych do wdrożenia przy znacznym udziale specjalistów z przemysłu, już na etapie przygotowania do wdroenia; pogłębianie specjalizacji instytutów zgodnie z wytyczonymi kierunkami specjalizacji uczelni; zwiększenie udziału studentów w pracach badawczych wynikających z potrzeb zarówno badań własnych planowych, jak i przemysłu; rozwijanie form współpracy z jednostkami gospodarczymi polegających na merytorycznym i bazowym związaniu zespołów badawczych Politechniki z zakładami; unowocześnienie bazy aparaturowej, przede wszystkim w zakresie nowości z krajów kapitalistycznych; szerszy rozwój bazy lokalowej, szczególnie laboratoriów i pracowni drogą udostępniania powierzchni będącej w posiadaniu jednostek gospodarczych i realizowaniu wspólnych zamierzeń związanych z uzyskiwaniem limitowanych środków inwestycyjnych.
2 Kronika Miasta Poznania 
Zbigniew Glowacki
Na lata 1976 -1980 zakłada się kontynuację podstawowych zadań polityki uczelni w dziedzinie badań naukowych. Specjalizacja naukowa uczelni urzeczywistniać się będzie m. in. poprzez udział w rozwiązywaniu problemów objętych ramami pięciu programów rządowych: kompleksowe przetwórstwo węgla; optymalne wykorzystanie zasobów i rozwój produkcji wyrobów z miedzi i jej stopów; rozwój materiałów i podzespołów dla potrzeb elektronizacji; kompleksowy rozwój budownictwa mieszkaniowego oraz kształtowanie i wykorzystanie zasobów wodnych. W oparciu o złożone już oferty i wstępne plany badań naukowych przewiduje się realizację prac w ramach programów rządowych o wartości 170 milionów zł, natomiast w ramach problemów węzłowych w wysokości 150 milionów zł na pięciolatkę 1976 - 1980. W ramach międzyresortowego (Polska Akademia Nauk i Ministerstwo Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki) planu badań podstawowych Politechnika Poznańska koordynować będzie badania dwóch problemów, a mianowicie: "Własności próżni w warunkach wyładowań iskrowych i łukowych" oraz "Optymalizacja procesów termodynamicznych i przepływowych", na łączną, wstępnie określoną kwotę 280 milionów zł, a przewidywany udział w problemach podstawowych koordynowanych przez inne jednostki naukowe wyniesie w pięcioleciu 1976 -1980 ponad 100 milionów zł. Natomiast rozwiązywanie tematyki badawczej objętej problematyką resortowo-branżową szacuje się na kilkaset milionów zł. Przewiduje się, ii łącznie z tematyką wynikającą z potrzeb bieżących jednostek gospodarczych wykonanie prac badawczych w trybie umownym osiągnie w latach 1976 - 1980 kwotę około 1 miliarda zł, co stanowić będzie przeszło dwukrotny wzrost w porównaniu z latami 1971 -1975. Odbiorcami wyników badań będą przede wszystkim koordynatorzy programów rządowych i problemów węzłowych oraz resortowych, a także przedsiębiorstwa przemysłu metalowego, elektronicznego, elektromaszynowego, chemicznego, rolno-spożywczego oraz budownictwa. Niezależnie od badań prowadzonych w trybie umownym, prowadzić się będzie również badania dla potrzeb rozwoju kadry i dla celów dydaktyki oraz badania podstawowe własne. Na ten cel przewiduje się w latach 1975 - 1980 nakłady w wysokości 400 milionów zł. Zamierza się rozszerzyć działania integracyjne w poznańskim środowisku naukowym, głównie poprzez podejmowanie wspólnych międzydyscyplinarnych prac badawczych. Dla realizacji przedstawionych ambitnych zamierzeń, obejmujących obok znacznego wzrostu ilościowego, przede wszystkim wyższe wymogi jakościowe, konieczne jest wspólne, konkretne i skoordynowane działanie uczelni i praktyki gospodarczej dla realizacji Uchwał VII Zjazdu Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. 
ANEKS
INSTYTUTY POLITECHNIKI POZNAŃSKIEJ (na dzień 1 X 1976 r.)
Instytut Automatyki dyrektor: prof. dr hab. inż. Antoni Woźniak Instytut Chemii Podstawowej dyrektor: prof. dr hab. Zbigniew Kurzawa Instytu t Elektroenergetyki dyrektor: prof. dr hab. inż. Czesław Królikowski Instytut Elektroniki dyrektor: prof. Artur Metal Instytut Elektrotechniki Przemysłowej dyrektor: pro& dr hab. inż. Mieczysław Banach Instytut Fizyki dyrektor: prof. dr hab. Danuta Frąckowiak Instytut Inżynierii Lądowej dyrektor: prof. dr hab. inż. Andrzej Ryżyński Instytut Inżynierii Środowiska dyrektor: doc. dr hab. inż. Czesław Grabarczyk
3<
Instytu t Maszyn Roboczych dyrektor: prof. dr hab. inż. Bolesław W ojciechowicz Instytut Matematyki dyrektor: prof. dr Wiktor Jankowski Instytut Mechaniki Technicznej dyrektor: prof. dr hab. Jarosław Stefaniak Instytut Nauk Ekonomicznych i Społecznych dyrektor: doc. dr hab. Klara Jędrzejczak Instytut Organizacji i Zarządzania dyrektor: prof. dr hab. in. Andrzej Stefański Instytut Techniki Cieplnej 1 Silników Spalinowych dyrektor: prof. dr inż. Edmund Tuliszka Instytut Technologii Budowy Maszyn dyrektor: doc. dr inż. Jerzy Czarnecki Instytut Technologii Chemicznej dyrektor: doc. dr Aleksander Żuk Instytut Technologii i Konstrukcji Budowlanych dyrektor: prof. dr hab. inż. Kazimierz Wrześniowskii#