HISTORIA POLSKIEGO RUCHU NAUKOWO-PRZYRODNICZEGO Początkowo program Szkoły rozplanowany był na 4 semestry czyli na 2 lata kalendarzowe, a warunkiem przyjęcia było ukończenie co najmniej sekundy w systemie szkół niemieckich, lub sześciu klas gimnazjalnych w zaborze rosyjskim lub austriackim. Liczba uczniów, począwszy od 9-ciu w pierwszym semestrze istnienia Szkoły (1870'71), stale wzrastała, dochodząc w okresie największego jej rozkwitu (1875) do 72. Napływ młodzieży z coraz to wyższym cenzusem naukowym, przekraczającym niekiedy nawet egzamin dojrzałości, nakładał na dyrekcję Szkoły moralny obowiązek stopniowego pogłębiania programu nauczania, aż wreszcie rozszerzono jej program ze studium dwuletniego na trzyletnie. \V związku ze wzrastającymi stale wymaganiami profesorów co do kwalifikacyj uczniów instytucja ta, przewidziana początkowo jako szkoła typu średniego, rozszerzała stopniowo zakres swego działania, pomnażała i doskonaliła siły nauczycielskie i pomoce naukowe, aż wreszcie w trzecim roku istnienia przekształciła się w instytucję o charakterze niemal akademickim, przybierając nazwę "Wyższej Szkoły Holniczej im. Haliny w Żabikowie". Warunkiem otrzymania dyplomu był publiczny egzamin ostateczny z kilkunastu przedmiotów, ponadto obrona dyplomowej pracy, którą kandydat musiał ogłosić drukiem. Prace te dotyczyły głównie dziedziny hodowli użytecznych roślin i zwierząt. Z dyplomowych prac zoologicznych zasługuje na uwagę praca ucznia tejże Szkoły, Michała Girdwoynia rodem ze Żmudzi, traktująca o anatomii pszczoły, a wykona.na głównie pod kierownictwem prof. Stanowskiego. Praca ta, uzupełniona dalszymi spostrzeżeniami autora dokonanymi w krajowych i zagranicznych pasiekach i badaniami dokonanymi w zagranicznych pracowniach naukowych, została uznana w ówczesnej nauce za dzieło klasyczne, czego dowodem odznaczenie jej pierwszym cesarsko-austriackim medalem srebrnym przez Towarzystwo Rolnicze w Krakowie, medalem zaś zasługi przez międzynarodowy sąd na Powszechnej Wystawie we Wiedniu. Drukiem ukazała się ona w r. 1875 w li-tym tomie "Pamiętników Towarzystwa Nauk Ścisłych w Paryżu". Z prac botanicznych zasługują na wyróżnienie następujące rozprawy.: 1) H. Rychtarski: "O korzeniu roślinnym i jego rozwoju" (wyd. w Poznaniu, w r. 1875), 2) T. Błociszew::;ki: Fizjologiczne poszuki 453.