ZAPISKIkongregacji w Warszawie, aby otrzymać dla nowego szpitala potrzebną liczbę Sióstr Szarych. Tymczasem król Fryderyk Wilhelm III już w r. 1821, za sprawą księżny namiestnikowej Ludwiki Radziwiłłowej i ministra oświaty Altensteina podpisał dekret o oddaniu klasztoru panien Klarek Szarym Siostrom i przekazaniu kapitałów czterech klasztorów w wysokości 116 tysięcy talarów na urządzenie i utrzymanie nowego szpitala. W listopadzie r. 1822 przygotowania postąpiły były już tak daleko, że wizytatorka z uproszoriemi ośmiu siostrami mogła zjechać z Warszawy do Poznania. Wizytatorka mianowała jedną z sióstr przełożoną, drugiej powierzyła kuchnię a innej pieczę nad bielizną; reszta, t. zn. 5 sióstr, miała się zajmować pielęgnowaniem chorych. Uroczyste otwarcie szpitala nastąpiło dnia l stycznia 1823 r. Ponieważ rząd dostarczył, oczywiście na koszt klasztorów, gmachu, funduszów, ogrodu i gruntu na 16 korcy wysiewu, przeto zakład podlegał nadzorowi naczelnego prezydjum. Lekarzy powołano trzech: jednego internistę z płacą roczną w wysokości 100 talarów, jednego operatora z płacą 50 talarów i wreszcie jednego chirurga, dodanego do pomocy operatora, z płacą, roczną w wysokości 25 talarów. Pensje lekarskie były więc bardzo mierne, zwłaszcza w porównaniu z wynagrodzeniem sług, którzy w liczbie 11 pobierali rocznie razem 228 talarów, czyli każdy po 20 talarów. Taką samą płacę, jak lekarz naczelny, po· bierał kapelan szpitalny katolicki. Zaangażowano także pastora ewangelickiego z wynagrodzeniem takiem, jakie pobierał sługa szpitalny. N adto utworzono jeszcze posadę pisarza szpitalnego z pensją 96 talarów, oraz posadę barwierza, który pobierał 25 talarów rocznie. W ciągu pierwszego półrocza istnienia szpitala lekarstwa brano z jednej z miejscowych aptek, dającej 33% rabatu. Celem zmnIeJszenia dość znacznych tych kosztów, wynoszących ćwierćrocznie 200 talarów, szpital zdobył się na własną apteczkę, którą oddano pod zarząd dziewiątej siostry sprowadzonej z Warszawy i w Poznaniu przeegzaminowanej. Do szpitala przyjmowano wszystkich chorych, z wyjątkiem nieuleczalnych, tudzież położnic, chorych wenerycznie i świerz