ZAPISKI. l. WŚRÓD ARCHIWALIÓW I PAMIĄTEKa) J. N. Janowski w Poznaniu. Jan N epomucen Janowski (1803-1888) należał do wybitnych i bardzo ruchliwych działaczy politycznych na emigracji po r. 1830. Urodzony w r. 1803 w tej części Polski, która po trzecim rozbiorze dostała się pod panowanie pruskie, we wsi t. z. "kościelnej" Konopiskach, o milę od Częstochowy, na samem pograniczu Śląska pruskiego. Pochodził z rodziny chłopskiej. Do szkół chodził zrazu w Gliwicach, później w Krakowie do liceum św. Rarbary. Ukończywszy je z postępem celującym, zapisał się na wydział prawa w uniwersytecie warszawskim, skąd wyszedł ze stopniem magistra praw. Pisywał wiele w "Temidzie Polskiej", w "Pamiętniku" Szyrmy, poczem został bibljotekarzem Warsz. Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W nocy 29 listopada "stanął zaraz - jak sam pisze - po stronie ludowej, tj. w niewielkiej liczbie tych, co jednocześnie z niepodległością zewnętrzną pragnęli społecznego odrodzenia ojczyzny i mniemanych patrjotów z historycznemi nazwiskami nie wahali się głośno oskarżać o nadawanie zgubnego kierunku rewolucyjnemu wybuchowi". Z upadkiem dyktatury Chłopickiego został najpierw sekretarzem, a później jednym z wiceprezesów Towarzystwa Demokratycznego, zaczem objął redakcję "Gazety Polskiej". Po wzięciu Warszawy uchodzi z korpusem Rybnickiego do Prus, odbywa kwarantannę w Rrodnicy, a później w Paryżu rozwija wieloletnią, nieznużoną działalność w radykalnych odłamach emigracji, jako dziennikarz, polityk o zmiennem szczęściu. Posiadam w moich zbiorach krótki pamiętnik, a raczej autobiografię J. N . Janowskiego, spisaną już pod koniec życia.