ZAPISKI
skał bez trudu stanowisko kierownika muzeum 1m. Hindenburga. Niebawem jednakże wydało się, że byl to człowiek obdarzony, mówiąc łagodnie, niezwykłą wyobraźnią, gdyż nie udało się, jak mówiono nieco przesadnie, ani razu przyłapać go na powiedzeniu prawdy. Wkrótce też popełnione pIZe<z niego "niedokładności" w zarządzie muzeum spowodowały dokładniejsze zbadanie jego przeszłości. Stwierdzono więc, że nigdy w żadnej ambasadzie nie pracował, że miał zaledwie 5 klas gimnazjalnych poza sobą, wskutek czego nie mogło być mowy o żadnych studjach uniwersyteckich, że informacje Kurschnera i Degenera były całkowicie błędne, gdyż nigdy niczego w życiu nie napisał, nigdy też nie był oficerem ani nawet prostym żołnierzem tureckim, a żelazny krzyż i półksiężyc sam sobie nadał. Paktem jedynie było, że założy?*' niegdyś towarzystwo wywożenia śmieci, niezdolne do życia, że był raz skazany za oszczerstwo, a w Poznaniu dwukrotnie wniósł fałszywe denuncjacje. Jednakże dopiero dnia 9 stycznia 1919 r., już po wypędzeniu Niemców, Bothmer został usunięty ze stanowiska i zastąpiony przez nauczyciela Ottona Tumma. Jako pamiątka jego działalności w muzeum im. Hindenburga pozostały jedynie: Gabinet poetów wojennych, którzy na jego wezwanie nadesłali swoje poezje, ociekające krwią i druzgocące "mit Stumpf uud Stieł der Peinde Uebermacht durćh deutsche Hiebe, feste druff, stets unentwegt und voll und ganz, mit Hurra hoch!", i wreszcie ów "Heldensaal" z tylu a tylu foto f graf j a m i . . . A n d r z e j Woj t k o w s ki.
10. Kra k o w s k i t e a t r lir. S kor u p kil S t. K o ź m i a ń a w Poznaniu. (1806-1869) > Pomimo znacznie większych swobód, jakiemi cieszyli się Polacy pod zaborem austrjackim, pozostawał i w Krakowie teatr polski w położeniu nieraz bardzo trudnem. Rząd austrjacki wprawdzie nie zakazywał wprost Polakom, jak to czyniły Prusy,