CECH SZEWSKI POZNAŃSKI DO R 1793
Statut czeladniczy z r. 1044 pozostał bez zmiany. Został on dnia 9. lipca 1791 wniesiony do akt radzieckich. Odpis tej obiaty jest w posiadaniu cechu"). Inne statuty, zanotowane jeszcze w inwentarzach przy końcu pierwszej Rzeczypospolitej, zaginęły. Co do treści, to z tego okresu może luk znaczniejszych nie ma. Komisja Dobrego Porządku miała jeszcze następujące przywileje pod ręką: Kraków 21. marca 1676 i Warszawa 17. lutego 1713 - nie statuty pewnie, ale zawszeć dokumenty królewskie - oraz dekrety z lat 1743, 1744, 1740, 1747 i 1758 złączone z procesem żydowskim, o którym będzie mowa. Znaczenie ogólne mają pozatern niektóre postanowienia więcej specjalne, Dnia 13 października 1713 (A. m. P. Misa Posn I. 43) ustanowili burmistrz i rada kolejność cechów poznańskich, wyznaczając szewcom miejsce 11 wśród 35 rzemiosł. Wyżej kroczyli kupcy, sukiennicy, kramarze, mielcarze, chirurdzy, rzeź nicy starzy, nowi, piekarze, złotnicy, kuśnierze. Po szewcach szli krawcy, rymarze, tkacze sukienni, kowale, ślusarze, miecznicy itd. Przeciw nieuczciwej konkurencji żydów i kupców obcych, którzy przywozili do Poznania obuwie partackie, uzyskali szewcy poznańscy reskrypt króla Augusta II, dany w Warszawie 16. marca 1722 r. (zachowany przez obiatę w aktach radzieckich - A. m. P. A. C. P. 1722-25 str. 131). Król przykazuje władzom miejskim, aby energicznie strzegły praw bractwa i nie tolerowały sprzedaży obuwia przez kupców obcych i żydów. Numerus clausus braci szewskiej zakończył się w r. 1706 (dnia 14. marca) uchwałą Magistratu "*) udostępniającą półbratkom szewskim uzyskanie pełnego bractwa przez sprzedaż jatek miejskich. U chwałę tę zatwierdził król Stanisław August w Warszawie dnia 6. grudnia 1766 59 ). (Treść jej omówiono już).
57) Nr. cechowy 27. Księga oprawna w skórę z złotemi tłoczeniami, nazwiskami starszych i rokiem 1791 na okładce. Papier. Pieczęć miejska na papierze podlakowanym. 68) AMP. A. C. P. 1763-7 str. 673-076.
60) AMP. A 471.