KRONIKA MIASTA POZNANIAnywać. Z tern łączy się postanowienie następne (p. 3), że szewc szewcowi nie może sprzedawać skóry wyprawionej, i dalsze (p. 4), że szewc nie może sprzedawać garbowanej skóry paśnikom, siodlarzom, rymarzom, kaletnikom ani innym rzemieślnikom lub przyjezdnym. Wszystko to pod karą 1 grzywny dla miasta, karą na owe czasy prohibicyjną. Kary przewidziane tu są jednak zrozumiałe, jeżeli się zważy, że chronić miały przed naruszaniem przywilejów garbarskich, którzy zasadniczo spór z szewcami przegrali, bo garbowanie było rzeczą garbarzy. Były w Polsce tylko dwa wielkie zespoły garbarzy: w Krakowie i w Poznaniu. W Krakowie nikt nie mógł wyprawiać skór prócz garbarzy. W Poznaniu zwyciężyli szewcy, zyskując prawo przygotowywania skóry na cele własnego rzemiosła. Garbarz zdany był w Poznaniu już wówczas na pracę dla eksportu. Niesnaski między garbarzami a szewcami wzrastały. Dowodem tego wilkierz trzech porządków miejskich z dnia 23 stycznia 1422 pod tytułem .,Der gerber ussaczunge und ouch der schwbert" (tekst niemiecki) W). Postanowienie nakłada karę - otu grzywien na rzemiosło, któreby przepisów nie przestrzegało. A oto przepisy: 1) Szewc ma zostać szewcem (czyli nie ma być garbarzem); każdy może dla siebie posiadać zołę. 2) Szewcy mają prawo, ilu ich przyjdzie, kupić skóry surowej, gdzie ją znajdą, woz lub dwa wozy. 3) Rada pozwoliła założyć szewcom garbuz wspólny; od każdej zoly płacić będą 1 grzywnę na św. Marcin; do zoły wkładać wolno najwyżej 24 skóry wołowe lub 100 skór baranich, pod karą 1 grzywny. 4) Szewc nie może nikomu innemu sprzedawać skóry garbowanej (kara 1 grz.), jednakże czerwoną skórę ruską może dla usztywnienia jeden szewc drugiemu odstępować. 5) Garbarze mogą od kogokolwiek bez przeszkody kupować skóry i komukolwiek garbowane skóry sprzedawać. <3) Garbarze mają w każdy dzień targowy przynosić skórę garbowaną, a gdyby nie przynosili, płacą 1 grzywnę na ratusz za każdy raz. 7) Czeladnika garbarskiego mają obie strony uczciwie traktować. Punktacj e te zabezpieczone zostały podniesionemi rygorami prawnemi. Określają one ściśle prawa zakupu i sprze
14) W. S. nr. 359.