CECH SZEWSKI POZNAŃSKI DO R 1793tut ten zaginał najpóźniej w 18 wieku. Tekst jego zasadniczo zachował się w statucie z r. 1555, ale zresztą, jest nieznany. Wykażę niebawem, że w tymże roku 1422 załatwiony został spór szewców z garbarzami, przyczem rozstrzygnięcie sporu znalazło się w odpowiedniej postaci w statucie cechu szewskiego. Może w ogóle spór został załatwiony z powodu wniesienia statutu szewskiego w urzędzie miejskim do zatwierdzenia, możnaby przeto stawić hipotezę, że statut pochodził ze stycznia 1422 r., spór bowiem rozstrzygnięty został dnia 23 stycznia 1422. Ponieważ w rzeczy samej nie posiadamy statutu ogólnego z czasów średniowiecznych, należy rozpatrzenie spraw ustrojowych odłożyć na dalszy plan. Wyjątek stanowią kwest je złączone z zatargiem z garbarzami, rzecz poważnego znaczenia w historji cechu 12). Pierwszy ślad sporów szewsko-garbarskich zachował się z r.
1403 w postaci małego statutu cechu garbarskiego, nadanego dnia 9 marca tegoż roku przez wszystkie trzy porządki miejskie a zapisanego w księgach radzieckich w języku niemieckim pod nagłówkiem "Der gerbir ussaczunge" "). Statut ten dowodzi, że oba rzemiosła kwitły już dawno przedtem i miały stale między sobą waśni sąsiedzkie. Statut zawiera 7 punktów, z których 3 dotyczą szewców, jeden ustanowiony został na żądanie szewców, a 3 regulują kilka spraw własnych cechu garbarskiego. P. I. stanowi, że garbarze mają przynosić na rynek tylko skórę dobrze wysuszoną (kara za każdy raz 6 groszy); postanowienie to umieszczono w statucie niezawodnie na żądanie szewców, którzy także w wiekach późniejszych często żalili się na słabą dostawę i zły towar garbarski. Dalej zabraniał statut ten szewcom posiadać zoly (aseher) na spółkę w@ 2 lub 3, a tylko każdy szewc mógł korzystać z własnego wapiennika (p. 2; pod karą 1 grzywny dla miasta). Otóż szewcy mieli prawo garbowania skór dla własnej potrzeby, ale garbarze ograniczyli to tak dalece, że istotnie tylko każdy szewc dla siebie mógł pracę tę wyko
12) Por. Zygmunt Zaleski, Przemyśl skórzany w średniowiecznym Poznaniu. "Kronika Miasta Poznania" 1929, odbitka str. 5 nast. '*) iWarschauer, Stadlbuch, nr. 39.